προσοχη με προσευχη και μετανοια
διχωσ απελπισια
Ἡ Ἐκκλησία ἂς ἀναλάβῃ ἀγῶνα.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ, ΟΤΙ ΣΤΙΣ ΕΣΧΑΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟ ΚΥΜΑ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΩΝ ΘΑ ΟΓΚΩΘΗ
Εγκύκλιος ὑπ᾽ ἀριθμ. 111/15.7.1970 (Απόσπ. γ´)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΑΓΩΝΑ
Κατὰ τὸν 25ον κανόνα τῆς ἐν Ἀγκύρᾳ Συνόδου θεωρεῖ ἐνόχους φόνου καὶ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι, ἐνῷ ἐγνώριζον τὰ προηγηθέντα καὶ ἠδύναντο νὰ προλάβουν τὸ κακόν, ἐν τούτοις δὲν ἔπραξαν τὸ καθῆκον των.
Πρέπει ν᾿ ἀναμένωμεν, ὅτι ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις τὸ κῦμα τῶν αὐτοκτονιῶν θὰ ὀγκωθῇ. Ἀλλ᾿ ἡ Ἐκκλησία παραμένει ἐν μέσῳ τοῦ σκότους ὁ φάρος, καὶ οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ εἴμεθα φῶς, ὅπως ὁ Παῦλος ὁ ὁποῖος κατώρθωσε νὰ παρηγορήσῃ τοὺς κατεπτοημένους συνεπιβάτας του εἰς τὸ πλοῖον μὲ τὰ λόγια «Εὐθυμεῖτε, ἄνδρες» (Πράξ. 27,25). Οἱ ἐφημέριοι ἔχουν τὴν μεγαλυτέραν εὐθύνην, διότι εὑρίσκονται πλησίον τοῦ λαοῦ. Αἱ αὐτοκτονίαι δὲν ἐπέρχονται ὅλαι ἀποτόμως. Προηγοῦνται διάφορα γεγονότα (οἰκονομικαὶ δυσχέρειαι, ἀσθένειαι, ἔριδες, φιλονικίαι, διαστάσεις συζύγων, παρεκτροπαὶ τέκνων, ἀποτυχίαι ἔρωτος, διαλύσεις συνοικεσίων, διαβολαὶ καὶ συκοφαντίαι κ.ἄ.). ῾Ο ἱερεὺς ποὺ ἔχει συνείδησιν τῆς ἀποστολῆς του θὰ σπεύσῃ ἐγκαίρως ἐκεῖ, Παῦλος θὰ γίνῃ, Χριστὸς θὰ γίνῃ ἐπαναλαμβάνων τοὺς λόγους «Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία· πιστεύετε εἰς τὸν Θεόν, καὶ εἰς ἐμὲ πιστεύετε» (᾿Ιω. 14,1).
Διὰ ταῦτα ἡ Ἐκκλησία ὄχι μόνον τοὺς αὐτοκτονοῦντας θεωρεῖ ἐνόχους φόνου καὶ ἀπαγορεύει τὴν δι᾿ ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας ταφήν των καὶ τὴν τέλεσιν μνημοσύνων, ἀλλὰ κατὰ τὸν 25ον κανόνα τῆς ἐν Ἀγκύρᾳ Συνόδου θεωρεῖ ἐνόχους φόνου καὶ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι, ἐνῷ ἐγνώριζον τὰ προηγηθέντα καὶ ἠδύναντο νὰ προλάβουν τὸ κακόν, ἐν τούτοις δὲν ἔπραξαν τὸ καθῆκον των. // Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐπίστευον, ἡ αὐτοκτονία ἦτο σπανιώτατον φαινόμενον, προκαλοῦσα τὴν κοινὴν ἀποδοκιμασίαν, αὐστηρὰ δὲν ἦτο καὶ ἡ θέσις τῆς Ἐκκλησίας· οὔτε κηδεῖαι οὔτε μνημόσυνα ἐπετρέποντο. Τώρα αἱ αὐτοκτονίαι ἔγιναν σύνηθες φαινόμενον. Ἡ Ἐκκλησία ἂς ἀναλάβῃ ἀγῶνα.
Εἴθε ἡ γῆ μας νὰ μη μολύνεται μὲ αἵματα ἀνθρώπων φονευομένων ἤ αὐτοκτονούντων. Ἡ ζωή εἶναι πολύτιμον δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἁγία του ἐντολὴ «Οὐ φονεύσεις» πρέπει ἀπὸ ὅλους να γίνῃ σεβαστὴ καὶ νὰ τηρῆται κατὰ πλάτος καὶ βάθος. (ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ σσ. 322-329).
Χίλιοι ἄνθρωποι αὐτοκτονοῦν κάθε μέρα! Ποιό εἶνε τὸ βαθύτερο αἴτιο; Ἔχει σβήσει τὸ καντήλι τῆς πίστεως. Δὲν πιστεύουν στὸ Θεό, ποὺ φροντίζει καὶ μεριμνᾷ γιὰ ὅλα τὰ πλάσματά του. Θεοί τους ἔχουν γίνει ὁ μαμωνᾶς, ἡ ὑγεία, ἡ δουλειά, ἡ φιλία, ἡ προστασία τῶν ἰσχυρῶν προσώπων. Κι ὅταν οἱ θεοὶ αὐτοὶ πέσουν, τότε σὰν μόνη λύσι βρίσκουν τὴν αὐτοκτονία. Πέθανε ὁ θεός τους; πρέπει νὰ πεθάνουν κι αὐτοί. (ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟΝ).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