ΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΙ ΕΠΕΔΕΙΞΑΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΝ
Η διαπολιτισμικότης -πολτοποίησις των πολιτισμών- είναι πλέον άξων όχι μόνον του μαθήματος των Θρησκευτικών, αλλά και όλων των μαθημάτων.
Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος
Την 27 Ιουνίου 2017, Τρίτη, όπως είναι γνωστό, συγκλήθηκε εκτάκτως η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, για να συζητήση σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών. Η Ιεραρχία τελικά επικύρωσε την κατάργηση του ορθοδόξου χαρακτήρα του μαθήματος, την οποία της επέβαλε η Κυβέρνηση.
Δυστυχώς κανείς Μητροπολίτης δεν στάθηκε στο ύψος του, την στιγμή που η Κυβέρνηση σταδιακά μεθοδεύει την αλλοίωση του ορθόδοξου χριστιανικού χαρακτήρα της Χώρας σε ουδετερόθρησκο λαϊκό κράτος, καταργώντας θεσμούς ιερούς και αιώνιους, οι οποίοι γαλούχησαν το Γένος και τον λαό αυτού του τόπου. Η Διοικούσα Εκκλησία δυστυχώς δεν τολμά να αντιδράση, για να μη προκαλέση και να μη εξοργίση, ώστε να παραμείνουν οι Μητροπολίτες στους θρόνους τους. Είναι πραγματικά κρίμα ότι σε περιστάσεις τόσο κρίσιμες, όπως είναι αυτές που ζούμε στις ημέρες μας, οι Μητροπολίτες κωφεύουν και μεταβάλλονται σε πειθήνια όργανα των κρατούντων αντί να γίνουν τηρητές των όρκων τους και των υποχρεώσεών τους απέναντι στον λαό του Θεού. Διότι εάν υπήρχαν οι φωνές εκείνες που θα αντιδρούσαν σε όσα κατεργάζονται κατά της Εκκλησίας και της Πατρίδας η κατάσταση θα ήταν διαφορετική. Δυστυχώς παρατηρούμε ότι οι Ιεράρχες αντιπαρέρχονται συγκλονιστικά γεγονότα επιδεικνύοντας ασυγχώρητη αδιαφορία, για να μη στερηθούν την ησυχία τους. Ταπεινά πιστεύουμε ότι ο Θεός και η ιστορία της Εκκλησίας δεν θα τους συγχωρέση για αυτήν τους την αδιαφορία.
Στα δύο χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την εκλογή του κ. Τσίπρα η κυβέρνηση έχει περάσει μία σειρά αποφάσεων, οι οποίες έχουν αλλοιώσει καίρια τον ορθόδοξο χριστιανικό χαρακτήρα της Ελλάδος, όπως είναι η πολιτική ορκωμοσία, το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφίλων, η καύση των νεκρών και τώρα το μάθημα των Θρησκευτικών. Το πως αντιλαμβάνεται ο Αρχιεπίσκοπος την σχέση του με την Κυβέρνηση γίνεται ξεκάθαρο από την δήλωσή του τον Οκτώβριο του 2016, όπου απευθυνόμενος προς τα μέλη της Ιεραρχίας, που διαφωνούσαν τότε με την συμφωνία του με τον πρωθυπουργό, είχε δηλώσει «Τι θέλετε; Πόλεμο και αίμα;». Επίσης οι τρεις Ιεράρχες που ανέλαβαν τότε να διεξαγάγουν τον διάλογο με την Πολιτεία, για το μάθημα των Θρησκευτικών, οι οποίοι μάλιστα είχαν και την πλήρη εμπιστοσύνη του Μακαριωτάτου καταδεικνύουν ότι η απόφαση ήταν προδιαγεγραμμένη. Αφού, όπως έχει γραφή και στον Τύπο σχετικά με τον Μητροπολίτη Ύδρας, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο «είναι ίσως ο μοναδικός από τα 83 μέλη της Ιεραρχίας που μπορεί να δηλώσει ότι στα νεανικά του χρόνια υπήρξε αριστερός και ως φοιτητής της Θεολογικής Σχολής ήταν στα γεγονότα της Νομικής κατά την διάρκεια της δικτατορίας». Και βέβαια να μη μας διαφεύγει, σχετικά με το προδιαγεγραμμένο της αποφάσεως του μαθήματος των Θρησκευτικών, η παρουσία του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, ως συμβούλου του υπουργείου Παιδείας όχι μόνον στην παρούσα Κυβέρνηση αλλά και σε προηγούμενες, ο οποίος είναι και μέλος της επιτροπής του ΙΕΠ. Επίσης ο κ. Γιαγκάζογλου τυγχάνει φίλος επί δεκαετίες του Αρχιεπισκόπου αλλά και σύμβουλος του πρώην υπουργού κ. Φίλη. Ο κ. Γιαγκάζογλου πριν ένα χρόνο, σχετικά με τις αλλαγές στα Θρησκευτικά, είχε τονίσει μεταξύ των άλλων «Η διαπολιτισμικότητα είναι πια άξονας όχι μόνο στο ΜτΘ, αλλά σε όλα τα μαθήματα. Είναι δυνατόν το ΜτΘ να απεμπολεί αυτή του την λειτουργία; Είναι υποχρέωσή του. Αργήσαμε να το κάνουμε. Ποιός μπορούσε να προβλέψει την προσφυγική κρίση και ότι η Χώρα μας θα μπορούσε να υποδεχθεί τόσους πρόσφυγες. Πως θα διαχειριστούμε την συμβίωση με θρησκευτικά και πολιτισμικά άλλους… Όταν δεν γνωρίζεις, εύκολα φουντώνει ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία, και η επιθετικότητα».
