29η Μαΐου, επέτειος της Άλωσης.
Γιατί την επέτρεψε ο Θεός;
1. ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ
ΜΩΑΜΕΘ
29 Μαΐου 1453. Μετά από σκληρή πολιορκία πολλών εβδομάδων, η Πόλη
πέφτει στα χέρια των Τούρκων! Ο ήχος των σπαθιών και οι ανατριχιαστικές κραυγές
απόγνωσης, πόνου, τρόμου και απελπισίας ακούγονται από όλες τις πλευρές της
Βασιλεύουσας:
- Παναγίτσα μου, βόηθα μας!
- Χριστέ μου!
- Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μας εγκατέλειψες;
Οι χριστιανοί αδυνατούν να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει· νομίζουν
ότι βλέπουν ένα κακό όνειρο.
Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, για να ευχαριστήσει τους στρατιώτες
του, τούς δίνει την άδεια για τρεις ολόκληρες μέρες να κάνουν ό,τι θέλουν! Φωτιές
παντού! Οι χριστιανοί βασανίζονται και κατακρεουργούνται! Τα καλντερίμια της
Κωνσταντινούπολης βάφονται με χριστιανικό αίμα. Οι γυναίκες βιάζονται ομαδικά!
Οι Αγαρηνοί δεν σεβάστηκαν ούτε τα ανήλικα κοριτσάκια! Γι’ αυτούς, οι
βιασμοί των «απίστων» γυναικών δεν είναι αμαρτία· ούτε και η παιδεραστία! Προβλέπονται
όλ’ αυτά στο «ιερό» τους βιβλίο, το «Άγιο και Υπερουράνιο» Κοράνιο, όπως το
αποκαλεί ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος!1 Άλλωστε, και ο μεγάλος «προφήτης» τους, ο Μωάμεθ,
μεταξύ των συζύγων του είχε και ένα κοριτσάκι εννέα (9) ετών, την Αΐσα!
Ο Πορθητής εορτάζει τη νίκη του με ένα πλούσιο γεύμα που παραθέτει
στους αξιωματικούς του. Τη χαρά και τα πανηγύρια, όμως, των κατακτητών, θα τα επισκιάσει
ένα αναπάντεχο γεγονός: Την ώρα του γεύματος μία τεράστια ανοιχτή παλάμη εμφανίζεται
στον τοίχο και προκαλεί φόβο και αναστάτωση στους
συνδαιτυμόνες! Ειδικά τον Μωάμεθ τον λούζει κρύος ιδρώτας! «Τι ήταν αυτό; Μούντζα;»
αναρωτιέται. Μία φοβερή σκέψη τριβελίζει το μυαλό του και του προκαλεί πανικό: «Μήπως ο Αλλάχ θέλει να μου δείξει ότι αποδοκιμάζει αυτό που
έκανα, που κατέλαβα την πρωτεύουσα των βυζαντινών; Μήπως αυτό ήταν σημάδι της
οργής Του απέναντί μου;» Ο νεαρός Σουλτάνος (21
ετών!) δεν ξεχνά ότι η βιολογική του μητέρα ―η οποία πέθανε όταν ήταν μικρός―ήταν χριστιανή· το ίδιο και η
μητριά του, την οποία υπεραγαπούσε! Όλο το βράδυ δεν έκλεισε μάτι από τη
στενοχώρια του. Το πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει, διατάζει να του φέρουν μπροστά
του όλους τους ιμάμηδες και τους σοφούς του στρατού του. Αυτοί, όμως, ομολογούν
ότι αδυνατούν να εξηγήσουν το όραμα. Τότε, κάποιοι τον πληροφορούν ότι στην
Πόλη υπάρχει ένας άγιος μοναχός τον οποίο σέβονται και ευλαβούνται πολύ οι χριστιανοί.
