"Το ίδιο κι εμείς, όταν μια ενέργεια ενός αγίου ένας κανόνες μια Συνόδου, δεσμεύει την ζωή της εκκλησίας, περιορίζει τον τρόπο που εκείνη θα κινηθεί" (Γεώργιος Τρυφωνόπουλος Θεολόγος)
H ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ
ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ “ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ” ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΜΗΛΟΧΩΡΙΟΥ
ΕΟΡΔΑΙΑΣ.
Αν κανείς διαβάσει τον
βίο της αγίας Παρασκευής, περιγράφεται μια σκηνή που διασώζει ο βιογράφος της.
Όπου ο Αντωνίνος διέταξε ν’ ανάψουν έναν λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα για να
μπει η μάρτυς. Ωστόσο παρά την θερμότητα, έβλεπε την αγία άθικτη, τότε
επεχείρησε να έλθει πιο κοντά κι ο ίδιος να πλησιάσει στον λέβητα μ ‘
αποτέλεσμα να πεταχτούν τα κοχλάζοντα υγρά και να τυφλωθεί. Αμέσως παρακαλεί
την αγία Παρασκευή, ζητά να τον θεραπεύσει. Γυρεύει ίαση από εκείνη που πριν
λίγο την παρέδωσε να καεί. Κι η Νύμφη του Χριστού, προσεύχεται κι έρχεται και
πάλι η όραση, όχι μόνο του σώματος, αλλά και της ψυχής. Ο αυτοκράτορας πιστεύει
στον Χριστό κι αφήνει ελεύθερη την αγία να συνεχίσει την διάδοση του
ευαγγελίου. Δεν ήταν αρκετό να πεισθεί ο ειδωλολάτρης Αντωνίνος για την
αλήθεια του Θεού της νεαρής Παρασκευής. Μια τυπική παραδοχή δεν διέφερε σε
τίποτα από τον καθένα κοινό οπαδό μιας θρησκείας, στις εκατοντάδες που δέσποζαν
στην Ρώμη. Αυτός ο Χριστός που μ’ όλη της την καρδιά ομολογούσε, Σταυρώθηκε,
μέσα στον πόνο, συγχώρεσε αυτούς που τον τρυπούσαν με καρφιά, εκείνους που τον
χλεύαζαν, Αναστήθηκε όχι μόνο για τον Πέτρο, αλλά και για τον σταυρωτή που θα
επιθυμούσε ν’ αποδεχτεί την Ανάσταση Του. Και τώρα αυτή που λέγει ότι είναι
χριστιανή, έτσι πάντα απαντούσαν οι μάρτυρες ενώπιον των δικαστών, προσεύχεται
παρακαλεί τον Χριστό να κάνει καλά αυτόν που την βασανίζει. Δεν έχει καμία διαφορά
με τον αρχηγό της πίστεως της που ευαγγελίζει, με τον Μεγαλομάρτυρα του Σταυρού
Ιησού, είναι ίδια μ’ Εκείνον, τον ζωντανεύει ενώπιον του Αντωνίνου και των
λοιπών διωκτών του, η αλήθεια παίρνει σάρκα και οστά.
Ο Χριστός δεν συγχώρεσε μόνο χθες στον
Σταυρού Του, αλλά και σήμερα και αύριον και πάντα. Κι ο Αντωνίνος
πιστεύει, ομολογεί τον Χριστό, ο Θεός της Παρασκευής είναι ο μόνος αληθινός. Αν
Αυτός συγχώρεσε και μπορούν δι’ αυτού και οι φίλοι, οι ακόλουθοι του να το
κάνουν τότε ναι, είναι αλήθεια και ζωή και φως και τα πάντα. Ο Χριστός που έγινε
πρόσωπο στο πρόσωπο της αγίας, ήταν πολύ πιο ζωντανός από Εκείνον που μένει στα
δόγματα, σε μια ξερή διδασκαλία. Δεν του μίλησε πολλά, δεν τον φόρτωσε με τις γραφές,
ούτε του έκανε κηρύγματα. Επειδή ζήλεψε τον Φίλιππο, όταν ο Ναθαναήλ τον ρώτησε
είναι δυνατό εκ Ναζαρέτ να προέλθει κάτι καλό, αυτός του απάντησε έλα να δεις (Ιωαν.
1, 47), τι θες να σου πω, τι θες να σου εξηγήσω έλα μόνο σου να δεις και μόλις Τον δεις όλες
οι απορίες σου θα εξαφανιστούν.
