ΠΤΩΧΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ
«Τα δημοσίως λεγόμενα
και πραττόμενα
και τον λαόν
σκανδαλίζοντα,
ταύτα και δημοσίως
ελέγχομεν»
Φλωρίνης Αυγουστίνος
Χριστός Ανέστη αδελφοί,
Τι κι αν ο ιερός Χρυσόστομος υποστηρίζει: ότι δεν πρέπει να μισούμε ούτε
τους αιρετικούς, αλλά να προσπαθούμε με αγάπη να τους πείσουμε…
«Ο Χρυσ. υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να μισούμε ούτε τους
αιρετικούς, αλλά να προσπαθούμε με αγάπη να τους πείσουμε. Ο λόγος που
χρησιμοποιούμε ως όπλο κατά των αιρετικών, δε χτυπάει, για να τους ρίξει
κάτω, αλλά για να τους σώσει. Τούτη η μάχη στήνει τρόπαιο για τη σωτηρία των εχθρών αιρετικών (MG 56,248)»[1].
Αν τώρα «Ο ρόλος του όπλου είναι να ευστοχεί με
ακρίβεια και ισχύ…», κατανοούμε ότι κάθε λόγος μας (ως όπλο!) θα πρέπει
να είναι στραμμένος προς τους αιρετικούς και μόνο! Αλίμονο αν η υποκρισία της
ακριβείας στρέψει την κάνη του όπλου προς το σώμα μας! Αυτό αποτελεί είδος
αυτοχειρίας ή όχι; (Αν μιλούσαμε κατ’ άνθρωπο θα έμπαινε θέμα ατυχήματος και
ακρωτηριασμού!)…
Είναι λοιπόν το θέμα μας θέμα ακρίβειας του
αντιοικουμενιστικού αγώνα και όχι μόνο θέμα νομικής ερμηνείας κάποιου «κανόνα
ακρίβειας» που παραβιάζεται και χρήζει της ανάλογης τιμωρίας των κακοποιών του
πνεύματος. Στο σημείο αυτό ας μνημονεύσουμε ότι η ‘’οικονομία’’ πρωτίστως έχει
να κάνει με την ‘’τιμωρία’’, η οποία δεν πρέπει να εξουθενώνει τον παραβάτη, και τον κάνει μανιακό, αλλά να τον συνετίζει ως προς τα ορθά δόγματα!
Η ακρίβεια λοιπόν έχει να κάνει με την ορθή-ορθόδοξη ερμηνεία των Ιερών
Κανόνων. Το θέμα μας λοιπόν δεν είναι η ακρίβεια αλλά η αληθινή ακρίβεια, δηλ.
η ορθή γνώμη που πάλι δεν σχετίζεται μόνο με την Ορθή Δόξα, αλλά και με την
Ορθοπραξία μας - ορθοτροπία μας!
