ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΟΙ
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
Λίγο πριν την εβδόμη πρωινή ώρα, διέσχιζα την κεντρική οδό μεγαλοχωρίου. Αίφνης αντίκρισα ομάδα εφήβων, περί τους τριάντα, που στέκονταν έξω από καφετερία. Θα θεωρούσα ότι αναμένουν το λεωφορείο για την πραγματοποίηση εκδρομής, αν έφεραν μαζί τους κάποιες αποσκευές. Όμως αυτοί στέκονταν εκεί, μετά ολονύκτια «διασκέδαση» μη αποφασίζοντας να επανέλθουν στις πατρικές τους οικίες! Αυτά βλέπουν οι της γενιάς μου, μεσήλικες πλέον ή μάλλον το τελευταίο τέταρτο του βίου διανύοντες, και ελεεινολογούν τη νεολαία, τη σάπια και διεφθαρμένη! Οι θύτες ελεεινολογούν τα θύματά τους!
Περάσαμε αρκετά δύσκολα παιδικά χρόνια, όμως μας φύλαξε ο Θεός από τη φρίκη του πολέμου, που γεύτηκαν οι γονείς μας μαζί με ανείπωτες άλλες δυσκολίες. Σχηματίσαμε όμως ψευδή εικόνα των περί τον βίο, όταν με κόπους και θυσίες κατόρθωσαν αυτοί να ξαναστηθούν στα πόδια τους και να χύσουν ιδρώτα και αίμα για την ανόρθωση της πατρίδας. Πιστέψαμε ότι όλα αυτά που μας κληρονόμησαν έγιναν χωρίς κόπο και μόχθο. Τώρα ήταν αρκετά όχι μόνο για μας, αλλά και για τα παιδιά μας! Κυρίαρχο σύνθημα στις δεκαετίες 1960 και 1970: Τα παιδιά μας να μη περάσουν αυτά που περάσαμε εμείς; Και τι είχαμε περάσει μη έχοντας την εμπειρία του πολέμου και ιδίως του εμφυλίου πολέμου; Περάσαμε τη φτώχια, που μας βοήθησε να παλέψουμε στη ζωή, να δημιουργήσουμε, να αποκατασταθούμε! Αυτή τη φτώχια, την ευλογημένη σ’ ένα βαθμό, καταφρονήσαμε όσο τίποτε άλλο. Πάψαμε να βλέπουμε έστω και ένα καλό στην παραδοσιακή κοινωνία. Όλα μας φαίνονταν κακά, σκληρά, απάνθρωπα! Βέβαια το κακό δεν διεπράχθη χωρίς τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων από μέρους της διεφθαρμένης Πολιτείας, στα ηνία της οποίας ήσαν οι νικητές του εμφυλίου πολέμου. Αυτοί αναλώθηκαν στο να καλλιεργήσουν στον λαό μας το δυτικό πρότυπο του ατομικού συμφέροντος και του καταναλωτισμού ερήμην της πλήρως υποταγμένης διοικούσας Εκκλησίας!
