Πατήρ Γεώργιος Πολυκαρπίδης: “Είναι εγκληματικό να κρίνει ο κόσμος την πίστη λόγω του κάθε Ιερέα”
Ο πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Γεώργιος ιερουργεί στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Δημητρίου Χαλκίδας και είναι ιδιαίτερα αγαπητός στο ποίμνιο της πόλης μας.
Όλοι μιλούν για έναν ταπεινό ιερέα που καθηλώνει τους πιστούς στα κηρύγματα του, καθώς μεταδίδει με αγάπη το μήνυμα του Χριστιανισμού και ταυτόχρονα προβληματίζει και προβληματίζεται για όλα τα φαινόμενα που παρουσιάζονται στην Εκκλησία και την κοινωνία.
[ΕΠ.] -Ακούγεται πως στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχουν Οικουμενιστές κληρικοί που παραχαράζουν το Ορθόδοξο Δόγμα. Τι συμβαίνει με το φαινόμενο του Οικουμενισμού*;
Με πόνο ψυχής πρέπει να πω ότι δυστυχώς πολλοί, για να μην πω η συντριπτική πλειοψηφία των κληρικών, ρίχνουν νερό στο μύλο αυτού που λέγεται Οικουμενισμός. Και ακόμα δεν το έχουμε πάρει είδηση γιατί ο κόσμος δεν ασχολείται, ότι αυτή η φοβερή «αίρεση» του Οικουμενισμού έχει διεισδύσει μέσα στα σπλάχνα του εκκλησιαστικού πληρώματος.
Ειλικρινά πονάω γιατί βλέπω αυτή την αλλοτρίωση, γιατί ακούγεται σήμερα και από πατριαρχικά χείλη και από αρχιερατικά χείλη και χείλη ιερέων και μοναχών, να έχουν μπει σε αυτή την λογική, ότι «όλοι το ίδιο είμαστε και ο Χριστός δεν είναι η αλήθεια, αλλά μέρος της αληθείας». Αυτό είναι βλασφημία, είναι η θεωρία των κλάδων.
Μιλούν για την αλαζονεία της αποκλειστικότητας. Εμείς οι Ορθόδοξοι πρέπει να κρατήσουμε αυτή την πίστη και την παρακαταθήκη των Πατέρων μας και να σεβόμαστε βέβαια αυτό που πιστεύει ο άλλος.
Ο Θεός θα μας την ζητήσει αυτή την πίστη και δεν πρέπει να την προδώσουμε.
Ο λόγος μου δεν έχει μίσος και διχασμό, αλλά δεν γίνεται να προδοθεί αυτή η πίστη.
-Ποια είναι η έννοια της νηστείας στη ζωή των Χριστιανών;
Η νηστεία είναι ένα γεγονός εκκλησιαστικό, είναι η πρώτη εντολή του Θεού. Αυτός που παραβαίνει τη νηστεία, παραβαίνει την πρώτη εντολή του Θεού.
Όπως ξέρουμε από τη Γένεση, στο πρώτο κεφάλαιο, ο Θεός προσέφερε τα πάντα στον άνθρωπο για να είναι ευτυχισμένος και να ζει αυτό που λέμε προπτωτική μακαριότητα, αυτό που υπεσχέθη ο Θεός στον άνθρωπο και αυτό είχε τον Νόμο του Θεού.
Οπότε, ο άνθρωπος που παραβαίνει τη νηστεία είναι δέσμιος αυτής της παραβάσεως, είναι έξω από την εντολή του Θεού και δεν είναι ελεύθερος άνθρωπος.
Οι Πατέρες λένε το εξής για τη νηστεία: «Η νηστεία είναι η κοπή του ιδίου θελήματος».
Ο άνθρωπος γυμνάζει τη θέληση του πάντα μέσα στην Εκκλησία, γιατί όλα μέσα στην Εκκλησία ενυποστασιάζονται.
Δεν είναι μια απλή αποχή ορισμένων τροφών, γιατί μπορεί και κάποιος απλά να κάνει δίαιτα και να μην τρώει κάποιες τροφές. Είναι κάτι πολύ περισσότερο, κάτι πολύ αγιότερο και πνευματικότερο.
Η νηστεία προϋποθέτει επίσης θυμού αποχή, αποχή την καταλαλιά, αποχή από τα σαρκικά πάθη, από την κακία και το μίσος.