Σχετικά με την ακρίβεια
της ερμηνείας πάλι θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι' αυτό που ορίζεται είναι το
είδος του όπλου, η τεχνολογική- κατασκευαστική του και η ακρίβειά του και όχι η ευστοχία
του σκοπευτή! Οι Ιεροί Κανόνες και η ορθή ερμηνεία τους (ίσως είναι λάθος μας
να μιλούμε για ακρίβεια του Νόμου άνευ της Ορθής ερμηνείας που ενώνει και δεν διχάζει), ακόμη κι αν θέτουν με στέρεο
τρόπο το χέρι μας πάνω στο τιμόνι (πηδάλιο), και πάλι, η ακριβής πορεία του
πλοίου και η κυβερνητική αυτού δεν σχετίζεται μόνο με τη άριστη γνώση και ορθή
ερμηνεία αυτών (των Ι. Κανόνων), ούτε από την ευστοχία μας αλλά κυρίως από την Χάρη του Θεού. Ο ιερός
Χρυσόστομος λέγει σχετικά:
«Αυτός (ο
πνευματικός οδηγός) προ παντός χρειάζεται τη Χάρη και την ειρήνη του Θεού. Γιατί, αν δεν κυβερνάει το λαό μ'
αυτήν, όλα θα χαθούν και θα εξαφανιστούν, αφού δεν θα κρατάει στα χέρια του το πηδάλιο. Ακόμη κι' αν έχει μεγάλη
πείρα στην κυβερνητική τέχνη, αν δεν κρατάει στα χέρια του το πηδάλιο αυτό, τη
Χάρη δηλαδή που δίνει ο Θεός, θα καταποντίσει και το σκάφος και τους
ταξιδιώτες»…
Κάτι ανάλογο θα μπορούσαμε να πούμε και για το όπλο που
κρατάει ο σκοπευτής. «προ παντός χρειάζεται τη Χάρη και την
ειρήνη του Θεού» για να πετύχει τον στόχο του, που δεν είναι αμάν και πώς
να ξεκόψει τον αρχιαιρεσιάρχη και αρχιοικουμενιστή κ. Βαρθολομαίο από το σώμα μας αλλά να τον
σώσει! . «Ο λόγος που χρησιμοποιούμε ως
όπλο κατά των αιρετικών-λέγει ο Χρυσόστομος-, δε χτυπάει, για να τους ρίξει
κάτω, αλλά για να τους σώσει». Και όταν κερδίσουμε την μάχη αυτή και αντί
οι αιρετικοί του Π.Σ.Ε να παρασύρουν με
το μέρος τους τον πατριάρχη μας, κρατήσουμε και καταστήσουμε αυτόν υγιή, τότε μόνο «Τούτη
η μάχη στήνει τρόπαιο για τη
σωτηρία των εχθρών αιρετικών (MG 56,248)», που είναι κυρίως οι παπικοί και
ο αντίχριστος, ο αλάθητος και φυσικά ακριβής αρχηγός τους (Ο Πάπας!). Βέβαια αντί όλων αυτών εμείς θέλουμε να μαχόμεθα υπέρ της ακριβείας του Νόμου; Αλλοίμονο!
Αλίμονο, αλλά «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν»!
«τότε-στην Δευτέρα Παρουσία λέγει ο Παύλος -
θα πραγματοποιηθεί ο λόγος ο γραμμένος: Καταπιώθηκε
ο θάνατος σε νίκη. 55 Πού είναι, θάνατε,
η νίκη σου; Πού είναι, θάνατε, το κεντρί σου;
56 Το κεντρί λοιπόν του θανάτου
είναι η αμαρτία, και η δύναμη της αμαρτίας ο νόμος. 57 Αλλά ας δώσουμε ευχαριστία στο Θεό που
μας δίνει τη νίκη μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. 58 Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, εδραίοι να γίνεστε, αμετακίνητοι,
περισσεύοντας στο έργο του Κυρίου πάντοτε, αφού ξέρετε ότι ο κόπος σας στον
Κύριο δεν είναι μάταιος» (Α’ Κορινθ. 15, 54-56)…
Πράγματι, ας γινόμαστε εδραίοι και αμετακίνητοι όπως ο Σκοπός εις την θέση του
έχοντας πάντοτε το μάτι του κοντά στην διόπτρα (που φέρνει τροπικά κοντά στον σκοπευτή -με
ακρίβεια- τον στόχο) και έτσι κάθε λόγος μας θα είναι εύ-στοχος, και αυτό για χάρη, και «για τη σωτηρία», όχι μόνο των δικών μας ανθρώπων
αλλά και «για τη σωτηρία των εχθρών
αιρετικών» που άθελά τους υπηρετούν έναν άλλο μεσσία κι έναν χειροποίητο Θεό που δεν σώζει γιατί απλά ο
Σωτήρ είναι μοναδικός, είναι ο Ιησούς Χριστός μας ο Υιός του Θεού, καθώς και Μία
είναι και η Εκκλησία Του, δηλ. το Σώμα Του!
