Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ
Ἡ παροῦσα ἀνάρτηση ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς χθεσινῆς, τῆς μελέτης δηλ. τοῦ καθηγητῆ Παν. Χρήστου μὲ τίτλο «Ἡ προσπάθεια τοῦ Μ. Βασιλείου περὶ τῆς κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν» καὶ δικό μας ὑπότιτλο «Ἀποτειχίσεις τοῦ Μ. Βασιλείου».
*Πρόκειται γιὰ δύο Ἐπιστολὲς τοῦ Μ. Βασιλείου.
* Τὴν πρώτη τὴν ἀπευθύνει σὲ τρεῖς Αἰγύπτιους Ἐπισκόπους, ἐξόριστους στὴν Παλαιστίνη, οἱ ὁποῖοι, παρότι εἶχον ἐπικοινωνία μετὰ αἱρετικῶν, ὅμως, «εἶχον ὀρθόδοξα φρονήματα οἱ ἴδιοι καὶ ἐδιώχθησαν δι’ αὐτὰ καταφυγόντες εἰς Παλαιστίνην». Ἐκεῖ «ἐνημερώθησαν» γιὰ τὶς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν καὶ τὰ κατέκριναν. «Ταῦτα μαθὼν ὁ Μ. Βασίλειος γράφει πρὸς αὐτοὺς τῆν παροῦσαν» ἐπιστολήν (Μπιλάλη Νικόδημου, Ἁγιορείτου μοναχοῦ).
* Τὴν πρώτη τὴν ἀπευθύνει σὲ τρεῖς Αἰγύπτιους Ἐπισκόπους, ἐξόριστους στὴν Παλαιστίνη, οἱ ὁποῖοι, παρότι εἶχον ἐπικοινωνία μετὰ αἱρετικῶν, ὅμως, «εἶχον ὀρθόδοξα φρονήματα οἱ ἴδιοι καὶ ἐδιώχθησαν δι’ αὐτὰ καταφυγόντες εἰς Παλαιστίνην». Ἐκεῖ «ἐνημερώθησαν» γιὰ τὶς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν καὶ τὰ κατέκριναν. «Ταῦτα μαθὼν ὁ Μ. Βασίλειος γράφει πρὸς αὐτοὺς τῆν παροῦσαν» ἐπιστολήν (Μπιλάλη Νικόδημου, Ἁγιορείτου μοναχοῦ).
* Τὴν δεύτερη Ἐπιστολὴ τὴν ἀπευθύνει πρὸς τὸν ἐκλεγέντα ὡς διάδοχον τοῦ Μ. Ἀθανασίου, τὸν Ἐπίσκοπον Ἀλεξανδρείας Πέτρον.
* Μὲ τὴν πρώτη ἐπιστολὴ ὁ Μ. Βασίλειος ἐπαινεῖ τοὺς τρεῖς Ἐπισκόπους α) ἀφ’ ἑνὸς μὲν διότι ἀντελήφθησαν ἐγκαίρως τὶς καινοτομίες τῶν αἱρετικῶν, ποὺ ἦσαν ἀντίθετες μὲ τὶς ἀποστολικὲς διδασκαλίες β) ἀφ’ ἑτέρου δέ, διότι δὲν ἀνέχτηκαν νὰ ἀντιμετωπίζεται μὲ σιωπὴ ἡ βλάβηποὺ προκαλοῦν οἱ αἱρετικοὶ στοὺς πιστούς, γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς ἀντιμετώπιζαν φανερά, παρότι εὑρίσκοντο σὲ ἄλλη ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία!
[Σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς σύγχρονους Ἐπισκόπους καὶ Ποιμένες ποὺ ἀρνοῦνται νὰ ἐνεργήσουν ὡς Ποιμένες (καὶ ἄρα δὲν ὁμολογοῦν τῆν Πίστη εἰς Χριστόν), φοβούμενοι τὴν ὑποθετικὴ περίπτωση τῆς τυχὸν καθαιρέσεώς τους ἀπὸ τοὺς σύγχρονους αἱρετικοὺς Πατριάρχες. Τοῦτο ὡμολόγησε ἕνας ἀκριτικὸς Ἐπίσκοπος «παραδοσιακός», ὅπως ἀποκάλυψε πρωτοπρεσβύτερος καὶ πρόσφατα δημοσιεύσαμε. Αὐτὸς εἶναι ὁ κύριος λόγος ποὺ δὲν μιλοῦν οἱ μὴ οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι, ἐπιτρέποντας ἔτσι νὰ βλάπτονται οἱ πιστοί, τὰ πνευματικά τους δηλ. παιδιά, μολυνόμενα ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ὁδηγεῖ (ὅσους ἐγκολπώνονται τὶς πολυπληθεῖς κακοδοξίες του) ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Καί, ὤ τῆς παραφροσύνης! Ὄχι μόνο δὲν ἀγωνίζονται ὑπὲρ τῆς διωκομένης σήμερα Πίστεως, ἀλλὰ ἀντίθετα καθησυχάζουν τοὺς πιστούς, πὼς σώζονται παραμένοντας στὴν Ἐκκλησία, ποὺ διοικεῖται ἀπὸ αἱρετικοὺς καὶ σιγά-σιγὰ ἁλώνεται ἀπὸ τὴν αἵρεση, καὶ ἐνῶ κοινωνοῦν μὲ αἱρετικούς!].
* Ἐπίσης, ὁ Μ. Βασίλειος καταθέτει τὸ αὐτονόητο καὶ ὁλοφάνερο συμπέρασμα ὅτι ὁ αἱρετικὸς γενικὰ στέκεται ἐμπόδιο στὴν σωτηρίατῶν πιστῶν· πολὺ δὲ μεγαλύτερο εἶναι τὸ κακὸ ποὺ προκαλεῖ, ὅτανδὲν ἔχει ἀκόμα –ὡς αἱρετικός– καταδικασθεῖ καὶ ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, γιατὶ προκαλεῖ σύγχυση στοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ
περιμένουν ἀπὸ ἕναν Ὀρθόδοξο Ποιμένα (ὅπως τὸν θεωροῦν) νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν Πίστη, αὐτός, ἀντίθετα, κρύβει κάτω ἀπὸ τὴν προβειὰ ποὺ φορεῖ ἕναν λύκο, ποὺ κατασπαράσσει τὰ πρόβατα.
[Ἂν εἶναι, λοιπόν, δυνατὸν οἱ Πατέρες, ἔχοντας διαπιστώσει αὐτὴν τὴν καταστροφικὴ δράση τῆς κάθε αἱρέσεως καὶ τοῦ κάθε λυκοποιμένα, νὰ μὴ εἶχαν λάβει τὰ κατάλληλα μέτρα, γιὰ νὰ μὴ ἐπιτρέψουν τὴν μόλυνση τῶν πιστῶν ἀπὸ τὸν μολυσματικὸ ἰὸ τῆς αἱρέσεως. Καὶ ἡ ἀντιμετώπιση ἦταν ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ μνημοσύνου καθενὸς ποὺ δίδασκε καινοφανεῖς ἰδέες, ἔστω κι ἂν αὐτὲς δὲν εἶχαν καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο. Πόσο μᾶλλον, ὅταν αὐτὲς οἱ ἰδέες (ὅπως οἱ διαδιδόμενες σήμερα αἱρετικὲς διδασκαλίες περὶ “ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν”, “διηρημένης Ἐκκλησίας” καὶ “βαπτισματικῆς θεολογίας”) ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ στὴ συνέχεια ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες Οἰκουμενικὲς καὶ τοπικὲς Συνόδους ποὺ ἐπαναλαμβάνουν τὴν Α΄ Οἰκουμενική].
* Ὅπως καὶ κατ’ ἄλλους Πατέρες, καὶ κατὰ τὸν Μ. Βασίλειον ὁ αἱρετικός, ἐξ αἰτίας τῶν ἀσεβῶν διδασκαλιῶν του ἐξέρχεται ἐκ τῆς Ἐκκλησίας: «δογμάτων ἕνεκεν ἀσεβῶν ἐξῆλθε τῆς Ἐκκλησίας»!
* Ὁ Μ. Βασίλειος συνιστᾶ στοὺς τρεῖς Ἐπισκόπους, ὅτι εἶναι ἀσφαλέστερο οἱ κρίσιμες γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἀποφάσεις νὰ λαμβάνονται ὄχι μονομερῶς, ἀλλὰ ἀπὸ κοινοῦ καὶ ἐκ συμφώνου.