Βέβαια από όλους γίνεται αντιληπτό ότι η αλλοίωση του χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών επιβλήθηκε από την Πολιτεία, η οποία εδώ και πολλές δεκαετίες έχει υποταχθή πλήρως στην Παγκοσμιοποίηση και σταδιακά έχει μετατραπή φορέας της, όχι μόνο στην Πατρίδα μας, αλλά σε όλο τον κόσμο. Παγκοσμιοποίηση η οποία έχει ως χαρακτηριστικό την αποθέωση των οικουμενικών και ανθρωπιστικών αξιών είτε αυτοί είναι θρησκευτικοί είτε πολιτιστικοί είτε τρόπος ζωής του ανθρώπου, ώστε να διαμορφωθή μία παγκόσμια κουλτούρα, η οποία θα υπερβαίνη τον πολιτισμό οποιασδήποτε συγκεκριμένης περιοχής η έθνους. Αυτά τα συμφέροντα διακονούν και οι πολιτικοί μας και οι διάφοροι εγκάθετοι στα υπουργεία, οι οποίοι δήθεν κόπτονται για την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων, όμως στην πραγματικότητα στοχεύουν στην κατάλυση όλων εκείνων των στοιχείων, τα οποία αποτελούν τροχοπέδη στην ολοκλήρωση της Παγκοσμιοποίησης, όπως είναι το μάθημα των Θρησκευτικών, της Ιστορίας, των αρχαίων Ελληνικών. Στην πραγματικότητα το καινούργιο μάθημα των Θρησκευτικών έχει σκοπό την χειραγώγηση των συνειδήσεων των μελλοντικών πολιτών της παγκόσμιας κοινωνίας, η οποία θα είναι ξένη από το ήθος του Χριστού.
Πολλοί βέβαια εκτιμούν ότι μετά το μάθημα των Θρηκευτικών έπεται το πρόβλημα της Αναθεώρησης του Συντάγματος και των άρθρων εκείνων που θα επιτρέψουν τον χωρισμό της Εκκλησίας από την Πολιτεία, αλλά και ο περιορισμός η η κατάργηση της μισθοδοσίας του κλήρου και των υπαλλήλων της Εκκλησίας από το Ελληνικό Δημόσιο. Οι διάλογοι σχετικά με τον όρο επικρατούσα θρησκεία, εάν δηλαδή ο όρος έχει διαπιστωτικό η ρυθμιστικό χαρακτήρα και το εάν θα παραμείνουν κάποια άρθρα του Συντάγματος πρόκειται για ψευδή διλήμματα και όχι για την ουσία του προβλήματος των σχέσεων. Η σχέση μεταξύ των δύο θεσμών είναι καθορισμένες, πρόκειται δηλαδή για σχέση συναλληλίας και ισότητας, μία σχέση αλληλοελέγχου των δύο εξουσιών. Σκοπός της Πολιτείας είναι η πλήρης περιθωριοποίηση της Εκκλησίας από την καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη αλλά και ο έλεγχος και η χειραγώγησή της, κάτι το οποίο επιτυγχάνεται με την σημερινή μορφή των σχέσεων. Γι’ αυτό, κατά την ταπεινή μας γνώμη, ποτέ η Πολιτεία δεν θα προβή στον πλήρη χωρισμό των δύο θεσμών, αφού με την επικρατούσα σχέση δίνεται στην Πολιτεία η δυνατότητα να χειραγωγή την Εκκλησία μέσω μηχανισμών ελέγχου. Διότι εάν η Εκκλησία γίνη νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου λόγω του μεγέθους της, επικαλούμενη την θρησκευτική ελευθερία θα παρεμβαίνη πολιτικά, κοινωνικά, θα διεκδική, θα έχη άποψη για όλα, θα οργανώνη εκδηλώσεις, θα εκδίδη εφημερίδα, θα έχη τηλεοπτικό σταθμό, τηλεόραση, θα έχη πρoτιμήσεις πολιτικές και αυτό η Πολιτεία ποτέ δεν θα το ήθελε.
Το ζήτημα είναι ότι στόχος της Πολιτείας από την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους ήταν η υπαγωγή της Εκκλησίας στην άμεση εποπτεία και τον πλήρη έλεγχό της από την Ελληνική Πολιτεία και για να αποφευχθή αυτό πρέπει οι μεν Μητροπολίτες να αποβάλουν την ασυγχώρητη αδιαφορία τους, οι δε πιστοί να αντιληφθούν τις υποχρεώσεις που έχουν μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα.