Σπερματικός λόγος και Οικουμενισμός
του Απόστολου Σαραντίδη
Δασκάλου στην Καβάλα και Πολιτικού Επιστήμονα
Γνωρίζει το συνειδητό μέλος της Εκκλησίας την ανεπάρκειά του. Ότι συμπεριφέρεται μετά από την πτώση καί ως άγγελος καί ως δαίμονας. Το καλό και το κακό μπερδεμένα. Συναμφότερα. Ο Ελληνισμός το διαισθάνθηκε πριν από χιλιετίες και το εξέφρασε μέσα από τον μύθο. Στο Ω της Ιλιάδας (525-530) ο Δίας τοποθετεί όλα τα καλά και όλα τα κακά σε δύο ξεχωριστά πιθάρια, τα αναμιγνύει σε ένα και τα δωρίζει στον άνθρωπο. Τεράστιο νοητικό σχήμα! Αξεπέραστο μέχρι την εποχή των Πατέρων της Εκκλησίας.«Δοιοὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐν Διὸς οὔδει δώρων οἷα δίδωσι κακῶν, ἕτερος δὲ ἑάων· ᾧ μέν κ᾽ ἀμμίξας δώῃ Ζεὺς τερπικέραυνος, ἄλλοτε μέν τε κακῷ ὅ γε κύρεται, ἄλλοτε δ᾽ ἐσθλῷ·». Για να φθάσουμε στο Προμηθεϊκό δώρημα του Φωτός και στο εξαίσιο ανθρωπολογικό σχήμα της ελληνικής ανταρσίας στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου: «Και άξω τυφλούς εν οδώ η ουκ έγνωσαν», «Θα οδηγήσω τους τυφλούς σε δρόμο που δεν γνώρισαν ποτέ». Γιατί όμως; «Δια την λίαν φιλότητα βροτών». «Εξαιτίας της μεγάλης αγάπης προς τους ανθρώπους», επειδή τους αγαπώ πολύ, «πυρ εγώ σφιν ώπασα», «τους έδωσα τη φωτιά». Προηγείται ως ηγέτης προς την τραγική του θυσία, εθελόθυτος και μπροστάρης, υπέρ του ποιμνίου του. Κι ενώ ο Χορός ευγνωμονεί για το ανέλπιστο δώρο, αυτός δείχνει να πιστεύει ότι ίσως η άγνοια, να είναι η καλύτερη συνθήκη για τον άνθρωπο: «Θνητούς γ’ έπαυσα μη προδέρκεσθαι μόρον», «Έκανα τους θνητούς να μην έχουν την οξυδέρκεια του θανάτου». Να μη βλέπουν τον επικείμενό τους θάνατο συνεχώς μπροστά τους. Άρα τους μείωσα την απελπισία και τον μηδενισμό που απορρέει από αυτήν και γονιμοποίησα μέσα τους τη δημιουργικότητα μέσω της νοημοσύνης. Με άλλα λόγια την Παιδεία, τα γράμματα, τις επιστήμες και τις τέχνες. Στην ερώτηση όμως «Το ποίον ευρών τήσδε φάρμακον νόσου;», «Με ποιό φάρμακο τους θεράπευσε από αυτή τη νόσο», που είναι η συνεχής υπόμνηση ότι είναι θνητοί, έρχεται αμείλικτος πέλεκυς η ετυμηγορία του τραγικού καθοδηγητή Προμηθέα Δεσμώτη: «Τυφλάς εν αυτοίς ελπίδας κατώκισα».
Ιδού ο τρισμέγιστος ελληνικός άθλος! Ο ίδιος ο ελευθερωτής, αναγνωρίζει ότι το Φως που τους δώρισε, η δημιουργικότητα και το αυτεξούσιο που χάρισε στους αγαπημένους του ανθρώπους ακόμη και με τη θυσία του, όλα αυτά τα δώρα προς την Ανθρωπότητα είναι τυφλές ελπίδες. «Και άξω τυφλούς εν οδώ η ουκ έγνωσαν»: Τυφλή ελπίδα. «Και ποιήσω αυτοίς το σκότος εις φως»: Τυφλή ελπίδα κι αυτό. Κι ότι αν εκσυγχρονισθούμε θα σωθούμε; Τυφλή ελπίδα. Κι ότι αν δεν εκσυγχρονισθούμε θα σωθούμε; Τυφλή ελπίδα. Κι ότι με το ευρώ θα ευημερήσουμε; Τυφλή ελπίδα. Και αν χτίσουμε Παρθενώνες; Τυφλές, τυφλές ελπίδες. Όλες οι δημιουργικές εργασίες και εκστατικές φιλοτεχνήσεις, όλα τα των θνητών δημιουργήματα τυφλές ελπίδες, για να εισπράξει την απάντηση του λαού-χορού: «Μέγ΄ωφέλημα τούτ΄εδωρήσο βροτοίς». «Το μεγαλύτερο και πιο ωφέλιμο δώρο προς την ανθρωπότητα».
