Νίκος Σακαλάκης, Μαθηματικός
Στην εποχή μας, που το Εκκλησιαστικό Σώμα ωθείται – οδηγείται στην αίρεση του οικουμενισμού, η Αγία Γραφή σε βγάζει από το πνευματικό τέλμα και την χλιαρότητα πολλών Χριστιανών, που βλέπουν τις Εκκλησιαστικές – πνευματικές εξελίξεις ως μη αξιόλογες, φανταστικές ή το χειρότερο, δεν «είμαστε εμείς οι αρμόδιοι» να παρέμβουμε!
Στην ανθρώπινη οπτική γωνία δεν υπάρχει καθρέπτης για το χρόνο.
Η Αγιογραφική όμως υπόσταση των φαινομένων δεν είναι ελλειμματική, ανθρώπινη.
Η Αλήθεια της Αγία Γραφής έχει μέσα της τον άξονα του μέλλοντος, γι’ αυτό και η σωστή ερμηνεία, σειρά και τοποθέτηση των γεγονότων (ιστορικά προτσές) της παγκόσμιας ιστορίας, πολιτικής και εκκλησιαστικής, έχουν ολοφάνερη ορθή διάταξη στις Θεόπνευστες και προφητικές σελίδες της.
Έχει ερμηνευθεί και επιβεβαιωθεί από την Εκκλησία και τους Πατέρες, ότι το «Άσμα Ασμάτων» της Π. Διαθήκης δεν αναφέρεται στην ιστορική σχετικότητα ενός φυσιολογικού ανθρώπινου ειδυλλίου. Στις σελίδες του προβάλλεται όχι ο ανθρώπινος έρωτας, ως κινούσα δύναμη της ζωής, αλλά η ένωση του Θεού (Γιαχβέ) με τον πιστό Ισραήλ και, το κυριώτερο, προβάλλονται οι ιεροί δεσμοί Χριστού και ανθρώπινης ψυχής, Χριστού και Εκκλησίας.
Στους στίχους (Κεφ. Α, 5-6) διαβάζουμε:
«Μέλαινα ειμί εγώ και καλή, θυγατέρες Ιερουσαλήμ, ως σκηνώματα Κηδάρ, ως δέρρεις Σαλωμών· μη βλέψητέ με ότι εγώ ειμί μεμελανωμένη, ότι παρέβλεψέ με ο ήλιος· υιοί μητρός μου εμαχέσαντο εν εμοί, έθεντό με φυλάκισσαν εν αμπελώσιν· αμπελώνα εμόν ουκ εφύλαξα».
Ερμηνευτικά, η Ασματική Νύμφη είναι η Εκκλησία (αλληγορουμένη) και ο μνηστήρας της – βοσκός αναφέρεται στο πρόσωπο του Χριστού.
Η συναγωγή των Εβραίων σκοτίσθηκε (Μέλαινα) και η μελαψή Νύμφη του Άσματος βρίσκεται στην αναμονή του Μεγάλου Ποιμένος Χριστού (προσδοκία Εθνών).
Στην Πατερική ερμηνεία η «μελαμψότητα» εκφράζει και τις Αιρέσεις.
Μέσα από τον οίκο της Εκκλησίας αναφύονται οι πνευματικοί εχθροί (Αιρετικοί - Αιρέσεις), που σκοτίζουν τη ζωή της.
«Οι υιοί της μητρός μου (Συναγωγής) με εχθρεύτηκαν», διότι τρέχω στο Βοσκό – Χριστό, φωνάζει η Ασματική Νύμφη (Εκκλησία).
Με απόλυτη κατηγορηματικότητα οι Πατέρες – ερμηνευτές υπογραμμίζουν, ότι το Άσμα Ασμάτων είναι η προφητική ιστορία της εκκλησίας. Μετά τη συναγωγή ακολούθησαν ο Νικόλαος, Άρειος, Σαβέλιος, Νεστόριος, Σεβήρος, Διόσκουρος, Πάππας και ο σημερινός (πιο επικίνδυνος) Οικουμενισμός.
Καψαλίστηκε ο Νύμφη από τον καύσωνα – ήλιο των αιρέσεων.
«Παρέβλεψέ με ο ήλιος», σημειώνεται στο κείμενο.
Εκείνη όμως σταθερά τρέχει πίσω από τον Ποιμένα της, το Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου, διότι είναι ο Βοσκός της!
Η Νύμφη διατυπώνει τη διαχρονική Εκκλησιολογική – Σωτηριολογική αγωνία της: «Απάγγειλόν μου ον ηγάπησεν η ψυχή μου, που ποιμαίνεις, πού κοιτάζεις εν μεσημβρία, μήποτε γένωμαι ως περιβαλλομένη επ’ αγέλαις εταίρων σου».
