Λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι ὁ ἐπίσκοπος, κατὰ κύριο καὶ οὐσιαστικὸ λόγο, καὶ ὁ ἱερεύς, κατὰ δευτερεύοντα καὶ σχετικό, εἶναι εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ. Δηλαδὴ βρίσκονται στὴ θέση τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἐκπροσωποῦν, μιλοῦν ἐξ ὀνόματός του καὶ σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιθυμίες του καὶ τὸ εὐαγγέλιό του, προσφέρουν τὴ χάρη τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, λύουν τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ παρέχουν τὴν ἄφεση, καθοδηγοῦν καὶ ποιμαίνουν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Συνεπῶς οἱ πιστοὶ ὀφείλουν νὰ συμπεριφέρονται πρὸς τοὺς ποιμένες ὅπως θὰ συμπεριφερόταν στὸν ἴδιο τὸν Χριστό, νὰ τοὺς τιμοῦν, νὰ τοὺς ὑπακούουν, νὰ εἶναι ἑνωμένοι μαζύ τους. Καὶ οἱ ποιμένες ὅμως πρέπει συνεχῶς νὰ σκέπτονται τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τὰ ἔργα του, τὰ λόγια του, τὸν ἓν γένει βίο καὶ τὴν πολιτεία του.
Ἃς δοῦμε λοιπὸν τί σημαίνει νὰ βρίσκεται ὁ ποιμὴν εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ. Σύμφωνα μὲ τὰ εὐαγγέλια πρέπει νὰ νηστεύει καὶ νὰ προσεύχεται ἀπολύτως γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα -μέχρι καὶ 40 μέρες- νὰ μὴ ξεχνᾷ ὅτι ὁ διάβολος ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν πιστὸ μόνο μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία, νὰ μὴ ξεχνᾷ ὅτι ὁ Χριστὸς περνοῦσε ὅλη τὴ νύχτα προσευχόμενος σὲ δύσκολες ποιμαντικὲς στιγμές, ὅπως πρὶν ἐκλέξει τοὺς μαθητές του.
Πρέπει νὰ εἶναι πιὸ ἀκτήμων -εἰδικὰ ὁ ἄγαμος- καὶ ἀπὸ τὰ ἄγρια θηρία. Ἡ ἀκτημοσύνη τοῦ αὐτὴ νὰ μὴ εἶναι ἐξ ἀνάγκης ἀλλὰ προαιρετικὴ καὶ σφόδρα ἐπιθυμητή. «Ὅρος ἀφιλαργυρίας' οὕτως θέλει τὸ μὴ ἔχειν ὡς θέλει τὶς τὸ ἔχειν» λένε οἱ πατέρες. Ἐξυπακούεται ὅτι μετὰ ἀπ’ αὐτὰ θὰ εἶναι τελείως ἀνάργυρος. Τοὺς τυχὸν ἐράνους καὶ τοὺς δίσκους καὶ τὰ παγκάρια πάντοτε ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων θὰ διαχειρίζεται καὶ θὰ διαθέτει καὶ θὰ προσέχει μήπως ἐμφανισθεῖ κάποιος Ἰούδας μέσα στοὺς συνεργάτες του ἣ μήπως καταντήσει καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος σὰν τὸν Ἰούδα.