* Ὁ Μ. Βασίλειος ἀναφέρει καὶ στὶς δύο ἐπιστολές (265 καὶ 266) τὴν ὀδυνηρὴ ἐμπειρία τῆς ἐπιθέσεως καὶ ἐχθρότητος, ὄχι τόσο τῶν ἐχθρῶν, ὅσο ἐκείνη ποὺ δέχεται κανεὶς ἀπὸ τοὺς φίλους καὶ ὁμοδόξους.
(Ἐπιστολὴ 265): «Καὶ πράγματι, τὸ νὰ πάθῃ κανεὶς κάτι ἀπὸ ἕνα φανερὸν ἐχθρόν, ἀκόμη καὶ ὅταν εἶναι ὑπερβολικῶς ὀδυνηρόν, εἶναι κάπως ὑποφερτὸν εἰς ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος καταπονεῖται, καθὼς (ἄλλωστε) ἔχει γραφῇ: “Διότι, ἐὰν ἤθελε μὲ ὑβρίσει ὁ ἐχθρός μου, θὰ τὸ ὑπέφερον”.Τὸ νὰ ὑποστῇς ὅμως κάποιαν βλάβην ἀπὸ ἕνα ὁμόφρονα καὶ ἰδικόν σου, τοῦτο εἶναι ἐντελῶς ἀνυπόφορον καὶ δὲν ἐπιδέχεται καμμίαν παρηγορίαν».
(Ἐπιστολὴ 266): «Ὅσα λοιπὸν» ὑφιστάμεθα ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺςἈρειανοὺς «ταῦτα μᾶς εἶναι ὑποφερτά, λόγω τοῦ ὅτι γίνονται ἀπὸ φανεροὺς ἐχθρούς... Ὅμως μᾶς λυποῦν καὶ μᾶς ταράσσουν ὅσα γίνονται ἀπὸ τοὺς ὁμοψύχους καὶ ὁμοδόξους».
* Στὴν συνέχεια τῆς πρὸς Πέτρον ἐπιστολῆς του ὁ Μ. Βασίλειος, ἀπολογεῖται καὶ διαβεβαιώνει ὅτι «οἱ θεοφιλέστατοι ἀδελφοί μας καὶ συλλειτουργοὶ Μελέτιος καὶ Εὐσέβιος» ἔχουν ὀρθόδοξο φρόνημα, γι’ αὐτὸ καὶ ὑπέστησαν πόλεμο «ἐκ μέρους τῶν Ἀρειανῶν». Ἂν δὲν εἶχαν ὀρθόδοξο φρόνημα, συνεχίζει ὁ ἅγιος πατήρ, τότε «ἡμεῖς τουλάχιστον,οὔτε κἂν μίαν ὥραν δὲν θὰ ἐσυνεχίζομεν νὰ δεχώμεθα τὴνἐπικοινωνίαν μαζί των, ἐὰν συνέβαινε νὰ διαπιστώσωμεν ὅτι οὗτοιχωλαίνουν ὡς πρὸς τὴν πίστιν».
[Δηλαδή, ὅταν διαπίστωναν οἱ Ἅγιοι ὅτι κάποιος Ἐπίσκοπος ἢ ἱερωμένος εἶχε αἱρετικὲς θέσεις, δὲν περίμεναν κάποια Σύνοδο νὰ τὸν καθαιρέσει, ἀλλὰ διέκοπταν τὴν μετ’ αὐτοῦ κοινωνία, καὶ δὲν ἤθελαν νὰ παραμείνουν κοντά του οὔτε μιὰ ὥρα! Ἂς τὰ δοῦν ὅλα αὐτὰ οἱ γνωρίζοντες ὅτι ὁ Πατριάρχης καὶ ἡ ὁμάδα του ἐπὶ χρόνια διαλύουν τὴν Πίστη, καταλύουν τὸ Σύμβολο τῆς Νικαίας ποὺ ὁμιλεῖ περὶ μιᾶς Ἐκκλησίας καὶ ἑνὸς βαπτίσματος (σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου, τοῦ ἀποστόλου Παύλου κ.λπ.) καὶ διδάσκουν νέο Εὐαγγέλιο, καὶ δημιουργοῦν ΝΕΑ Ἐκκλησία, εἰς τὴν ὁποία περιέχονται ὡς Ἐκκλησίες, ὅλες οἱ αἱρέσεις].
Στὴ συνέχεια δημοσιεύουμε:
