"ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ”…
ΠΡΟΣ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥΣ Ή ΠΡΟΣ ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ‘Η ΠΡΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ… ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ, ΠΡΟΣ κ.κ.ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ ΑΛΒΑΝΙΑΣ, ΚΑΙ, ΚΑΙ…. |
| Ποιοι ήταν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, τους οποίους κατήγγειλε οργισμένος ο Ιησούς ότι διυλίζουν των κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον;... |
ΜΕΡΟΣ Α’
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Αναφερθήκαμε στην θεραπεία του ανθρώπου με το ξερό χέρι [ΕΔΩ],
που ο Χριστός μας' θεράπευσε μέσα στην Συναγωγή των Εβραίων. Κορυφαία στιγμή της
διήγησης του θαύματος αποτελεί το βλέμμα του Ιησού!
Ο άγιος Μάρκος ο Ευαγγελιστής γράφει: «
Και αφού τους κοίταξε γύρω με οργή, λυπημένος συγχρόνως για την πώρωση της
καρδιάς τους, λέει στον άνθρωπο: «Έκτεινε το χέρι σου». Και το εξέτεινε και
αποκαταστάθηκε το χέρι του» (Μάρκ. 3, 5).[ Έχε πάντα στο νου σου ότι "Χέρι" είσαι συ ο πιστός λαός του θεού, και το ''Ένα Μόνο Μάτι'' ο Επίσκοπός σου, όχι ΚΑΙ τα δυο!].
ΠΡΟΣ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥΣ! Το βλέμμα των Φαρισαίων!
Όμως αδελφοί άλλο ένα βλέμμα, το βλέμμα των Φαρισαίων, ήταν αυτό που παρατηρούσε τον ίδιο τον
Κύριο! Πολλά διαφορετικά ήταν τα μάτια τους, αλλά, μία η ''γνώμη"! «Και τον παρατηρούσαν –οι
Φαρισαίοι- αν θα τον θεραπεύσει το Σάββατο, για να τον κατηγορήσουν» (Μάρκ.
3,2). Ο Χριστός γνωρίζοντας τις διαθέσεις τους είπε στον ασθενή και
παράλυτο άνθρωπο «Σήκω στο μέσο», και ευθύς
ρωτά τους Φαρισαίους: «Επιτρέπεται κανείς το Σάββατο να κάνει αγαθό ή να
κακοποιήσει, να σώσει ζωή ή να σκοτώσει;» Εκείνοι σιωπούσαν» (Μάτθ. 3, 4). Εκείνοι οι υποκριτές, τον καιρό εκείνο, σιωπούσαν….
Αλλ’ εμείς αδελφοί που σήμερα γνωρίζουμε ότι για να μην
μολυνθούν το Σάββατο εκείνο, οι υποκριτές εκπρόσωποι της Θρησκείας των Ιουδαίων (βιάζονταν
βλέπεις, να τελειώσουν το άνομο έργο της
Θεοκτονίας ημέρα Παρασκευή γιατί το
Σάββατο που ξημέρωνε ήταν μεγάλη ημέρα γι’ εκείνους!)… όταν λοιπόν γνωρίζουμε
και σήμερα τις διαθέσεις των Οικουμενιστών Επισκόπων που ξεσπούν και απειλούν φανερά αγίους άνδρας πώς να σιωπήσουμε; Πώς να μην
κοιτάξουμε γύρω μας με οργή, λυπημένοι
συγχρόνως για την πώρωση της επισκοπικής καρδιάς τους… ΚΑΙ, Πώς να μην μιλήσουμε για τους παρατηρητές
αιρετικούς που βρίσκονταν εκεί καθ’ όλην την διάρκεια της «Συνόδου», αλλά ΚΑΙ για
τους σύγχρονους Φαρισαίους της Ελλαδικής Εκκλησίας μας, που άλλα αποφάσισαν εν
Συνόδο στην Αθήνα και άλλα οι άλλοι υπέγραψαν
στην Κρήτη, και άλλα αντί άλλων συζήτησαν πάλι στην Σύνοδο της Ιεραρχίας του
Νοέμβρη στην Αθήνα… αγνοώντας το βλέμμα
του λαού του Θεού που συνεχώς άγρυπνο παρακολουθεί τις αντικανονικές τους πράξεις
και διαθέσεις, αλλά ΚΑΙ τα πρακτικά της Συνόδου
της Κρήτης, αλλά ΚΑΙ τις ατελείωτες συμπροσευχές των επισκόπων μας με τους αιρετικούς του ΠΣΕ, αλλά Και τόσα άλλα, και , και… ΚΑΙ τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, κ.κ. Αναστάσιο που προτείνει με αγαθή φυσικά διάθεση: «Να πάμε στους άλλους»[2];;;
Αδελφοί, πόσες φορές και ο Χριστός δεν είπε στους υποκριτές Φαρισαίους: - Γιατί θέλετε να με σκοτώσετε; … και
αυτοί του απαντούσαν ότι δήθεν έχει (άπαγε της βλαστημίας!) δαιμόνιο, ότι
δηλαδή το πνεύμα που δήθεν τον πληροφορεί δεν είναι (άπαγε της βλαστημίας!) καθαρό, και ότι λόγω της πληροφόρησης που έχει, έχει δήθεν πέσει στο σφάλμα κάποιας «αντιληπτικής
πλάνης», κ.ο.κ…., ΚΑΙ αποτέλεσμα; να
έχουν παρεξηγηθεί (από τον Καρδιογνώστη Κύριο!) οι προθέσεις τους, Ή η
προαίρεσή τους, Ή οι διαθέσεις τους, Ή, ή, ή….
Αλλ’ ο Μάρκος γράφοντας ό,τι του φανερώνει το Πνεύμα της Αληθείας,
φανερώνει και σε εμάς τους πιστούς πως το διακριτικό βλέμμα των Φαρισαίων είχε
μονάχα μία κακή πρόθεση! Να Τον κατηγορήσουν! «Και τον παρατηρούσαν –λέγει-
αν θα τον θεραπεύσει το Σάββατο, για να τον κατηγορήσουν» (Στιχ. 2), και όταν εξήλθαν οι Φαρισαίοι από την Συναγωγή
τους -που ο Ιερός Χρυσόστομος την ονομάζει «Συναγωγή του Σατανά»-, «ευθύς
έκαναν συμβούλιο μαζί με τους Ηρωδιανούς αποφασίζοντας εναντίον Του, για να Τον
σκοτώσουν>> (Μάρκ. 3, 6).
Αλλά ας πάμε αδελφέ και στο δικό σου βλέμμα!
Από το βλέμμα του Ιησού, αλλά και από το βλέμμα των
υποκριτών επισκόπων της Εκκλησίας μας-πλην ελαχίστων εξαιρέσεων-, ας πάμε αδελφέ και στο δικό σου βλέμμα, για να δούμε αν είναι «βλαμμένο», δηλαδή «πειραγμένο»,
ή αλλιώς άρρωστο, ή ξεραμένο ή διαφορετικά ξεμοραμένο… και λίγο πιο Πατερικά' εάν ο νους σου έχει κάποιο είδος διαστροφής, ή
διαφορετικά, κάποια «αντιληπτική πλάνη», ή άδικη κρίση και απόφαση ή απλά αρνητική διάθεση!
Αγαπητοί, δεν είναι μία και δύο οι φορές που ακούσαμε-όλοι μας-
φωνές να λένε:
«Δεν είχα την πρόθεση να σε προσβάλω».
Ή, «[…]αυτά τα ξανοίγματα τα κάνομε για φιλανθρωπικούς,
κοινωνικούς και ειρηνικούς σκοπούς "Απόδειξη,
μου είπε (ο Οικουμενικός περί ωφέλειας των ξανοιγμάτων), πάνω από 80 περίπου
χρόνια δεν έγινε παγκόσμιος πόλεμος. Ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος! Που έλεγαν θα
γίνει ο Αρμαγεδδών!" ... "Οι 'εκκλησίες' συντελούν (να
αποφευχθεί)!"»....
Ή, «Το διαμάντι δεν
φοβάται όπου και να το βάλετε. Και η
δική μας η προσπάθεια, όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι να προδώσουμε τίποτα-
(κ. Αναστάσιος Αλβανίας)… Και η δική μας η θέση, την οποία μεταφράζω αυτήν την στιγμή,
μεταφέροντας τη φωνή της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου είναι’ Μάρτυρες. Κοστίζει
αυτή η λέξη. Δεν είναι απλώς η μαρτυρία, η κατάθεση μιας βεβαιότητας, αλλ’
είναι ταυτόχρονα η προθυμία για κατάθεση αίματος… Το
πράγμα είναι πολύ απλό. Είναι απλώς η προσπάθεια μεσ’ την Ελλάδα να μοιραστούμε αυτήν την χαρά και
την βεβαιότητα ότι πιστεύουμε. Ότι
πιστεύουμε όχι σε ένα Θεό Παντοδύναμο, αόριστο, αλλά πιστεύουμε σ’ ένα Θεό της
αγάπης. Λοιπόν, αυτό το μοιραζόμαστε! Να πάμε και στους άλλους! Αυτό ήταν
τελικώς και αυτό είναι! Και σε όλα
αυτά τα συνέδρια, τα διεθνή και τα άλλα, τι κάνουν αυτοί![…] Δεν φοβόμαστε,
γιατί να φοβηθούμε; Ούτε αισθανόμαστε αλαζονικά, ότι εμείς είμαστε [μήπως εννοεί
Εκκλησία;] και οι άλλοι δεν είναι [μηπ. εννοεί ‘’Εκκλησίες’’;]» [2]....