«Πες μου, δηλ. εσύ, τον οποίο έχει αγαπήσει η ψυχή μου, που βόσκεις τα πρόβατά σου; Που πλαγιάζεις και αναπαύεσαι κατά τας μεσημβρινάς ώρας; Πες μου που είσαι, για να μη περιπλανηθώ αναζητούσα σε εις τα ποίμνια των συντρόφων σου ποιμένων». Που είσαι, για να μη κάνω λάθος και σε αναζητήσω σε ξένα κοπάδια;
Ο άγιος Θεοδώρητος (επίσκοπος Κύρρου) παρατηρεί:
«Όταν επικράτησε το φως της γνώσεως, ανεφύησαν οι αιρέσεις, που, ναι μεν είχαν το όνομα Χριστιανών, αλλά ήταν έρημες από την αλήθεια· ευλόγως λοιπόν ρωτάει η Νύμφη, που μένει ο Νυμφίος.
Μήπως αγνοούσα πλανηθεί και περιπέση σε αγέλες (κοπάδια), που δεν αξιώνονται της δικής του επιστασίας, αλλ’ έχουν κάποιους άλλους βοσκούς».
Υπάρχει δηλ. στις αγέλες αυτές έλλειψη ενέργειας του Αγίου Πνεύματος.
Φοβάται η Νύμφη, έχει αγωνία, μήπως ευρεθεί σε ποίμνη «Χριστιανών το όνομα εχούσης, αλλ’ έρημος της αληθείας υπάρχουσα» (Θεοδώρητος.)
Ειδικά σήμερα το μικρό Ποίμνιο (Εκκλησία) επαναλαμβάνει το αγωνιώδες ερώτημα προς τον Κύριο: Που Ποιμένεις;
Μήπως μέσα στη «Νέα Εκκλησία» του οικουμενισμού;
Μήπως μέσα στους αρνητές των Πατέρων (Μεταπατερικότητα) ή μέσα σ’ αυτούς, που καταλογίζουν «νομοτελειακές» πνευματικές ευθύνες στην Οικονομία των Συνόδων (Πατέρων) έναντι των αιρετικών ότι, δήθεν, γι’ αυτό επελαύνει ο οικουμενισμός σήμερα (Υπερ-Πατερικότητα).
«Η αχαλίνωτος θεωρία ώσειεν αν κατά κρημνών» (Γρηγ. Θεολόγος Λόγος Κ ΒΕΠ 59, 147) ενώ «έξωθεν εστί πασών των Εκκλησιών του Θεού, όταν αντιλέγη» (στις αλήθειες της Εκκλησίας) παρατηρεί ο Αγ. Ισαάκ ο Σύρος (Φιλοκαλία, τόμος Γ, 103-105).
Μήπως μέσα σε Πατριάρχες, επισκόπους και μονές, που ψηφίζουν και ανέχονται την «διεύρυνση» της Εκκλησίας Σου και στις ποίμνες τις έρημες χάριτος (στις αμετανόητες);
Μήπως στη «σύνοδο της Κρήτης», που δέχθηκε ότι ποιμαίνεις και τις αιρέσεις;
Μήπως σε ενορίες, Αδελφότητες και κύκλους Γραφής, που με «υπακοή» αφομοιώνουν σιγά – σιγά την μη «αποκλειστικότητα της πίστης»;
Η απάντηση δίνεται στον στίχο 1ο, όπου ο Νυμφίος εγκωμιάζει την πιστότητα της Νύμφης (Εκκλησία Ορθόδοξη) και εξαίρει την ανδρεία της στον πόλεμο για την νίκη του Νυμφίου.
«Εύλογα λοιπόν μ’ αυτήν (την τρυγόνα δηλ.) μοιάζει η Εκκλησία, διότι συναφθείσα με τον Χριστό και μετά τον θάνατό Του δεν ανέχεται να τον εγκαταλείψη» (Θεοδώρητος).
Αναμφίβολα, το μικρό ποίμνιο της Γραφής το ποιμαίνει ο Κύριος, το οποίο βιώνει την οδύνη των διωγμών.
Στο μικρό ποίμνιο ανήκουν σήμερα, όλοι οι Ορθόδοξοι, που δέχονται τη διαχρονική συμφωνία-ενότητα των Πατέρων σε θέματα πίστεως, που σηκώνουν το σταυρό τους, που ζουν ευσεβώς, που μάχονται την αίρεση, χωρίς να λογαριάζουν κόπο και θυσίες, γιατί Εκείνος το ζητά.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