Η
μεγάλη σύγχυση
του
Απόστολου Σαραντίδη
«Ήταν
στραβό το κλήμα…». Πολλές φορές οι ελληνικές παροιμίες είναι τόσο εύστοχες που
δεν χρειάζονται περισσότερα αλλά τους τελευταίους μήνες το κακό έχει παραγίνει.
Αναφερόμαστε αποκλειστικά στα εκκλησιαστικά πράγματα και κυρίως μετά την
αυτοαποκαλούμενη αγία και μεγάλη σύνοδο του Κολυμπαρίου Κρήτης. Η προετοιμασία
της σχεδόν κράτησε έναν αιώνα, πολλοί ιεράρχες, μοναχοί, ασκητές, ομολογητές,
πιστοί λαϊκοί, κληρικοί, υποστηρικτές, αντίθετοι, ένθεοι και άθεοι, θεομπαίχτες
και σύγχρονοι άγιοι έδωσαν το παρόν όλο αυτό το διάστημα. Οι περισσότεροι δεν βρίσκονται
στη ζωή σήμερα και αυτοί που βρίσκονται έχουν να διαχειριστούν έναν όγκο
πληροφοριών και στοιχείων τεράστιο, μη αποδελτιωμένο στο μεγαλύτερο μέρος του
μέχρι στιγμής, που προκαλεί τέτοια σύγχυση στους πιστούς ώστε αυτοί να άγονται
και να φέρονται από υποθέσεις, γνώμες, συνθήματα και συνθηματολογίες, θέματα
και πορίσματα, αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις διαμετρικά αντίθετες, και όλα αυτά
να πρέπει σήμερα να είναι σε θέση κάποιος να τα κωδικοποιήσει, να τα
εκλαϊκεύσει και να τα δώσει προς θρησκευτική «κατανάλωση» σε ένα ποίμνιο που
μοιάζει να τα έχει χαμένα και να μην καταλαβαίνει. Πολύ δύσκολο να γίνει σε
τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Ομιλούμε
πάντοτε για τον πιστό λαό του Θεού, τον έχοντα «φόβο Κυρίου», τον καλοπροαίρετο
χριστιανό που αγωνίζεται, τιμά τους αγίους του και τον συνάνθρωπο αλλά εν
πολλοίς δεν καταλαβαίνει ούτε αντιλαμβάνεται τι γίνεται. Οι υπόλοιποι, ήταν
είναι και θα είναι εκτός κλίματος και εκκλησίας. Η πληροφόρηση που γίνεται στα
επίσημα ενοριακά κέντρα σχεδόν ανύπαρκτη, ο πιστός βρέθηκε απροετοίμαστος
αν και
προετοιμάζονταν όλα τόσες δεκαετίες συν το οικονομικό πρόβλημα που τον
βασανίζει τα τελευταία χρόνια δεν αφήνουν περιθώριο μεγάλο. Διερωτόμαστε γιατί
τόση προετοιμασία με συνέδρια και συνόδους τοπικές, εντός και εκτός
επικράτειας, σε Δύση και Ανατολή, σε Βορρά και Νότο, γιατί τόση διαφήμιση,
αντιδιαφήμιση και αυτοδιαφήμιση για ένα γεγονός που οι περισσότεροι αγνοούν.
Βέβαια τα περισσότερα γίνονταν εν κρυπτώ, τα κείμενα τα βασικά τα αγνοούσαν
μέχρι πρότινος όλοι οι ιεράρχες ανά τον κόσμο πλην μερικών
προκαθημένων και την υστάτη ώρα εκλήθησαν να τα προσυπογράψουν αντικανονικά και
αντορθόδοξα χωρίς δικαίωμα ψήφου. Δεν υπάρχει η πρόθεση να επεκταθούμε σε
κανονικές και θεολογικές λεπτομέρειες για το τι συνέβη. Άλλωστε αυτό το έχουν
κάνει και εξακολουθούν να το κάνουν με επιστημονικότητα, μεθοδολογία και
ορθόδοξο ήθος και πνεύμα εξαιρετικοί πανεπιστημιακοί αλλά και από κατώτερες
βαθμίδες, θεολόγοι, νομικοί, κληρικοί, μοναχοί αλλά και απλοί λαϊκοί. Το
διαδίκτυο από την άλλη μεριά προσφέρει τη μεγάλη επανάσταση στην πληροφόρηση
και ελεύθερα ακόμη στα πολλά ιστολόγια όσοι γνωρίζουν τη στοιχειώδη λειτουργία
έχουν τη δυνατότητα να παρέμβουν είτε αρθρογραφώντας αν κατέχουν το χάρισμα της τεχνικής
του λόγου είτε με σχόλια της επικαιρότητας. Δυστυχώς δεν έχουν όλοι αυτή
τη δυνατότητα και κυρίως οι μεγαλύτερες ηλικίες στις οποίες είναι συσσωρευμένη
και η περισσότερη εμπειρία αλλά και όσοι την έχουν φαίνεται να είναι τόσο
μπερδεμένα τα πράγματα που πραγματικά στενοχωρείσαι για τη σύγχυση που
επικρατεί.
