ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ:
(...) Γιατί λοιπόν, οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες δέν τά βρῆκαν μέ τούς
σεβαστούς Πατέρες τόν π. Θεόδωρο τό Ζήση, τόν π. Νικόλαο τόν Μανώλη καί τούς ἄλλους;
Γιατί δέν τά βρήκαμε. Ποῦ ὀφείλεται αὐτό, τό ὅτι δέν τά βρήκαμε; Ἐνῶ θά ἔπρεπε
-διά τῆς ἀποτειχίσεως- νά ἔχουμε ἐκκλησιαστική κοινωνία αὐτομάτως μεταξύ μας.
Κι ἂν ὑπάρχουν κάποιες μικρότητες, λέει ὁ ἅγιος Θεόδωρος, θά τά λύσουμε μετά αὐτά τά. Ὄχι τώρα. Δεν εἶναι τοῦ παρόντος νά λύσουμε τά προβλήματα τά ὁποῖα
ὑπάρχουν, παρά μόνο νά ταυτιστοῦμε στην Πίστη. Ἄρα, λοιπόν, δέν ταυτιστήκαμε στήν
Πίστη γι’ αὐτό; Μήπως θέλαμε πρωτοκαθεδρίες ἐμεῖς, οἱ ἄλλοι;
Ἔχουμε δικαίωμα νά μήν ἔχουμε ἐκκλησιαστική κοινωνία μεταξύ
μας, ἐφ’ ὅσον εἴμαστε ἀποτειχισμένοι; Μᾶς ἔχει δώσει ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ Παράδοση
τέτοιο δικαίωμα; Νά πῶ ναί, ἐγώ ἀποτειχίζομαι, ἀλλά δέν κοινωνῶ μέ τούς ἀποτειχισμένους!
Εἶναι κάτι τό ὁποῖον εἶναι φοβερό!
Καί εἶναι αἰτία σκανδάλου
γιά τούς ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀγαθή προαίρεση καί περιμένουν νά δοῦν ἕνα
καλό παράδειγμα ὁμολογίας ἀπό μᾶς. Ὄχι διασπάσεως, διχονίας καί ἐγωϊσμῶν. Δέν ἔχουμε,
λοιπόν, δικαίωμα, ἐφ’ ὅσον εἴμαστε ἀποτειχισμένοι, νά μήν ἔχουμε ἐκκλησιαστική κοινωνία μεταξύ μας. Τά ὑπόλοιπα τά βρίσκουμε μετά.
Ἂν ἐμεῖς, ὅμως, θέσουμε πρῶτα αὐτές τίς διαφορές μας: ἐγώ λέγω ὅτι εἶναι δυνητικός ὁ Κανόνας· ὁ ἄλλος λέει ὅτι εἶναι ὑποχρεωτικός· ὁ ἄλλος
λέει πρέπει νά ἐπανέλθουμε στό Παλαιό Ἡμερολόγιο· ὁ ἄλλος λέει, ὄχι, δέν εἶναι ἀναγκαῖο
να ἐπανέλθουμε στό Παλαιό Ἡμερολόγιο, θά λυθεῖ κάποτε κι αὐτό τό πρόβλημα, ἂν
λυθεῖ, κι ἂν δέν λυθεῖ, δέν πειράζει, ἂς μή λυθεῖ, δέν εἶναι θέμα Πίστεως· κι ἔτσι
ἔχουμε διαφωνίες καί δέν ἔχουμε ἐκκλησιαστική κοινωνία.
Τί σημαίνει αὐτό τό πρᾶγμα; Ξέρετε τί σημαίνει; Ἀπουσία τῆς
Χάριτος. Ἀπουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σημαίνει ὅτι ὁ Διάβολος μπῆκε καί σέ μᾶς ἐδῶ
καί μᾶς χορεύει. Τούς Οἰκουμενιστές τούς χορεύει μές στήν αἵρεση· κι ἐμᾶς μέσα
στόν ἐγωϊσμό μας καί στίς μικρότητές μας. Μᾶς χορεύει ὁ Διάβολος. Εἴτε σέ πιάσει ἀπό τόν λαιμό, εἴτε σέ πιάσει ἀπό τό νυχάκι, πάντως ἀπό κάπου σέ πιάνει ὁ
πειρασμός. Σημαίνει, λοιπόν, ἀπουσία· «ὅτε καταβάς τάς γλῶσσας συνέχεε,
διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος». Τότε, λέει, στόν Πύργο τῆς Βαβέλ ἐνήργησε ἔτσι τό Ἅγιον
Πνεῦμα, ὥστε νά χωρίσει τά ἔθνη, καί τίς γλῶσσες, καί τούς λαούς. «Ὅτε τοῦ πυρός
τάς γλῶσσας διένειμε εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε». Ὅπου ὑπάρχει τό Ἅγιον Πνεῦμα ἔχουμε
ἑνότητα. Δέν μπορεῖ νά ἔχουμε διαφωνία καί νά εἴμαστε καί ἀποτειχισμένοι καί συγχρόνως νά ἔχουμε διαφωνία καί μικρότητες· καί να λέμε, ἐγώ θέλω νά εἶμαι πρῶτος
καί νά μέ ἀκολουθήσετε ἐσεῖς. Αὐτό σημαίνει ὅτι κάτι δέν πάει καλά μεταξύ μας.
