ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ
ΛΑΪΚΟΥΣ, ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ
ΙΟΥΝΙΟΣ 2017, 50
ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
(Ένα μικρό αφιέρωμα στον μεγάλο πατέρα και
επίσκοπο της Εκκλησίας μας Αυγουστίνο Καντιώτη)
«Η εμή απολογία τοις
εμέ ανακρινούσιν αύτη εστίν» ( Α’ Κορινθ. 9, 3)
«Mή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον» (B΄ Θεσ. 2,3)
Πέρασαν 50 χρόνια (25
Ιουνίου 1967- 25 Ιουνίου 2017) απ’ όταν χειροτονήθηκε Μητροπολίτης
Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας (όπου έμεινε μέχρι το 2000) ο π. Αυγουστίνος
Καντιώτης, ο Ακρίτας. Επίσης κλείσαμε 1 χρόνο από το τέλος των διεργασιών της ψευδοσυνόδου της Κρήτης (17-26 Ιουνίου 2016), της οποίας ο τρόπος προετοιμασίας και διεξαγωγής ήταν "εξ αρχής" πονηρός.
Την Κυριακή στις
11 Ιουνίου 2017 και ώρα 6μμ, στο κινηματοθέατρο «Φίλιππος» της Κοζάνης, προβλήθηκε
ταινία για τη ζωή και το έργο του μακαριστού π. Αυγουστίνου. Αν και η είσοδος
ήταν ελεύθερη, οι ελεύθεροι Κοζανίτες, που την εποχή της κατοχής χόρτασαν από
τους ‘’άρτους’’ της γνήσια χριστιανικής αγάπης του, επέλεξαν τον καναπέ τους!
Εν σχέσει με την προσφορά του Καντιώτη στην πόλη της Κοζάνης και στα περίχωρά
της η προσέλευση των λαϊκών ήταν μικρή, των δε κληρικών έως ανύπαρκτη!
Δυστυχώς, μόνο ένας ιερέας παρέστη στην εκδήλωση απ’ όλη την μητρόπολη Σερβίων
και Κοζάνης. Δυστυχώς ή ευτυχώς;
Δυστυχώς, με όλους
τους αιρετικούς μπορούμε να συμπροσευχόμαστε και να συμπορευόμαστε για το
καλό της ανθρωπότητας! Μπορούμε να συνυπάρχουμε (50 χρόνια τώρα) με τις
εκατοντάδες προτεσταντικές διεστραμμένες ομολογίες μέσα στο Παγκόσμιο Συμβούλιο
Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) και να επιτρέπουμε να μας συνοδεύουν υψηλόβαθμα κλιμάκιά
τους σε «ιερές» ακολουθίες και λιτανείες μας! Μπορούμε να
συνδιοργανώνουμε συνέδρια και άλλες εκδηλώσεις επετειακές με εισηγητές γυναίκες
παπάδες και ομοφυλόφιλους (αγγλικανούς) «επίσκοπους», των οποίων η πρόσκληση
είναι διπλή (παντρεμένοι βλέπεις, και η πρόσκληση αναγράφει ως δεύτερο όνομα
αυτό της Ανδρίδος του επισκόπου!), κ.ο.κ. Αλλά δεν μπορούμε με τους εν
Χριστώ αδελφούς μας να συνυπάρξουμε ούτε εν κινηματογράφω! Και φυσικά ότι
‘’κινηματικά’’ γράφω δεν το γράφω χάριν κινήματος αλλά από πόνο για την
Εκκλησία μας και από αγάπη για τον πατέρα μας Αυγουστίνο που μας λείπει, και
αυτό ακριβώς είναι που μας λυπεί, ότι δηλαδή οι κληρικοί μας και οι επίσκοποί
μας δεν έχουν θάρρος ή αλλιώς παρρησία. Φοβούνται άραγε; Ποιόν; Μάλλον τη σκιά
του επισκόπου φάντασμα, του απόντα «όλη την εβδομάδα» λόγω ιεραποστολής του έξω από τα όρια
της Μητροπόλεώς του, της οποίας υπάρχει ΣΚΟΠΟΣ...
