ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Π. ΝΟΥΝΗΣ, Ο ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗΣ π. ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗ ΕΠΙΚΡΙΝΕΙ «ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΩΣ» ΤΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ

 

Ο ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗΣ π. ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗ ΕΠΙΚΡΙΝΕΙ «ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΩΣ» ΤΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ

Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη

     ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΔΕΣ ΕΔΩ: http://apologitikaa.blogspot.gr/

·                     Δεῖτε το ἐδῶ, ἐδῶ καí ΕΔΩ σέ Docs καί σέ PDF στό Google Drive.

Κατ΄ ἀρχάς νά σᾶς πληροφορήσουμε, ὅτι δυστυχῶς ἔχουμε ξανασχοληθεῖ μόλις τόν περασμένο Ἰούνιον μέ τόν πολυσέβαστοἉγιοταφίτην π. Ἀριστόβουλον Κυριαζῆν ὅταν μᾶς ἀπέστειλε ἠλεκτρονικά ἕνα παράδοξον (κουτοπόνηρον κατ΄ ἀκρίβεια) προσωπικόν μήνυμα διά νά τό μεταβιβάσουμε στόν ἐν ἀδίκῳ καί ἐν ἐξορίᾳ δεδιωγμένον (ἐν τῇ νῆσῳ Κύπρῳ)  Ἁγιοσαββαΐτην Μοναχόν Ἀρκάδιον.

Ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρκάδιος Μοναχός, Κύπριος στήν καταγωγή, ἄσκησεν μόλις πρόσφατα δριμύτατον προσωπικόν καί δημόσιον ἔλεγχον εἰς τόν νῦν Μακαριώτατον Πατριάρχη Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλον (τόν μέγα Ἀρχιοικουμενιστή, τόν σφετεριστήν τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου, τόν ἀντικανονικόν πατριάρχην καί διώκτην ἁπλῶν ἤ λόγιων Μοναχῶν, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν ἐκπαιδευτικῶν ἀπό τούς Ἁγίους Τόπους μας) διά τήν ἀντιΚανονική ἐνέργειάν του νά ξεπουλεῖ την Σιωνίτιδα καί Παλαιστινιακή γή ΑΝΕΥ ἐπίσημης Συνοδικῆς Διαγνώμης.

[Δεῖτε ἀπό  ἐδῶ ΕΔΩ ἤ καί ἐδῶ τά σωρηδόν ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ἔγγραφα πού ἀπεκάλυψεν τό Ἱστολόγιον: «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ»].

Μάλιστα ὁ «διακριτικός Πνευματικός» καί «μή Οἰκουμενιστής» π. Ἀριστόβουλος ἦτο ὁ μέγας Ἄρχων Πρωτοψάλτης καί θλιβερός ἐγκωμιαστής τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης, ὅταν ὁ δεύτερος ἔκανε βέβηλον ἐπίσκεψη στά πανάγια προσκυνήματα. Τοῦ ἀσκήσαμε βέβαια ἔλλογη κριτικήν γιά τήν ἀνίερον καί παπόδουλον ὑποδοχήν πού ἐνήργησεν (ὁ π. Ἀριστόβουλος) ὑπέρ τοῦ Πάπα, ἀλλά ἐκρύφτην εἰς τήν πετσιάν του, ἤ ἔβαλεν τήν οὐρά στά σκέλια του καί ἐνήργησεν μέ τήν συγγνωστή οἰκουμενιστικήν καί πάγια τακτική τοῦ μή ἀθώου, ἐκείνης τῆς φαυλεπίφαυλης καί ἀθέου σιωπῆς. [Δεῖτε ΕΔΩ]

Νά προσθέσουμε ἐπίσης,

εἰς τήν ὅλη περιῤῥέουσα Ἁγιοταφιτικήν ἀτμόσφαιραν: ὅτι ὁ υἱός τοῦ γνωστοῦ Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, ὁ ὁσιολογιώτατος Μοναχός Σεραφείμ Ζήσης (Νικόλαος Ζ. κατά κόσμον), ἦτο ὁ γνωστός σε ὅλους μαςἉγιοσαββαΐτης Σεραφείμ Μοναχός· ὁ ὁποῖος, πρό καί μετά τό 2009, ἔκανε τούς ῥωμαλαίους ὁμολογιακούς ἀγῶνες του ἀπό τό οἰκουμενικόν προπύργιον τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδοξίας τήν Ἱερά Λαύραν τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, ὅπως ἅπαντες οἱ ὀρθόδοξοι Ἁγιοταφῖτες ὑπογράψωσι τήν περιλάλητον «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ». Οἱ ἐκκοσμικευμένοι νεορθόδοξοι, οἱ διεφθαρμένοι ῥασοφόροι, οἱ ἀμοραλιστές καί φανατικοί οἰκουμενιστές Κληρικοί καί Μοναχοί Ἁγιοταφῖτες, ΔΕΝὑπεγράψαν. Καί πολύ καλά ἔπραξαν, οὔτως ὥστε, νά διαχωριστῶσι τέλος πάντων τά ἐπικίνδυνα καί βλοσυρά ἀγκάθια ἀπό τά εὐειδῆ καί εὔοσμα ἄνθη τοῦ παραδεισένιου Μοναχισμοῦ.