Λίγες ώρες αργότερα μπροστά στον φοβερό σουλτάνο στέκεται ένας ταπεινός και
ρακένδυτος καλόγερος. Το όνομα του Γεννάδιος. «Δώσε μου καιρό
μία εβδομάδα για να προσευχηθώ στο Θεό μου και να σου απαντήσω» αποκρίνεται στον Τούρκο. Έτσι, μία εβδομάδα αργότερα λέει στον
Μωάμεθ τα εξής φοβερά λόγια: «Με το όραμα αυτό, βασιλιά μου, ο Θεός σού στέλνει ένα
μήνυμα: Ότι Αυτός σου έδωσε την Πόλη. Δεν την πήρες εσύ! Αν υπήρχαν έστω και πέντε αληθινοί χριστιανοί στην
Κωνσταντινούπολη, δεν θα την κατακτούσες!»2
Ο νεαρός Σουλτάνος εντυπωσιάστηκε από την απάντηση του μοναχού,
αλλά και ανακουφίστηκε. Ηρέμησε ψυχολογικά.
«Ζήτησε μου ό,τι θες και θα σου το
δώσω» τού υποσχέθηκε, ευχαριστημένος. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο
Γεννάδιος ζήτησε από τον σουλτάνο να φερθούν οι κατακτητές καλά στους
χριστιανούς· να μην τους καταπιέζουν. Λίγο αργότερα, «ψήφῳ κλήρου και λαού» ο Γεννάδιος
Σχολάριος θα γίνει ο πρώτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετά την Άλωση.
2. ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ
«ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ» ΤΗΝ ΠΟΛΗ;
Η αποκάλυψη του Θεού, ότι δηλαδή αν υπήρχαν έστω και πέντε
πραγματικοί χριστιανοί στην Πόλη, αυτή δεν θα έπεφτε, είναι παράδοξη. Στη βασιλεύουσα υπήρχαν εκατοντάδες μοναχοί και κληρικοί που
προσεύχονταν καθημερινά ζητώντας το έλεος του Θεού. Πώς λοιπόν ο Κύριος λέγει
ότι δεν υπήρχαν ούτε πέντε χριστιανοί; Για να δοθεί απάντηση σε αυτό το ερώτημα
θα πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο 15 χρόνια πίσω, το 1438. Από τότε ο κίνδυνος
των Οθωμανών διαγράφονταν απειλητικός στον ορίζοντα. Η Βυζαντινή
Αυτοκρατορία ήταν αδυνατισμένη στρατιωτικά, κυρίως μετά την φοβερή άλωση του
1204 από τους παπικούς σταυροφόρους. Ο τότε αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄,
ευελπιστώντας στη βοήθεια του πανίσχυρου τότε Πάπα, ο οποίος είχε μεγάλη
επιρροή σε ισχυρούς βασιλείς της Δύσης, έσυρε την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου
στην Ιταλία. Εκεί, το 1439, όλοι οι επίσκοποι της Συνόδου (πλην του Αγίου
Μάρκου του Ευγενικού) υπέγραψαν την επαίσχυντη Ένωση με τους παπικούς, στη
γνωστή σύνοδο της Φερράρας -Φλωρεντίας. Αυτήν την ψευδοσύνοδο, όμως, την ακύρωσε
ο ίδιος ο ευσεβής λαός της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος περίμενε με άγριες
διαθέσεις στο λιμάνι την αντιπροσωπεία της Εκκλησίας. Κόντεψε να πετάξει τους
επισκόπους στα νερά του Βοσπόρου που, πανικόβλητοι και μετανιωμένοι ομολογούσαν
ότι έσφαλαν και έλεγαν: «αυτό το χέρι που
υπέγραψε να κοπεί»!
