Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΤΟΥ
«ΚΑΙΡΟΥ»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ ΤΡΥΦΩΝΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΚΟΤΤΗ
Αδελφοί εν
Χριστώ, χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε.
Πολλοί είναι αυτοί που συνειδητοποιούν
πως «τον τελευταίο χρόνο, μετά από τον
Ιούνιο του 2016 και την εν Κολυμβαρίω Μεγάλη Σύνοδο του 2016, τα πράγματα
τείνουν να ξεφύγουν»[1]. Λίγοι πάλι είναι αυτοί που τολμούν να
γράψουν δημοσίως για τους επισκόπους και θεολόγους που ξεφεύγουν από την
«ευθεία οδό» του Κυρίου μας Ιησού Χριστού του μόνο Σωτήρος. Η λέξη
ξεφεύγω ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως και σημαίνει: 1. γλυτώνω από κάτι που
μου είναι δυσάρεστο, 2. εκτρέπομαι, δεν συμφωνώ με τη νόρμα ή με το
αναμενόμενο ή με το σωστό, 3. υπερβαίνω,
4. ξεγλιστράω, 5. εκφέρομαι κατά λάθος!
Α΄ Γλυτώνω –
αγλύτωτος. Ξεφεύγω - αιχμαλωτίζομαι
«Γλυτώνω από
του χάρου τα δόντια / στόμα / νύχια» (Λαϊκή έκφραση)
Γλυτώνω σημαίνει σώζω κάποιον από επικείμενο
κίνδυνο, βλάβη ή ζημία και επίσης σώζομαι, απαλλάσσομαι από επικείμενο
κίνδυνο, βλάβη ή ζημία. Είναι γνωστή και φανερή σε όλους η ανδρεία που έδειξαν
όλοι οι άγιοί μας παλεύοντας κατά της αμαρτίας και του ψεύδους. Ο άγιος Παΐσιος
ο αγιορείτης μετά από μια υποχώρηση εν ώρα μάχης και ενώ προσωπικά έχει ξεφύγει
από τον επικείμενο κίνδυνο της αιχμαλωσίας επιστρέφει διανύοντας απόσταση 300
μέτρων και φορτωμένος τον ασύρματο και τον τραυματία συμπολεμιστή του φτάνει
μαζί του πάλι σε ασφαλές μέρος. Δυστυχώς πολλοί θεολόγοι του Καιρού μας,
γνωρίζουν πολλά για τις εκτροπές των οικουμενιστών και αιρετικών επισκόπων μας
αλλά σιωπούν. Ο Θεός να τους ελεήσει μιάς και η ενοχή τους είναι τόσο μεγάλη,
που φθάνει στα όρια της αγλυτωσιάς! Όσα τώρα ξαναγράφουμε εμείς οι «άσχετοι»
θεολογικών πτυχίων - όπως εδώ και ένα χρόνο μετά από τον Ιούνιο του 2016 και την εν Κολυμβαρίω «Μεγάλη Σύνοδο του 2016»
- τα γράφουμε χάρη αυτών, λόγω του ότι με τα άρθρα τους τείνουν να ξεφύγουν
προς τον αντίχριστο Οικουμενισμό, μιάς και εκτρέπονται.
Β΄ Εκτρέπομαι
Εκτρέπομαι
σημαίνει βγαίνω από τον δρόμο μου, την πορεία μου κυριολεκτικά. Χάνω τον δρόμο μου, βγαίνω από τον ηθικό
δρόμο, βγαίνω από την πορεία που άλλοι [οι άγιοί μας] θεωρούν σωστή.