Καί στά ἔσχατα χρόνια, ἀδελφοί μου, πολλά πράγματα δέν θά πᾶνε καλά μεταξύ μας.
Καί πρέπει καί αὐτό νά τό περιμένουμε καί αὐτό εἶναι σημάδι τῶν ἐσχάτων καιρῶν.
Βλέπετε, δέν θά ἔχουμε κι ἐμεῖς ὁμοφωνία.
Ἀλλά, ποῦ θά βροῦμε τήν ἑνότητα; Στό παράδειγμα τῶν Ἁγίων
μας, τοῦ Χριστοῦ μας, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στή θυσία, στό ὅτι θά σηκώσουμε τό σταυρό τοῦ Χριστοῦ, καί στό ὅτι δέν θά θέλουμε πρωτοκαθεδρίες. Δέν θά θέλω ἐγώ ἡ
γνώμη μου να γίνει σεβαστή, ἀλλά θά προσπαθοῦμε νά δοῦμε, τί λένε οἱ Ἅγιοι μας,
ποῦ κάνανε Οἰκονομία ἐκεῖνοι, τί μποροῦμε νά κάνουμε; Κι ἐφ’ ὅσον εἴμαστε ἀποτειχισμενοι,
νἄχουμε ὅλοι ἐκκλησιαστική κοινωνία μεταξύ μας καί, εἰ δυνατόν, καί μέ τούς
Παλαιοημερολογίτες. Αὐτό προσπαθοῦμε νά ποῦμε· ὅτι τό Ἡμερολόγιο δέν εἶναι θέμα
Πίστεως. Δέν πρέπει νά μᾶς χωρίζει τό Ἡμερολόγιο. Τί μᾶς χωρίζει μέ τούς
Παλαιοημερολογίτες; Οἱ Σύνοδοι πού κάνανε. Τά σχίσματα αὐτά πού ἔχουν κάνει
μεταξύ τους. Αὐτό μᾶς χωρίζει. Γιατί; Ἀποκατέστησαν τήν Ἐκκλησία, ὅπως τόν καιρό τῆς εἰρήνης, ἐνῶ εἴμαστε ἐν καιρῷ διωγμοῦ. Διώκεται ἡ Πίστις κι ἐμεῖς εἴμαστε σάν
νά μήν ἔχουμε κανένα πρόβλημα. Ἔχουμε ἀποκαταστήσει, ἔχουμε βάλει Ἐπισκόπους,
Συνόδους κ.λπ., καί λειτουργεῖ ἡ Ἐκκλησία, ὅπως στόν καιρό τῆς εἰρήνης. Ποτέ δέν
γίνεται αὐτό τό πρᾶγμα.
(...) Εἴμαστε στά ἔσχατα χρόνια καί αὐτές οἱ σκέψεις ἦταν γιά νά βοηθήσουμε, νά κατανοήσουμε κι ἐμεῖς τήν ἀνάγκη τῶν καιρῶν μας· μποροῦμε νά κάνουμε ὁποιαδήποτε Οἰκονομία, ἀφοῦ κάναν οἱ Πατέρες τόσες φοβερές Οἰκονομίες,
γιά κάποιο σοβαρό λόγο καί γιά συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ἀλλά ὄχι
συμβιβασμό. Δηλαδή, νά μή σηκώσω τό σταυρό μου, ἢ νά τόν φορτώσω τό σταυρό μου ἀλλοῦ,
ἢ νά θέλω πρωτοκαθεδρίες κ.λπ., ἐγώ ἔχω πτυχία, ὁ ἄλλος ἔχει ἀξιώματα Ἡγουμένου
(Ἁγιορεῖτες καί ὅλα αὐτά τά πράγματα), ἀλλά ἀρχηγός εἶναι αὐτός πού θυσιάζεται.
Αὐτά τά πράγματα ἅμα τά καταλάβουμε, καί στά ἔσχατα χρόνια
πού εἴμαστε τώρα θά σταθοῦμε ὁμολογιακά, καί στήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ θά σταθοῦμε πάλι σάν γενναῖοι στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, κι ἀναστημένοι, γιατί πλησιάζει ἡ Ἀνάσταση, πού εὔχομαι νά γίνει σ’ ὅλους μας διά τῆς χάριτος τοῦ
Χριστοῦ. Ἀμήν.