Ἐπιβάλλεται ν’ ἀγαπᾷ τοὺς πάντες ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς του, νὰ τοὺς εὐλογεῖ καὶ νὰ μὴ τοὺς καταριέται, νὰ τοὺς εὐεργετεῖ, καὶ νὰ προσεύχεται γὶ αὐτοὺς ποὺ τὸν καταδιώκουν. Νὰ συγχωρεῖ ἀκόμη καὶ τοὺς σταυρωτές του. Νὰ πλένει τὰ πόδια τῶν μαθητῶν του καὶ νὰ ἐργάζεται μὲ τὰ ἴδια τοῦ τὰ χέρια, τρέφοντας καὶ αὐτούς, ὅπως συνήθιζε ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Ἔχει ὑποχρέωση νὰ ἐλέγχει μὲ δύναμη τὸ παντοειδὲς κακό' μερικὲς φορὲς νὰ παίρνει καὶ τὸ φραγγέλιο. Νὰ ξηραίνει κάποτε κάποια συκιὰ ἢ νὰ στέλνει κάποια γουρούνια νὰ γκρεμοτσακιστοῦν' ὥστε νὰ δείχνει ἔμπρακτα τί τιμωρία περιμένει τοὺς ἄκαρπους καὶ ὅσους ἀκολουθοῦν ἀνεπιστρεπτὶ τὸν χοιρώδη βίο. Τὴ στιγμὴ ποὺ θέλουν νὰ τὸν κάνουν βασιλιά, γιατί τοὺς χόρτασε ὑλικά, νὰ ἔχει τὴ δύναμη νὰ φεύγει στὴν ἐρημιὰ μόνος-μονώτατος καὶ νὰ προσεύχεται, ἐπιζητῶν τὴν συντροφιὰ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὶς τιμὲς τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐπιμένουν νὰ τὸν ἀνακηρύξουν βασιλιὰ καὶ φωνάζουν ὡσαννὰ καὶ ζήτω καὶ χειροκροτοῦν καὶ στρώνουν χαλιὰ ἢ τὰ ροῦχα τους ἀπὸ κεῖ ποὺ θὰ περάσει ἐκεῖνος, μὴ μπορώντας ἀλλιῶς νὰ τοὺς νουθετήσει, ν’ ἀνεβαίνει σ’ ἕνα γαϊδουράκι κονιορτοποιώντας ἔτσι τὸν κοσμικὸ Μεσσία ποὺ λατρεύουν.
Ἡδονικὰ νὰ τέρπεται καὶ νὰ εὐχαριστεῖται μὲ τὶς «ἀσθένειες τοῦ» δηλαδὴ μὲ τὶς φυλακίσεις, τοὺς διωγμούς, τὶς συκοφαντίες, τοὺς ὀνειδισμούς, τοὺς λιθοβολισμούς, τὰ μαστιγώματα, τὶς ἀγρυπνίες, τὶς ὑποχρεωτικὲς πεῖνες καὶ τὶς προαιρετικὲς νηστεῖες, τὴν καθημερινή του προσαγωγὴ γιὰ θανάτωση…Αὐτοὺς ποὺ προσπαθοῦν νὰ τὸν ἀποτρέψουν ἀπὸ τὸ μαρτύριο ἀκόμη καὶ ἐὰν εἶναι φίλοι, συγγενεῖς κατὰ σάρκα καὶ πνεῦμα, μαθητές, πνευματικά του παιδιά, θὰ τοὺς λέγει ἀπερίφραστα καὶ δίχως ὑποχωρήσεις «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ σκάνδαλόν μου εἰ ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων». Νὰ κηρύττει συνεχῶς τὸ «μετανοεῖτε», ὅτι «στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδός», ὅτι «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ εἰσελθεὶν ἠμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». Κυρίως νὰ κλαίει γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων καὶ γιὰ τὸ κακὸ ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο καὶ σπάνια νὰ γελᾷ.
Νὰ ἔχει τὸ προορατικό' νὰ διαβάζει τὶς σκέψεις τῶν ἀνθρώπων. Νὰ προφητεύει, νὰ θαυματουργεῖ ποικίλως καὶ ποικιλοτρόπως, νὰ βγάζει δαιμόνια, νὰ ἐπιτελεῖ ἰάσεις.
