Εντελώς συνοπτικά
Το παν, συνίσταται από την άναρχη, άχρονη, άπειρη, ελεύθερη, παντοδύναμη, αγαπητική, άκτιστη Τριαδικότητ
Η ανθρωπότητα πάσχει. Αιτιώδης συνάφεια αυτού, το μεγαλύτερο ανθρώπινο δράμα, η πτώση. Ζητούμενο μέγα όχι μόνο η συνέχεια αλλά η σωτηρία του ανθρώπου, με κατά χάρη στάδια την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό του νού και τη θέωση (δοξασμό) σώματος και ψυχής, ασυγχύτως και αδιαιρέτως ενωμένα όχι αρχικά ως πρόσωπο αλλά μεταμορφούμενα από το κατ΄εικόνα εις το καθ' ομοίωση της Τριαδικής υποστάσεως του άχρονου ενσαρκωμένου εν συγκαταβάσει Χριστού δι' ασκήσεως Σταυρικής, νοεράς προσευχής, αποκαλύψεως και μετανοίας, οικεία ελευθέρα βουλήσει, μετέχοντας του ακτίστου Φωτός και με πρότυπα θεόπτες Αγίους. Δυστυχώς «μετά θάνατον ουκ έστι μετάνοια», απουσία σώματος λόγω πτώσεως.
Η Εκκλησία στον κόσμο τούτο είναι το απέραντο θεραπευτήριο της πτωτικής αλλοτριωμένης μας φύσεως προς αποκατάστασή της. Με κομπογιαννίτες όμως "ιατρούς" (αιρετικούς), ατομοκεντρισμό και λανθασμένη θεραπευτική αγωγή δίχως εμπειρία και μέθοδο εν γνώσει του, ή μόνος, δεν σώζεται ο άνθρωπος, τόσο κατά σάρκα όσο και κατά πνεύμα. Αυτή είναι η τεράστια αγωνία όσων πιστών χριστιανών, μακράν του τάχα δογματισμού. Άλλωστε για προσήλωσή σε αξίες πάντοτε διώκονται και ουδέποτε θα ήθελαν να προδώσουν κανέναν ούτε να εγκαταλείψουν.
Το μοναδικό πρόβλημα του ανθρώπου παραμένει λαβωμένος όμως από τον Σταυρό, ο θάνατος. Όλα τα υπόλοιπα, ψευδοπροβλήματα. Ο Χριστός δάκρυσε για τον Λάζαρο πριν να τον αναστήσει διότι ο Θεός δεν θέλησε τον θάνατο. Ο Διάβολος τον θέλησε. Ο τάφος είναι ξένος προς την ανθρώπινη φύση. Παρελθόν, η ανάγνωση των κεκοιμημένων. Μέλλον, η Ανάσταση. Το παρόν, παντελώς αδιάφορο. Η πραγματική ζωή είναι αλλού αλλά η έξοδος της συνέχειας των σχέσεων δι’ Ιησού Χριστού εδώ, προς δόξαν Θεού, διακονία όλων των συνανθρώπων και ανιδιοτελή αγάπη.
«Ὅτε, ἐν τῷ τάφῳ τῷ καινῷ ὑπὲρ τοῦ παντὸς κατετέθης, ὁ λυτρωτὴς τοῦ παντός, ᾍδης ὁ παγγέλαστος, ἰδών σε ἔφριξεν, οἱ μοχλοὶ συνετρίβησαν, ἐθλάσθησαν πύλαι, μνήματα ἠνοίχθησαν, νεκροὶ ἠγείροντο· τότε, ὁ Ἀδὰμ εὐχαρίστως, χαίρων ἀνεβόα σοι· Δόξα, τῇ συγκαταβάσει σου φιλάνθρωπε». (Αυτόμελον Αποκαθήλωσης, ήχος β΄)
Χριστός Ανέστη, πάντων ένεκεν.