Η ακρίβεια τώρα και η ισχύ του λόγου μας (ακρίβεια – ισχύ)
έχει να κάνει με την θεραπεία του κακού και της πλάνης. Τα φάρμακα που
εκτοξεύει το όπλο μας θα πρέπει να βρίσκουν το κέντρο της νόσου αλλά και με ‘’ισχύ’’, όχι ασπιρίνης,
αλλά με δύναμη που εξουδετερώνει τον ξενιστή διάβολο και διαβολέα που απειλή
με ακρωτηριασμό το προσβληθέν μέλος του σώματός μας, δηλ. του πατριάρχη μας και των
10 συν αυτώ επισκόπων μας!
«Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;
Ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος;. Ἀνέστη
Χριστός καί σύ καταβέβλησαι. Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες…»
(Κατηχητικός λόγος του Ιερού Χρυσοστόμου
εις το Άγιον Πάσχα).
Ας μην ξεχνάνε πάλι πως όταν μαχόμαστε κατά του καρκίνου που
λέγετε και είναι ο Οικουμενισμός, και εναντίον πάλι των αιρετικών επισκόπων μας
που δέχονται την κρητική σύναξη για «Αγία και Μεγάλη», ας μην ξεχνάμε λοιπόν πως και εμείς οι λαϊκοί μαχόμαστε πάλι με
δαίμονες αλλά και με τον άνθρωπο εκείνο, ή καλύτερα με τα πρόσωπα εκείνα (ψευδοπροφήτες) που
δημοσίως διαστρέφουν την υγιή διδασκαλία των Αγίων πατέρων μας και αμφισβητούν
την τέλεια θεραπεία της Εκκλησίας μας κατά του θανάτου , δηλ. του καρκινικού
όγκου της πλάνης και της αίρεσης του Οικουμενισμού-Πανθρησκείας-σατανισμός, από τον
οποίο νοσεί η γενιά μας και ολάκαιρη η οικουμένη αφού η τρισάθλια αυτή
παναίρεση σέρνει από πίσω της όλες τις ανθρώπινες πλάνες και παρανοήσεις του
κόσμου (από καταβολής του!).
«Δε χτυπάει» λοιπόν ο
πιστός σκοπευτής με το λόγο του τους αιρετικούς «για να
τους ρίξει κάτω, αλλά για να τους σώσει» - θα μας πει εύστοχα το εύλαλο
στόμα του Χρυσοστόμου - και το
ερώτημα στο οποίο θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σύντομα δια στόματος αγίου ανδρός είναι το ποιος
είναι ο ρόλος του ανθρώπου σκοπευτή, και κυρίως του λαϊκού που κρίνει πως
πρέπει να μιλήσει - αλλά με ευστοχία -
όταν βλέπει ορισμένα πρόσωπα να σκανδαλίζουν τον πιστό λαό του Θεού που τον
συναποτελούν: τα παιδιά μας και οι μαθητές, οι φίλοι μας και οι εχθροί, οι συγγενείς μας
και οι γείτονες και φυσικά οι φυσικοί γονείς μας, αλλά και οι πνευματικοί πατέρες που για τους λόγους
του ο καθένας σιωπά άχρι καιρού, μέχρι δηλ. να ξεδιαλύνουν τα πράγματα οι
ειδικοί μας, φυσικά με την χάρη του Θεού αλλά και με την βοήθεια του «κοινού νου»!
«Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διαμέσου του ονόματος του
Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να λέτε το ίδιο όλοι [ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ-ΑΚΡΙΒΕΙΑ]και να μην υπάρχουν μεταξύ σας
σχίσματα, αλλά να είστε τελείως ενωμένοι με τον ίδιο νου και με την ίδια γνώμη» [ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ] (Α’ Κορινθ. 1,10)
Τί έχουμε να πούμε λοιπόν εμείς οι απλοί «για την Ακρίβεια»;
Μπορούν άραγε οι απλοί λαϊκοί να μιλούν
«με ακρίβεια», και εύστοχα για το θέλημα του Κυρίου μας επί της γης; Ή αλλιώς, όποιος κρατά στο χέρι του κάποιο είδος όπλου,
π.χ. το Πηδάλιο, αυτό συνεπάγεται πως ότι λέγει (και με όποιον τρόπο αδόκιμο θέλει αυτός) είναι και ‘’εύστοχο’’; Όταν κι αυτοί οι καθηγητές της ερήμου, οι
γέροντες δηλ. και οι μοναχοί μας, αλλά και οι πανεπιστημιακοί μας διαφωνούν
στην ακριβή ερμηνεία π.χ. του τάδε ιερού
κανόνα, πως ένα απλός λαϊκός να μην σκανδαλισθεί; Όταν ακούγονται
διαφωνίες ως προς την ερμηνεία τότες με ποιανού
το μέρος να συνταχθεί;
Υπάρχει μήπως κάποιος άλλος σύμβουλος - καλός εννοείται
και δίκαιος - για να μπορέσει να
ταχτοποιήσει τις σκέψεις μας; αλλά και
να ταυτοποιήσει την προέλευση των
αντιγνωμιών που γεννιούνται μεταξύ ημών και ημών; Τι έχουμε να πούμε λοιπόν με
ακρίβεια για την ακρίβεια της ερμηνείας του τάδε π.χ. Ιερού Κανόνα; και ποιος ο δάσκαλός μας όταν και οι «καθηγητές» μας οικονομούν καθώς μιλούν περί της ακριβούς λύσης του «κέντρου», δηλ. του προβλήματος ή αλλιώς της
αντιμετώπισης του κεντριού που εισχώρησε
και σε αρχιερατικά ακόμη μέλη του σώματος της Εκκλησίας μας αλλά και σε λαϊκούς θεολόγους του Καιρού μας;
Ο Πάντα επίκαιρος και Εύστοχος λόγος τη Γραφής βάζει τον πρώτο στέρεο λίθο:
«10 μηδὲ
κληθῆτε καθηγηταί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός. 11 ὁ δὲ μείζων ὑμῶν ἔσται ὑμῶν διάκονος. 12 ὅστις δὲ ὑψώσει ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, καὶ
ὅστις ταπεινώσει ἑαυτὸν ὑψωθήσεται» (Ματθ. 23, 10-12).
Αγαπητοί,
πολύ πριν και από τους Ιερούς Κανόνες του πηδαλίου
δόθηκε στον άνθρωπο η Αγία Γραφή-την οποία τόσο παρερμηνεύουν οι οικουμενιστές επίσκοποί μας-, αλλά και πριν
ακόμη δοθούν και αυτά τα γράμματα ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο δύο «σιωπηλούς
δασκάλους» Του!