Νὰ κηρύττει σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγέλιο, ὅτι ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς καὶ ὅτι οἱ θεοὶ τῶν εἰδωλολατρῶν εἶναι δαιμόνια. Ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ Θεὸς ἀληθινὸς ποὺ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐνσαρκώθηκε καὶ βίωσε τὸ μυστήριό της κενώσεως. Ὅσοι θεωροῦν τὸν Χριστὸ ὡς ἁπλὸ ἄνθρωπο μόνο ἢ ἀκόμη καὶ προφήτη ἢ μεγάλο μύστη ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο ποὺ παραθεωρεῖ τὴν θεία τοῦ φύση δὲν μποροῦν νὰ σωθοῦν ἐπ’ οὐδενί. Ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, Θεὸς ἀληθινός, καὶ σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ προσωπικὴ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅτι ὑπάρχει Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία –ἡ Ὀρθόδοξη- καὶ ὅτι οἱ ἄλλες «ἐκκλησίες» εἶναι ἁπλῶς χριστώνυμοι-ἐγκόσμιοι ὀργανισμοί. Εἶναι βασιλεῖες ἐκ τοῦ κόσμου τούτου τοῦ ὁποίου τὸ «σχῆμα παράγει»(ΑΚορ.7,31).
* * * * * *
Ὅπως φαίνεται ξεκάθαρα ἀπὸ τὰ προεκτεθέντα μόνο ἕνας ἅγιος μπορεῖ νὰ γίνει ἐπίσκοπος ἢ ἱερεὺς καὶ οἱ πλεῖστοι τῶν ἐπισκόπων καὶ ἱερέων καταχρηστικῶς καὶ κατ’ ἄκραν οἰκονομίαν βρίσκονται εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ. Μερικοὶ δὲ μὲ τὰ ὅσα κάνουν, ὅπως λέγει ὁ Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης, ἔπρεπε νὰ ἐκβληθοῦν καὶ ἀπὸ τὴ τάξη τῶν λαϊκῶν χριστιανῶν. Καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι τόσο μεγάλο καὶ ἀπαιτητικὸ τὸ ἐπισκοπικὸ καὶ ἱερατικὸ ἀξίωμα, λέγει ὁ ἴδιος πατέρας, θὰ πρέπει «τὸν ἔρωτα πρὸς αὐτὸ οὔτε οἱ λίαν εὐδόκιμοι νὰ τὸν τρέφουν στὴ ψυχὴ τοὺς ἀλλὰ μὲ κάθε τρόπο νὰ τὸν ἀπωθοῦν». Καὶ συμπληρώνει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ὅτι λόγω τῶν ἐξοντωτικῶν ἀπαιτήσεων τῆς ἀρχιερωσύνης καὶ τῆς ἱερωσύνης ἐλάχιστοι τῶν ἀξιωματούχων τῆς Ἐκκλησίας θὰ σωθοῦν.
Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων θὰ πρέπει οἱ εὑρισκόμενοι εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ νὰ κατέχονται συνεχῶς ἀπὸ αὐτομεμψία, συντριβή, ταπείνωση, ἐξουθένωση, στεναγμούς, ἀγωνία καὶ συνεχῆ ἀνησυχία καὶ ἀδιάλειπτη ἐκζήτηση τοῦ θείου ἐλέους. Νὰ βιώνουν κατὰ Χριστό, ὅσο εἶναι δυνατό, τὸ ἀνυπόφορο μαρτύριο τῶν ἀπαιτήσεων τῆς ἱερωσύνης καὶ ποτὲ νὰ μὴ θεωροῦν τὸ «εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ» μέσο καὶ πρόφαση γιὰ ἡγεμονικὴ ἔπαρση καὶ ἐγωϊσμό, γιὰ ὑπερφίαλες ἀπαιτήσεις τιμῶν καὶ δόξας κοσμικῆς, γιὰ βίωση ἡσυχίας, ρᾳστώνης καλοπεράσεως καὶ ἡδονικῆς ἀπολαύσεως. Νὰ ἀναρωτιώνται εἶμαι πιὸ φτωχὸς ἀπὸ τὰ πιὸ φτωχὰ πνευματικά μου παιδιά' εἶμαι πιὸ γυμνός, πιὸ πεινασμένος, πιὸ ἄστεγος, πιὸ ἀκτήμων, πιὸ ἀπροστάτευτος, πιὸ ἀδικημένος, πιό…
Καὶ ἂν τίποτα ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω δὲν πετυχαίνουν, τουλάχιστον, ἃς φυλάσσουν τὴν καθαρότητα τοῦ δόγματος καὶ τῆς ἓν Χριστῷ ἀποκαλύψεως. Γένοιτο.
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
|
