Ο πραΰς έστω μαχητής» (Ιωήλ Δ’ 9-11)
- Σεις οι χριστιανοί που ζείτε ανάμεσα στον ειδωλολατρικό κόσμο, απομακρυνθείτε πνευματικά, και μη έχετε καμιά σχέση με ό,τι μπορεί να σας μολύνει ή επηρεάσει.
«ΑΙΔΩΣ»
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, αφιερώνει τον τρίτο λόγο στο θέμα «περί ξενιτείας». Δηλαδή, στη φυγή και την αναχώρηση απ’ τον κόσμο. Ίσως να νόμιζε κανείς, πως αφορά μονάχα τους μοναχούς…. Τα βιώματα των αγίων ασκητών, είναι διδασκαλία για όλο το πλήρωμα της Καθολικής Εκκλησίας. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, εμπειρία και έκφραση του ευαγγελικού Νόμου. «Ξενιτεία», λέγει ο άγιος Ιωάννης, είναι «ο πάντων χωρισμός, δια το τον λογισμόν Θεού ποιήσαι αχώριστον». Είναι ο χωρισμός και η εγκατάλειψη όλων, ώστε ο λογισμός και η μνήμη του Θεού να μη χωρίζονται απ’ την αγάπη Του. Πρόκειτε για έναν άγιο και αχώριστο χωρισμό. Ο μοναχός φεύγει απ’ τον κόσμο, αλλά αγκαλιάζει όλο τον κόσμο με την αγάπη και την προσευχή του.
[…]Ο Μοναχισμός, ως θεσμός, αναφέρεται σε μια κατηγορία ανθρώπων αφιερωμένων ολότελα στο Θεό, με αγνότητα, υπακοή και ακτημοσύνη. Η «ξενιτεία» όμως και η φυγή απ’ την αμαρτία, αφορά όλους ανεξαίρετα, τους ανθρώπους.
Η αντίσταση στον πόλεμο διεξάγεται, άλλοτε με την επίθεση, και άλλοτε με την άμυνα. Υπάρχουν περιπτώσεις που η άμυνα αποδεικνύεται αποτελεσματικότερη απ’ την επίθεση. Τον εχθρό τον αφοπλίζεις και τον εξουδετερώνεις και με τους δυο τρόπους. Ο Θεός συνιστά- ανάλογα με τις περιστάσεις και τις συνθήκες- και τις δυο στρατιωτικές μεθόδους στον πνευματικό αγώνα.
[…] Ο πραΰς έστω μαχητής» (Ιωήλ Δ’ 9-11). Είναι ο άγιος πόλεμός μας. Ιερός. Καλέστε σε συναγερμό τους μαχητές και προχωρήστε. Τα άροτρα κάντε τα πολεμικές ρομφαίες, και τα δρεπάνια σε λόγχες…. Ο πράος και ήσυχος, ας γίνει μαχητής γενναίος.
Ο διάβολος, οι σκοτεινές δυνάμεις του κόσμου τούτου, και η «ευπερίστατος» αμαρτία, δεν πολεμούνται «με λουκούμια» όπως έλεγε νεώτερος ασκητής, αλλά με σκληρούς και αμείλικτους αγώνες.
Η φυγή, είναι ο άλλος τρόπος πολέμου. Φυγή απ’ τον «κόσμο» της αμαρτίας. Η ηρωϊκή έξοδος απ’ τη σύγχρονη Βαβυλώνα. Αντίσταση με τη φυγή.
Με τη φυγή; Οξύμωρο σχήμα, θα πουν μερικοί. Πως κάνεις αντίσταση φεύγοντας;
Μα τούτη, δεν είναι φυγή λιποταξίας, αλλά τρόπος αντίστασης με αλλιώτικη τακτική πολέμου. Εδώ στον πνευματικό αγώνα, επιστρατεύονται όλες οι εσωτερικές δυνάμεις της ψυχής, ώστε σαν ασπίδα ν’ αποκρούσουν του εχθρού τις επιθέσεις, και να σβήσουν «τα πεπηρωμένα βέλη».
Εδώ βρίσκεσαι μέσα στη δίνη του πολέμου, κι αγωνίζεσαι να φυλαχτείς απ’ τα βόλια. Εδώ ζεις μέσα στους μύριους του κόσμου πειρασμούς, κι εσύ παλεύεις να παραμείνεις άθικτος και ακέραιος. Εδώ η λάσπη ρίχνεται από παντού, κι εσύ σκεπάζεσαι για να μη λερωθείς. Εδώ τα φίδια του κακού σε περιζώνουν, κι εσύ, σαν τους Εβραίους στην έρημο, κοιτάζεις το χάλκινο φίδι- το Σταυρό του Κυρίου- και προσεύχεσαι και σώζεσαι.
Είναι ένδοξη φυγή, όταν αντιμάχεσαι το κακό με την προσοχή για να μην επηρεαστείς και λυγίσεις. Όταν προσεύχεσαι «μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού». Όταν, σαν τον Ιωσήφ, αποκρούεις την αμαρτία με της γεννέας ψυχής την αντίσταση και του Θεού την βοήθεια. Όταν με πίστη και θέληση λες «όχι» στην τηλεθέαση, στο άσεμνο τραγούδι…. Και κλείνεις τα’ αυτιά στις γοητευτικές σειρήνες [ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ]…
Σεις οι χριστιανοί που ζείτε ανάμεσα στον ειδωλολατρικό κόσμο, απομακρυνθείτε πνευματικά, και μη έχετε καμιά σχέση με ό,τι μπορεί να σας μολύνει ή επηρεάσει.
[..]Ασφαλώς, όταν λέμε για φυγή, δεν εννοούμε τη μόνωση, τον αυτοπεριορισμό σε τειχόκαστρα, ή την κοινωνική αλλοτρίωση. Δεν πρόκειται για αποξένωση ή διάσταση στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Είναι φυγή, και όχι αποφυγή. Φυγή απ’ την αμαρτία, και όχι αποφυγή της διανθρώπινης κοινωνίας. Φυγή απ’ τον αμαρτωλό και αναίσχυντο άνθρωπο, και όχι αποφυγή της αγάπης στον συνάνθρωπο.
[..] «Μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη και επί καθέδρα λοιμών ουκ εκάθησεν» (Ψαλμ. 1,1). Μακάριος κι ευτυχισμένος ο άνθρωπος που δεν πήγε σε συνάθροιση ασεβών και δεν πορεύτηκε μαζί με αμαρτωλούς και δεν κάθησε σε τόπους που συχνάζουν φαύλοι και διεφθαρμένοι άνθρωποι.
Ο Ιησούς Χριστός στην Αρχιερατική Του προσευχή, είπε κι αυτά τα λόγια: «Ουκ ερωτώ ίνα άρης αυτούς εκ του κόσμου, αλλ’ ίνα τηρήσης αυτούς εκ του πονηρού» (Ιω. ΙΖ’ 150). Δε ζητάει απ’ τον Ουράνιο Πατέρα να γίνουν απόκοσμοι οι μαθητές Του, αλλά να τους διατηρεί καθαρούς και άγιους απ’ τη δύναμη και τον πόλεμο του πονηρού. Η μεν αποστολή τους θα είναι ενδοκοσμική, η δε ζωή τους εξωκοσμική.
[…] «Πάντες χρήζομεν αλλήλων», λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Όλοι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Προπάντων στην πνευματική ζωή….. «Αλλήλους συνδιασώσατε», σαλπίζει ο κήρυκας της οικουμένης και του άμβωνα το χρυσό στόμα. Ένα υπέροχο σύνθημα για όλους τους συναγωνιστές, που αλύγιστοι, «εδραίοι και αμετακίνητοι», στέκονται στην ασάλευτη πέτρα της πίστης. Βοηθάει ο ένας τον άλλο στη σωτηρία.
Μακάριοι όσοι απ’ τη ματαιότητα και τη γοητεία του «νυν αιώνος» δεν παρασύρονται….Μακάριοι ‘οσοι την αιδώ και τη σεμνότητα έχουνε για θεϊκή στολή.
Αυτοί είναι
Οι Μαχητές,
Οι Σημαιοφόροι,
Οι Αθλοφόροι,
Οι Νικητές.
Και τώρα, και στην αιωνιότητα>>
ΜΙΧΑΗΛ Ε. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, «ΑΙΔΩΣ» (ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑΣ), ΑΘΗΝΑ 1996 Σελ. 136-143)