Πότε χρειάζεται
να ομολογήσω κάτι, πότε γεννάται η ανάγκη να το υπερασπιστώ, όταν αισθάνομαι
ότι μου λείπει, στον φόβο να έρθω αντιμέτωπος με τον εαυτό μου, να τον δω σε
βάθος, να τον ακούσω να μου μιλάει και κει να δω ότι λείπει ο Χριστός (Γαλ.
16,20). Η αγία Παρασκευή, ομολόγησε τον Χριστό που ζούσε, σ’ Αυτόν που με πόθο
είχε παραδοθεί, δεν ζούσε αυτή, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, αλλά ο Χριστός,
Εκείνος ενεργούσε κι όχι αυτή, άλλωστε θα ήταν ανίκανη ως άνθρωπος να μην
κρατήσει κακία, να συγχωρέσει. Ότι μόνη της δεν μπορούσε να κάνει, το
πραγματοποίησε με την βοήθεια του Χριστού, όταν ανέλαβε την ευθύνη η ζωή Του να γίνει
και δική της. Κάποια στιγμή ίσως θα ήταν καλύτερα ν’ αρχίσουμε να λατρεύουμε τον
Χριστό, να ποθούμε να συναντήσουμε τον Θεό. Να συναντηθούμε στο Σινά, να
πάρουμε τον νόμο, όχι ως κριτήριο ορθότητας και αλάνθαστης κρίσης, αλλά ως
ευκαιρίας κοινωνίας με τον Θεό και τους άλλους.
Οι κανόνες, οι εντολές δόθηκαν για θεραπεία, δεν
χαρακτηρίζονται ως μέτρα ορθότητας και αυθεντία της πίστεως. Μέσα στην εκκλησία ο μοναδικός
αλάθητος είναι η ίδια η εκκλησία. Οι άγιοι, οι δίκαιοι, οι πατέρες, είναι
άνθρωποι με λάθη, ναι εμπαθής, που όμως νίκησαν , ακριβώς επειδή ζήλεψαν την
ζωή του Χριστού. Με
ποιο δικαίωμα κάποιος θα επιβάλλει στην εκκλησία ν’ αποδεχτεί μια πράξη, κάποιων
πατέρων κι αγίων, ως αυθεντία, που θα πρέπει να κατοχυρώνει κάθε κίνηση και
ενέργεια της. Ν’ αποτελεί έκφραση της αληθείας. Μήπως ήταν Θεοί, τέλειοι, ο
άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, δεν ήταν άνθρωποι που
πάλευαν καθημερινά, δεν ζητούσε επίμονα ο Παλαμάς να φωτίσει το σκότος του ο
Χριστός, τόσο βαθύ, τον τρόμαζε, ο παλαιός άνθρωπος να χτυπιέται αλύπητα με
τον νέο. Ή μήπως ο Παύλος δεν οργίζεται με τον Πέτρο, όταν αυτός προσποιείται
ιουδαϊκή ζωή στους Ελληνιστές Ιουδαίους. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, δεν αγανακτεί,
δεν προφέρει το γιατί με την κακία των ανθρώπων, αυτών που του έκαναν μαύρη την
ζωή του. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, στην επιμονή του να δει τον Χριστό, μετά
από αγώνα και δοκιμασίες, δεν τον αποκαλεί ανάλγητο, ναι ήταν άνθρωπος, σε μια
πάλη με την δύναμη του Χριστού και την δική του αδυναμία. Αυτή η αντίληψη βρίσκεται στο Βατικανό, όπου
ο πάπας είναι αλάθητος, αφορά και σέρνει όλη την εκκλησία στις αποφάσεις του.