Ορμήσαμε προς την κατάκτηση του βίου αποθέτοντας τις φρόνιμες συμβουλές των αγραμμάτων εν πολλοίς γονέων μας, καθώς εμείς γραμματισμένοι, ως επί το πλείστον και μάλιστα αρκετοί με πανεπιστημιακά πτυχία, μάθαμε πολλά που αυτοί κατά τρόπο θλιβερό αγνοούσαν! Μάθαμε πρώτα και καλύτερα ότι είναι εύκολο να ζούμε καλά χωρίς πολλή εργασία. Το τραγικότερο είναι ότι δεν διδάξαμε στα παιδιά μας την ευλογημένη εργασία! Αυτά δεν έπρεπε να κουραστούν διόλου. Αρκετά είχαν κουραστεί οι πρόγονοί τους στο χωράφι και στον στάβλο χωρίς να απολαύσουν στον βίο τους το παραμικρό. Αρχίσαμε να σπαταλούμε, καθώς τα πάντα συνέβαλλαν στην επίπλαστη ευμάρεια, και διδάξαμε στα παιδιά μας τη σπατάλη. Ύστερα ήρθε βοηθός στην διαφθορά η Πολιτεία μέσω του σχολείου. Εξαπολύθηκε άνευ προηγουμένου επίθεση κατά της αυταρχικής, όπως αποκλήθηκε εκπαίδευσης. Στιγματίστηκε ο αυστηρός δάσκαλος του παρελθόντος, που με πόνο ψυχής εκδήλωσε αυστηρότητα, ώστε να ωθήσει τα παιδιά προς τη γνώση και την βιοτική πρόοδο. Τώρα πλέον η αρχή της ήσσονος προσπαθείας είναι κυρίαρχο δόγμα της αντιαυταρχικής λεγόμενης εκπαίδευσης. Σχεδόν όλοι έγιναν άριστοι και διαγκωνίζονται για τη θέση του σημαιοφόρου. Ελάχιστοι βαθμολογούνται κάτω από τη βάση, ακόμη και όταν παραδίδουν στο διαγώνισμα «λευκή κόλλα»! Όλοι έχουν το δικαίωμα να προχωρήσουν σε ανώτατες σπουδές, ακόμη και αν η εικόνα των γραπτών τους στις εισαγωγικές εξετάσεις είναι αποκαρδιωτική! Η Πολιτεία ίδρυσε πλήθος ιδρυμάτων, τα οποία παρέχουν στους γονείς την ψευδαίσθηση της κοινωνικής καταξίωσης εκ της επιτυχίας των τέκνων τους και στα τέκνα τίτλο χωρίς αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, η οποία ξεπερνά στην αγριότητα τη ζούγκλα! Στα ανώτατα ιδρύματα οι φοιτητές δεν δέχονται ουδεμία πίεση και εκ τούτου βρίσκουν άκρως επωφελές να παρατείνουν τη διάρκεια των σπουδών τους «τοις κείνων (γονέων) χρήμασιν τρεφόμενοι» και με τις «ευλογίες» της εκμαυλίστριας Πολιτείας, η οποία διδάσκει σ’ αυτούς τα δικαιώματα τους και μόνο, ποτέ τα καθήκοντα! Και υπερακοντίζει σε εκμαυλισμό, μέσω της προβολής δικαιωμάτων, ο «προοδευτικός» (τρομάρα μας) πολιτικός χώρος. Το αρχαίο «άρχεσθαι μαθών άρχειν επιστήσει» έχει εξοβελιστεί και κηρύσσεται στο διαπασών από τις σειρήνες των δημαγωγών η πρώιμη ωριμότητα των νέων!
Ανακάλυψη των νέων κατά τις τελευταίες δεκαετίες είναι η νυχτερινή ζωή! Συνάντησα κάποτε πρωινή ώρα πονεμένο αγρότη στο κτήμα του. Μόλις είχε χαιρετίσει τα «μορφωμένα» τέκνα του που επέστρεφαν από την ολονύκτια «διασκέδαση». Θα τα ξανασυναντούσε επιστρέφοντας από το χωράφι, «σενιαρισμένα» και με απλωμένο το χέρι για τη λήψη χρημάτων όχι για τον επιούσιο άρτο, αλλά για το ολονύκτιο ποτό, συνήθως εισαγωγής. Ποιος ευθύνεται περισσότερο; Ο αναισχύντως απαιτητικός γιος ή ο ενδοτικός πατέρας; Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη της Πολιτείας; Κάποτε υπουργός είχε πιστέψει ότι ο «σοσιαλισμός» (!) θα έθετε τέρμα στον εκχυδαϊσμό του βίου του Έλληνα. Δεν είχε εκτιμήσει την ισχύ των νονών της νύχτας, τα κέντα των οποίων «σύντροφός» του υπουργός είχε αποκαλέσει πολιτιστικά!