Τόσον ὁ Γέρων Καθηγητής π. Θ. Ζήσης, ὅσον καί ὁ πρώην ἁγιοΣαββαΐτης, ὁ Μοναχός Σεραφείμ Ζ., ἦτο στενοί σύμβουλοι καί συνεργάτες τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων. Σταδιακῶς ὅμως καί μέ τήν ἀπόλυτον ἐπικυριαρχίαν τῶν στυγνῶν ἤ ἀδίστακτων Οἰκουμενιστῶν Ἁγιοταφιτῶν ξεκίνησε ἕνας, ὕπουλος καί ἀθόρυβος, διωγμός κατά τῶν Ὀρθοδόξων Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν τῆς Ἁγίας Γῆς κ.ἄ. Οἱ οἰκουμενικοί Ὁμολογιακοί ἀγῶνες τοῦ πατρός Θεοδώρου Ζήση, οἱ πολυμήχανες Εὐαγγελικές ἐνέργειές του κατά τοῦ νεοΦαναριώτικου Οἰκουμενισμοῦ, στοίχησαν καί προεκάλεσαν, ἀναντίρρητα, τόν ΑΔΙΚΟ διωγμόν καί τήν ἔμμεσον ἐξορία (ἀπό την Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων) τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ Σαββαΐτου τοῦ καί κατά σάρκαν υἱοῦ του.

Σύμφωνα μέ ἀσφαλεῖς πληροφορίες: ὁ Ἀρχιοικουμενιστής πατριάρχης κύριος Θεόφιλος, παρέλευσις ὁλίγου διαστήματος μετά τόν παγκόσμιον ἐκκλησιαστικόν σάλον πού ἐδημιουργήθην ἀπό τήν προαναφερομένην ὀρθόδοξον «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» μέ ἔντεχνον νεοΦαναριώτικον (δηλ. «διπλωματικόν») τρόπον «ἀπέλυσεν» καί ἐξεδίωξεν τόν στενό συνεργάτη τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ὁσιολογιώτατον Μοναχό Σεραφείμ Ζήση μέ τά ἑξῆς ῥητορικά ψευδο-διλλήματα: «μήπως ἦρθεν ὁ καιρός ἀγαπητέ μας Σεραφείμ νά ὑπάγεις μόνιμα εἰς τήν Θεσσαλονίκη διά νά βοηθάς τόν πατέρα σου;»…! Μποροῦσε μήπως νά ἀρνηθεῖ, τήν ἀνιεροκρύφιον ἐπιθυμίαντοῦ ἱεροσολυμίτου Πατριάρχου πού ἐλάμβανε σαφῶς διατακτικές ὁδηγείες ἀπό τό τρισαιχμάλωτον Φανάριον;

Τήν «Ὁμολογία Πίστεως κατά τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» τήν εἴχαν ὑπογράψει οἱ ἑξῆς Ἁγιοσαββαΐτες πατέρες: Ἀρχιμανδρίτης Εὐδόκιμος, Πνευματικός τῆς Ἱερᾶς Λαύρας Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, ὁ Ἱερομόναχος Εὐφρόσυνος Σαββαΐτης, Μοναχός Ἀρκάδιος Σαββαΐτης, Μοναχός Ἐφραίμ Σαββαΐτης, Μοναχός Ζωσιμᾶς Σαββαΐτης, Μοναχός Ἰωαννίκιος Σαββαΐτης, Μοναχός Ἰωάσαφ Σαββαΐτης, Μοναχός Καλλίνικος Σαββαΐτης, Μοναχός Λάζαρος Σαββαΐτης, Μοναχός Μερκούριος Σαββαΐτης, Μοναχός Παΐσιος Σαββαΐτης, Μοναχός Ῥαφαήλ Σαββαΐτης, Μοναχός Σεραφείμ Σαββαΐτης, Μοναχός Χερουβίμ Σαββαΐτης. [Δεῖτε ΕΔΩ]. (Ἡ ὑπογραμμισμένη ἔμφασις εἶναι ἰδική μας, διότι πρόκειται διά Μοναχούς ἐν διωγμῷ πού δεν ἐγκαταβιώνουν πλέον στην ἱ. Μονή τοῦ Ἁγίου Σάββα).

Μετά τήν βροντερή Ὁμολογία Πίστεως, τό Ἱερόν καί Λαυρεώτικον Κοινόβιον τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἐδιεσπάσθην ἄρδην ἀπό τίς ὀρατές καί ἀόρατες δυνάμεις. Σχεδόν, οἱ μισοί καί βάλε  Μοναχοί πού ὑπέγραψαν τήν πιό πάνω ὀρθόδοξον Ὁμολογία, ἐδιώχθησαν (ἔμμεσα ἤ ἄμεσα, δέν ἔχει σημασία), ἤ ἔστω, ἔφυγαν αὐτόβουλα, κατά κύριον λόγον εἴτε γιά ζητήματα Πίστεως εἴτε γιά ἀντιΚανονικῆς διοικήσεως, ἤ ἐξ ἀμφοτέρου. Δηλαδή, γιά ζητήματα συνειδησιακά, ἀλλά καί γιά πράξεις ἤ καί παραλείψεις, σέ διοικητικόν ἐπίπεδον, τόσον τοῦ Πατριάρχου κ. Θεοφίλου ὅσον καί τοῦ Γέροντος Ἀρχιμανδρίτη Εὐδόκιμου.