Ο σοφός λοιπόν λαός, ο έλλην σοφός, ιλαροτραγικός, προτιμά να ζει εν γνώσει του με τυφλές ελπίδες παρά με την απελπισμένη πλήρη βεβαιότητα του επικείμενου αναπόφευκτου βιολογικού του θανάτου μπροστά στον οποίον «τρέμουν» οι ορθολογιστές και οι ανά τον κόσμον μεταπράτες. Προτιμά να γευθεί τις τυφλές ελπίδες που του δώρισαν, να χαίρεται τη ζωή και τελικά να την κερδίζει. Να γίνεται «Παντοπόρος». Να βρίσκει διαμέσου των Αγίων και των ιερών Πατέρων του στηριζόμενος στην τεράστια παράδοσή του πόρον – πέρασμα. «Άπορος επ’ ουδέν έρχεται το μέλλον» και «Άϊδα μόνον φεύξιν ουκ επάξεται», θα πει ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη. Μόνο τον Άδη δεν αποφεύγει στη βιολογική του υπόσταση ο παντοπόρος Χριστιανός, ο βουδιστής, ο ινδουιστής κλπ. Και η Αντιγόνη, πανανθρώπινο σύμβολο Αξίας. Για να καταλήξουμε στους αντιρρητικούς, αντιθετικούς, διαξιφιστικούς λόγους, σε Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη κλπ. τους οποίους και αγιογραφούμε συχνά σε πρόναους ορθόδοξων ναών. Δώρο του Ελληνισμού προς την ανθρωπότητα.
Δεν θα μπορούσε έτσι, παρά να δέσει ο προχριστιανικός σπερματικός λόγος με την Εκκλησία των πρώτων αιώνων και σε συνδυασμό με το Ρωμαϊκό Δίκαιο να αποτελέσουν τον Ευρωπαϊκό Πυλώνα του σύγχρονου κόσμου υπό τη σκέπη της Μητέρας Εκκλησίας όπως αυτή εκφράζεται από την Ορθόδοξη Παράδοση, μαζί με μια πρωτότυπη γλώσσα και μοναδική η οποία μπορεί να εκφράσει όλο το μεγαλείο της σκέψης. «Ὡς ἄνθρωπος ὑπάρχω, οὐσία οὐ φαντασία, οὕτω Θεὸς τῶ τρόπω τῆς ἀντιδόσεως, ἡ φύσις ἡἑνωθείσά μοί. Χριστὸν ἕνα, διὸ με γνῶτε, τὰ ἐξ ὧν, ἐν οἷς, ἅπερ πέφυκᾳ σώζοντα». Ακούγοντάς το από τον ψάλτη, εκπλήσσεσαι από το μέγεθος, το βάθος και τη σαφήνεια των νοημάτων που κομίζει. Τα χάνεις και χάνεσαι μέσα στον ωκεάνιο γλωσσικό συρροϊκό πίδακα των ελληνικών λέξεων.
Από την άλλη μεριά, το παγκόσμιο σιωνιστικό μασονικό διαθρησκειακό συγκριτιστικό κίνημα όπως αυτό εκφράστηκε από αιώνος και εκφράζεται μέχρι και σήμερα, κυρίως από την οικογένεια Ροκφέλερ, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) στο οποίο δυστυχώς συμμετέχει και η Εκκλησία της Ελλάδος με πρωτοστάτηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τον ιουδαϊκό νεοεποχίτικο (New Age) μεσσιανισμό και τον Παπικό μεγαλοϊδεατισμό, που συνιστούν την Παγκόσμια Οικουμενιστική Κίνηση (οικουμενική τη λένε αυτοί), γνωστότερη ως Οικουμενισμός, την ένωση της ανθρωπότητας σε ένα ποίμνιο. Το καθοριστικό ερώτημα βέβαια είναι: Υπό ποίον ποιμένα! «Αντίπαλον δέος» οι αντιοικουμενιστές που ορθότερα θα έπρεπε να αποκαλούνται «οικουμενικοί» σε ευθεία αντιδιαστολή με τους οικουμενιστές και που διαβάλλονται από τους τελευταίους ως φονταμενταλιστές, ακραίοι και δογματικοί.