Ο
ένας υπερασπίζεται με πάθος ωσάν να επρόκειτο για δόγμα τις 13 ημέρες του
ημερολογίου, ο άλλος ναι μεν δεν το υπερασπίζεται ως δόγμα αλλά του φταίει το
Πατριαρχείο, άλλος ιεράρχης δέχεται εκκλησιαστικότητα στους παπικούς αλλά δεν
αποδέχεται τους αγίους τους, άλλος τους θεωρεί κανονική εκκλησία, άλλος θεωρεί
τη μνημόνευση μονόδρομο ό,τι κι αν έχει κάνει ο ανώτερός του για να μη χαθεί η
ενότητα κι από αλλού ακούς ότι η παύση του μνημοσύνου δεν διασπά την ενότητα,
από αλλού ζητούν μόνο σύνοδο για να ανατρέψει την τελευταία σύνοδο, άλλοι
ομιλούν για άμεση αποτείχιση των ιδίων έχοντας απέναντί τους άλλους να θεωρούν
ως αποτείχιση μόνο αυτή των αιρετικών αλλά ποιός θα είναι ο αιρετικός αφού
άλλοι μνημονεύουν χωρίς να συμφωνούν και άλλοι συμφωνώντας. Άλλοι διώκουν
υφισταμένους τους κληρικούς και μοναχούς διαφημίζοντας την ενότητα και άλλοι
συνιστούν μόνο προσευχή και κομποσκοίνι και να αποφανθούν οι «ειδικοί», άλλη
ομάδα μέμφεται τους αντιδρώντες αλλά μη αποτειχισμένους ακόμη για
ψευδοαντίδραση και άλλη τους πρώτους ως σχισματικούς, άλλος ισχυρίζεται πως η
παύση μνημοσύνου δεν προσδίδει εγκυρότητα στα μυστήρια κι άλλος να ακολουθούμε
τυφλά τους πνευματικούς μας, οι ιεροί κανόνες ερμηνεύονται κατά το δοκούν,
ρήσεις και λόγοι αγίων ομοίως, το άσπρο γίνεται μαύρο και αντιστρόφως, το
γκρίζο είναι το χρώμα που επικρατεί, άλλοι θεωρούνται σφόδρα αντιοικουμενιστές
και αλλού ακούς λόγους τάχα γνησίων ορθοδόξων, αλλού ότι η σύνοδος ήδη τελείωσε
και ετάφη λόγω των κακοδοξιών της κι αλλού ότι θα επιβληθεί με τη βία. Με
λίγα λόγια αν κατάφεραν κάτι τα τελευταία γεγονότα είναι, οι εχθροί της πίστεως
να χαιρετίζουν την «ενότητα» που έφερε η σύνοδος και στους «ενωμένους» να
επικρατεί η σύγχυση, η ασυνεννοησία και η διαίρεση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη
επιτυχία του Διαβόλου σε πρώτη φάση.