Όπως λέει και ο Μ. Βασίλειος: «Εσύ που δεν τρώγεις κρέας, μήπως τρως το κρέας του αδερφού σου;»
Ο άνθρωπος που δεν νηστεύει απομονώνεται, αυτονομείται από το υπόλοιπο σώμα της εκκλησίας.
Στις μέρες μας δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι λοιδορούνται επειδή νηστεύουν, επειδή είναι Χριστιανοί. Βλέπουμε μια εχθρική στάση από ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε αυτή την ευλογημένη περίοδο της νηστείας.
Η νηστεία πρέπει επίσης να είναι ποιοτική. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να νηστεύει ένας άνθρωπος, όταν τρώει κάτι που τέρπει τον ουρανίσκο του. Οι ασκητές έριχναν στάχτη στα νερόβραστα φασόλια για να μην είναι νόστιμο το φαγητό και τέρπει τη γεύση τους.
Η πίστη μας δεν είναι «αλά καρτ». Δεν γίνεται να λέει κάποιος ότι πιστεύει στον Θεό αλλά δεν θέλει να νηστέψει.
Η πίστη είναι το όλον, ένας κύκλος, όπως λέει και ο Απ. Παύλος: «Τα πάντα και εν πάσει Χριστός».
Οι Πατέρες λένε: «Η θρησκεία δεν είναι σωματοκτόνος, αλλά παθοκτόνος», έχει σκοπό να χαλιναγωγήσει τα πάθη, να γυμνάσει τη θέληση του ανθρώπου και να προσεγγίσει τον Θεό με περισσότερη παρρησία, με την προσευχή πάντα και την συνεργασία των αρετών.
Η νηστεία έχει τρία στοιχεία: την αφιέρωση-τελεία υποταγή, την τελεία υπακοή και την σύγκριση της τροφής με την «γεύση Χριστού».
Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες γι’ αυτό το γεγονός, γιατί είναι γεγονός η νηστεία.
Ακόμα κι αν κάποιος είναι άρρωστος και πρέπει να φάει κανονικά, μπορεί να κάνει εγκράτεια στους λογισμούς του, μαζί με προσευχή.
Γιατί η νηστεία είναι εγκράτεια στην κατάκριση, δηλαδή να μην κατακρίνουμε κανέναν και να κοιτάζουμε τον εαυτό μας και τον θάνατο που έχουμε όλοι μέσα μας και τον εγωισμό μας!
-Τι χρειάζεται για να γίνει ένας πιστός μέτοχος της Θείας Χάριτος επί της ουσίας;
Όπως είπαμε, η πίστη μας δεν είναι «αλά καρτ». Η νηστεία σίγουρα χρειάζεται όπως είπαμε, αλλά πρέπει να συμμετέχει και στα μυστήρια της Εκκλησίας. Και κυρίως στο ένα μυστήριο, το μυστήριο του Χριστού, που είναι η Θεία Λειτουργία.
Ο άνθρωπος για να μπορέσει να γίνε μέτοχος της Θείας Χάριτος επί της ουσίας, πρέπει να έχει βαπτιστεί.
Επίσης πρέπει να εξομολογείται, να προετοιμάζεται με τη νηστεία και να κοινωνεί «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης».
Έτσι γίνεται ο πιστός σύσσωμος και σύναιμος του Χριστού και μέτοχος της χάριτος, συμμετέχοντας στο γεγονός της εκκλησίας. Δεν είναι φιλοσοφία η πίστη μας, αλλά τρόπος ζωής τον οποίο καλούμαστε να τον ζήσουμε.
Η πίστη μας είναι ερωτική. Η καρδιά μας πρέπει να κινείται ερωτικά προς τον Ιησού και προς όσα μας λέει μέσω της Γραφής.
Ο Χριστός ονομάζεται Λόγος, γιατί υποστασιάζεται μέσω του Χριστού ο λόγος του Θεού. Και ο άνθρωπος έρχεται κοντά στον Λόγο και μέσω των μυστηρίων, στα οποία φανερώνεται ο Χριστός στη ζωή κάθε ανθρώπου.
Άρα, μέσω των μυστηρίων και της κορύφωσης των μυστηρίων, της Θείας Λειτουργίας, ο άνθρωπος γίνεται μέτοχος της Θείας Χάριτος.
-Οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί από την εκκλησία, η πίστη τους έχει κλονιστεί και υπάρχει αποστροφή προς τον κλήρο. Τι πιστεύετε ότι φταίει γι’ αυτό;
Ο άνθρωπος έχει μια ολιστική θεώρηση της πίστεως. Αν ο παπά-Γιώργης δεν είναι καλός παπάς, όλη η θρησκεία, όλη η πίστη δεν είναι τίποτα. Κρίνουν την πίστη από ‘μένα και αυτό είναι εγκληματικό.
Είναι σαν να πάρεις ένα ταξί και να πεις ότι ο ταξιτζής ήταν σκάρτος, άρα δεν θα ξαναπάρω ταξί ποτέ στη ζωή μου.
Πιστεύω ότι ο κόσμος έχει άγνοια, δεν υπάρχει εμπειρία.
Δεν θέλω να πω ότι δεν υπάρχει ευθύνη στον κλήρο, είμαστε κατάπτυστοι.
Αυτό το λέω και στα παιδιά μου στην εκκλησία. Λέω ότι τα χέρια μου είναι βρώμικα, αλλά πιστέψτε με, αυτό που κρατάω στα βρώμικα χέρια μου είναι η ελπίδα του κόσμου, είναι ο Χριστός.
Είναι σαν να βρεθεί το φάρμακο του καρκίνου, αλλά να πούμε ότι δεν το θέλουμε γιατί δεν είναι ωραία η συσκευασία.
Άρα είναι ανόητο να λέει κάποιος ότι δεν πάει στην εκκλησία γιατί δεν θέλει τους παπάδες.
Η Θεία Λειτουργία δεν είναι ο παπάς. Ο παπάς είναι ένας δούλος και μάλιστα πονηρός δούλος και λίγος.
Είμαστε λίγοι μπροστά σ’ αυτό το γεγονός και την εμπειρία του αναστημένου Χριστού.
Η Θεία Λειτουργία είναι ο ίδιος ο Χριστός. Δεν πρέπει να προσωποποιούμε όλα τα πράγματα. Δεν είναι ο ιερέας, ο ψάλτης, ο επίτροπος, είναι ο Χριστός.
Η πίστη είναι ένα πρόσωπο και σίγουρα δεν είναι το δικό μου πρόσωπο, αλλά του Χριστού και αυτό το πρόσωπο καλούμαστε να δούμε και να αγαπήσουμε όλοι.
Αν το δούμε έτσι και ξεπεράσουμε τον άνθρωπο-ιερέα, πρέπει να κρατήσουμε ότι όποιος κι αν είναι, μεταδίδει τον Χριστό.
-Πώς τοποθετείται το ποιμαντικό έργο στον σύγχρονο τρόπο ζωής;
Όλα αυτά που λέω τόση ώρα, τα λέω πρώτα στον εαυτό μου.
Μιλάω στον παπά-Γιώργη, προβληματίζω περισσότερο τον παπά-Γιώργη και λέω στον εαυτό μου: Προσπάθησε να καταλάβεις και να μάθεις ποιος είσαι, γιατί δεν είσαι ένας απλός άνθρωπος, έχεις την ιεροσύνη και έχεις μια μεγάλη αποστολή.
Αγαπώ τους νέους ανθρώπους! Είμαι έγγαμος ιερέας και έχω παιδιά κι εγγόνια.
Το όνειρο μου από νεότερος ήταν να συναντώ νέους ανθρώπους και προσπαθούσα και μέσα από τα κατηχητικά κλπ..
Θα έλεγα λοιπόν στους αδελφούς και συλλειτουργούς μου να βγούνε στον κόσμο.
Ξέρετε, περπατώ και σπάνια συναντώ στον δρόμο αδερφό και συλλειτουργό. Κάποτε εμείς οι ιερείς ήμασταν στον δρόμο, είχαμε βγει στην «έρημο» των πόλεων. Στην εποχή μας παρατηρείται αυτή η ερήμωση.
Κι εδώ πρέπει να πω ότι πρέπει να λέμε πάντα την αλήθεια! Όχι ότι λέγαμε ψέματα, αλλά ασχολούμασταν με άλλα πράγματα και η Εκκλησία προσπαθούσε αντί να προπορεύεται για να ακολουθεί ο νέος άνθρωπος, να ακολουθεί εκείνη τον άνθρωπο.