Αν κάναμε μια επιστημονικής έρευνας εργασία μεταφορά δομής στο προχριστιανικό παρελθόν του σπερματικού λόγου όπως αυτός παραδόθηκε από τους προγόνους μας και αξιοποιήθηκε θετικά από τον ελληνικό λόγο των Αγίων Πατέρων δι’ Αγίου Πνεύματος δίχως να φιλοσοφούν αλλά λόγω εμπειρικής θεοπτίας, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι υπάρχουν εμφανείς ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση αλλά και μια ουσιώδης διαφορά που ενεργεί ως καταλύτης θέτοντας τα πράγματα στη σωστή τους σειρά και βάση. Ο κόσμος της φαινομενικότητας, της αποδοχής των φαινομένων ως έχουν, όσο κι αν αναγάγονται στις αιτίες τους, είναι κρυμμένος πίσω από τον επιτηδευμένο πέπλο της ομορφιάς που κατασκευάστηκε για να καλύψει την οδυνηρή πραγματικότητα: Τη φθορά και τον θάνατο. «Δεν σε φοβάμαι Χάροντα στο λέω να το ξέρεις και την ψυχή μου απά στη γή να μην τηνε γυρεύεις.» θα ομολογήσει ο Διγενής μέσα από τη δημώδη Ρωμανική – (Βυζαντινή) παράδοση. Η Αλήθεια, απέναντι στο φαινομενικό ψεύδος του επιτηδευμένου Κάλλους. Το μεταλλαγμένο Χάος σε Άπειρο μακράν της δεσμευτικής ευταξίας του. Η Ελευθερία.
Όλη η ελληνική φιλοσοφία είναι επικεντρωμένη στην αναζήτηση του «πώς» της πραγματικότητας, στην ταύτιση του πραγματικά αχρόνως και αφθόρως υπαρκτού με τη λογικότητα της αρμονίας των σχέσεων, ψηλαφεί τη μέθεξη του προτεινόμενου νοήματος, δομεί επάνω στα ζεύγη των αντιθέτων και κορυφώνει μέσω του Σωκράτη στον Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Όλοι οι δρόμοι αναζήτησης οδηγούν στον ίδιο στόχο που δεν είναι άλλος μέσα από τη διάκριση αιτίας και αποτελέσματος, από την αρμονική υπέρβαση προς τον συνάνθρωπο, την οντολογική θεμελίωση της ανθρώπινης ύπαρξης όχι μόνο με τον βιολογικό παράγοντα, την οργανική σύνδεση στη συνέχεια οντολογίας και ηθικής με μια κατεξοχήν ερωτική διάθεση και τέλος στην τραγική σύγκρουση που οδηγεί στην προμηθεϊκή αντιδιαλεκτική αντισυμβιβαστική προσωκρατική ελευθερία και εσχατολογική εξέλιξη των όντων.
Δεν είναι τυχαία η «λατρεία» των απανταχού οικουμενιστών προς τον αρχαίο πολιτισμό και φιλοσοφία παρακάμπτοντας σκόπιμα όμως το Χριστιανικό Ρωμαϊκό παρελθόν μας και όπου κάνουν αναφορά σε αυτό, να γίνεται με την ψευδεπίγραφη ετικέτα του «Βυζαντινού». Βολεύει πολύ τον οικουμενισμό η αναφορά σε προχριστιανική ελληνική πανσπερμία δοξασιών και θεωριών που συγκλίνουν, προβάλλοντάς την κατόπιν στο παρόν με μια αόρατη εκκλησία και ένωση των ηθικών κάτω από τη θεϊκή παγκόσμια διακυβέρνηση την οποία ονειρεύεται η Θεοσοφία και η Νέα Εποχή και που επιδιώκει το Π.Σ.Ε. με αναγνώριση της παρουσίας Θεού στις «χριστιανικές» ομολογίες και τις άλλες θρησκείες, προς ικανοποίηση και προσφιλή τέρψη του μέντορα της Μασονίας, του Φαρισαϊκού Σιωνιστικού Εβραϊσμού. Όχι των Εβραίων πολιτών γενικά.
Στο ίδιο μήκος συντονισμένοι και όσοι χαράσσουν μια διάκριση ανάμεσα στην ουσία του Χριστιανισμού και των άλλων φρονημάτων που απλά απαιτούνται για τη συμμετοχή σε διάφορες σέκτες. Ο Χριστιανός δηλαδή να είναι Χριστιανός ανεξαρτήτως σε ποια ομολογία ανήκει αρκεί να ακολουθεί τα ίχνη Του, να κάνει το καλό στον κόσμο και την ανθρωπότητα βοηθώντας τους αδύναμους και τους καταπιεσμένους υπερασπιζόμενος το δίκαιο. Με άλλα λόγια έναν πρακτικό Χριστιανισμό ως το κλειδί για τις αρμονικές σχέσεις. Ουδεμία σχέση με τη σπουδή στην αρμονία των αρχαιοελλήνων, στην πρόκληση θεωρίας και αγαλλίαση στη θέα του αθανάτου λόγου της ουσίας που γεννά ακόμη και ένα άγαλμα.
Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μια θρησκευτική κίνηση που θα αποκαθιστά την αρμονία των τάξεων εντός του παγκόσμιου καπιταλισμού μέσω της «έκκλησης» για τη συνεργασία όλων των θρησκειών, μιας διεθνούς ιεραποστολικής συνεδρίας στην οποία όμως λόγο έχουν ως σύγχρονοι Πάπες μόνο οι προκαθήμενοι αρχιερείς αγνοώντας τον λόγο των εκατοντάδων ομοιόβαθμων επισκόπων τους. Το ζήσαμε προ ημερών στο Κολυμπάρι της Κρήτης όπου 10 νοματαίοι υπέγραψαν και προσέθεσαν κατόπιν τα ονόματα των αντιπροσωπιών – γλαστρών και απειλώντας επί ποινή όσους διαφωνούν, κάποια εκατομμύρια ίσως πιστών. Ο σκοπός δεν αγιάζει πλέον τα μέσα μόνο αλλά ενώνει σε κοινό σκοπό επανερμηνείας των θρησκειών τους επόμενους ηγέτες της Εκκλησίας και του Κράτους σε όλους τους τόπους και καιρούς. Στη μηχανορραφική δημιουργία μυστικής και μυστικιστικής τινά παγκόσμιας θρησκείας με επιδιωκόμενη αρμονική τεκτονική και με μέγιστη ταχύτητα καπιταλιστικής υπερατλαντικής χρηστικότητας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτοί οι θεομπαίχτες σαν να θέλουν να επιταχύνουν τη Δευτέρα Παρουσία αντίστροφα, δηλαδή αντίχριστα.
Ούτε είναι τυχαία η «ευλαβική» παπική συλλογή και αρχιτεκτονική υιοθέτηση κάθε αρχαιοελληνικού και «διάχυσή» του σε όλη τη λεγόμενη Δύση και η προκλητική διαστροφική φιλοσοφική ακινάτεια ενατένιση του Θείου των ανύπαρκτων κτιστών ενεργειών, μεταβάλλοντας την πίστη σε ειδωλολατρία. Σε αυτούς τους κύκλους ο σπερματικός λόγος βλασταίνει εμποτιζόμενος από το ύδωρ της νοησιαρχικής εγωτικής υπερέξαρσης ενός γελοιωδέστατου αλάθητου Πρωτείου, παράγοντας καρπούς στην καλύτερη περίπτωση μεταλλαγμένους, στη χειρότερη διαφορά της, δηλητηριώδεις, σε κάθε περίπτωση ακατάλληλους προς πνευματική βρώση. Η ουσιώδης διαφορά που κάνει τη διαφορά τεράστια δεν είναι άλλη από την άκτιστη μυστηριακή ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά του πτωτικού κτίσματός του, αρκεί αυτό να το επιζητεί διακαώς και που το μεταμορφώνει καθαρτικά φωτίζοντάς το από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωση, καθιστώντας τις τυφλές προμηθεϊκές ελπίδες, άρρητες αθάνατες λαμπερές ελευθερίες.