Στις ημέρες μας δυστυχώς έχει
ολοκληρωθεί η θεωρία του άλλου! Ακούσαμε τον αρχιοικουμενιστή αρχιεπίσκοπο
Τιράνων Γιαννουλάτο να λέει: «Θα πάμε και στους άλλους»! Μέσα στην άλλη - διαφορετική
προσέγγιση των πραγμάτων σήμερα εντάσσεται και ο άλλος λόγος του που είπε ότι η
«Σύνοδος του Κολυμβαρίου αποτελεί ένα άλλο είδος συνόδου». Δυστυχώς οι 10
αρχηγοί μας κλεισμένοι στο φορτηγό της αντορθόδοξης θεολογίας εξετράπησαν και
εισήλθαν στο αντίθετο και αντίθεο ρεύμα των αιρέσεων. Οι ειδικοί κάποτε θα
μιλήσουν γι’ αυτήν την καινοφανή αίρεση των 10 προκαθημένων μας. Φυσικά οι
ειδικοί θα πρέπει άμεσα να απαντήσουν και στις θεολογικές εκτροπές των
δημοσιογράφων - θεολόγων αρθρογράφων αλλά και οι παρεκτροπές αυτών θα πρέπει
άμεσα να στηλιτευθούν γιατί όταν ένα δημοσιογραφικό όχημα παρεκτρέπετε της
πορείας του παρασύρει πολλούς έξω από τα τείχη που με τόσο κόπο εμείς οι
οικοδόμοι στηρίζουμε και που δεν είναι άλλα από τα Αποστολικά εκείνα τείχη που
πρώτα ο Παύλος εν τη Ευρώπη θεμελίωσε με τη Χάρη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,
του υιού του Θεού Πατρός, του υιού της Αειπάρθενου Μαρίας. Ευχόμαστε για όλους
αυτούς τους Τρυφηλούς Τρυφωνόπουλους και Κόττηδες να κάμουν την υπέρβαση ώστε
να βρεθούν εκτός βολής και άλλου βολέματος οικουμενιστικού - νεοεποχικού
χαρακτήρα - χαράγματος. Φυσικά ως θεολόγοι θα γνωρίζουν (θεωρητικά) ότι χωρίς
να βρεθεί ο μάστοράς τους, και εννοώ ο ‘’καλός Σαμαρείτης’’ που θα τους
αναλάβει επί του ώμου του δεν πρόκειται να έχουν καμία τύχη, ειδικά αν
επιμένουν να συμπεριφέρονται ή να ενεργούν με τρόπο που δεν είναι ευπρεπής,
κόσμιος.
Γ΄ Υπέρβαση
Υπερβαίνω
σημαίνει πετυχαίνω το κάτι παραπάνω, ξεπερνώ, υπερνικώ, υπερβάλλω. Η Υπέρβαση
πάλι νοείται:
α) ως η διάβαση πάνω από κάτι, π.χ
πάνω από τους αγίους, πάνω από τις οικουμενικές Συνόδους, πάνω από τις
αντιδράσεις του Χριστεπώνυμου πληρώματος της Εκκλησίας! Ο θεολόγος του
Αμυνταίου προτείνει στους αναγνώστες των άρθρων του να συναντηθούν μαζί του και
πάλι στο Όρος της «Μεταμορφώσεως»! Γράφει ο εν λόγο Θεολόγος: «Να συναντηθούμε στο Σινά, να πάρουμε τον νόμο, όχι ως κριτήριο ορθότητας
και αλάνθαστης κρίσης, αλλά ως ευκαιρίας κοινωνίας με τον Θεό και τους άλλους»!
Και συνεχίζει: «Οι [Ιεροί] κανόνες, οι εντολές δόθηκαν για θεραπεία, δεν
χαρακτηρίζονται ως μέτρα ορθότητας και αυθεντία της πίστεως… Οι άγιοι, οι
δίκαιοι, οι πατέρες, είναι άνθρωποι με λάθη… Με ποιο δικαίωμα κάποιος θα
επιβάλλει στην εκκλησία ν’ αποδεχτεί μια πράξη, κάποιων πατέρων κι αγίων, ως
αυθεντία, που θα πρέπει να κατοχυρώνει κάθε κίνηση και ενέργεια της… Μήπως ήταν
Θεοί, τέλειοι, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης…» [2]
β) ως το ξεπέρασμα των καθορισμένων ή
ανεκτών ορίων.
