ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΠΙΤΙΚΟ ΜΗΝ ΓΙΕΛΙΟΜΑΣΤΕ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΠΙΤΙΚΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΚΑΘΙ-ΑΓΚΑΘΙΑ... ΓΡΑΦΕΙ Η ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ΜΗΤΡΟΥΔΗ
Σε κάθε σπιτικό μην γιελιόμαστε, σε κάθε σπιτικό υπάρχουν αγκάθι-αγκάθια. Θέλετε να ονομάσουμε μερικά; Ας ονομάσουμε:
- αρρώστιες (μικρές ή μεγάλες, ψυχικές ή σωματικές),
-αναπηρίες,
-εξαρτήσεις (π.χ. κάπνισμα, ουσίες, αλκοόλ, κ.α.),
-ανεργία, οικονομικές δυσκολίες, ανέχεια,
-εργασιακές καταπονήσεις και προβλήματα-δυσκολίες,
-έλλειψη συνεννόησης κι επικοινωνίας ουσιαστικής των μελών της οικογένειας με συνεχείς καυγάδες, μαλώματα, εχθροπραξίες, κακοποιήσεις,
- χωρισμοί-διαζύγια,
- θανατικά και τόσα άλλα…
Σε κάθε σπιτικό μην γιελιόμαστε, σε κάθε σπιτικό υπάρχουν αγκάθι-αγκάθια μικρά ή μεγάλα, λίγα ή πολλά που τρυπάν, κεντάν ως βελόνες κοφτερές τις σάρκες των μελών των οικογενειών και τις ταλαιπωρούν, τις καταπονούν, τις ματώνουν, τις αλέθουν.
Δεν κατέληξα στο τι είναι καλύτερο, να σε τρυπά ένα αγκάθι ή πολλά; Να σε τρυπούν μικρά αγκάθια ή μεγάλα; (Κι ας φαίνεται ως πιο λογικό πως περισσότερο θα πονούν τα μεγάλα και πολλά αγκάθια).
Καλά κατανόησα όμως, πως κι ένα αγκάθι να σε τρυπά και μικρό ακόμη να σε κεντάει, ησυχία δεν έχεις, χαρά δεν μπορείς να χαρείς, ήλιο να γευτείς δεν καταφέρνεις που τόσο αποζητάς και λαχταράς!
Αν μπορεί να παρηγορήσει δεν ξέρω, σκεφτείτε όμως, πως κατατί ελάχιστο οι πόνοι μας και η ταλαιπωρία αυτή απ’το αγκάθι-αγκάθια, πιο κοντά μας φέρνουν στον Θεό (ίσως και μακάρι), καταλίγο μας αξιώνουν να πάσχουμε και να ομοιάζουμε κατά κάποιο ελάχιστο βαθμό με τον υψωθήσαντα για τις αμαρτίες μας στον σταυρό άμωμο Κύριο Ιησούν Χριστόν.
ΓΡΑΦΕΙ: Μητρούδη Χαρίκλεια