Δυστυχώς όμως, το κακό δεν σταμάτησε εκεί. Από τότε ο πιστός λαός
της Κωνσταντινούπολης διχάστηκε και διαιρέθηκε σε δύο παρατάξεις: τους
«ενωτικούς» και τους «ανθενωτικούς» (Όπως ακριβώς και σήμερα είναι διαιρεμένος
στους «φιλοπατριαρχικούς» και τους «αντιοικουμενιστές»). Οι πρώτοι, συμμαχώντας
με τους κοσμικούς και άθεους της εποχής εκείνης, καθώς και με την πολιτική
εξουσία (όπως και σήμερα οι Οικουμενιστές) προσπαθούσαν να σπείρουν το φόβο στο
λαό, υποστηρίζοντας ότι χωρίς τη βοήθεια της Δύσης η πόλη ήταν καταδικασμένη
στην καταστροφή. Η δεύτεροι, έχοντας πνευματικό οδηγό τον επίσκοπο Εφέσου, Άγιο
Μάρκο τον Ευγενικό, προσπαθούσαν να καθησυχάσουν το λαό τονίζοντάς του ότι μόνο
με τη βοήθεια του Θεού μπορούσε να αντιμετωπιστεί η μεγάλη απειλή. Ο Γεννάδιος
Σχολάριος ήταν πνευματικό παιδί του Αγίου Μάρκου και μετά το θάνατο του Αγίου
ανέλαβε αυτός την πνευματική ενίσχυση του λαού. Έστελνε
συνέχεια επιστολές3 στον νέο
αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο και σε άλλους αξιωματούχους (αλλά και
επισκόπους) παρακαλώντας τους να μην συνθηκολογήσουν με τον αντίχριστο Πάπα, ο
οποίος εκμεταλλευόμενος την μεγάλη ανάγκη των προγόνων μας, τούς έστειλε ιταμό
τελεσίγραφο. Με κυνικότητα, τούς έγραφε ότι έπρεπε η Κωνσταντινούπολη να
αναγνωρίσει, άνευ όρων, τις αποφάσεις της Φλωρεντίας, αν ήθελε να βοηθηθεί από
την Δύση. Δυστυχώς, οι απεγνωσμένες εκκλήσεις του Γεννάδιου έπεσαν στο κενό.
Επικράτησε ο φόβος, η υποτέλεια και ο ραγιαδισμός σε πολιτική ηγεσία, κλήρο και
λαό.
Διαβάζοντας την Αγία
Γραφή καταλαβαίνουμε πως ο Θεός δεν ίσταται απαθής θεατής της ανθρώπινης Ιστορίας,
αλλά –ως Δίκαιος Κριτής– επεμβαίνει αμείβοντας την αρετή και τιμωρώντας την
κακία βασιλέων και λαών. Ο Κύριος, κατά καιρούς, προειδοποιούσε –δια μέσου των
Προφητών– τον περιούσιο λαό Του, ότι αν αποστατούσε από την ορθή Πίστη ή τον
ηθικό Νόμο, θα επέτρεπε να αιχμαλωτιστεί ο Ισραήλ από βάρβαρους λαούς, όπως και
έγινε! (βλ. Δευτερονόμιον 28:15 και
28:49-52, Ιερεμία 5:15-19, Αμώς 6:14, Αββακούμ 1:3-10 και άλλα). Η Γραφή
βοά ότι αν απωλεσθεί η συμμαχία του Θεού δεν επαρκούν όλες οι ανθρώπινες
διπλωματίες, συμφωνίες, αμυντικοί εξοπλισμοί κ.λ.π. «Ἐάν μή Κύριος φυλάξη πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλμοί 127:2).
Έτσι, παρά το
πλήθων των αμαρτιών των προγόνων μας, ο Θεός δεν θα επέτρεπε την άλωση της
Πόλης, αν δεν συνέβαινε κάτι πολύ χειρότερο: Η πτώση στο θέμα της Πίστεως. Πολλές φορές στο παρελθόν η
βασιλεύουσα πολιορκήθηκε από τον εχθρό και μάλιστα υπό δυσμενέστερες συνθήκες,
αλλά πάντοτε η Παναγία την σκέπαζε και την βοηθούσε γιατί ο λαός, παρά την
αμαρτωλότητά του, δεν διαπραγματευόταν την Πίστη του. Έλεγε τη γνωστή ρήση: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»! Όμως, στις 12 Δεκεμβρίου
του 1452, μόλις πέντε μήνες πριν την
Άλωση και δεκατρία έτη μετά την υπογραφή του προδοτικού ενωτικού όρου της
Συνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας, στο Ναό
της Αγίας Σοφίας έγινε συλλείτουργο Ορθοδόξων και Παπικών στο οποίο μνημονεύτηκε
ο Πάπας και ο λατινόφρονας Πατριάρχης Γρηγόριος! (ο οποίος είχε τα ίδια
«πιστεύω» με τον νυν Πατριάρχη Βαρθολομαίο) Το ανίερο αυτό συλλείτουργο έγινε
για να επικυρώσει, ουσιαστικά, την «Ένωση». Προτίμησαν οι πρόγονοί μας τη
συμμαχία του παναιρετικού παπισμού από τη συμμαχία του Θεού, γι’ αυτό και «η
Πόλις εάλω». Ο γνωστός «Θρήνος της Πόλης» λέει: «Πάψετε το
Χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ άγια, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει».
3. ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ:
Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΕΡΙΞΕ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΟΙΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ!
Ο άγιος Κοσμάς ο
Αιτωλός, ο μεγάλος αυτός άγιος και προφήτης, που η Εκκλησία μας εορτάζει στις
24 Αυγούστου, λέγει τα εξής φοβερά λόγια: «Τριακόσιους
χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας, έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον
και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150
χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε
τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν... Και
τι; Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας. Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός
άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα [=βασίλεια] εδώ κοντά να τους το δώση,
μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κοκκινην Μηλιά και του το εχάρισε; Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας
βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει. Άσπρα δώσ' του
[=χρήματα] και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός
τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη»4.
Αυτός ο λόγος του
Αγίου Κοσμά θα πρέπει να μας συγκλονίσει και να μας αφυπνίσει: Ο Άγιος λέει ότι
ο Θεός προτίμησε να πέσει ο Ελληνισμός στα χέρια ενός τυραννικού δυνάστη που
σκότωνε, βίαζε, έκλεβε, βασάνιζε, εξισλάμιζε και ατίμαζε τους χριστιανούς,
γιατί είδε –με την παντογνωσία Του– ότι αν έμενε ελεύθερος θα πάθαινε κάτι
απείρως χειρότερο: Θα έχανε την ορθή Πίστη του και θα εκλατινιζόταν! Προτίμησε
ο Θεός τη βαριά σκλαβιά των τεσσάρων αιώνων, από την εξωτερική «ελευθερία» που
θα ήταν, όμως, πνευματική δουλεία! («Τί γὰρ ὠφελεῖται
ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει
ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; » Ματθ. 16:26) Ως εκ τούτου, κατά τον Άγιο, η Τουρκική
σκλαβιά ήταν… ευλογία Θεού και ο Τούρκος ένα «τσομπανόσκυλο» που μας φύλαξε από
τον Πάπα!
Αλήθεια, τι έχουν να μας πουν για όλα αυτά οι πατριαρχικοί
και οι υποστηρικτές τους που μας λένε, ξεδιάντροπα, σήμερα, ότι, δήθεν ο
Ρωμαιοκαθολικισμός είναι Εκκλησία με έγκυρα μυστήρια και αποστολική διαδοχή; Τί
έχουν να πουν για όλα αυτά;
4. Η ΙΣΤΟΡΙΑ
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΑ ΠΑΘΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΓΙΝΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ.
Αν ρίξουμε μία ματιά στην ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι κάθε
φορά που γινόταν μία προδοσία της Πίστεως επακολουθούσε και μία Εθνική Συμφορά:
- Το 1439 υπεγράφη στη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας η ένωση
Ορθοδοξίας και Παπισμού και στις 12 Δεκεμβρίου του 1452 στο Ναό της Αγίας
Σοφίας έγινε συλλείτουργο Ορθοδόξων και Παπικών. Το 1453 έγινε η άλωση της
Κωνσταντινούπολης και καταλύθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία!
- Το 1920 το Οικουμενικό Πατριαρχείο εξέδωσε την γνωστή αιρετική εγκύκλιο «Προς τας Απανταχού του Χριστού Εκκλησίας» με την οποία αθετούσε
–για πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας– το δόγμα της «Μιάς, Αγίας,
Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», αναγνωρίζοντας εκκλησιαστική υπόσταση σε
όλες τις αιρέσεις. Δυό χρόνια αργότερα έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή!
- Το 1948 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εξελέγη, με τη βοήθεια των Αμερικανών, ένας μασώνος, ο Αθηναγόρας, που εντατικοποίησε τα οικουμενιστικά ανοίγματα. Το 1955, και παρά τη διεθνή αναγνώριση που απέκτησε, έλαβαν χώρα τα θλιβερά γεγονότα της Πόλης, μετά τα οποία 250.000 μέλη της
ελληνικής κοινότητας εξωθήθηκαν να εγκαταλείψουν σταδιακά τις εστίες τους!
