Ο Άγιος Παΐσιος λέγει:
«Η ησυχία που επικρατεί, με ανησυχεί. Δεν έχουμε καταλάβει
καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε… Η τύχη του κόσμου
κρέμεται από τα χέρια μερικών, αλλά ακόμη ο Θεός κρατά φρένο…Έχει πέσει πολλή
στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία, θέλει πολύ φύσημα, για να φύγη. Οι παλιοί έλεγαν
ότι θα έρθει ώρα που θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τούς φράκτες, δεν
υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερο! Έγινε μία Βαβυλωνία»... «Το να αντιδράς για
να υπερασπιστής σοβαρά θέματα, που αφορούν την πίστη μας, την ορθοδοξία, αυτό
είναι καθήκον σου».
«Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν
είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιο. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για
αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν τον
έχουν αγαπήσει… ας γνωρίζωμεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και
πνευματικοί… Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει
καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών
Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί».
«Μπορεί κανείς με την προσευχή να βοηθήσει περισσότερο αλλά
την σιωπή του θα την εκμεταλλευθούν οι άλλοι και θα πουν “ ο τάδε και ο τάδε
δεν διαμαρτυρήθηκαν επομένως είναι με το μέρος μας∙ συμφωνούν μαζί μας”. Αν δεν
αρχίσουν μερικοί να χτυπούν το κακό, να ελέγχουν δηλαδή αυτούς που σκανδαλίζουν
τους πιστούς θα γίνει μεγαλύτερο κακό».
«Ἂν οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ μὲ τὴν λογική τους ζοῦσαν στὸν
καιρὸ τῶν διωγμῶν, δὲν θἄχαμε κανέναν μάρτυρα. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ δὲν ἔβαζαν
καθόλου τὴν λογική, ἀλλὰ ἀκράδαντα ὡμολογοῦσαν τὸν Χριστὸ καὶ φλέγονταν γιὰ τὸ
μαρτύριο. Τοὺς ἔδιναν ἀξιώματα, τοὺς ἔλεγαν: “Πὲς μόνο ὅτι δὲν εἶσαι Χριστιανὸς
καὶ μέσα σου πίστευε στὸν Θεό σου, βάλε λίγο λιβάνι, κάνε ὅτι θυσιάζεις καὶ ὕστερα
μὴν θυσιάζης, κάνε ὅτι τρῶς εἰδωλόθυτα καὶ σὺ φάε καθαρὸ κρέας, μὴν κηρύττης σ’
αὐτὸν τὸν τόπο, πήγαινε ἀλλοῦ”· καὶ ὅμως μὲ τίποτε δὲν ἀρνοῦνταν τὸν Χριστό. Μὲ
χαρὰ ἔτρεχαν νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὸν Χριστό. Φλέγονταν ἀπὸ θεῖο ἔρωτα». (Ἱερομονάχου
Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος 2004, 300)
«Στὴν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας δέκα Χριστιανοὶ ὑπερασπίστηκαν
δυναμικὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ στὴν Χρυσὴ Πύλη καὶ μαρτύρησαν γι’ αὐτήν. Τώρα
ποὺ βλασφημεῖται τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφοροῦμε. Ἂν ζούσαμε
τότε ἐμεῖς οἱ “διακριτικοί” καὶ “γνωστικοί” θὰ λέγαμε στοὺς δέκα μάρτυρες: “Ἔτσι
δὲν ἐνεργεῖτε πνευματικά· περιφρονεῖστε τὸν Σπαθάριο ποὺ ἀνεβαίνει νὰ γκρεμίση
τὴν εἰκόνα, καὶ ὅταν ἀλλάξη ἡ κατάσταση, θὰ βάλουμε στὴν θέση της ἄλλη εἰκόνα,
καὶ μάλιστα πιὸ βυζαντινή”. Αὐτὸ εἶναι τὸ φοβερό! Τὴν πτώση μας, τὴν δειλία, τὸ
βόλεμά μας τὸ παρουσιάζουμε σὰν κάτι ἀνώτερο»
(Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος
Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος 2004, 304-305)