ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΛΗΣΤΕ
«Έρχονται χρόνια δύσκολα…»
Για το Ιστολόγιο Κατάνυξις
Ο Γιώργος είναι στα δεκάξι και όλο ζωντάνια και ομορφιά. Μαθητής της πρώτης Λυκείου με κοφτερό μυαλό και ανησυχίες πάνω από τον μέσο όρο των παιδιών της ηλικίας του. Με έναν δείκτη νοημοσύνης ζηλευτό και μια ωριμότητα που σε κάνει να τον θαυμάζεις. Λιτός και μεθοδικός, τόσο στις παρέες του όσο και στον τρόπο που εργάζεται, παθιάζεται, δημιουργεί. Χαίρεσαι να τον ακούς, να συνεργάζεσαι, να επικοινωνείς μαζί του.
Από μικρός είχε επιδείξει τις χάρες του. Ο έμπειρος και υποψιασμένος δάσκαλος πάντα καταλαβαίνει από νωρίς την πρόοδο και την εξέλιξη τέτοιων μαθητών και φυσικά χαίρεται και ικανοποιείται. Δεν έχει και άλλη απολαβή στην καριέρα του πλην ελαχίστων εξαιρέσεων! Οι εκπαιδευτικοί καταλαβαίνουν για την κατηγορία του μαθητή στην οποία ανήκει ο Γιώργος και τι εννοούμε.
Το συγκεκριμένο παιδί λοιπόν, – γιατί παιδί είναι ακόμη όσο και να ξεγελούν οι επιδόσεις του - αυτός ο μαθητής, ο συμπολίτης μας, κάθισε και σκέφτηκε, και μέτρησε και ζύγισε. Σκέφτηκε πολύ τον τόπο του, την πατρίδα του, τους γονείς του, τις αδελφές του, τους φίλους του, τους συγγενείς του. Μέτρησε τις δυνατότητες, τα όνειρα, τα εφόδια, το σχολείο, την εκπαίδευση, την παρεχόμενη Παιδεία – Εδώ γελάμε λίγο. Δηλαδή για να λέμε την αλήθεια ξεκαρδιζόμαστε. Το έχουμε μεγάλη ανάγκη άλλωστε. – τα χρόνια τα χαμένα και αυτά που έρχονται, τα κόστη και τις ζημίες, τα κέρδη τα μελλοντικά, τις απολαβές και την καταξίωση. Ζύγισε τα αισθήματα και τα συναισθήματα, τα εύκολα και τα δύσκολα, τα μικρά και τα μεγάλα, τα όμορφα και τα άσχημα, τα πικρά και επερχόμενα. Και αποφάσισε. Γρήγορα, άμεσα και δυναμικά:
-Μανούλα θα φύγω. Θα συνεχίσω το αντίστοιχο λύκειο εξειδικευμένα σε κολλέγιο του εξωτερικού. Θα πραγματοποιήσω το όνειρό μου στη Φυσική και στα Μαθηματικά που με ενδιαφέρουν και θα αφοσιωθώ στην έρευνα στον τομέα μου.
-Μα πώς; Είναι δυνατόν; Είσαι πολύ μικρός. Τελείωσε πρώτα το πανεπιστήμιο εδώ και βλέπουμε. Έχεις πάνω από δύο χρόνια ακόμη.
-Όχι, θα φύγω τώρα!
-Και τα δίδακτρα; Πώς θα ανταπεξέλθουμε;
-Θα πάω να δώσω εξετάσεις και θα ζητήσω 100% υποτροφία.
-Με την ευχή μου!
Και έψαξε μόνος του στο διαδίκτυο και βρήκε σχολή, και ταξίδεψε τρεις φορές στο Λονδίνο με τον πατέρα, και έδωσε και πέρασε. Πανηγυρικά. Και από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα σπουδάζει με όλες τις ανέσεις ως υπότροφος του Ηνωμένου Βασιλείου χωρίς να επιβαρύνει την οικογένεια, κύριος του εαυτού του χωρίς να οφείλει τίποτα σε κανέναν, μόνο στους γονείς του, κυρίως δε απολύτως τίποτα στην ελληνική πολιτεία που φρόντισε να τον ξεφορτωθεί από τόσο νωρίς. Και η ίδια εξέλιξη είναι φανερό ότι θα συνεχιστεί και στο πανεπιστήμιο εκεί.
Ο Γιώργος φεύγει από τα δεκάξι του και φυσικά δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει. Τον Γιώργο τον χάσαμε. Τον έχασε και η οικογένειά του. Τον κέρδισαν άλλοι. Όπως και τον Μάριο πριν από λίγα χρόνια στην ίδια ηλικία ο οποίος διαπρέπει σήμερα στην ίδια χώρα στον τομέα της μουσικής. Όπως και χιλιάδες ελληνόπουλα μικρά ή μεγαλύτερα που «παίρνουν τα μάτια τους» καθημερινά και εγκαταλείπουν την πατρίδα σε μια ιδιότυπη προσφυγιά χωρίς προηγούμενο, όχι εργατών αλλά επιστημόνων. Ό,τι καλύτερο διαθέτουμε δηλαδή, για να ξεφύγουν από ένα σύστημα, πολιτικό να το πει κανείς; -δυσκολευόμαστε να βρούμε και τον αντίστοιχο επιστημονικό όρο όσοι είχαμε την τύχη να σπουδάσουμε πολιτική και μάλιστα κοντά σε μεγάλους δασκάλους, γιατί μόνο πολιτική δεν είναι αυτό που βιώνουμε εδώ και δεκαετίες – σίγουρα ανάλγητο, αναχρονιστικό και δόλια οργανωμένο προς έναν και μοναδικό προφανή στόχο. Εδώ σταματούμε.
Μα είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται κανένας μη διακρατικός φορέας, οι σύλλογοι, τα σωματεία, οι απανταχού οργανώσεις, η διοικούσα εκκλησία τι συντελείται και δεν παίρνουν ακόμη τη θέση που οφείλουν να πάρουν, δεν αντιδρούν δυναμικά για να πουν τα πράγματα με το όνομά τους, έναντι όχι πια της ιστορίας; Τι να την κάνεις την ιστορία όταν δεν θα υφίσταται πλέον το υπό μελέτη πολιτειακό κρατικό σχήμα με τη σημερινή του μορφή και οι κάτοικοί του θα περιφέρονται ως τι; 196 έτη αγώνων, κόπων και αίματος ελληνικού για να γίνεται σήμερα τι;
Επιτέλους μιλήστε όλοι! Για τα παιδιά μας! Σε καλό να μας βγει!