π. Λεωνίδας Αμοργιανός, Το πνεύμα του π. Αυγουστίνου Καντιώτη αναπαύεται στο ιεραποστολικό ιδεώδες.
Τό πνεῦμα τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη ἀναπαύεται στό ἱεραποστολικό ἰδεῶδες.
Ἀτενίζοντας τούς σχολιασμούς στό ἄρθρο τῆς 9ηςἈπριλίου 2017, «…Περί τῆς ταινίας γιά τή ζωή καί τά ἔργα του π. Αυγουστίνου Καντιώτη»,ἐπανέρχομαι γιά δεύτερη καί τελευταία φορά ἐπισημαίνοντας τήν προσωπική μου αἴσθηση ὅτι ὁ διακαής καί διαχρονικός ἱεραποστολικός πόθος τοῦ π. Αὐγουστίνου πιθανόν νά ἀπουσιάζει σκοπίμως ἀπό τήν ταινία. Βέβαια, καί ἡ μή σκόπιμη ἀπουσία στή συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω ὅτι ἀποτελεῖ ἀτόπημα, πού ἀπαιτεῖ ἀποκατάσταση. Στή συνάφεια αὐτή, θεωρῶ ἄκρως οὐσιαστικό καί διαφωτιστικό τό ἀκόλουθο κείμενο παραθέτοντάς το αὐτούσιο ὅπως τό κατέγραψε ἡ συγκλονιστική καί ἀφοπλιστική γραφίδα τῆς διαχρονικῆς ἱεραποστολικῆς του πνοῆς.
Ἔτος 1965. Βιβλίο π. Αὐγουστίνου Καντιώτου «ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ» σελ. 393-394. Δευτερολογώντας, ὁ ἀνεπανάληπτος σέ ἀμεσότητα καί Ἐκκλησιολογική ὀρθόδοξη συνείδηση π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης καταχωρεῖ τά τοῦ μοναχισμοῦ καί τῆς ἱεραποστολῆς:
«Ὑπάρχουν εὐσεβεῖς νεάνιδες καί νέοι, οἱ ὁποῖοι πολλά θά ἠδύναντο νά προσφέρουν εἰς τήν ἱεραποστολικήν κίνησιν. Δυστυχῶς ὅμως τά πρόσωπα αὐτά, τά τόσον σπάνια, ἀλλά καί τόσον πολύτιμα, δέν μένουν ἐν τῷ κόσμῳ διά ν᾿ ἀγωνισθοῦνκάτω ἀπό τήν σημαίαν τοῦ Σταυροῦ καί νά βοηθήσουν τούς πνευματικούς των πατέρας καί διδασκάλους, τούς ὁποίους βλέπουν ν᾿ ἀναστενάζουν δι᾿ ἔλλειψιν στελεχῶν. Φεύγουν. Ποῦ; Φεύγουν εἰς τήν ἔρημον. Φεύγουν εἰς τά ὄρη. Φεύγουν διά τήν μοναχικήν ζωήν. Τούς ἑλκύει ἡ αἴγλη τοῦ Θαβωρίου ὄρους…
Πρός αὐτάς τάς εὐγενεῖς ὑπάρξεις, αἱ ὁποῖαι, ἐνῷ ἠδύναντο νά μείνουν καί νά βοηθοῦν εἰς τό ἔργον τῆς ἱεραποστολῆς, τῆς σωτηρίας ψυχῶν, φεύγουν καί ἀφήνουν τούς πνευματικούς των πατέρας καί διδασκάλους νά διεξάγουν μόνοι των τόν σκληρόν ἀγῶνα ἐν τῇ συγχρόνῳ γενεᾷ, πρός αὐτάς τάς ὑπάρξεις ἄς ἀφήσωμεν νά ὁμιλήσῃ ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ὅστις καί αὐτός ἀνεστέναζε διά τήν ἐγκατάλειψιν αὐτήν. «Καί ὁ μέν Παῦλος ὁ Ἀπόστολος-λέγει ὁ ἱ. Πατήρ-ἀπό Ἱερουσαλήμ μέχρι τοῦ Ἰλλυρικοῦ ἔτρεχεν, ὁ δέ (ἄλλος ἀπόστολος) εἰς τήν χώραν τῶν Ἰνδιῶν, ὁ δέ εἰς τήν χώραν τῶν Μαύρων, ἄλλος δέ εἰς ἄλλα μέρη τῆς οἰκουμένης, ἡμεῖς δέ οὐδέ τολμῶμεν νά ἐξέλθωμεν ἀπό τά ὅρια τῆς ἰδιαιτέρας μας Πατρίδος, ἀλλά ζητοῦμεν τήν τρυφήν καί λαμπράς οἰκίας καί πᾶσαν ἄλλην ἀφθονίαν. Τίς ἐξ ἡμῶν ἐπείνασέ ποτε διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ; Τίς διά τό κήρυγμα ἀνέλαβε κοπιώδη πορείαν; Τίς εὑρέθη εἰς ἔρημον; Τίς εἰς χώραν μακράν ἀπῆλθε; Τίς ἐκ τῶν διδασκάλων ὁ ἴδιος ἐργαζόμενος ἐβοήθησεν ἄλλους πεινῶντας καί πάσχοντας; Τίς ὑπέμεινε θάνατον καθημερινόν;… Καί ἐάν τις ἤθελεν εὑρεθῆ νά ἔχῃ ἴχνη τῆς ἀποστολικῆς ἐκείνης ζωῆς καί πολιτείας, ἀφήνει τάς πόλεις καί τάς ἀγοράς καί τήν ἐν μέσῳ τοῦ κόσμου ἀναστροφήν καί τό καθῆκον νά συντελῇ εἰς τήν σωτηρίαν τῶν ἄλλων, νά ῥυθμίζῃ αὐτούς μέ τήν διδασκαλίαν τοῦ Εὐαγγελίου, καί καταλαμβάνει τά ὄρη. Καί ἐάν τις ἤθελε τόν ἐρωτήσει διά νά μάθῃ τήν αἰτίαν τῆς ἀναχωρήσεως, θά ἀρχίσῃ οὗτος τάς προφάσεις, ἀλλ᾿ αἱ προφάσεις του δέν ἔχουν καμμίαν συγγνώμην. Διότι τί λέγει; Διά νά μή καταστραφῶ καί ἐγώ, διά νά μή παρασυρθῶ ἀπό τό ῥεῦμα τοῦ κακοῦ, διά νά μή μειωθῇ ἡ πνευματικότης μου καί ἡ ἀρετή μου, διά τοῦτο ἐγκαταλείπω τόν κόσμον καί φεύγω εἰς τά ὄρη. Καί ὅμως, δέν θά ἦτο καλλίτερον νά χάσῃς κἄτι ἀπό τήν πνευματικότητά σου, καί νά κερδίσῃς τούς ἄλλους, παρά νά φύγῃς καί νά βλέπῃς μακρόθεν τούς ἀδελφούς σου νά χάνωνται; Ὅταν λοιπόν ἄλλοι μέν ἀδιαφοροῦν διά τήν ἀρετήν, φεύγουν μακράν τῆς παρατάξεως (μακράν τοῦ ἱεροῦ πολέμου πού διεξάγεται ἐν τῷ κόσμῳ), πῶς, ἐρωτῶ, θά νικήσωμεν τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως καί τῆς ἀρετῆς;» (Ἑ.Π. Migne 61,55). »
Καί συνεχίζει ὁ π. Αὐγουστῖνοςκαί μέ τή συνοδό ὑποσημείωση:
Χρυσοῖ ὄντως λόγοι, οἱ ὁποῖοι ἀποκτοῦν μεγαλυτέραν σημασίαν, διότι προέρχονταιἀπό ἕνα Οἰκουμενικόν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας, ὅστις ὅσον ὀλίγοι ἠγάπησε τόν μοναχικόν βίον!
(Ὑποσημείωση βιβλίου Νο 107) Καί εἰς τήν ΣΤ’ ὁμιλίαν πρός Ἐφεσ. ὁ ἱ. Χρυσόστομος τονίζει, ὅτι μία αἰτία τῆς καταπτώσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς εἶνε, ὅτι εὐλαβεῖς, δυνάμενοι μέ τά χαρίσματά των νά δράσουν ἐν τῷ κόσμῳ ἱεραποστολικῶς, καταφεύγουν εἰς τά ὄρη καί μένουν ἐκεῖ διά παντός καί ἀφήνουν οὕτω ἐλεύθερον τό ἐκκλησιαστικόν στάδιον νά τό καταλάβουν φαῦλα καί ἀνίκανα στοιχεῖα. Ἰδού ἐπί λέξει ἡ σχετική περικοπή «Οἱ μέν ὀρθῶς βιοῦντες καί ὁπωσδήποτε παρρησίαν ἔχοντες, τάς κορυφάς τῶν ὀρέων κατειλήφασι, καί ἐκ μέσου γεγόνασιν, ὥσπερ πολεμίου καί ἀλλοτρίου, ἀλλ᾿ οὐχί καί οἰκείου σώματος ἀποσπώμενοι, φθόροι δέ καί μυρίων γέμοντες κακῶν εἰσεπήδησαν εἰς τάς Ἐκκλησίας» (Ἰδέ καί Κ. Κοντογόνη Ἐκκλησ. Ἱστορίαν Ἀθῆναι 1876 τόμ. Α’ σελ. 480).(ΤΕΛΟΣ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗΣ)
Καί καταλήγει σέ κρεσέντο ἡ τραγική διαπίστωση τῆς ἱεραποστολικῆς του γραφίδας γιά νά ταρακουνήσει συνειδήσεις:
Ὧ ἐκλεκτοί νέοι, ὅσους τό γνήσιον κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς ἁμαρτίας εἵλκυσεν εἰς τήν πνευματικήν ζωήν, καί φιλόστοργοι πατέρες καί διδάσκαλοι ἐπί ἔτη προητοίμαζον δι᾿ ἱεραποστολικόν ἔργον, καί ἐστήριζον εἰς σᾶς πολλάς χρυσᾶς ἐλπίδας, τώρα φεύγετε, φεύγετε εἰς τά ὄρη. Φεύγετε μέ προφάσεις, αἱ ὁποῖαι δέν ἔχουν οὐδεμίαν συγγνώμην. Φεύγετε εἰς ἡμέρας σκληράς, καθ᾿ ἅς ὁ Ἀντίχριστος ἐν τῷ κόσμῳ μαίνεται, ψυχαί χάνονται καθημερινῶς καί οἱ πατέρες καί διδάσκαλοί σας σκληρῶς ἀγωνίζονται ὑπέρ τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων. Φεύγετε καί τούς ἀφήνετε μόνους. Ὑπάγετε λοιπόν εἰς τό Θαβώριον ὄρος καί ἐκεῖ εὐφραίνεσθε πνευματικῶς. Σᾶς ἐρωτῶμεν ὅμως. Σᾶς ἀναπαύει ἡ συνείδησίς σας; Πρίν ἀπαντήσετε, μελετήσατε διά δευτέραν καί τρίτην φοράν τά χρυσᾶ λόγια τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου. Διά σᾶς ἐγράφησαν!».