Ταπεινά
φρονούμε προς αποφυγή των παρερμηνειών τα εξής ορθοδόξως αυτονόητα: - Δεν
υπάρχουν αντιοικουμενιστές και γνήσιοι ορθόδοξοι αλλά μόνο χριστιανοί ορθόδοξοι
από τη μία πλευρά και αιρετικοί και αλλόθρησκοι από την άλλη. - Οι ιεροί
κανόνες δεν είναι δυνητικοί αλλά υποχρεωτικοί για όλους.- Δεν
χρειάζεται να συγκληθεί άμεσα σύνοδος για να δώσει εντολή εφαρμογής τους χωρίς
να αποκλείεται στο μέλλον σύγκληση για καταδίκη της αίρεσης που αποφεύγουμε και
αντικρούουμε ή των αιρέσεων. - Η συμπροσευχή με αιρετικούς είναι ασυμβίβαστη
και απαγορευτική για ορθοδόξους τόσο για προστασία δική τους όσο και νουθεσία
των άλλων. - Οποιοσδήποτε διώκει ορθόδοξο κληρικό ή λαϊκό που υπερασπίζεται την
πίστη του από κατεγνωσμένη αίρεση είναι και ο ίδιος αιρετικός. - Κατεγνωσμένη
είναι η αίρεση που καταδικάζεται από αγίους, οσίους, μάρτυρες, ομολογητές και
κανονικές συνόδους της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. -
Σύνοδος συγκαλείται άμεσα μετά από σύντομη διαδικασία για να αντιμετωπίσει
κατεγνωσμένη αίρεση αφού προηγουμένως επικαιροποιήσει τα αποτελέσματα της
προηγούμενης ή των προηγούμενων άλλως είναι αντικανονική, αντορθόδοξη ή
ληστρική. - Εκκλησιαστική σύνοδος είναι έγκυρη μόνο αν σε βάθος χρόνου γίνεται
αποδεκτή στη συνείδηση από το χριστεπώνυμο πλήρωμα όπως αυτό
προσδιορίστηκε παραπάνω. - Η αλήθεια και δη η εκκλησιαστική δεν είναι
πλειοψηφική αλλά υποστατική, ήτοι, όλο το σύμπαν με τους αγγέλους του αν έχει
συνωμοτήσει και ψηφίσει κάτι που είναι ψευδές, ακόμη και ένας (1) ταλαίπωρος
κληρικός ή λαϊκός αν ομολογήσει εν πνεύματι αληθείας, αυτό θα ισχύσει. - Καμία
απόφαση συνοδική, πατριαρχική ή επισκοπική δεν μπορεί να σταθεί αν δεν είναι
«επόμενη τοις αγίοις πατράσι». - Όποιος επίσκοπος σε εύλογο χρονικό διάστημα
δεν αντιδρά σε πράξεις και αποφάσεις που δεν έχουν τον παραπάνω χαρακτήρα,
βρίσκεται στη χορεία των αιρετικών έστω κι αν δεν κηρύττει την αίρεση «γυμνή τη
κεφαλή». - Στην αίρεση σου φορά ο διάβολος παραμορφωτικά γυαλιά και σε πάει
κατευθείαν στον γκρεμνό. Μόνο προσευχή χωρά. Και φυσικά ουδεμία εκκλησιαστική
κοινωνία με αιρετικούς. "...μετά μίας και δευτέρας νουθεσίας...". Όχι
όμως πριν να τοποθετηθούν όλοι σε τοπική Ιερά Σύνοδο για να τηρείται η
κανονικότητα εκτός αν αποφασίσουν να μην την κάνουν. - Υπακοή σε πνευματικούς
σε θέματα πίστεως και ηθικής όταν αυτοί νουθετούν αντίθετα, δεν γίνεται. - Η
Θεία Χάρις επενεργεί στον οποιονδήποτε βαπτισμένο και όχι μόνο στους ειδικούς
θεολόγους, συνεπώς όλοι έχουν λόγο και υποχρέωση να ομιλούν και να προφυλάσσουν
τους αδελφούς τους χριστιανούς μόλις αντιληφθούν αίρεση.- Άλλο
τίποτα οι πιστοί δεν μπορούν να κάνουν. Τον μεγάλο λόγο έχουν οι Ορθόδοξοι
Ποιμένες. - Η Εκκλησία δεν αποτειχίζεται ούτε σχίζεται από παύση
μνημοσύνου αιρετικού και τα μυστήρια είναι έγκυρα ακόμη και από ανάξιο
ιερουργό, έστω κι αν παραμείνουν σε αυτήν ελάχιστοι διότι ο ιδρυτής της
δεν έχει τις ιδιότητες αυτές.
Η αλήθεια είναι σκληρή αλλά δεν
δημιουργούμε σχίσματα, δεν είμαστε φανατικοί δεν είμαστε καν παράξενοι
αντιοικουμενιστές. Ορθόδοξοι είμαστε και αμαρτωλοί που αγωνιζόμαστε και τίποτα
παραπάνω. Ούτε κάνουμε αποτείχιση μη κοινωνώντας εκκλησιαστικά με αιρετικούς.
Εμείς παραμένουμε εντός. Οι αιρετικοί αποτειχίζονται δυνάμει από τις πράξεις
τους, ενεργεία δε, από μελλοντική σύνοδο που κάποτε θα βάλει τα πράγματα στη
θέση τους. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο ή υπερβολικό, ζούμε ημέρες ανάλογες
"εικονομαχίας" και ο αγώνας κατά της παναίρεσης του Οικουμενισμού
ήταν και θα είναι μακροχρόνιος. Αυτό είναι ανάγκη να γίνει κατανοητό. Ήδη μετρά
πάνω από έναν αιώνα. Το τέλος γνωρίζουμε ότι θα είναι λαμπρό, ίσως όμως τότε να
μη ζούμε για να το δούμε στον κόσμο ετούτο.
Δημοσιεύτηκε 11th
September από τον χρήστη Απόστολο