Ορθοδοξία η έσχατη ελπίδα!
Διερχόμαστε χαλεπές και κρίσιμες ημέρες, όσον αφορά την Ορθόδοξη Παράδοση σε σχέση με τον Δυτικό Ουμανισμό= ανθρωπισμό και τον παπισμό. Αποτελεί απειλή για τον ορθόδοξο λαό μας, καθετί το οποίο κινείται ανθρωποκεντρικά, ακόμη και αν ξεκινά καλοπροαίρετα, όταν δεν έχει θεμέλιο τον ακρογωνιαίο λίθο, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό.
Πόσο εύκολο είναι, ενώ κάποια συστήματα υπόσχονται, ότι στόχος τους είναι να βοηθήσουν και να υπηρετήσουν τον σύγχρονο άνθρωπο, τελικά το αποτέλεσμα να καταντά απάνθρωπο, δημιουργώντας οπαδούς μιας θρησκείας η οποία δεν λυτρώνει ή εμπνέοντας αξίες με σαθρό υπόβαθρο.
Απαράδεκτη είναι η κοινή συμφωνία Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στο Balamand του Λιβάνου, όπου οι εκπρόσωποι υπέγραψαν κοινή δήλωση, σύμφωνα με την οποία ο Ρωμαιοκαθολικισμός αναγνωρίζεται ως ισότιμος Εκκλησία με την Μία Αγία, Ορθόδοξη Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, στην διδασκαλία, στην πίστη στα Ι. Μυστήρια, στην Αποστολική διαδοχή.
Πως όμως μπορεί να επικυρωθεί μια συμφωνία όταν αμνηστεύουν σοβαρές αιρέσεις του «FILIOQUE», του αλάθητου και του πρωτείου εξουσίας του πάπα εφ όλης της Εκκλησίας, όπως και άλλες κακοδοξίες.
Η ανεκτική στάση της ορθοδοξίας δεν δικαιολογείται, διότι:
Α) το Βατικανό δεν αρνείται ή αποσιωπά τα αιρετικά δόγματα, τα ανανεώνει και τα διακηρύττει.
Β) το Βατικανό εργάζεται κατά των ορθοδόξων με την ουνία και τις πολιτικοοικονομικές επεμβάσεις οι οποίες δημοσιεύονται και καταγγέλλονται σήμερα.
Γ) ο παπισμός διέρχεται σοβαρή κρίση πίστεως. Διαπρεπείς θεολόγοι του παπισμού έχουν γίνει ορθολογιστές περισσότερο από προτεστάντες με την ανοχή του Βατικανού, αρκεί να μη θίξουν την παποκεντρική εκκλησιολογία του.
Δ) πολλοί απογοητευμένοι από την έκπτωση του Ρωμαιοκαθολικισμού αναζητούν την ορθοδοξία αλλά τους απαντούν μείνετε εκεί εφόσον η ένωση επίκειται.
Έτσι κλείνεται η θύρα της βασιλείας των ουρανών σε πολλές ψυχές που αναζητούν την αλήθεια και τη σωτηρία τους.
Σήμερα πολλοί θεολόγοι με «ευρύτητα πνεύματος» εξυμνούν τους μεγάλους πατέρες της Εκκλησίας, ως ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Λησμονούν όμως ότι ήταν αυστηροί με τις αιρέσεις στα έργα τους.
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει αλάθητος πάπας, έτσι πρώτιστα ο επίσκοπος και ο πιστός λαός αισθάνεται την ευθύνηγια την ανόθευτη διατήρηση της πίστεως. Επίσης ο ορθόδοξος μοναχισμός αποτελεί δικλείδα έναντι κάθε προσπάθειας εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας. Εάν χρειαστεί θα αφήσει και την φίλη ησυχία, όταν το κινδυνευόμενο είναι η πίστη.
Οι λόγοι που παρατέθησαν είναι αποτέλεσμα πόνου και αγάπης προς τους παραπαίοντες ορθοδόξους αδελφούς μας, αλλά και προς τους ετεροδόξους χριστιανούς, διότι γι αυτούς η ακραιφνής ορθοδοξία είναι η έσχατη ελπίδα.
Ως ορθόδοξοι θέλουμε να «επόμαθα τοις αγίοις πατράσι».
Καθηγούμενος της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου