Σκέψεις πιστού. Tου Απόστολου Σαραντίδη*
Στη συνεδρίαση της 11/1/2017, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ) επικύρωσε τα Πρακτικά της προηγουμένης Συνεδρίας. Ακολούθως, υλοποιώντας την απόφαση της έκτακτης Ιεραρχίας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος της 24ης Νοεμβρίου 2016 για την ενημέρωση του ιερού κλήρου και του λαού περί των αποφάσεων της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης», ενέκρινε το κείμενο, το οποίο θα δημοσιευθεί στο φυλλάδιο «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ».
Ας δούμε και το κείμενο που θα μοιράσουν στους πιστούς
αλλά πρέπει να υπάρχει έτοιμο και αντι – κείμενο, όχι μεγάλο διότι δεν θα το διαβάσουν, συνοπτικό, συγκεκριμένο κυρίως ως προς την εκκλησιολογία του Φαναρίου – Βαρθολομαίου και κατανοητό. Το πρόβλημα είναι 1) ποιός θα το υπογράφει αλλά και 2) ότι δεν θα το επιτρέπουν οι προϊστάμενοι των ναών, καθ’ υπόδειξη βέβαια.
Το Άγιο Όρος πού είναι; Έστω αυτοί που αντιδρούν. Μερικές εκατοντάδες είναι. Να αφήσουν για λίγο τα κελιά και να βγουν έξω όπως έκανε ο Μέγας Αντώνιος, κι από πίσω εμείς. Διαφορετικά, πέντε – έξι «γραφικοί παπάδες» θα φωνάζουν και θα πέσει γραμμή οι πιστοί που αντιδρούν να θεωρηθούν οπαδοί τους, κλειστή ομάδα δηλαδή και άρα τάχα σχίσμα από δήθεν ακραίους ζηλωτές, με αναφορά σαν παράδειγμα τον παλαιοημερολογιτισμό. Ακόμη και ημερίδα να γίνει, αυτή δεν υπέχει θέση συνόδου. Εάν δεν συμμετάσχει και δεν την ευλογήσει έστω και ένας επίσκοπος όπως έγινε στην προ της ψευδοσυνόδου πέρυσι τον Μάρτιο στον Πειραιά, τα πράγματα πάλι θα είναι δύσκολα.
Κάποιος με θεολογικό κύρος να βγει μπροστά ώστε να δημιουργηθεί μια δυναμική. Εξακολουθούμε να μην καταλαβαίνουμε τη στάση τουλάχιστον δύο. Ενός πανεπιστημιακού θεολόγου λαϊκού στη Θεσσαλονίκη κι ενός πάλι πανεπιστημιακού θεολόγου ιερωμένου στην Αθήνα. Ορθοδοξότατων με μεγάλη προσφορά. Συνταξιούχων πλέον. Σεβαστή η άποψή τους και αποτελούσαν μαζί με τον π.Θ.Ζήση την πανεπιστημιακή αντιοικουμενιστική εμπροσθοφυλακή. Εκτός αν έχουν στο μυαλό τους άλλη στρατηγική. Να μας την πουν με επιχειρήματα που πείθουν. Ο ένας μας είπε: Συνεχής αντίδραση και διαμαρτυρία άχρι καιρού που θα γίνει πραγματική ορθόδοξη σύνοδος ή μέχρι να βγουν άγιες μορφές που σήμερα δεν υπάρχουν (πώς το ξέρει;) για να σηκώσουν το βάρος της διακοπής κι ως τότε μνημονεύουμε διότι τα μυστήρια και από αναξίους ιερωμένους είναι έγκυρα. Διαφωνούμε αλλά είμαστε μαζί, από την ίδια μεριά.
Ότι θα πάμε σε διακοπή μνημόνευσης αιρετικών επισκόπων και από άλλους ιερωμένους είναι πλέον βέβαιο. Το μεγάλο θέμα και πρόβλημα είναι ότι ο πιστός λαός του Θεού στην πλειοψηφία του είναι ανενημέρωτος και ανυποψίαστος κι αυτό θα προσπαθήσουν να το διατηρήσουν οι άλλοι. Το να συζητούμε μεταξύ μας όσοι γνωρίζουμε, σαν να θέλουμε να πείσουμε ο ένας τον άλλον καλόν είναι αλλά οι άλλοι που δεν γνωρίζουν, ουδέν ωφελούνται.
Το θέμα θεωρούμε ότι είναι πολύ απλό και πολλές φορές άδικα μελάνι χύνεται: 1. Με αιρετικό ποτέ δεν κοινωνούμε εκκλησιαστικά. 2. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί σχίσμα. 3. Το πρόβλημα συνεπώς είναι ποιός είναι αιρετικός. 4. Η λύση βρίσκεται αμέσως αν ανατρέξουμε στην Ιερά Παράδοση (αγίους, συνόδους, ιερούς κανόνες κλπ). 5. Η χρονική στιγμή διακοπής κοινωνίας επέρχεται όταν κατά συνείδηση και δι’ Αγίου Πνεύματος αποφασίζεται ότι μία και δεύτερη νουθεσία προς τον αιρετικό έχει γίνει – και μάλιστα στην συγκεκριμένη περίπτωση, πολλάκις.
*Ο Α.Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και πολιτικός επιστήμονας