Ο πτυχιούχος θεολόγος δυστυχώς συνεχίζει
και γίνεται «ακοινώνητος» πλέον αφού αναμιγνύει τη ζωή και το έργο των αγίων
μας με τον Πάπα και τις αντιλήψεις αυτών. Γράφει: «Αυτή η αντίληψη βρίσκεται στο Βατικανό, όπου ο πάπας είναι αλάθητος, αφορά
και σέρνει όλη την εκκλησία στις αποφάσεις του»! Δηλαδή οι άγιοί μας [αλλά και όσοι σήμερα αγωνίζονται επαναλαμβάνοντας τα
λόγια τους ] σέρνουν όλη την εκκλησία στις αποφάσεις
τους όπως και ο Πάπας; «Αυτή η
αντίληψη βρίσκεται στο Βατικανό… Το ίδιο κι εμείς, όταν μια ενέργεια ενός αγίου
ένας κανόνες μια Συνόδου, δεσμεύει την ζωή της εκκλησίας, περιορίζει τον τρόπο
που εκείνη θα κινηθεί»!!
γ) Υπέρβαση ίσον παράβαση.
Π. χ.: «(…) η αλήθεια βιώνεται, δεν οχυρώνεται, ούτε ταμπουρώνεται στο εγώ, ναι η ζωή ενός αγίου είναι η ζωή του, ο αγώνας να μοιάσει προς τον Θεό,
όμως όλες οι ενέργειες του δεν αφορούν την εκκλησία, δεν την δεσμεύουν, η ίδια
τώρα ομιλεί με τους αιρετικούς κι μετά, αν το θελήσει η βιωτής της, ή εμπειρία,
μπορεί να πάψει και πάλι να επανέλθει και το αντίστροφο. Ο κανόνας, η Αγία
Γραφή, οι Σύνοδοι, οι πατέρες, οι άγιοι, όλοι κι όλα υποτάσσονται στην
εκκλησία, εντάσσονται στην ζωή της, είναι δρόμοι, μέσα, γέφυρες συνάντησης του
ανθρώπου με τον Θεό κι όχι ορθοδοξόμετρα, μετρητές αληθείας του» (Γεώργιος
Τρυφωνόπουλος Θεολόγος Αμύνταιο)
Αδελφοί,
Δυστυχώς η
πλάνη του παπισμού εν σχέση με τους «λαϊκούς θεολόγους» κάνει την εμφάνισή της
και πάλι. Ο κ. Κόττης φρόντισε γι’ αυτό με το υπερβατικό χθεσινό άρθρο του και
κυρίως με τον τίτλο που ξεδιάλεξε: «ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ, ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΣΧΕΤΩΝ»
(Υπερβατικός ίσον, ο σχετικός με τον
υπεραισθητό ή μεταφυσικό κόσμο, με τον κόσμο που δεν γίνεται αντιληπτός με τις
αισθήσεις).
Ο Κάλλιστος Ware στο βιβλίο του με τίτλο «Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» γράφει για τις συνέπειες στη
ζωή της Εκκλησίας από τις επιδρομές των βαρβάρων. Δυστυχώς η εποχή της
πολυπολιτισμικότητας ταυτίζεται με αυτήν των βαρβάρων η οποία λειτουργεί
ισοπεδωτικά ώστε να καθαριστεί ο τόπος για μία εκ νέου θεμελίωση ιδεών και
θεωριών αλλά όχι της πραγματικότητας του Ιησού Χριστού και της Εκκλησίας Του!
Άσχετα εάν δεν το λέγουν φανερά οι σύγχρονοι οικονομικοί και πολιτικοί
παράγοντες της παγκοσμιοποίησης ο τρόπος τους είναι όμοιος με αυτόν της
Παποσύνης! «Στην Ανατολή υπήρχε μια ισχυρή κοσμική εξουσία, υπήρχε ο
Αυτοκράτορας, για να στηρίζει την πολιτισμένη τάξη και να επιβάλλει τον νόμο.