Προσπαθούσαμε να εκσυγχρονιστούμε να πούμε κάτι πιο εκσυγχρονισμένο, κάτι πιο δυτικόφερτο, πιο γλυκανάλατο και αυτό ήταν λάθος τεράστιο.
Γιατί τελικά ο νέος άνθρωπος έχει μέσα του ένα κριτήριο που δεν αναπαύεται, όσο κι αν εμείς οι ιερείς το κάνουμε πιο σύγχρονο. Ακούγεται τώρα τελευταία η λέξη «μετανεωτερικότητα» σε θεολογικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους.
Στην συναναστροφή μου όμως με τους νέους ανθρώπους, ακούω: «Πάτερ Γεώργιε, δεν μας αναπαύει αυτό, προτιμούμε να μας πεις –όσο κι αν αυτό μας δυσκολεύει και ξεβολεύει- τα πράγματα όπως εσείς τα βιώσατε μέσα στην Εκκλησία, θέλουμε την αλήθεια».
Πρέπει να επιστρέψουμε στις πηγές και να πούμε ατόφια την αλήθεια, όπως μας την παρέδωσαν οι Πατέρες οι Άγιοι.
-Ακούγεται πως στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχουν Οικουμενιστές κληρικοί που παραχαράζουν το Ορθόδοξο Δόγμα. Τι συμβαίνει με το φαινόμενο του Οικουμενισμού*;
Με πόνο ψυχής πρέπει να πω ότι δυστυχώς πολλοί, για να μην πω η συντριπτική πλειοψηφία των κληρικών, ρίχνουν νερό στο μύλο αυτού που λέγεται Οικουμενισμός. Και ακόμα δεν το έχουμε πάρει είδηση γιατί ο κόσμος δεν ασχολείται, ότι αυτή η φοβερή «αίρεση» του Οικουμενισμού έχει διεισδύσει μέσα στα σπλάχνα του εκκλησιαστικού πληρώματος.
Ειλικρινά πονάω γιατί βλέπω αυτή την αλλοτρίωση, γιατί ακούγεται σήμερα και από πατριαρχικά χείλη και από αρχιερατικά χείλη και χείλη ιερέων και μοναχών, να έχουν μπει σε αυτή την λογική, ότι «όλοι το ίδιο είμαστε και ο Χριστός δεν είναι η αλήθεια, αλλά μέρος της αληθείας». Αυτό είναι βλασφημία, είναι η θεωρία των κλάδων.
Μιλούν για την αλαζονεία της αποκλειστικότητας. Εμείς οι Ορθόδοξοι πρέπει να κρατήσουμε αυτή την πίστη και την παρακαταθήκη των Πατέρων μας και να σεβόμαστε βέβαια αυτό που πιστεύει ο άλλος.
Ο Θεός θα μας την ζητήσει αυτή την πίστη και δεν πρέπει να την προδώσουμε.
Ο λόγος μου δεν έχει μίσος και διχασμό, αλλά δεν γίνεται να προδοθεί αυτή η πίστη.
–Ποια είναι η γνώμη σας για την στάση κάποιον κληρικών που κατακρίνουν, καταριούνται και «αφορίζουν» κάποιες κοινωνικές ομάδες, όπως είναι οι ομοφυλόφιλοι;
Αυτό ίσως να το έχω κάνει κι εγώ, αλλά θα σας έλεγα ότι αν ακούσετε τις ομιλίες μου θα καταλάβετε ότι δεν έχουν να κάνουνε με τα πρόσωπα.
Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους αυτούς που έχουν αυτό το πρόβλημα, γιατί είναι ένα πρόβλημα. Είναι εκτροπή από τη φυσιολογική πορεία του ανθρώπου.
Δεν έχω όμως τίποτα με αυτούς τους ανθρώπους, αλλά με την αμαρτία και την διαστροφή.
Η ομοφυλοφιλία είναι διαστροφή από τη φυσική οδό. Λέει στη Γένεση: «άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς», δεν είπε άρσεν και θήλυ και κάτι ενδιάμεσο. Αυτό είναι εκτροπή.
