''[...]Το ρῆμα τοῦ τίτλου μας διαθέτει πολὺ μεγάλη χρῆσι...''

ΜΗ ΑΠΟΣΤΡΕΨΗΣ - ΑΠΟΣΤΡΕΨΟΝ... ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΜΑΝΑΔΗΣ

Το ρῆμα τοῦ τίτλου μας διαθέτει πολὺ μεγάλη χρῆσι στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Φθάνει περίπου στὶς 500 φορές! Χρησιμοποιεῖται σὲ ποικίλες περιπτώσεις καὶ ἐκφράζει διάφορες ἔννοιες. ΣΤΗΝ ἐπικεφαλίδα μας τὸ ἴδιο ρῆμα κράζει πρὸς τὸν Θεὸ δύο ἀντίθετες παρακλήσεις. Ἡ μία ἱκετεύει νὰ μὴ ἀποστρέψη τὸ πρόσωπό Του, καὶ ἡ δεύτερη προστακτικὴ μὲν ἀλλὰ παρακλητικὴ παρακαλεῖ νὰ ἀποστρέψη τὸ πρόσωπό Του. Στὰ λεξικὰ τὸ ρῆμα ἀποστρέφω, ἀποστρέφομαι  καὶ τὸ οὐσιαστικὸ ἀποστροφὴ σημαίνουν, βδελύσσομαι, στρέφω τὸ πρόσωπό μου μὲ ἀπέχθεια ἀπὸ κάτι.

ΚΥΡΙΩΣ στοὺς Ψαλμοὺς
γίνεται αὐτὴ ἡ ἄμεση ἀναφορὰ τῆς ὀδυνωμένης ψυχῆς, ποὺ ἀπευθύνεται στὸν Θεὸ καὶ ὑποβάλλει αὐτὲς τὶς δύο ἀντίθετες παρακλήσεις.

Στὸν Ψαλμὸ 26,9 ὁ Δαυΐδ ἱκετεύει, «Μὴ ἀποστρέψης τὸ πρόσωπό σου ἀπὸ μένα καὶ μὴ ξεμακρύνης θυμωμένος ἀπὸ τὸν δοῦλο σου. Γίνε βοηθός μου, μὴ μὲ ἐξαποστείλης, μὴ μὲ ἐγκαταλείψης, Θεέ μου καὶ σωτῆρα μου. Ἀκόμα κι ὁ πατέρας μου καὶ ἡ μάννα μου μὲ ἐγκατέλειψαν, ὅμως ὁ Κύριος, προσελάβετό μοι= μὲ πῆρε στὰ χέρια του». Ἕνα ὑπέροχο ποίημα δείχνει τὴν συμπόρευσι τῆς ψυχῆς μὲ τὸν Χριστὸ στὴν ἀμμουδιὰ τῆς παραλίας τοῦ πόνου. Κάποια στιγμὴ ὅμως φαίνωνται στὴν ἄμμο μόνο δύο πατημασιὲς καὶ ἡ ψυχὴ παραπονεῖται. «Κύριε, μὲ ἐγκατέλειψες». Καὶ ὁ Κύριος ἀπαντᾶ. «Παιδάκι μου, δὲν σὲ ξέχασα, ἀλλὰ σὲ πῆρα στὰ χέρια μου, σύμφωνα μὲ τὸ προσέλαβετό μοι»!

ΒΛΕΠΟΥΜΕ στὰ λόγια αὐτὰ τὴν εἰκόνα τῆς μάννας, ποὺ κρύβει τὸ πρόσωπό της ἀπὸ τὸ παιδάκι της. Ἀκόμα καὶ νὰ εἶναι ἀστεῖο, ποὺ δὲν τὸ καταλαβαίνει τὸ παιδί, αὐτὸ τριγυρίζει γύρω της. Διψάει καὶ πεινάει νὰ τὸ ξαναδῆ. Ἐκείνη δὲ τὴν στιγμὴ ὅ,τι πολύτιμο κι ἂν τοῦ δώσουμε δὲν δέχεται τίποτα. Ἕνα μόνο εἶναι τὸ πολυτιμότερο ἀπὸ ὅλα. Τὸ πρόσωπο τῆς μάννας του, ἔστω κι ἂν αὐτὴ εἶναι τσιγγάνα, (συγχωρᾶτε με). Ὅπως τὸ παιδάκι λοιπὸν δὲν ἀντέχει νὰ εἶναι κρυμμένο τὸ ἀγαπημένο πρόσωπο τῆς μάννας του, ὅσο ἄσημη κι ἂν εἶναι αὐτή, ἔτσι καὶ ὁ προφητάναξ Δαυΐδ. Θεωρεῖ ὡς μεγαλείτερη κόλασί του, ὄχι τὴν κόλασι, ἀλλὰ τὸ νὰ μὴ βλέπη τὸ Πρόσωπο, ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα τὰ πρόσωπα. Νὰ μὴ δέχεται τὶς εὐεργετικὲς δέσμες εὐλογιῶν ποὺ ξεχύνονται ἀπὸ τὸ ἀγαπημένο του Πρόσωπο. Αὐτὸς εἶναι ὁ παράδεισός του καὶ ἡ κόλασί του!

ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΣ παιδικὸς λόγος πάλι εἶναι στὸν Ψαλμὸ 43,24-27. «Ξύπνα, Κύριε. Γιατὶ κοιμᾶσαι; Σήκω καὶ μὴ μᾶς ἀποστρέφεσαι τελειωτικά. Γιατὶ ἀποστρέφεις τὸ πρόσωπό σου; Ξέχασες τὴν φτώχεια καὶ τὴ θλίψι μας; Δηλαδὴ ὅτι ἔφθασε στὸ χῶμα ἡ ψυχή μας καὶ ἡ κοιλιά μας κόλλησε στὴ γῆ; Σήκω, Κύριε. Βοήθησέ μας καὶ λύτρωσέ μας χάρι στὸ Ὄνομά σου».

ΩΣ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ τῆς πρώτης παρακλήσεως τοῦ ἀτελοῦς σημειώματος σημειώνουμε τὸν Ψαλμὸ 68,18-19. Εἶναι ὁ λόγος μὲ τὸν ὁποῖο ξεκινάει ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Στὸν ἑσπερινὸ τῆς συγχωρήσεως μετὰ τὸ Φῶς ἱλαρὸν οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ψάλτες ψάλλουν κατανυκτικώτατα τὸν παρακάτω λόγο. «Μὴ ἀποστρέψης τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι. Ταχὺ ἐπάκουσόν μου, πρόσχες τῇ ψυχῇ μου καὶ λύτρωσαι αὐτήν».

ΓΙΑ ΤΗΝ δεύτερη παράκλησι μὲ τὸ ἴδιο ρῆμα θὰ ἀναφέρουμε μόνο ἕνα σημαδιακὸ χωρίο, τὸ ὁποῖο τὰ λέει ὅλα. Εἶναι στὸν Ψαλμὸ 50,11. Εἶναι ὁ λεγόμενος Ψαλμὸς τῆς μετανοίας. Ὁ μέγας Δαυΐδ κατρακύλησε στὸ βάραθρο δύο μεγάλων ἁμαρτημάτων. Ἀφοῦ συνῆλθε, τότε ἀνῆλθε καὶ στὴν μεγαλειώδη κορυφὴ τῆς μετάνοιας καὶ σαὐτὴν τὴν κορυφὴ συνέθεσε τὸν 50ο Ψαλμό, ποὺ τὰ ζωγραφίζει ὅλα. Ἀνάμεσα στὰ πολλὰ ὅμοια λέει ἐνώπιον Κυρίου, «Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἁμαρτίας μου ἐξάλειψον»!

Ο ΛΟΓΟΣ τοῦτος εἶναι ἢ πρέπει νὰ εἶναι τὸ μέγα ἐπεῖγον καὶ ποθούμενο γιὰ τὴν κάθε ψυχή. Νὰ προσπεράση ὁ Κύριος τὸ κεφάλαιο, ποὺ ὀνομάζεται  σωρὸς ἁμαρτιῶν καὶ νὰ τὶς ξεπλύνη. Μαὐτὴν διὰ τῆς χάριτος καθαρότητα νὰ εὑρεθῆ μπροστά Του. Νὰ ἐμφανισθῆ μὲ «κομματιασμένο τὸ χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν», ποὺ ἀπαιτοῦν ἐξόφλησι, ὥστε ὁ αἰώνιος ὕμνος τῆς ψυχῆς πλέον νὰ εἶναι τὸ Ἀλληλούϊα=Δόξα σοι ὁ Θεός. Ἀμήν.

Κυριακὴ 15.1.2017

ἀρ.νι.μα

ΠΗΓΗ:http://www.eordaia.org/index.php/15-2017-ianouarios/2242-mi-apostrepsis-apostrepson-grafei-o-p-nikiforos-manadis