Η ταινία αφορούσε τη
ζωή και το έργο του ιερομονάχου- επισκόπου Αυγουστίνου, μία άγια ζωή που κύριο
χαρακτηριστικό της είχε την αγία εμμονή του πατρός εναντίον των κακών ιερέων
και ειδικά των επισκόπων για τους οποίους ισχύει ο λόγος: «ούτοι
ούτε ανθρώπους εντρέπονται, ούτε τον Θεόν φοβούνται» (ιστορική φράση). «Επί
30 έτη ο πατήρ Αυγουστίνος αγωνίζεται και θηριομαχεί προς τους ισχυρούς της
ημέρας, και μάλιστα προς τους επισκόπους, τους αναξίους εκείνους επισκόπους, οι
οποίοι εισήλθον εις την Εκκλησίαν ως λύκοι βαρείς, δια να κατασπαράξουν τα
λογικά πρόβατα…» (ΑΠΟΛΟΓΙΑ, ΕΚΔΟΣΙΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ «ΑΣΠΙΣ ΤΗΣ
ΠΡΘΟΔΟΞΙΑΣ», ΑΘΗΝΑΙ 1965, ΣΕΛ. 5)…
ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: «…Υπάρχουν
δυστυχώς και εφημέριοι, οι οποίοι δεν έχουν συνείδησιν της υψηλής
αποστολής των εν τω κόσμω… Ο καλός ποιμήν φυλάττει το ποίμνιόν του, ομοίως προς
τον καλόν ποιμένα, του οποίου την εικόνα μας δίδει ο Κύριος εν τω 10ω κεφαλαίω
του κατά Ιωάννην Εαυγγελίου. Αλλ’ ο μη έχων την συνείδησιν ταύτην
εφημέριος, άλλως φρονεί και πολιτεύεται. Νομίζει ότι η παρουσία του εν τη
ενορία είνε αναγκαία μόνον κατά τας Κυριακάς, εορτάς και πανηγύρεις».
Αν
και η αναφορά του επισκόπου Αυγουστίνου αφορά τον ΕΦΗΜΕΡΙΟ ιερέα που απουσιάζει
από την ενορία του «όλην την εβδομάδα και μόνον κατά τας
πρωϊνάς ώρας της Κυριακής θεάται εν τη ενορία του…», η συνέχεια της
πρότασης έχει μεγάλη αξία καθώς δηλώνει και φανερώνει το τέλος του
Οικουμενιστικού δρόμου, του δρόμου της εκκοσμικεύσεως των λαϊκών και κληρικών της
Εκκλησίας μας! «Απουσιάζει
(ο εφημέριος) εκ της ενορίας του όλην την εβδομάδα, και μόνον κατά
τας πρωϊνάς ώρας της Κυριακής θεάται εν τη ενορία του, προκαλών τον γέλωτα του
Σατανά και των οργάνων αυτού, οι οποίοι εν τω προσώπω του τοιούτου ιερέως
ευρίσκουν αφορμήν δια να είπουν, ότι η
θρησκεία δεν είνε πλέον αναγκαία και απαραίτητος, αλλά κάτι το οποίον δύναται
και να παραλειφθή χωρίς να διαταραχθεί η ζωή…» («ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑΣ 1971-1973», ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν.
ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΕΚΔΟΣΙΣ: ‘’Ο ΣΤΑΥΡΟΣ’’, Σελ. 94 )…
Την ευχή του να έχουμε πάντες, αμήν.
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Ιεροψάλτης
Υ.Γ
10 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ, ΩΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΛΕΓΕΙ:
«…Σᾶς ἔδειξα παλαιότερα, μὲ
παραδείγματα, τὶς ὑποχωρήσεις ποὺ γίνονται στὸν κύκλο τῆς κοινωνικῆς μας ζωῆς.
Τώρα θὰ σᾶς παρουσιάσω ὑποχωρήσεις στὸν καθαρῶς ἐκκλησιαστικό μας βίο. Εἶνε
πράγματα ποὺ ἐμφανίζονται ὡς ἐκσυγχρονισμός· στὴν πραγματικότητα συνιστοῦν ἐκκοσμίκευσι
τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἐδῶ δυστυχῶς δὲν ἀκούεται γενναῖο τὸ «ὄχι»… Δὲν εἶμαι προφήτης, γιὰ νὰ ξέρω τὸ μέλλον. Εἶμαι
ἀνάξιος νὰ σᾶς κηρύττω τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ θὰ ἤμουν εὐτυχὴς νὰ εἶχα φτεροῦγες
καὶ νὰ πετάξω, νὰ βρῶ μιὰ σπηλιά, νὰ μείνω μέσα, νὰ κλαίω τὰ ἁμαρτήματά μου καὶ
τὰ ἁμαρτήματά σας. Ἀλλὰ σᾶς λέγω· ἀδελφοί, θὰ ἔρθουν χρόνια δύσκολα. Μὴ σᾶς ἀπατοῦν
οἱ ψευδοπροφῆται… Γι᾿ αὐτό, ἀδελφοί μου,
ἂς ἀρχίσουμε ὁ καθένας μας νὰ προβάλλουμε ἀντίστασι στὰ πάθη μας, ἀντίστασι στὰ
καινὰ δαιμόνια τῆς μόδας, καὶ πρὸ παντὸς ἀντίστασι στὸ ῥεῦμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως
μέσα στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἀντίστασι! Καὶ νά ᾿στε βέβαιοι· καὶ ἂν ὅλες οἱ
σατανικὲς δυνάμεις συμμαχήσουν, θὰ νικηθοῦν. «Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ, καὶ φεύξεται ἀφ᾿ ὑμῶν»
(Ἰακ. 4,7).[† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος (Αἴθουσα συλλόγου «Τρεῖς Ἱεράρχαι»,
Μενάνδρου 4,\ Ἀθῆναι 27-10-1957)]
10
ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΛΕΓΕΙ:
«Προσέξτε,
λέει (ο απόστολος Παύλος), σὲ μιὰ τέτοια ἐποχὴ νὰ μὴ σαλευθῆτε. Βάλτε τὶς ῥίζες
σας, ὅπως τὸ δέντρο, βαθειὰ στὴ γῆ, γιὰ νὰ μὴ μπορέσῃ κανείς σατανᾶς νὰ σᾶς
κλονίσῃ. Oἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ εἶνε χωρὶς βαθειὲς ῥίζες. Γι᾿ αὐτό, ἂν συμβῇ
κάτι, θὰ δῆτε πράγματα καὶ θὰ φρίξετε. Θὰ δῆτε ἀνθρώπους, ποὺ τοὺς θεωρούσατε
Χριστιανοὺς μεγάλους, νὰ μὴν τὸ ἔχουν γιὰ τίποτε νὰ βγοῦν μεθαύριο ἔξω καὶ νὰ ὑψώσουν
παντιέρες ξένες πρὸς τὸ χριστιανισμὸ καὶ νὰ φωνάζουν καὶ νὰ ὠρύωνται... Tέτοιος
«ἄνεμος» πνέει καὶ σήμερα. Ὅποιος δὲν ἔχει ῥίζα βαθειά, εἴτε παπᾶς εἴτε
δεσπότης εἴτε καλόγερος εἴτε ὁ,τιδήποτε, θὰ τὸν ξερριζώσῃ καὶ θὰ γίνῃ ἄθεος,
μασόνος, χιλιαστής, καὶ ὁ,τιδήποτε ἄλλο· μόνο Xριστιανὸς δὲ θὰ εἶνε.
Λοιπόν,
λέει ὁ ἀπόστολος, προσέξτε νὰ μὴ σαλευθῆτε. Προσέξτε νὰ μὴν κουνηθῆτε, ἀπὸ τὸ
φοβερὸ ἄνεμο ποὺ πνέει μέσα στὸν κόσμο.( Νὰ μὴν ἐξαπατηθῆτε). Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ
«σαλευθῆναι» καὶ τὸ «θροεῖσθαι» λέει καὶ τὸ «ἐξαπατήσῃ»· «Mή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ
κατὰ μηδένα τρόπον» (B΄ Θεσ. 2,3). ( «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», ἐκδοση
Γ’ ἐπηυξημένη, 2015, σελ. 91)