Σελίδες

Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2017 ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ


ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2017

ΜΗΝΥΜΑ  ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ

 «Ικετεύστε επομένως τον Κύριο, ώστε να στείλει εργάτες στο θερισμό»
        
         Χριστός Ανέστη αδελφοί.
         Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται ως γνωστό «η μέρα των εργατών»[1].   Θεωρούμε ότι ο λόγος που διατυπώνει η πένα μας είναι πτωχός και πως ανήκει στην  εργατική τάξη και όχι σε κάποια σχολή εργοδηγών. Ποτέ εξάλλου τα γραφόμενα  δεν είχαν αντιπολιτευτικό ή άλλο αντιμνημονιακό χαρακτήρα παρά μόνο «μνημονιακό», αντίθετο δηλ.  με κάθε μορφή λήθης, λησμονιάς της εκκλησιαστικής ιστορίας του Έθνους μας. Με κάθε σεβασμό λοιπόν προς τις αρχές και τις εξουσίες της χώρας και του τόπου μας λέμε ότι πέρασαν 2 χρόνια αφ’ ότου υποδεχτήκαμε την κυβέρνηση (συνεργασίας) του  Αλέξη Τσίπρα του Ιανουαρίου 2015 άσχετα από τις ηχηρές αποχωρήσεις και μετακινήσεις  των αντιμνημονιακών υπουργών της,  ασχέτως  πάλι της νέας κυβέρνησης "του Αλέξη Τσίπρα του Σεπτεμβρίου 2015"! Στο τιμόνι λοιπόν της Ορθόδοξης  Ελλάδας  τα τελευταία χρόνια βρίσκεται ένας κυβερνήτης άθεος! Αλλά «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν», αφού αυτό δεν αποτελεί κάποια παγκόσμια καινοτομία…
         Ο 21ος αιώνας εξάλλου έχει παγκοσμίως πολλές πρωτιές συνεργασίας! Συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, συνεργασία πολιτείας  (άθεος κυβερνήτης) και διοικούσας Εκκλησίας (οικουμενιστές επίσκοποι), συνεργασία πάλι των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών (ΙΣΛΑΜ-ΙΣΡΑΗΛ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ), συνεργασία τέλος όλων των ανθρώπων απ’ όλες της θρησκείες και τους πολιτισμούς! Μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και φτωχοί, μέσα στα πλαίσια της οικονομικής ενοποίησης- παγκοσμιοποίησης, ζουν και αναπνέουν μέσα σ’ ένα  περίεργο συνεργατικό κλίμα και υπό το πρίσμα της «οικουμενικής» συναδέλφωσης των ανθρώπων ασχέτως «διαφορών» τους!  Αυτό το  «θαύμα» του ψεύδους πείθει πολλούς και κυρίως αυτούς που χρησιμοποιούν την απάτη προς εξαπάτηση των λαών…

         «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν»!    
         Αλλά, ας μην ξεχνούμε σε ποιους είναι αφιερωμένη η ημέρα αυτή!  Όπως διαβάσαμε: «Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών»[1]! Αλλά ποιοι οι εργάτες ή καλύτερα ποιοι οι αληθινοί εργάτες της Εκκλησίας; Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης απαντά ευθέως: Οι κληρικοί! 
         Λέγει: « Στὸ ἀμπέλι λοιπὸν τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ στὴν Ἐκκλησία, ἄλλοι εἶνε κακοὶ γεωργοὶ καὶ ἄλλοι καλοί. Καὶ ποιοί εἶνε οἱ γεωργοί; Γεωργοὶ εἶνε οἱ ἐργάτες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ κληρικοί. Γι᾿ αὐτὸ κ᾿ ἐμεῖς θὰ μιλήσουμε γιὰ τοὺς κληρικούς· πρῶτα γιὰ τοὺς κακούς, καὶ ἐν συνεχείᾳ γιὰ τοὺς καλοὺς κληρικούς » (ἱ. ναὸς ἉγίουΠαντελεήμονος Φλωρίνης 7-11-1973) [2].
         Τον Νοέμβριο του 1973 και μέσα απ’ τον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης  ο επίσκοπος Αυγουστίνος ελέγχει τους κακούς κληρικούς αλλά και επαινεί τους καλούς. Εμφανίζει μπροστά στα μάτια μας το παρόν της Εκκλησίας  εν έτη 1973 και προφητεύει το μέλλον της φτάνοντας μέχρι τα έσχατα:  «Τὰ εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, καὶ τώρα γίνονται. Μείναμε-λέγει- δυστυχῶς λίγοι νὰ διαμαρτυρώμεθα. Δὲν ξέρω τί θὰ γίνῃ ἂν αὔριο ἔρθῃ ἄλλη κατάστασι· ἐμεῖς, ὅσο μποροῦμε, θὰ κρατήσουμε τὴν τιμὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ ἀδιαφοροῦμε τί λένε καὶ κάνουν οἱ νεωτερισταί».  «Ὑπάρχει  μιὰ τρομερὰ προφητεία, ποὺ τὴν εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καὶ στὶς μέρες μας ἐκπληρώνεται. Τὸν ρώτησαν· Ποιά εἶνε τὰ σημάδια ὅτι ἔρχεται ἡ καταστροφὴ τοῦ κόσμου; Καὶ ἀπήντησε· Ἦταν ἐποχὴ ποὺ οἱ κληρικοὶ ζοῦσαν σὰν ἄγγελοι· δὲν ἀγαποῦσαν τὰ λεφτά, δὲν ἀγαποῦσαν τὴ δόξα, δὲν εἶχαν πάθη, στέκονταν ψηλὰ μέσα στὴν κοινωνία· καὶ τότε οἱ λαϊκοὶ ζοῦσαν σὰν ἄνθρωποι. Θὰ ἔρθουν ὅμως, λέει, χρόνια κατηραμένα, ποὺ θὰ πέσῃ καὶ θὰ ἐξευτελισθῇ ὁ κλῆρος. Καὶ τότε, ὅταν οἱ παπᾶδες θὰ ζοῦν σὰν τοὺς λαϊκούς, οἱ λαϊκοὶ θὰ ζοῦν σὰν τὰ κτήνη· καὶ τότε θὰ ἔρθῃ τὸ τέλος τοῦ κόσμου», «(…)Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ λαὸς ἔχει ἀποκτηνωθῆ» [2].
       Δεν επιδιώκω αδελφοί να βγάλω κανέναν έξω από το λαϊκό πανηγυρικό κλίμα της ημέρας, αλλά με πόνο και ντροπή για τους αρχηγούς της Εκκλησίας μας (ενν. τους επισκόπους μας τους κατ’ εξοχήν κληρικούς) λέω πως στις ημέρες μας όχι οι παπάδες αλλά οι επίσκοποί μας έγιναν οι χειρότεροι όλων! Οι γεωργοί των Εκκλησιών, οι επίσκοποί μας ξέχασαν άραγε το λόγο του Κυρίου;

 «Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν» (Ματθ. 21,33-42).
             
     Δυστυχώς οι επίσκοποι της ελλαδικής Εκκλησίας μας  ζουν και αναπνέουν και αυτοί μέσα στο περίεργο αυτό συνεργατικό κλίμα, δια των συμπροσευχών, υπό το πρίσμα όπως αναφέραμε της «οικουμενικής» συναδέλφωσης των ανθρώπων ασχέτως θρησκευτικής πεποιθήσεως!   Τί ποιο χαρακτηριστικό του νεωτερικού αυτού πνεύματος συνεργασίας από την επίσκεψη στο Κάιρο στις 28 Απριλίου 2017 του αρχιοικουμενιστή αιρετικού πατριάρχη μας (που μόνος αυτός υποστηρίζει ότι όλες οι θρησκείες αποτελούν οδοί σωτηρίας και που κανείς επίσκοπος δεν του αντιλέγει);
 Κάϊρο- Παρασκευή 28 Απριλίου 2017, Ναός του Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου των Κοπτών.
«Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Πάπας Φραγκίσκος, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος, ο Πατριάρχης των Κοπτών Θεόδωρος Αγγλικανοί και άλλοι, προσευχήθηκαν για τα πρόσφατα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Κάϊρο. [3]
         Καλό είναι στο σημείο αυτό να θυμηθούμε το λόγο του αείμνηστου π. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου που δείχνει το τέλος του οικουμενιστικού διαδρόμου που είναι ο σατανισμός! Πάνω στα λόγια του π. Χαραλάμπους,  ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος προσθέτει και λέγει: «Έτσι λοιπόν ο διάβολος, η αίρεσις αυτή, η παναίρεσις αυτή του οικουμενισμού, αυτή τη στιγμή έχει πιάσει πολύ πολύ πολύ υψηλά κεφάλια και αρχίζει να κατεβαίνει προς τα κάτω, προς τον λαό. Αυτή τη στιγμή όμως έχει πιάσει υψηλά κεφάλια παγκοσμίως, το ξαναλέγω. Εάν λοιπόν δεν ξέρω αυτός που θα έρθει .. Στην Αμερική φερ’ ειπείν υπάρχουν Πρεσβύτεροι (δηλ. κληρικοί) οι οποίοι κηρύσσουνοικουμενισμόν. Έχω μια κασέτα που μου έχουνε δώσει που κηρύσσουνοικουμενισμό...»[4]
         Ο επίσκοπος Αυγουστίνος πάλι θα πει προς τον λαό της Φλώρινας: «Οἱ γεωργοί, ποὺ ὁ Θεὸς τοὺς ἐμπιστεύθηκε τὸ ἀμπέλι του, ἀποδείχθηκαν κακοί· δὲν ἀπέδωσαν τοὺς καρποὺς ποὺ περίμενε. Γι᾿ αὐτὸ στὸ τέλος τῆς παραβολῆς λέει, ὅτι τοὺς κακοὺς γεωργοὺς θὰ τοὺς τιμωρήσῃ ὅπως τοὺς ἀξίζει, καὶ θὰ παραδώσῃ τὸ ἀμπέλι σὲ ἄλλους γεωργούς, καλοὺς γεωργούς, ποὺ θ᾿ ἀποδώσουν τοὺς καρποὺς στὸν οὐράνιο ἰδιοκτήτη»[2].
             Αν και ο π. Αυγουστίνος θεωρεί ότι για την αποκτήνωση του λαού, των λαϊκών, φταίνε οι κακοί κληρικοί, ο καθαρός λόγος του προχωράει πιο πέρα και αποδίδει την τιμή σ’ εκείνον που την αξίζει. Επαναφέρει στην μνήμη μας τα εξής δύο συμβάντα που τιμούν τον θεσμό του επίσκοπου και σώζουν την τιμή της Εκκλησίας της  Ελλάδος. «Λέγοντας βέβαια αὐτὰ γιὰ τὸν κλῆρο δὲν παίρνουμε σβάρνα ὅλους τοὺς κληρικούς. Ξέρουμε πολὺ καλά, ὅτι ὑπάρχουν καὶ κληρικοὶ ποὺ εἶνε καλοὶ γεωργοὶ καὶ τηροῦν τὴν ἀξιοπρέπειά τους. Μπορεῖ οἱ περισσότεροι νὰ ἔχουν ξεφύγει, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἕνα μικρὸ ποσοστὸ εὐλαβῶν ἱερέων. (…)Ἂς μνημονεύσουμε ὅμως καὶ τὸν ἐπίσκοπο Φλωρίνης Πολύκαρπο. Ἂν δὲν ἦταν αὐτός, δὲν θά ᾿ταν ἐλεύθερη ἡ Φλώρινα. Τὸ λένε τὰ ἐπίσημα χαρτιὰ τοῦ ἐπιτελείου. Ἔβλεπε, ὅτι οἱ Σέρβοι κατεβαίνουν. Πήρανε τὸ Μοναστήρι, κι ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα θὰ παίρνανε καὶ τὴ Φλώρινα. Τότε στέλνει ἕνα παπᾶ τὰ μεσάνυχτα· πέρασε τὰ φυλάκια, βρῆκε τὸ στρατὸ καὶ τοὺς εἶπε· «Ἂν δὲν τρέξετε, ἡ Φλώρινα πέφτει στοὺς Σέρβους». Νύχτα τότε, μὲ κρύο καὶ βροχή, μὲ μεγάλο καλπασμὸ τοῦ ἱππικοῦ, μόλις πρόλαβαν. Τοὺς περίμενε ἔξω ἀπὸ τὴ Μητρόπολι. Τοὺς ἀσπάσθηκε καὶ ὑψώθηκε ἡ ἑλληνικὴ σημαία. Ποιός τὸν θυμᾶται σήμερα;»[2]
             Και προς «τιμή» του Ελληνικού κράτους της ιστορικής εποχής του λέγει: «Τὸ Ἑλληνικὸ κράτος ἐν τούτοις ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία ἔδειξε αἰσχρὰ διαγωγή. Θέλετε νὰ σᾶς πῶ μιὰ ἱστορία; Ὅταν ἐλευθερώθηκε ὁ τόπος, στὴ Μητρόπολι Φλωρίνης συνέβη τὸ ἑξῆς. Ἦρθαν, ἀπὸ κάτω, διοικηταί, νομάρχαι (οἱ περισσότεροι μασόνοι). Καὶ τί κάνανε; Ἄ, λένε, τώρα δὲν θέ᾿με ἐκκλησιὲς καὶ παπᾶδες. Καὶ πῆγαν μιὰ μέρα νὰ κατασχέσουν τὴ Μητρόπολι, νὰ βγάλουν ἔξω τὸ δεσπότη, γιὰ νὰ κάνουν τὸ κτήριο σχολεῖο!…» [2]
     Αδελφοί, Πρωτομαγιά, ημέρα μνήμης, ημέρα εορτάσιμη, ημέρα ευχών! Ας ζητήσουμε από τον Κύριο του Αμπελώνος να στείλει εργάτες στο θερισμό, και ας ακούσουμε πάλι την προφητική προσευχή του επισκόπου: « Ὅλοι ν᾿ ἀγωνισθοῦμε, γιὰ νὰ γίνῃ ἡ πατρίδα μας κράτος Θεοῦ. Ἂν ἀρχίσῃ μία ἠθικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἐπανάστασι, ἡ Ἑλλάδα θὰ ἀναγεννηθῇ, θὰ γίνῃ βασιλεία Θεοῦ, ἀστέρι φωτεινό, καὶ ὅλοι θὰ δοξάζουμε τὸν Χριστό· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν».(† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος, ἱ. ναὸς Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης7-11-1973)[2].

Με τιμή
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Ιεροψάλτης
Πτολεμαΐδα 1 Μαΐου 2017




Υ.Γ
Αδελφοί, επειδή η λέξη «μνημόνιο» συσχετίζεται εννοιολογικά με τη μνήμη, και ως μνημόνιο εννοείται «οποιοδήποτε έγγραφο ή άλλο μέσο βοηθά τη μνήμη μέσω της καταγραφής γεγονότων ή συγκεκριμένων παρατηρήσεων πάνω σε ένα δεδομένο θέμα»[5]…, καλό είναι να διαβάζουμε «επίσκοπο Αυγουστίνο» και συνεργαζόμαστε μ’ αυτόν που τόσο πόθησε την ελευθερία της Εκκλησίας μας και ειδικά των επισκόπων της από την κακή συνεργασία με τους άρχοντες του σκότους, δηλ. όλους τους άθεους άρχοντες που λαμβάνουν την εξουσία όχι από τον λαό αλλά με περιέργους τρόπους από τον ακατανόμαστο πατέρα του ψεύδους. Βέβαια όταν ο λόγος του Θεού αθετείτε τότε την ευθύνη την έχει εκείνος που Τον αθετεί!
       Θυμίζω λοιπόν ότι αφορά τους καλούς κυβερνήτες:  «Και για το ότι υπάρχουν βασιλείς και για το ότι υπάρχουν δικαστές-λέγει ο ιερός Χρυσόστομος-, πρέπει να αναπέμπουμε στο Θεό μεγάλες ευχαριστίες. Γιατί, φροντίζοντας για την ευταξία μεταξύ των ανθρώπων και για να μη συμπεριφέρονται πολύ χειρότερα από άλογα θηρία, σαν την τέχνη ακριβώς του ηνιόχου και του κυβερνήτη, έτσι τις εξουσίες και τις βασιλείες χάρισε στους ανθρώπους» (Εις Ψαλμ. ΡΜΗ’, 5, ΕΠΕ 7, 510- MG55,  491). Και ότι τώρα αφορά τον λαό: «Αν πάλι  ρωτούσε κανείς, τι τέλος πάντων είναι ο λαός; Θα απαντήσουν: Ένα πλήθος θορυβώδες και ταραγμένο, που αποτελείται ως επί το πλείστον από παράλογους ανθρώπους, που παρασύρεται εύκολα από τα κοινωνικά ρεύματα που επικρατούν κάθε φορά και που αποτελείται από άτομα με διαφορετική και αντίθετη γνώμη» [6].


[6] ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΤΟΜΟΣ Γ’ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ-ΠΙΣΤΗ, ΑΘΗΝΑ 1995, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δ. ΧΑΡΩΝΗ, ΟΥΡΑΝΙΑΣ Α. ΛΑΝΑΡΑ. Σελ. 414