Για τις δύο πηγές της
Θεογνωσίας που είναι α) η θέα της
κτίσεως και β) η συνείδηση ο ιερός Χρυσόστομος λέγει: «Από την αρχή της δημιουργίας ο Θεός προνοούσε για το γένος μας και μας
εδίδαξε τα ωφέλιμα, προτού να βρεθούν τα γράμματα και να δοθεί η Αγία Γραφή…
γιατί με τη θέα της κτίσεως μας οδήγησε στη θεογνωσία. (Περί Άννης, 2, ΕΠΕ 8 Α,
14 MG 54, 634). Και πάλι: «Ένας λοιπόν είναι ο τρόπος της θεογνωσίας,
η παρατήρηση ολόκληρης της κτίσεως. Άλλος τρόπος, όχι μικρότερος, είναι η
ύπαρξη της συνειδήσεως, τον οποίον τρόπον αναπτύξαμε λεπτομερώς με πολλά
επιχειρήματα σ΄άλλη ευκαιρία, δείχνοντας ότι η γνώση του καλού και του κακού
είναι έμφυτη και ότι η συνείδηση εσωτερικά μας πληροφορεί για όλα αυτά, τα καλά
και τα κακά. Οι δύο δηλαδή αυτοί δάσκαλοι μας δόθηκαν από την αρχή, η κτίση και
η συνείδηση και χωρίς να μιλάει κανένας από αυτούς τους δύο, σιωπηλά
διαπαιδαγωγούσαν τους ανθρώπους. Γιατί και η κτίση, εκπλήττοντας με την
εξωτερική όψη το θεατή, παραπέμπει τον παρατηρητή στο θαύμα του Θεού, ο οποίος
την εδημιούργησε, και η συνείδηση που
αντηχεί μέσα μας, μας υπαγορεύει όσα πρέπει να πράττουμε.» (Περί Άννης,
ομιλ. Α’ 3, ΕΠΕ 8 Α 20-MG 54, 636). [2]
Με τις παραπάνω θέσεις και σκέψεις, και επίσης με τον παρακάτω λόγο από τον βίο του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου
κλείνουμε γόνυ στην ευστοχία της εμπειρίας των Αγίων μας - η ευστοχία τους
οφείλετε κυρίως στην ακρίβεια της προσευχή τους - που γνώριζαν να μιλούν και να νομοθετούν με
την ακρίβεια του Αγίου Πνεύματος [3], και ευχόμαστε ο Θεός να φωτίζει εμάς και κυρίως τον
ποιμένα που ο καθένας μας Ακολουθεί με πίστη, αμήν.
-
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΝΑ ΤΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗ ΡΗΤΟ ΤΟΥ ΛΕΥΪΤΙΚΟΥ
«Παραβάλθηκαν αδελφοί με τον αββάν
Αντώνιον, και του είπαν ρητό από το Λευϊτικόν. Βγήκε τότε ο γέρων στην έρημο,
και τον ακολούθησε κρυφά ο αββάς Αμμωνάς, που γνώριζε τη συνήθειά του. Αφού
μάκρυνε πολύ ο γέρων, στάθηκε σε προσευχή και έκραξε με μεγάλη φωνή: -Θεέ μου,
απόστειλε τον Μωυσή να με διδάξη το ρητό αυτό.
Και τότε του ήλθε φωνή, που μιλούσε μαζί του. Είπε τότε ο αββάς Αμμωνάς,
ότι: «Την φωνή την άκουσα να συνομιλή
μαζί του, αλλά δεν έμαθα τη δύναμι του λόγου (δεν διέκρινα τι νόημα είχε)»
[4]
Με τιμή
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Ιεροψάλτης
Πτολεμαΐδα 21 Απριλίου 2017
[1] «ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ», ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δ.
ΧΑΡΩΝΗ, ΑΘΗΝΑ 1993, ΣΕΛ. 34
[2] «ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ», ΤΟΜΟΣ
Γ’ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ-ΠΙΣΤΗ, ΑΘΗΝΑ 1995,
ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δ. ΧΑΡΩΝΗ-ΟΥΡΑΝΙΑΣ Α. ΛΑΝΑΡΑ, ΣΕΛ. 150,151
[3] «(45) Έτσι επίσης
είναι γραμμένο: Έγινε ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, ζωντανή ψυχή. ο έσχατος Αδάμ,
ζωοποιό πνεύμα. (46) Αλλά πρώτα έρχεται
όχι το πνευματικό, αλλά το ψυχικό, έπειτα το πνευματικό. (47) Ο πρώτος άνθρωπος
ήταν από τη γη, χωματένιος, ο δεύτερος άνθρωπος είναι από τον ουρανό» (Α’ Κορινθ. 15,’ 55-56)
[4] (ΒΙΒΛΙΟΝ: Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Β. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2008Σελ.
170)