Το όραμα της γενιάς μας ήταν να αποσπαστούν πλήρως τα τέκνα μας από την πρωτογενή παραγωγή και να στραφούν προς τη δευτερογενή ή, ακόμη καλύτερα, προς την τριτογενή, να γίνει η χώρα μας χώρα παροχής υπηρεσιών! Τη βιομηχανική παραγωγή ελαχιστοποίησε η άθλια πολιτική της ΕΟΚ-ΕΕ. Εισάγουμε πλέον στο σύνολό τους σχεδόν τα εν χρήσει βιομηχανικά προϊόντα. Τον αγρότη, όπως γράψαμε σε άλλα άρθρα, η Πολιτεία έχει στήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα! Ο τριτογενής τομέας τέλος ακολουθεί την πτωτική πορεία του βιοτικού μας επιπέδου. Το σύστημα έχει ανάγκη από μικρό ποσοστό των εχόντων πανεπιστημιακό τίτλο. Οι λοιποί είναι καταδικασμένοι. Οι τολμηροί εξέρχονται προς αναζήτηση εργασίας εκτός χώρας. Είναι αυτοί που το σχολείο επιτρέπει να αποκαλούνται φυτά, αυτοί που δεν υπέκυψαν στον ήχο των σειρήνων, αυτοί που σήμερα εξαναγκάζουν, με τις ικανότητές τους, πολίτες άλλων χωρών να μιλούν με σεβασμό για τη χώρα μας και τους κατοίκους της! Από τους λοιπούς κάποιοι, προσγειωμένοι στην πραγματικότητα, αποδέχονται με σπαραγμό να συμπράξουν με τους γονείς στην εργασία τους βλέποντας τα όνειρά τους να καταρρέουν. Και γεύονται πρόσθετη την οδύνη από ανόητες παρηγοριές γνωστών: «Τι σε νοιάζει, αφού ο πατέρας σου έχει να σε θρέψει;». Τέλος άλλοι και όχι λίγοι οχυρωμένοι πίσω από τον τίτλο, μετοχή που κατρακύλισε, ανεδαφικά απαιτούν. Οι μόνοι που υποκύπτουν στις απαιτήσεις τους είναι οι γονείς; Έχουν άραγε την αίσθηση της ενοχής τους; Δεν αντιλαμβάνονται ότι επιτείνουν τη δυστυχία τους απομονώνοντας τους σε γυάλινη φυλακή, η οποία νομίζουν ότι τους προστατεύει από την αγριότητα της κοινωνίας; Οι νέοι διαπαιδαγωγήθηκαν να καταναλώνουν πριν ακόμη παράξουν το οτιδήποτε. Πρόβατα δεν βόσκησαν, κτήματα δεν τσάπισαν, στο εμπορικό κατάστημα δεν κουβάλησαν το ελάχιστο φορτίο. Και τώρα έχουν την ανάγκη στηρίγματος για να διεκπεραιώσουν απλή εργασία φορολογικής ή ασφαλιστικής φύσεως! Το πλέον θλιβερό όμως είναι ότι δεν έχουν πλέον όραμα. Αισθάνονται και δικαίως ότι οι πάντες τους έχουν προδώσει. Όχι μόνο οι δημαγωγοί πολιτικοί, οι οποίοι μάταια επιχειρούν να καθυποτάξουν το τέρας της ανεργίας με γελοία προγράμματα δήθεν απασχόλησης μικρής διάρκειας. Τους πρόδωσαν ακόμη και οι γονείς τους, επειδή με την πλήρη εγωισμού «αγάπη» τους, τους εμπόδισαν να μάθουν τη ζωή. Και φαντάζουν όλοι αυτοί οι νέοι ευνοημένοι έναντι των άλλων, κατά πολύ περισσοτέρων, που θα ήταν συνηλικιώτες τους, αν οι γονείς τους επέτρεπαν να δουν το φως της ημέρας. Για ποιόν παιδοκτόνο να θρηνήσουμε περισσότερο; Για κείνον που φονεύει το σώμα ή τον άλλο που στραγγαλίζει την ψυχή;