Παραδείγματος χάριν: Ὁ Ἱερομόναχος Εὐφρόσυνος Σαββαΐτης, ἔφυγε ἀπό την ἱ. Μονή γιά καθαρά λόγους Πίστεως, καί κατέφυγεν εἰς την Γερμανία· ἀλλά ἔπειτα ἐπέστρεψεν στήν Γεσθημανή. Ὁ Κύπριος Μοναχός Ἀρκάδιος Σαββαΐτης, ἐδιώχθην (Χριστούγεννα τοῦ 2015 μ.Χ.)  καί ἐξορίσθην διά τῆς βίας εἰς τήν Κύπρον, γιά ζητήματα κυρίως Πίστεως καί γιά Κανονικο-διοικητικά. Ὁ Ῥουμάνος Μοναχός Ζωσιμᾶς Σαββαΐτης, ὁ Ἀρχιμάγειρας τῆς ἱ. Μονῆς, ἔφυγε κυρίως γιά λόγους κακο-διοικήσεως. Ὁ Κύπριος Μοναχός Ἰωαννίκιος Σαββαΐτης, ἔφυγε (2016 μ.Χ.) κυρίως διά ζητήματα Πίστεως καί κατέφυγεν στήν Ἑλλάδα, ἀκριβῶς μετά τήν Ληστρική Σύνοδον τῶν Κολυμπαριστῶν ὅπου ὁ πατριάρχης Θεόφιλος πῆγε καί ὑπέγραψεν τά προβληματικά ψευδοΣυνοδικά Κείμενα. Τό ἴδιο ἔπραξε καί ὁ Ῥουμάνος Μοναχός Μερκούριος (Γουρίας) Σαββαΐτης, ἔφυγε (2016 μ.Χ.)  μαζί μέ τόν Μοναχό Ἰωαννίκιον, κυρίως διά ζητήματα Πίστεως καί αὐτός, μετά τήν κακοΣύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου. Ὁ Μοναχός Σεραφείμ Σαββαΐτης, ἐδιώχθην (2011 μ.Χ.) μέ ἔμμεσον τρόπον, γιά ζητήματα κυρίως τῆς Πίστεως διά τούς προαναφερθέντας γνωστούς λόγους. Ὁ Μοναχός Χερουβίμ Σαββαΐτης (40 χρόνια στην ἱ. Μονή τοῦ Ἁγίου Σάββα) ἔφυγε (2013 μ.Χ.) κυρίως γιά ζητήματα Πίστεως, καί κατέφυγεν στήν Γεωργία. Ἕνας Δόκιμος Μοναχός Ἀνδρέας Σαββαΐτης, ἔφυγε (2014 μ.Χ.) κυρίως γιά ζητήματα Πίστεως καί κατέφυγεν στήν Ῥουμανία.  Ἕναν Ἱεροδιάκονον Ἀγάπιον Σαββαΐτην, τόν ἀπέσπασεν ὁ πατριάρχης, παρά την θέλησίν του στό πατριαρχεῖον κ.λπ.

Μέ τά πιό πάνω δειγματοληπτικά στατιστικά καί πληροφοριακά  στοιχεία, ποῖον ἀκριβῶς εἶναι τό γενικόν ἤ εἰδικόν καί λογικόν συμπέρασμα πού μᾶς ὁδηγῶσι; Εἶναι ἤ δέν εἶναι, ἡ ἐπί σκοποῦ κραυγαλέα ἀποδυνάμωσις (ὑπό τῆς πατριαρχίας τοῦ κ. Θεοφίλου) καί ἀπονεύρωσις τῆς ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα; Μία ἀκόμη ἐπιπρόσθετη πληροφόρησις: καί ὅσοι ὑπογράψαντες τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» πού παρέμειναν καί δέν ἐγκατέλειψαν τήν ἱ. Μονή τοῦ ἁγ. Σάββα, «ἀπεσπάσθησαν» ἀπό τό ἱστορικόν μοναστήρι σε διάφορα ἄλλα ἀγροκτήματα καί προσκυνήματα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων. Ὁ Ἀρχιοικουμενιστής πατριάρχης Θεόφιλος, ὡσᾶν νεορθόδοξος Πάπας, ἐνεργεῖ μέ μαεστρία τό στρατηγικόν δόγμα «διαίρει και βασίλευε» ἀπαξιώνοντας τό ὀρθόδοξον Συνοδικό Πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποδυναμώνοντας (κατ΄ἀκρίβειαν διαλύοντας τόν Σαββαΐτικον Μοναχισμόν) μεθοδικά τήν Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα. ᾎραγέ γιά ποῖον λόγον;

