ΔΕΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΚΑΥΧΗΣΗ, ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ
''Εάν και θελήσω καυχήσασθαι, ουκ έσομαι άφρων' αλήθειαν γαρ ερώ''. Ώστε, ο τα αληθή λέγων, του καιρού καλούντος, ουκ έστιν άφρων'',
''Εάν δε και θελήσω να καυχηθώ, δεν θα είμαι άφρων' γιατί θα πω την αλήθεια'' (Β' Κορ. 12,6). Ώστε, εκείνος που λέει την αλήθεια, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, δεν είναι άφρων'' (Εις Ψαλμ. ΡΛ', 1, ΕΠΕ 7,86 - MG 55, 377)
ΝΑ ΚΑΥΧΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ
''Ελπισάτω Ισραήλ επί τον Κύριο, από του νύν και έως του αιώνος''. Οράς, ότι εν τοις περί πίστεως και δογμώτων, και αιτίας ουκ ούσης, διηνεκώς δει καυχάσθαι, και ο μη καυχώμενος απόλωλεν'',
''Ας ελπίζει ο Ισραήλ στον Κύριο, τώρα και στον αιώνα τον άπαντα'' (Ψαλμ. 130, 3). Βλέπεις ότι στα θέματα της πίστεως και των δογμάτων και όταν ακόμη δεν υπάρχει λόγος, πρέπει κανείς συνεχώς να καυχιέται, χάθηκε'' (Εις Ψαλμ. ΡΛ', 1, ΕΠΕ 7,90 - MG 55,379)