Δεν μπορούμε να πούμε σε κάποιον καλά κάνεις και είσαι εκεί που είσαι. Θα τον βοηθήσουμε να μπει μέσα στη χάρη του Θεού, να εξομολογηθεί ειλικρινά, να κάνει τον αγώνα του και να ζήσει μια ομαλή και φυσιολογική ζωή.
Με απέραντη αγάπη το προσεγγίζω το θέμα και καλούμε τους ανθρώπους αυτούς μέσα στην Εκκλησία, γιατί η Εκκλησία δέχεται τους πάντες. Μέσα στην Εκκλησία είναι όλοι. Η εκκλησία είναι ένα νοσοκομείο που ο άνθρωπος καλείται να θεραπεύσει την πληγωμένη από την αμαρτία καρδιά του και να ζήσει «εν Χριστώ».
-Τι θα λέγατε σε κάποιον που δηλώνει άθεος για να τον παρακινήσετε να στραφεί προς την πίστη;
Βλέπω μια επιθετικότητα πολλές φορές από ανθρώπους που δηλώνουν άθεοι. Λέει δηλαδή κάποιος ότι είναι άθεος-αν και αυτό είναι σχετικό, γιατί ουσιαστικά δεν υπάρχει άθεος κανένας- , αλλά το πρόβλημα είναι η επιθετικότητα και οι ύβρεις. Καταφεύγουν σε ύβρεις κατά του κλήρου και κατά της πίστης.
Εγώ θα έλεγα λοιπόν αυτό που είπε ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ: «έρχου και είδε».
Θα του μετέφερα δηλαδή την εμπειρία μου για να προβληματιστεί.
Τα προβλήματα για όλους μας είναι ίδια, όλοι έχουμε τα ίδια βάσανα, αλλά η διαφορά είναι πώς τα αντιμετωπίζουμε.
Λέμε λοιπόν σε αυτούς τους ανθρώπους «πάρτο αλλιώς». Δες το λίγο διαφορετικά, κάνε και μια δεύτερη σκέψη, είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις, αλλά κάνε και μια δεύτερη σκέψη.
Η δεύτερη σκέψη είναι πιο έμπειρη από την πρώτη και η τρίτη σκέψη για το ίδιο θέμα ακόμα πιο έμπειρη.
Πάντα πρέπει να κάνουμε μια δεύτερη σκέψη. Να δοκιμάζουμε κι έναν άλλο δρόμο, που μπορεί βέβαια να είναι πιο δύσκολος, αλλά όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης –παρ’ όλο που δεν τα βρήκε ποτέ με τον Θεό- «Ο ανήφορος είναι ο καλός δρόμος».
Είναι αυτό που έλεγε και ο Χριστός: «Εισέλθετε δια της στενής πύλης». Ο εύκολος δρόμος πάει στην απώλεια και πρέπει να διαλέξουμε τον δύσκολο δρόμο, γιατί τα δύσκολα είναι του Θεού, τα εύκολα είναι του διαβόλου.
Αυτό που έρχεται σιγά-σιγά, με τον αγώνα, με το φιλότιμό μας, με την καλή προαίρεση μας, με τη διάθεση να μετανοήσουμε, είναι ο δρόμος του Θεού.
Καλούμε λοιπόν με πολλή αγάπη, να έρθουν όλοι σε αυτόν τον δρόμο, γιατί πραγματικά ξέρω και λυπάμαι γι’ αυτό, ότι όποιος δεν είναι σε αυτόν τον δρόμο δεν είναι καλά, η ζωή του δεν έχει χαρά και ποιότητα.
Ποιότητα και πληρότητα ζωής ο άνθρωπος έχει μόνο «εν Χριστώ».
Θέλω να πω: Σας αγαπάμε όλους, γιατί το κήρυγμα του Χριστού απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους.
Η πίστη μας δεν είναι μια φιλοσοφία, δεν είναι ιδέες, είναι ζωή «εν Χριστώ Ιησού».
*(Οικουμενισμός ονομάζεται η ιδεολογία η οποία βρίσκεται πίσω από την Οικουμενική Κίνηση και την τροφοδοτεί .
Η Οικουμενική Κίνηση είναι η κίνηση προς ένωση των χριστιανικών ομολογιών – “εκκλησιών” μεταξύ τους.)
ΠΗΓΗ:http://offmagazine.gr/%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%81-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%B3/