Α) ΠΟΙΑ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ , ή
καλύτερα για ποιους λόγους «δεν είναι ακριβής η κρίση μας», σύμφωνα με τον Ιερό
Χρυσόστομο! «Για δύο λόγους ή μάλλον για
τρεις δεν είναι ακριβής η κρίση μας’
ο πρώτος λόγος είναι ότι, κι αν ακόμη η
συνείδησή μας δεν μας κατηγορεί για τίποτε [εννόησε αυτήν των επισκόπων μας!], εν
τούτοις έχουμε ανάγκη από κάποιον που θα ελέγχει με ακρίβεια τις αμαρτίες μας
και θα μας τις υποδεικνύει [εννόησε ως ''κάποιον'', μόνο κάποιον από τον πιστό λαό του Θεού!]’
ο δεύτερος λόγος
είναι ότι τα περισσότερα από όσα συμβαίνουν [εννόησε τα περί Οικουμενισμού και
ένωσης των δήθεν Εκκλησιών, αλλά και των άγνωστων πτυχών των πρακτικών της Συνόδου της Κρήτης!] μας
διαφεύγουν και μένουν κρυφά’
και ο τρίτος λόγος επί πλέον (μαζί με τους
προηγούμενους) ότι πολλές πράξεις των άλλων μας φαίνονται καλές [π.χ. του κ. Βαρθολομαίου, του κ. Αναστασίου, και, και,...], δεν είναι όμως
καλές, γιατί δεν έγιναν με καλή πρόθεση*…. Όταν λοιπόν, και όταν ακόμη η συνείδηση δεν μας ελέγχει για
τίποτε κακό [ας ακούει ο Αρχιεπίσκοπος που λέγει ότι δεν φοβάται!], εν τούτοις δεν μπορούμε να είμαστε καθαροί από κάθε ενοχή, ακόμη
κι’ όταν πράττουμε κάτι καλό, όχι όμως
με αγαθή πρόθεση, και είμαστε επομένως άξιοι τιμωρίας, σκέψου, πόσο
απατώνται οι άνθρωποι στις κρίσεις τους»'' [3]
Αδελφοί, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επιμένει ΚΑΙ μας
συμβουλεύει: «Μη σχηματίζεις γνώμη από τα φυσικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου, αλλά από την προαίρεσή του, όχι από την
εξωτερική όψη, αλλά από την διάθεσή του’ και όχι μόνον από την διάθεσή του,
αλλά να εξετάζεις και τον τρόπο της ζωής του»[4]…. Αλήθεια, αυτήν την
φωνή την ακούς μέσα στην καρδιά σου;
Και μην ξεχνάς ότι ''ΠΡΟΘΕΣΗ*'' θα πει: Έχω την πρόθεση να κάνω κάτι! [Π.χ., ''Να πάμε και στους άλλους. Αυτό ήταν τελικώς και αυτό είναι"], αλλά θα πει ΚΑΙ "παρουσίαση των τιμίων δώρων στο ιερό για την Θεία Ευχαριστία (συνεκδοχικά) η Αγία Τράπεζα (στους βυζαντινούς ναούς), αλλά ΚΑΙ την καθαρή πρόθεσή τους να δώσουν τα "Άγια" τοις..... Και ποτέ μην παραδεχτείς μία τέτοια ''γνώμη'', αλλ' έχε στο νου και στην καρδιά σου τα λόγια τούτα: «Προαίρεση-πάλι - θα πει, πρόθεση για κάτι. Θα πει, επιλέγω ελεύθερα, χωρίς καταναγκασμό, χωρίς
καθοδήγηση, είναι αυτό που ο Ιερός Χρυσόστομος το ονομάζει "γνώμη". Η
γνώμη αναφέρει, "αιτία γίνεται πάντων των αγαθών". Είναι δε τόσο
μεγάλη η αξία της, κατά τον ίδιο, ώστε "Μάρτυρα, ουχί θάνατος ποιεί μόνον,
αλλά και πρόθεσις", δηλαδή αυτός που έχει αγαθή πρόθεση και η αγάπη του
στον Θεό ξεπερνάει κάθε όριο ώστε και την ζωή του να δώσει για Αυτόν, τότε
είναι μάρτυρας εκ προθέσεως»[*].
Το πράγμα είναι πολύ απλό. Είναι απλώς η προσπάθεια
μεσ’ την Ελλάδα να μοιραστούμε αυτήν την
χαρά και την βεβαιότητα ότι πιστεύουμε…. ΚΑΙ με τους άπειρους επισκόπους, τους μεταπτυχιακούς επισκόπους του καιρού μας
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[3](Σελ. 414) [ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΤΟΜΟΣ Γ’ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ-ΠΙΣΤΗ, ΑΘΗΝΑ 1995, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δ. ΧΑΡΩΝΗ, ΟΥΡΑΝΙΑΣ Α. ΛΑΝΑΡΑ]
[4] (Εις πτωχόν Λάζαρον, λόγος ΣΤ’, 5, ΕΠΕ 25, 596-MG 48,1034)