- Το 1964 έγινε η άρση των αναθεμάτων με τους αμετανόητους παπικούς. Δέκα χρόνια αργότερα έγινε η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.
Επιτέλους τα
παθήματα ας μας γίνουν μαθήματα. Ας μετανοήσουμε κι ας αλλάξουμε πνευματική
πορεία. Αν ήταν άθεος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, θα δικαιολογούνταν να προτιμά
τη συμμαχία ενός αιρεσιάρχη–ηγέτη ενός πανίσχυρου κράτους από τη συμμαχία του
Θεού. Μ’ αυτά που κάνει το μόνο που καταφέρνει είναι να συγκεντρώνει, όλο και
περισσότερο, την οργή του Θεού πάνω από τον ιστορικό πατριαρχικό θρόνο. Η
ανίερη μνημόνευση του αντίχριστου Πάπα, το 1452, που προκάλεσε την οργή του
Θεού, δεν ήταν η μόνη. Άλλες δύο φορές ο παναιρετικός Πάπας μνημονεύθηκε ως
κανονικός «επίσκοπος» της Εκκλησίας: το 2006 και το 2014 στο Ναό του Αγίου
Γεωργίου, στην Κωνσταντινούπολη!5
Δυστυχώς, στον
πνευματικό του κατήφορο, ο Πατριάρχης μας, έχει συμπαρασύρει και τους
μητροπολίτες της ελλαδικής Εκκλησίας οι οποίοι αποδέχτηκαν την ψευδοσύνοδο που
έγινε πέρυσι στην Κρήτη, η οποία νομιμοποίησε τον Οικουμενισμό και αναγνώρισε
ως «Εκκλησίες» όλες τις ετερόδοξος ομολογίες μαζί με τον παπισμό! Για όλες
αυτές τις Προδοσίες, ο πιστός λαός είναι στο σκοτάδι· δεν το ενημερώνει κανείς!
Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχηθώ η φετινή 564η
θλιβερή επέτειος της Άλωσης να είναι και η τελευταία. Εύχομαι του χρόνου, στις
29 Μαΐου του 2018, να κυματίζει η ελληνική σημαία στην Κωνσταντινούπολη και να
επαναλειτουργήσει ο Ναός της Αγίας Σοφίας. Αυτά δεν είναι κούφια ευχολόγια. Είναι
προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, την οποία επιβεβαίωσε ο άγιος Γέροντας
Παΐσιος ο Αγιορείτης. Ήρθε η ώρα να πάρουμε πίσω τα άγια χώματά μας και την Πόλη
των ονείρων μας! Αμήν, γένοιτο!
Πτολεμαΐδα, 29/5/2017
Βασίλειος Π. Κερμενιώτης
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
1. Από το βίντεο της τιμητικής παρουσίας του
Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην έδρα της πολυεθνικής εταιρίας Coca-Cola,
στις 28/10/2009, στην Ατλάντα των ΗΠΑ. Βλέπε από το λεπτό 32:15 και έπειτα: https://www.youtube.com/watch?v=b0PSYG30BRY
2. Αγιορείτη μοναχού
Μαξίμου Ιβηρίτη, «Το όραμα του Μωάμεθ Β’ – Ο Γεννάδιος Σχολάριος στον
Οικουμενικό Θρόνο» http://artion-news.gr/%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B8%CF%81%CF%8C/
3. Διαβάστε το
εξαιρετικό άρθρο: «Η άλωση της Πόλης κατά τον Γεννάδιο Σχολάριο» http://www.impantokratoros.gr/geannadios-sxolarios-alosh.el.aspx
4. Ιωάννου Μενούνου, Κοσμά Αιτωλού Διδαχές, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1999,
Διδαχή Ε’, σελ. 269- 270.
5. 29/11/2006 Φανάρι, I.N. Αγίου Γεωργίου:
Πανηγυρική δοξολογία για την άφιξη του τότε Πάπα Βενέδικτου. Βλέπε από το λεπτό
19:13 και μετά: https://www.youtube.com/watch?v=szTOlcz35eQ Επίσης, την αντίστοιχη
δοξολογία για την άφιξη του Πάπα Φραγκίσκου στις 29/11/2014. Από το λεπτό 18:10
και μετά: https://www.youtube.com/watch?v=W5mG_y-gQGI