Το ίδιο κι εμείς, όταν μια
ενέργεια ενός αγίου ένας κανόνες μια Συνόδου, δεσμεύει την ζωή της εκκλησίας,
περιορίζει τον τρόπο που εκείνη θα κινηθεί. Όχι, η αλήθεια βρίσκεται στο Ποτήριο της
Ζωής, ο
Θεός σφαγιάζει τον Εαυτό του και τον χαρίζει ως ζωή των ανθρώπων. Αυτή η αλήθεια
βιώνεται, δεν οχυρώνεται, ούτε ταμπουρώνεται στο εγώ, ναι η ζωή ενός αγίου είναι
η ζωή του, ο αγώνας να μοιάσει προς τον Θεό, όμως όλες οι ενέργειες του δεν
αφορούν την εκκλησία, δεν την δεσμεύουν, η ίδια τώρα ομιλεί με τους αιρετικούς
κι μετά, αν το θελήσει η βιωτής της, ή εμπειρία, μπορεί να πάψει και πάλι να
επανέλθει και το αντίστροφο. Ο κανόνας, η Αγία Γραφή, οι Σύνοδοι, οι πατέρες, οι
άγιοι, όλοι κι όλα υποτάσσονται στην εκκλησία, εντάσσονται στην ζωή της, είναι
δρόμοι, μέσα, γέφυρες συνάντησης του ανθρώπου με τον Θεό κι όχι ορθοδοξόμετρα,
μετρητές αληθείας του. Όταν ο Χριστός, γίνει ιδεολογία, εμμονή, όταν ζητά
δι’ Αυτού να δικαιωθείς, τότε καταντά ψύχωση, νεύρωση, μια ψυχαναγκαστική
διαδικασία. Μέσα στο άγχος και την ταραχή μπερδεύεις τον Χριστό με τον εαυτό
σου, που στην ουσία εκείνον υπερασπίζεσαι την δική σου αυθεντία επιδιώκεις να
επιβάλλεις. Ναι σεβαστέ πατήρ μου
Μάξιμε, δεν μπορώ να σε αποκαλέσω ηγούμενο, όταν ο ίδιος αμφισβητείς την
κανονικότητα του επισκόπου, που είναι διάδοχος αυτού που σου έδωσε δια του
Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος την ιεροσύνη, εφόσον αυτός παραμένει
νόμιμος και κανονικός εις διαδοχήν επίσκοπος του προκατόχου του. Αμφισβητείς μια
ολόκληρη μητρόπολη , όμως ο νυν μητροπολίτης είναι διάδοχος μιας αλυσίδας
αρχιερέων. Ένας φοιτητής στο γ’ έτος της θεολογία γνωρίζει, ότι αν ένας
αιρετικός δεν καταδικαστεί εν Συνόδω, δεν είναι αιρετικός, πως λοιπόν αποκαλείς
τον επίσκοπο αιρετικό και μαζί κι ολόκληρη την μητρόπολη, δεν γνωρίζει ο π.
Θεόδωρος Ζήσης ότι ο Νεστόριος μέχρι την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο, ήταν ο νόμιμος
και κανονικός πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και μέχρι την καταδίκη του έτσι τον
αποκαλούσαν, ακόμα και ο άγιος Κύριλλος, πως δέχεται τον ορισμό του αιρετικού
προς τον μητροπολίτη Θεόκλητο. Κι αφού οι κανόνες είναι οι θεοί μας κι αν
τους παραβούμε χανόμαστε, πως γίνεται Θεία Λειτουργία άνευ ευλογίας του
επιχωρίου επισκόπου και λειτουργούν κληρικοί από άλλες επαρχίες άνευ αδείας
του, εντός των ορίων του; Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, επιπλήττει τόσο αυστηρά
τον άγιο Επιφάνιο που εντός των ορίων του, ως παρεπιδημούν χειροτόνησε διάκονο
άνευ ευλογίας και κανονικής του αδείας. Μήπως ότι μας βολεύει τελικά είναι
δεσμευτικό κι ότι όχι, μπορεί να καταστρατηγείται. Ένα τελευταίο, μέσα σ’ εποχές, όπου το
σκοτάδι κυριαρχεί, η απόγνωση ζωγραφίζεται στα πρόσωπα όλων μας, Χριστό περιμένουμε να
δούμε από την εκκλησία, Αναστάντα εκ νεκρών. Ζωή γυρεύουμε στην νέκρωση μας.
Έναν λόγο να μας σηκώσει λιγάκι, μια συγνώμη να μας φέρει πιο κοντά σ’ Εκείνον.
Τώρα όσο τίποτε χρειαζόμαστε την εκκλησία μέσα στον κόσμο, να μπει το Φως του
Χριστού σε κάθε γωνιά και να φωτίσει το σκοτάδι. Να διώξει η αλήθεια το ψέμα
του κόσμου, ν’ ανατείλει και πάλι η ζωή. Κι όχι να κλειστεί στον εαυτό
της. Εγώ όταν μικρό παιδί ακόμα στις εποχές του μακαριστού αρχιεπισκόπου
Χριστοδούλου, με τρόμαζαν τα χειροκροτήματα μέσα στον ναό. Έμοιαζε με πολιτική
συγκέντρωση κι όχι με Λόγο Θεού. Σαν αντί του Χριστού, να προβάλλεται ο εαυτό
μας, γι’ αυτό δεν βρίσκει σ’ όλου μας ανάπαυση ο κόσμος, διότι δεν του δίνουμε
Χριστό...
Γεώργιος Τρυφωνόπουλος
Θεολόγος
Αμύνταιο, 53200
6987221930