Ἀπό τόν πιό κάτω ἀποκαλυπτικόν διάλογον [πού πρόκειται νά σᾶς τόν παραθέσω ὡς ἀποδεικτικόν στοιχεῖον πρός τό τέλος τοῦ κειμένου μας, μιᾶς καί ἦτο ἡ κύρια πηγή ἐμπνεύσεως καί δημιουργίας τοῦ ἐν λόγῳ ἀντιρρητικοῦ γραπτοῦ μας], θαυμάζουμε τήν ἔλλογον Ἀντιρρητικήν ἀντιλογία τῆς ἐν Χριστῷ ἀδελφῆς μας κυρίας Loudmilla Simone (κ. Λουντμίλλα Σιμωνίδου) πού κονιορτοποιεῖ μέ μεγάλη ἐπιτυχία τά σαχλεπίσαχλα ψευδοεπιχειρήματα τοῦ «διακριτικοῦ πνευματικοῦ» πατρός Ἀριστόβουλου Κυριαζῆ. Τό ὅλον γράμμαν καί πνεῦμα τοῦ π. Ἀ. Κ. μᾶς μυρίζει, ἐξάπαντος ἀπό μυριᾶδες χιλιόμετρα μακρᾶν, ἕναν ἄκρως Κληρικαλιστικόν ἤ καί Ἐπισκοπομονιστικόν, καί σαφῶς, ἀδιακρίτως ἕναν ἄκρως νοσηρώτατον ὑποτακτικόν πνεῦμα πρός τήν Διοίκηση τῆς Ἱεροσολυμίτικης Ἐκκλησίας, ἀντί τοῦ ὑγιοῦς ὑποτακτικοῦ καί ταπεινοῦ πνεύματος πρός τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον καί τήν Ἱερά Παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

Δέν πρόκειται ὅμως νά ὑπεισέλθουμεν, στήν πολύμοχθον διαδικασία γιά νά ἀναιρέσουμε, λέξη πρός λέξη ἤ σχόλιον μέ σχόλιον, τά γραφθέντα τοῦ π. Ἀριστόβουλου. Τά καταφέρνει μέ πραγματικήν καί ἄριστον βούλησιν ἡ προαναφερθῆσα κυρία. Ὁ π. Ἀριστόβουλος ἀποδεικνύεται… δυστηχῶς, ἄσχετος καί κακόβουλος. Διαβάστε την προσεκτικά καί βγάλετε παρακαλῶ τά ἰδικά σας συμπεράσματα. Ἐστιάζουμεν ὅμως, κάπου δειγματοληπτικῶς, ἐκεῖ στό σημεῖον τοῦ ἀπόλυτου δογματισμοῦ του, στόν ἄκρως παραπλανητικόν κληρικαλισμόν του, ὅπου τόν προδίδει καί τόν (αὐτο)φανερώνει μέ πᾶσα σαφήνεια σέ ἐτοῦτο τό εἰδικόν φρασίδιον:

«… Πρέπει να έχετε υπ΄ όψη σας ότι το Ιερό Πηδάλιο και το Εξομολογητάριο είναι εγχειρίδια που χρησιμοποιεί ΜΟΝΟΝ ο Πνευματικός, ο οποίος με διάκριση, άλλοτε εφαρμόζει κατά γράμμα τους Ιερούς Κανόνες και άλλοτε κάνει Οικονομία, χωρίς να διαφημίζει ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο. Μόνον οι πλανεμένοι ζηλωτές χρησιμοποιούν δημόσια το Πηδάλιο κατά κόρον και το διαλαλούν παντού επιδεικνύοντας εγωϊστικά τις γνώσεις τους…»

Τοῦτη ἡ συγκεκριμένη, ἀπνευμάτιστη ἀπολυτότητα, καθῶς καί ὁ στεῖρος ἤ ἄν θέλετε ὁ ἄκαμπτος δογματισμός μερικῶν καλῶν Κληρικῶν μού τήν δίδει στά νεύρα. Μᾶς προκαλεῖ ἔμπονον νευρικό κλονισμό ὅπου τυχόν τόν ἐντοπίζουμε. Τί γίνεται ὅταν χειροθετημένοι Πνευματικοί, ΔΕΝ διαθέτωσιν τό Ἁγιοπνευματικόν Χάρισμα τῆς Διακρίσεως τῶν Πνευμάτων; Τί γίνεται, ὅταν δέν διαθέτωσι τό σημαντικό θεο-λογικόν χάρισμα τῆς Ποιμαντικῆς ἐναλακτικῆς διακρίσεως, Ἀκρίβειας/Οἰκονομίας;

Βέβαια ὁ ἄνθρωπος, ἔχει ἔν μέρει καί ἕνα Ἄλφα δίκαιον, στά περί τῆς Ποιμαντικῆς Ἀκριβείας καί Ποιμαντικῆς Οἰκονομίας. Τοῦτο ὅμως δέν σημαίνει, ὅτι αὐτόματα ἔχει δίκαιον στάς σοβαράς ἐπικρίσεις καί κατακρίσεις πού ἐξαπολύει ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, στήν Θεσσαλονίκη, κατά τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση. Κατηγορεῖ  ὁ π. Ἀριστόβουλος (καλῶς ἤ κακῶς, ἐπιθυμῶ νά εἶναι ἰδικόν σας τό συμπέρασμα), δῆθεν ἀπό «ποιμαντική διάκριση» τόν Πρωτοπρεσβύτερον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τῆς Θεσσαλονίκης καί Ὁμότιμον Καθηγητήν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς π. Θεόδωρον Ζ., ὅτι, ἄκουσον-ἄκουσον ἀπό ἀδιακρισίαν διδάσκει καί κατηχεῖ δημόσια τοῦς Θεσσαλονικεῖς κ.ἄ. τήν Πατερική Θεολογία περί τοῦ ζητήματος τῆς Αὐτοκτονίας. Ἔψαξα νά βρῶ γιά νά δῶ τό ἐν λόγῳ βίντεο καί δέν τό βρήκα. Πιθανόν νά ἔχει ἀφαιρεθεῖ ἀπό τήν διαδικτυακή κοινότητα διά ἄγνωστον λόγον. Ἄν ὄντως ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ἀποδεικνύεται, ὅτι εἶναι κακός ποιμήν καί ἀδιάκριτος πνευματικός πατήρ, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Θεσσαλονίκης, γιατί δέν τόν παραλαμβάνει ὁ οἰκεῖος μητροπολίτης του; Γιατί τότε δέν τόν καταγγέλει (ὁ π. Ἀριστόβουλος), ἐπίσημα καί ἀποδεικτικά, στήν Ἱερά Σύνοδον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος; Τό ἀκατάσχετον διαδικτυακόν, ἐξάπαντος καταλαλεῖν καί ἱεροκατηγορεῖν, εἶναι μᾶλλον, καί τό πλέον ἐνδεδειγμένον (sic) τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἦθους τῶν «ἀπλανῶν» πνευματικῶν ὁδηγῶν… ἐξ Ἱεροσολύμων;

Ποῖος ᾆραγέ, ἐξουσιοδοτεῖ καί ἐπευλογεῖ, τέτοιαν «ὑπερόριον» ἀντιεκκλησιολογική, διαδικτυακήν κριτικήν, κατά τοῦ πατρός Θεοδώρου; Ὁ κακόδοξος φατριάρχης τῶν Ἱεροσολύμων; Γιατί δέν ἐνεργεῖ Ἐκκλησιολογικῶς ὁ π. Ἀριστόβουλος; Γιατί ἐπικρίνει καί ἔμμεσα ἱεροκατακρίνει μέ τό πνευματικοφανές ὕφος διά τοῦ διαδικτύου τόν συλλειτουργόν του; Ἔχει πάρει ᾆραγέ «πνευματική γραμμήν» καί «εὐλογία» ἀπό τόν Ἀρχιοικουμενιστήν καί Γραμματέαν τῆς ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων (καί Γέροντά του) τόν Σεβασμιώτατον μητροπολίτην Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχον;

ᾎραγέ, ἔχει δίκαιον ὁ π. Ἀριστόβουλος, ὅταν ἀπολυτοποιεῖ μονοσήμαντα τήν χρησιμότητα τοῦ Ἱεροῦ Πηδαλίου, γιά την τάξη τῶν Κληρικῶν, καί δή «ΜΟΝΟ» διά τούς «ἐκλεκτούς»… τουτέστιν γιά τούς πνευματικούς Κληρικούς; Ποῖον εἶναι τό ἀπλανές καίὀρθόδοξον κριτήριον τῆς Ποιμαντικῆς Διακονίας; Ἡ εἰδική χειροθεσία εἰς Πνευματικόν; Ἡ χειροθεσία εἰς Πνευματικόν καί ἡ μελέτη μερικῶν τινῶν «πνευματικῶν ἐγχειριδίων» μεταβάλλει (καί πῶς ἀκριβῶς;) μᾶλλον μέ μαγικῷ τῷ τρόπῳ τόν Κληρικό, σέ Πνευματικόν ἄνθρωπο καί Ἐξομολόγον, τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ; Δηλαδή, λ.χ. δέν ἔχωμεν Πνευματικούς ἀνθρώπους εἰς τάς τάξεις τῶν Μοναχῶν καί τῶν Μοναζουσῶν; Ὁ Θεοφόρος Πατήρ καί Ἅγιος Γέρων Παΐσιος, π.χ. δέν ἀνῆκε εἰς τάς τάξεις τῶν Κληρικῶν, ἀλλά εἰς τάς τάξεις τῶν Μοναχῶν! Ὁ προορατικός κύπριος ἅγιος Γέρων Παναγῆς τῆς Λύσης, ἄνηκεν εἰς την τάξη τῶν Λαϊκῶν!! Οἱ Μοναχοί, ἐμπίπτωσι βέβαια εἰς τήν Ἐκκλησιαστική τάξη τῶν Λαϊκῶν!!! Ἤ μπορεῖ νά θεωρηθεῖ, εὐλόγως καί δικαίως, κανονικά ἀμειγῶς μία τρίτη ἐκκλησιαστική Τάξις. Κατά μία ἄλλην θεολογική ἄποψη: Κλήρος, Μοναχοί καί ἁπλοί λαϊκοί πιστοί, ἐμπίπτωσι, ἀχώριστοι καί ἀδιαίρετοι πάντοτε, εἰς τόν σύσσωμον περιούσιον Λαόν τοῦ Θεοῦ, δηλαδή εἶναι ἅπαντες Λαϊκοί, ὅπερ και θεμελιούται εἰς τό γνωστόν Βιβλικόν ῥηθέν: περί τοῦ Βασίλειου ἱερατεύματος.

Ὁ π. Ἀριστόβουλος ἀπό μία ἄλλη ὀπτική ἔχει ἀπόλυτον δίκαιον: ὅταν λέγει, ὅτι το Ἱερόν Πηδάλιον εἶναι ὁδηγός τοῦ κάθε Κληρικοῦ καί δή τοῦ πνευματικοῦ Κληρικοῦ. Δέν ἔχει ὅμως δίκαιον, ὅταν ἰσχυρίζεται, ὅτι πρέπει (!) να τό χρησιμοποιῶσι «μόνον» οἱ Ἐξομολόγοι Κληρικοί. Ἀπό ποῦ τό ἐμπνεύστηκεν αὐτό; Καί τί ἀκριβῶς εἶναι οἱ πνευματικοί-ἐξομολόγοι; Μήπως εἶναι λ.χ. οἱ Μάγοι τῆς φυλῆς τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν; Ὁ π. Ἀριστόβουλος, ἔχει καί πάλιν δίκαιον, ὅταν κάνει ἀναφορά περί τῶν σχισματικοαἱρετικῶν «Ζηλωτῶν». Ὄντως οἱ ὅσοι πεπλανημένοι καί ἐκτός Ἐκκλησίας ἀδελφοί μας, δηλ. τό ἕνα ἄκρον τοῦ αἱρετικοῦ «Ζηλωτισμοῦ», μᾶς ζαλίζωσιν ἀδιάλλειπτα μέ τά ἀσυνάρτητα «Κανονικά» κατεβατά καί τίς προτεσταντόπληκτες ὑποκειμενικές παρερμηνείες καί ἀπόψεις των γύρω ἀπό τους Ἱερούς Κανόνες. Οἱ «Ζηλωτές» ὅμως, δέν εἶναι σχισματικοαιρετικοί ἐπειδή χρησιμοποιῶσι, ὠφελιμιστικά καί προσηλυτιστικά, τό Ἱερό Πηδάλιον καί τίς Ἁγίες Γραφές. Τοῦτο εἶναι σημαίνον γνώρισμα ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ πάντων τῶν κακοδόξων αἱρετικῶν/ἑτεροδόξων κ.ο.κ. Πῶς διαφορετικά θά στηρίξωσι τίς σωρηδόν ἄ-θεολόγητες πλάνες τους; Ἀλλά εἶναι τέτοιοι, διότι θεωρῶσι (ὅσοι βέβαια ἀκολουθοῦν τήν πεπλανημένη αἱρετικολόγον θεωρία) παντελῶς ἄκυρα, ἀνυπόστατα, ἀχαρίτωτα τά Χαριτώβρυτα Ἱερά Μυστήρια πού ἱερουργεῖ, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πού πορεύεται χωροχρονικά εἴτε μέ τό Νέον εἴτε ΚΑΙ μέ τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον.

Ὅμως, δέν ἔχει δίκαιον ὁ π. Ἀριστόβουλος, ὅταν λαλεῖ: ὅτι τους Ἱερούς Κανόνες πρέπει νά τούς χρησιμοποιοῦν, ἤ καί νά τούς μελετῶσι μόνον οἱ πνευματικοί Κληρικοί, ἤ, ὅτι χρησιμοποιοῦνται «κατά κόρον» ἀπό τήν κάστα τοῦ «Ζηλωτισμοῦ». Πρόκειται διά κληρικαλιστικῆς προκαταλήψεως καί ἀντιευαγγελικῆς θεωρίας. Διότι τό ἱερόν Πηδάλιον, χρησιμοποιεῖται κατά κόρον ΚΑΙἐπιστημονικῶς, τόσον ἀπό τίς Θεολογικές Σχολές ὅσον και ἀπό τίς Νομικές Σχολές, ὅπου μᾶς διδάσκωσι τό λεγόμενο Κανονικόν Ἐκκλησιαστικόν Δίκαιον. Οἱ Φοιτητές καί Καθηγητές, κατά κόρον καί πάλιν, δέν εἶναι ὡς συνήθως πνευματικοί Κληρικοί, ἀλλ΄οὔτε κἄν «Ζηλωτές», ἀλλά εἶναι ἀμειγῶς ἀκαδημαϊκοί δάσκαλοι, μαθητές, μελετητές καί ἐρευνητές τῶν ἱερῶν ἐκκλησιαστικῶν Πηγῶν καί Κειμένων τοῦ Δικαίου τῆς Καινοδιαθηκικῆς Χάριτος. Χρησιμοποιεῖται ἐπίσης, εὐρέως καί μελετάται (τό Πηδάλιον) βαθέως, ἐξάπαντος ἀπό θεῖον ἔρωτα, ἀπό Κληρικούς, ἀφιερωμένους Ἱεραποστόλους, Μοναχούς/ές, θεολόγους, κατηχητές νομικούς, φιλοσόφους καί Λαϊκούς ἁπλοῦς Χριστιανούς. Ὅλοι αὐτοί, ἀναντίρρητα, δέν ἔλαβαν τήν εἰδική χειροθεσία τοῦ Πνευματικοῦ πατέρα ἀλλ΄ ΟΥΤΕἐμπίπτωσι εἰς την σέκτα τοῦ «Ζηλωτισμοῦ». Εἶναι ἔτσι ἤ δέν εἶναι ἔτσι; Τρίτη λύσις δέν χωρεῖ διά ταύτα. Ὡστόσον, τό Ἱερόν Πηδάλιον, μελετάται γιά πολυποίκιλους λόγους, καί ἁπό ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους, ἄθεους αἱρετικούς.