Στη Δύση, μετά από την εισβολή των βαρβάρων, υπήρχαν μόνο οι διάφοροι
αλληλοαντιμαχόμενοι φύλαρχοι, όλοι τους λίγο ή πολύ σφετεριστές. Μόνη η
Παποσύνη είχε μείνει ουσιαστικά να ενεργεί ως κέντρο ενότητας, ως στοιχείο
συνέχειας και σταθερότητας στην πολιτική και πνευματική ζωή της Δυτικής
Ευρώπης. Υπό την πίεση των περιστάσεων, ο Πάπας ανέλαβε να παίξει έναν ρόλο που
οι Έλληνες Πατριάρχες δεν χρειαζόταν να παίξουν, δίνοντας εντολές όχι μόνο
στους εκκλησιαστικά υφιστάμενούς του αλλά και στους κοσμικούς άρχοντες. Η
Δυτική Εκκλησία σταδιακά έγινε τόσο συγκεντρωτική, σε βαθμό άγνωστο στα άλλα
τέσσερα Πατριαρχεία της Ανατολής (εκτός πιθανόν από την Αίγυπτο). Μοναρχία στην
Δύση’ συνοδικότητα στην Ανατολή»[3]
Η πολυπολιτισμικότητα
τώρα σε συνδυασμό με την «αλόγιστη και μεγάλη δύναμη του
διαδικτύου. [Που] Έχει δώσει ελευθερία αλλά και ασυδοσία στον κάθε πικραμένο να
γράφει, δημόσια, ότι μπορεί και ότι του κάνει κέφι. Κάτι το οποίο σε πολλές
περιπτώσεις, έχει δημιουργήσει, από καιρό, ένα εκρηκτικό μείγμα…» [1],
συνθέτουν το απ’ έξω μηχανισμό αποδόμησης της Ορθοδοξίας. Τον από μέσα δυστυχώς
βάρβαρο και ισοπεδωτικό ρόλο έχουν άθελά τους πολλοί θεολόγοι του «καιρού» που
πείθουν τους οπαδούς τους ότι οι λαϊκοί είναι «άσχετοι» και θα πρέπει να μην
ομιλούν για το ότι δεν σπούδασαν θεολογία σε οικουμενιστικές πανεπιστημιακές
σχολές! «Ως παντελώς άσχετοι από Πηδάλιο,
μερικοί από εσάς μαζευτείτε λιγάκι: ως εκκλησιαστικά μέλη τα οποία καταφέρονται
έναντι σεβάσμιων ιερωμένων μορφών, καλύτερα να στέκεστε προσκλαίοντες ως
κατηχούμενοι, έξω από το τρίβηλο κάποιου ναού, κατά προτίμηση μη ζηλωτικού,
τρομάρα σας. Κρατήστε, όμως, στη μνήμη σας τα εξής βασικά αξιώματα του
Κανονικού Δικαίου της Εκκλησίας, μπας και διορθωθείτε από την πολύ
υπερορθοδοξία (sic) που σας δέρνει...» (Κωνσταντίνος Κόττης Πτυχιούχος Θεολογίας του Α.Π.Θ.)!!
Καλό είναι
στα λόγια αυτά του αδελφού μας να προσθέσουμε την ταπεινή γνώμη ενός ιερού
Πάτερα της Εκκλησίας μας που ομολογεί πως ο ίδιος είναι δίχως πείρα, άπειρος!
Εν σχέσει με το «Πηδάλιο» λέγει: "Αυτός (ο πνευματικός οδηγός) προ παντός χρειάζεται τη Χάρη και την
ειρήνη του Θεού. Γιατί, αν δεν κυβερνάει το λαό μ' αυτήν, όλα θα χαθούν και θα
εξαφανιστούν, αφού δεν θα κρατάει στα χέρια του το πηδάλιο. Ακόμη κι' αν
έχει μεγάλη πείρα στην κυβερνητική τέχνη, αν δεν κρατάει στα χέρια του το
πηδάλιο αυτό, τη Χάρη δηλαδή που δίνει ο Θεός, θα καταποντίσει και το σκάφος
και τους ταξιδιώτες" (Ιερός Χρυσόστομος, Ομιλία "Εις Τίτον, ομιλ., Α'
3, ΕΠΕ 24, 24-26- MG 62, 668).
Ο επίσκοπος Κάλλιστος Ware
για τις συνέπειες συνεχίζει να γράφει: «Στο Βυζάντιο υπήρχαν πολλοί
μορφωμένοι που έδειχναν ένα ζωηρό ενδιαφέρον για τη θεολογία. Η Ορθοδοξία
ανέκαθεν δέχεται τους «λαϊκούς θεολόγους» μερικοί από τους πιο μορφωμένους
Πατριάρχες του Βυζαντίου - ο Φώτιος παραδείγματος Χάριν - ήσαν λαϊκοί πριν από
την ανάδειξή τους στην Πατριαρχία. Στη Δύση όμως η μόνη ουσιαστική παιδεία που
επιβίωσε στους σκοτεινούςα αιώνες παρείχετο από την «Εκκλησία» στον κλήρο
της. Η θεολογία έγινε κτήμα των ιερέων αφού οι περισσότεροι λαϊκοί δεν ήξεραν
ούτε ανάγνωση, πόσο μάλλον να ήσαν σε θέση να καταλάβουν…» ότι: «αι
αιρεσιάρχαι και οι οπαδοί των δεν παρουσιάζοντο ως εχθροί της πίστεως αλλά ως
ενδιαφερόμενοι να επικρατήση η ορθή πίστις, την οποίαν όμως τόσον οικτρώς
παρεμόρφωναν και ότι ανέπτυσσαν επιχειρήματα υπέρ των θέσεών των, το σφαλερόν
των οποίων δεν ήσαν όλοι εις θέσιν να αντιληφθούν και δι' αυτό πλείστοι
παρεσύροντο εις αυτάς. Από αυτά εννοούμεν πόσον η πίστις είχεν ανάγκην γενναίων
υπερμάχων και υπερασπιστών... ("Ο ΦΩΣΤΗΡ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ", ΑΡΧΙΜ.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ι. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΘΗΝΑ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1998, ΕΚΔΟΣΙΣ ΕΒΔΟΜΗ, ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ
ΘΕΟΛΟΓΩΝ "Ο ΣΩΤΗΡ", Σελ. 63,64).
Δ΄ ξεγλιστράω
«Φοβερόν το εμπεσείν εις
χείρας Θεού ζώντος· ούτος Κριτής εστιν ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας· μηδείς
εισέλθη πειράζων την πίστιν την αμώμητον, αλλ' εν πραότητι και φόβω Χριστώ
προσέλθωμεν, ίνα λάβωμεν έλεον και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν»
(Στιχηρά τών Αποστίχων, Εσπερινός τής Κυριακής τών Βαΐων) [4]
Ε΄ Εκφέρομαι κατά λάθος
Εν σχέσει με λόγο του κ.
Κόττη: «ετερόκλητο συνονθύλευμα, έπαιξε τον ρόλο
του πορτιέρη, απαγορεύοντας «εις τους οικουμενιστάς την είσοδον εις το άγιον
άβατον του αντι-οικουμενισμού» απαντούμε
με ένα ακόμη «άπειρο» λόγο του Ιερού Χρυσόστομου: "Μας
έχει καταλάβει διωγμός, τιμιώτατοι αδελφοί, και διωγμός βαρύτατος. Διότι
καταδιώκονται οι ποιμένες, δια να διασκορπισθούν τα ποίμνια. Εξαναγκάζονται εις
φυγήν οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι και λεηλατήται όλος ο κλήρος. Διότι εν εκ
των δύο θα γίνη. Ή να προσκυνήσουν την εικόνα (δηλαδή να συνταχθούν με το μέρος
των αιρετικών) ή να παραδοθούν εις τας μάστιγας, που δημιουργούν πόνο και
φλόγωσιν. Στενάζουν οι λαοί, κλαίουν συνεχώς. Παντού ακούεται ο θρήνος των
οδυρομένων και εις τα σπίτια και εις τα δημόσια μέρη, δι' όσα πάσχουν. Ήχος
θρηνούντων εις την πόλιν, εις τους αγρούς, εις τους δρόμους, εις τας ερημίας. μία
φωνή εκ μέρους όλων, που ομιλούν κατά τρόπον που σου προκαλεί τον οίκτον και
είναι γεμάτος από σκυνθρωπότητα. Στενάξατε
λοιπόν δι' όσα μας συμβαίνουν, διότι ο Μονογενής υιός του Θεού βλασφημείται,
και δεν υπάρχει εκείνος που θα αντιλέξη. Το Πνεύμα το Άγιον αθετείται, και
εκείνος που είναι εις θέσιν να αποδείξη την πλάνην αποδιώκεται" (Επιστολή
243η).
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Ιεροψάλτης, Γυμναστής
.
.
[4] Η
λέξη ανάθεμα και η σημασία της. Του Αγίου Ιωάννου (Μαξίμοβιτς), Αρχιεπισκόπου
του Σαν Φρανσίσκο Η λέξη ανάθεμα και η σημασία της.