-Τώρα τί ἀκριβῶς μᾶς ἀποκρύβει ὁ «Γνωστικός Ποιμήν» π. Ἀριστόβουλος;

Μᾶς ἀποκρύβει τό πλέον ἀδιάψευστον γεγονός, ὅτι το ἱερό Πηδάλιον, τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τούς χρησιμοποιῶσι, εὐρέως καί οἱ φονταμενταλιστές θιασῶτες τοῦ «ὀρθοδόξου» Οἰκουμενισμοῦ. Δηλαδή τό χρησιμοποιῶσι ΚΑΙ οἱ αἱρετίζοντες «ὀρθόδοξοι». Μᾶς ἀποσιωπεῖ δηλ. τό ἕτερον καί ἀντίθετον ἄκρον τοῦ «Ζηλωτισμοῦ», ἐκείνο τοῦ πανθρησκειακοῦ «Οἰκουμενισμοῦ». Καί τά «Δύο Ἄκρα» εἶναι πολύ-αἱρέσεις καί σχισματικοαἱρετικές ἤ ἑτερόδοξες παρατάξεις. Ὁ π. Ἀριστόβουλος καί οἱ σύν αὐτῷ, μή τό ξεχνάμε τοῦτο, ὑποδέχθησαν μετά βαΐων καί κλάδων, καί ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ, τόν πάπα τῆς Ῥώμης! Τοῦ ἔψελναν ἀνίερα πολυχρόνια!! Ἐδίδασκαν πρακτικῶς δηλ. στούς παρῶντες καί παροῦσες προσκυνητές/τριες διά τῆς Ψαλτικῆς Τέχνης των τόν μουσικάντικον ἐωσφορικόν και ἀθεόφοβον Συγκρητισμόν!!! Δέν τοῦ φτάνει νά σιωπεῖ, διά τό μωρόσοφον πνευματικόν κατάντημα, τῆς κάκιστης, ἀνίερης, τυφλῆς, ἐξάπαντος ἐπί τινάς βλακωδέστατης ὑπακοῆς, ἐπικρίνει μάλιστα καί ὀρθοδόξους Ποιμένες καί ἔγκριτους Καθηγητές τοῦ ἐπιστητοῦ τῆς ἱερᾶς Ἐκκλησιαστικῆς Δικαιοσύνης. Ὁ Πατρολόγος Καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης, μᾶς διδάσκει μέσα ἀπό τά σωρηδόν πατρολογικά ἀκαδημαϊκά ἐγχειρίδιά του σαφῶς καί ὀρθόδοξον Κανονικόν Δίκαιον. Ὁ ἀξιόλογος κατά τά ἄλλα π. Ἀριστόβουλος μέ ποῖαν ἀκριβῶς ἰδιότητα ὁμιλεῖ; Ὁμιλεῖ καί γράφει μέ τήν ἰδιότητα τοῦ: «πανταχοῦ παρῶν καί τά διαδίκτυα πληρῶν» τινός Λατινόφρωνος Ἐξομολόγου; Μέ τήν ἰδιότητα τοῦ «διαδικτυακοῦ Πνευματικοῦ»; Μέ τήν ἰδιότητα τοῦ ἐμπαθοῦς πατριαρχικοῦ φερεφώνου; Μέ τήν ἰδιότητα τοῦ τσιρακίου τινάς ἐπίδοξης Φατριᾶς; Μέ τήν ἰδιότητα τινός «πνευματικοῦ τρομοκράτη»; Μέ κάποιαν ἄλλη μυστικιστικήν σοῦπερ ἰδιότητα; Κύριος οἶδεν!

Ἀς θεμελιώσουμε πατερικῶς τότε καί ἐν κατακλείδι, τό ἐσφαλμένον ἤ παραπλανητικόν τῆς προαναφερθεῖσας «πνευματικῆς» γνώμης του. Τελικά, πρέπει ἤ δέν πρέπει, οἱ μή Ἐξομολόγοι Κληρικοί, οἱ Διάκονοι, οἱ Μοναχοί/ές, οἱ ἱεροσπουδαστές θεολόγοι, οἱ ἱεραπόστολοι, οἱ φιλόσοφοι, οἱ νομικοί, οἱ ἐκκολαπτόμενοι Κληρικοί, οἱ Λαϊκοί κ.ο.κ. νά μελετῶσι τό Ἱερόν Πηδάλιον τῆς Νοητῆς Νῃός; Τήν ἀπάντηση μᾶς τήν δίδει ὁ Θεοφόρος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὅ καί συλέξας πάντων τῶν ἱερῶν Κανόνων, ὁ ἀπλανῶς ἐρμηνευτής των, καί ὁ συγγράψας τό ἱερόν Πηδάλιον:

«… ἀλλά και πασῶν ἁπλῶς τῶν ἁγίων Συνόδων Οἰκουμενικῶν τε καί Τοπικῶν, καί κατά μέρος Πατέρων τούς ὅρους καί Κανόνας ἐμπεριέχουσαν, διά τῆς ἐγκλπώσεως ταύτης καί προστασίας, ἁπάσης διαβολῆς τῶν μωμοσκόπων ἀνωτέραν διαφύλαξον, ἀξιόχρεων καί ἀναντίῤῥητον πᾶσι τοῖς χριστωνύμοις λαοῖς ποιουμένη τήν ταύτης ἀνάγνωσιν, τῇ Ἀυθεντίᾳ τῆς Συνοδικῆς τε καί Ἀποστολικῆς ἀποφάσεως. Τοῦτο ἡμεῖς δεόμεθα.»¹

Τά πιό πάνω ἐγγράφησαν (εἶναι ἀκόμη γεγραμμένα π. Ἀριστόβουλε) εἰς τήν Ἱερά Μονή τοῦ Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους, εἰς τόν Πρόλογον τοῦ Πηδαλίου ἀπό την «πεφιλημένη Δυάς» τόν Ἱερομόναχο Ἀγάπιον καί τόν Ἅγιο Μοναχό Νικόδημον τόν Ἁγιορείτην. Ἄν ὄντως πιό πάνω ἔλεγεν τήν ἀλήθειαν ὁ π. Ἀριστόβουλος, τότε γιατί ὁ ἅγιος Καλόγηρος Νικόδημος καί ὁ Ἱερομόναχος Ἀγάπιος, μᾶς προτρέπουν καί δέονται ἰκετευτικῶς ὅπως τό ἱερόν Πηδάλιον, νά ἀναγνωσθεῖ, ὑποχρεωτικῶς καί ἀναντίρρητα, ὑπό «πᾶσι τοῖς χριστωνύμοις λαοῖς»; Γιατί δέν ἔγραψε λ.χ. νά μελετάται αὐστηρῶς  ὑπό «πᾶσι τοῖς πνευματικοῖς Κληρικοῖς»; Γιατί δέν ἔγραψε π.χ. νά μελετάται αὐστηρῶς ὑπό «πᾶσι τοῖς μεμορφωμένοις Πατράσιν»; Προφανῶς ἐκεῖνο τό «χριστωνύμοις λαοῖς» περιλαμβάνει τό φωταυγές θεῖον Βασίλειον ἱεράτευμα, δηλ. ἄπαν τόν ὀρθόδοξον Κλήρον, τόν ὀρθόδοξον Μοναχισμόν, καί τό ὀρθόδοξον Λαϊκόν στοιχεῖον τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ π. Ἀριστόβουλος καί οἱ πατρῶνες αὐτοῦ γιά ποῖον ἀκριβῶς λόγον μᾶς ἀντιλέγωσι καί κατηχῶσι μέ ἄλλα παράδοξα, καινοφανῆ, ἀλλότρια καί διαφορετικά «μετα-Πατερικά» πράγματα, ἐξ ἐκείνων πού μᾶς διδάσκωσι οἱ θεηγόροι καί ἅγιοι Πατέρες; Τί ἔχωσι να κερδίσουν;

Και ἄν δεν εἶναι ἀρκετόν σέ μερικοῦς «Θωμᾶδες» το προαναφερθέν Νικοδημικόν ἀπόσπασμα, διαθέτουμε καί ἕνα δεύτερον καί τρίτον, πάλιν ἀπό τό Πηδάλιον:

«Ἐπιστράφητε Πατριάρχαι, Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Κληρικοί Μοναχοί, καί οἱ λοιποί ἅπαντες πνευματικοί πατέρες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, καί ἐπιλάβεσθε τῆς βίβλου ταύτης με τά δύω σας χέρια· … Ἐπιλαβόμενοι δε, μή γίνεσθε μόνον τῶν θείων νόμων τούτων ἀναγνῶσται καί ἀκροαταί, ἀλλά καί ποιηταί… Δέξασθε λοιπόν ὑπτίαιες χερσί τήν πολυωφελῆ καί μεγαλοφελῆ ταύτην Βίβλον, καί τήν εὐθύς μετά τάς ἁγίας Γραφάς, ἀναγκαίαν ταύτην γραφήν, ἅπασαι αἱ τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίαι δέξασθε. Καί ὀ λαός ὁ ἀμαθής και νήπιος, ὁ πρίν ἐν σκότει τῆς ἀγνωσίας τῶν ἱερῶν Κανόνων καθήμενος, ἴδε το μέγα τοῦτο τῆς ἐπιγνώσεως φῶς, και φωτίσθητι».²

Μέ ποῖον ἀκριβῶς τρόπον, ὁ ἀμαθῆς καί ἀκατήχητος λαός μας θά ἔρθει εἰς ἐπίγνωση καί φωτισμόν ἀληθείας; Μέ τά ἀνίερα κελεύσματα τῶν «Ἀριστόβουλων» καί «Ἀρίσταρχων» ἐξάπαντος μωροσόφων «ὀρθοδόξων» (ἀρχι-)Οἰκουμενιστῶν, ἤ μήπως μέ τά ῥωμαλέα κηρύγματα τῶν τῷ ὄντι Ὀρθοδόξων (ἀντί-)Οἰκουμενιστῶν;

Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη

Ὀρθόδοξος Θεολογῶν

                             

 ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

¹ Ἁγίου Νικοδήμου (Μοναχοῦ) και Ἀγαπίου (Ἱερομονάχου), ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΤΗΣ ΝΟΗΤΗΣ ΝΗΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ἤτοι Ἅπαντες οἱ Ἱεροί και Θείοι Κανόνες), Δέκατη Τρίτη ἐπανέκδοσις βάσιν τῆς Τρίτης Ἐκδόσεως (1864) γενομένης ὑπό Σεργίου Χ. Ραφτάνη, ἐκδόσεις: ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, 2003, σελ. (η΄-θ΄) 8-9.

² Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Πηδάλιον, ἔνθ. ἀνωτ. σελ. (ιστ΄-ιη΄) 16-18.