Αντι-Θέσεις σε οικουμενιστικές Θέσεις μιας εισήγησης.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε την βαθειά θλίψη μας για την οπτική γωνία με την οποία προσεγγίζουν οι Ιεράρχες μας τις Εκκλησιαστικές εξελίξεις. Χωρίς να σημαίνει τούτο ότι δεν μένουμε έκπληκτοι και εμπρός στην «ιστορική μοναδικότητα» της αδιαφορίας των υπολοίπων μελλών της Εκκλησίας, για τις ίδιες εξελίξεις. Από την πλευρά λοιπόν των κατ’ εξοχήν αρμοδίων επισκόπων, λάθος προσεγγίσεις στα Εκκλησιαστικά δρώμενα, από την πλευρά δε των κατ’ εξοχήν «φυλάκων» του Ορθοδόξου φρονήματος, των πιστών δηλαδή, αδιαφορία.
Θα έγραφε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εμπρός στην όλη εικόνα όπως αυτή φανερώνεται εμπρός μας… «…Βλέπω να μαίνεται η θάλασσα παντού, να αναμοχλεύεται από τα βάθη της αβύσσου, πτώματα ναυτικών να επιπλέουν, και άλλα να έχουν καταποντιστεί. Βλέπω τα σανιδώματα των πλοίων διαλυμένα, σπασμένα τα κατάρτια, σκισμένα τα πανιά, τα κουπιά πεσμένα από τα χέρια των κωπηλατών, τους καπετάνιους αντί να κρατούν γερά το τιμόνι, να κάθονται στο κατάστρωμα, με τα χέρια πλεγμένα γύρω απ’ τα γόνατα, αδύναμοι μπρος στα γινόμενα, να κλαίνε, να θρηνούν, να ολολύζουν , να ολοφύρονται μοναχά. Μήτε ουρανό ξεχωρίζω, μήτε πέλαγο μακριά, μήτε μια μικρή έστω σπίθα φως. Παντού βαθύ σκοτάδι, αδιαπέραστο πηχτό, τόσο που δε βλέπεις το διπλανό σου, μόνο το άγριο πλατάγισμα των κυμάτων ακούς να χτυπούν τα πλευρά των πλοίων, να ορμούν σαν θαλάσσια θηρία κατά των επιβατών! Μπορώ να κάνω την εικόνα ακόμα πιο ζοφερή, να φτάσω ως εκεί που δεν παίρνει των δεινών την περιγραφή. Αλλά, όποια απεικόνιση των πραγμάτων κι αν επιχειρήσω, δε χωρεί αμφιβολία ότι είναι κατώτερη από τα όσα επισυμβαίνουν δεινά…1».
Κάπως έτσι ή και ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα… και ενώ λέγαμε ότι οι οικουμενιστές δεν έχουν πλέον να πουν τίποτε… ήρθε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας να ταράξει τα νερά με την εισήγησή του στο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα Επιμόρφωσηςκληρικών και στελεχών της Ι. Μ. Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης με θέμα «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον».
Βέβαια δεν θα μας απασχολούσε το θέμα, αν δεν ήμασταν λόγω της διακοπής του μνημοσύνου, οι κάποιοι εξ αυτών που απευθύνεται, και εμμέσως «στοχοποιεί». Η λέξη αποτείχιση που χρησιμοποιεί, ασφαλώς μας αφορά. Λοιπόν όσο μας το επιτρέπει η ελάχιστη θεολογική μας κατάρτιση σε σχέση με την πανεπιστημιακή καθηγητική υπόσταση του εισηγητού, θα προσπαθήσουμε αγαπητικά, χωρίς ίχνος πικρίας ή άλλου ολέθριου συναισθήματος παρά μόνον λύπης, να εκφράσουμε τις«αντι-θέσεις» μας, στις όποιες κατά την άποψή μας λάθος «θέσεις» της εισήγησης.
Το θέμα ήταν «Σημαινόμενα για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Όχι τυχαία η χρήση της λέξης «Σημαινόμενα». Βέβαια «επισήμως» την μετέφρασαν «Τα υπέρ και τα κατά, πριν και μετά..»… Μόνη της η λέξη θα μπορούσε να αποτελέσει το περιεχόμενο ενός ολοκλήρου σεμιναρίου. Θα το πούμε πιο απλά«Σημαινόμενα» είναι αυτά τα οποία εννοούνται, και εκφράζονται με τη χρήση της εννοίας «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο».
Θα περιμέναμε λοιπόν να διαβάσουμε, υπό ποίους πραγματικούς όρους πραγματοποιήθηκε, τι πράγματι οριοθέτησε, τι πράγματι θεσμοθέτησε, ποια αλήθεια εφανέρωσε, τέλος πάντων σε τι η «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος» είναι ακόλουθη των Αγίων και Μεγάλων Συνόδων της Ορθοδοξίας. Τίποτε από αυτά δεν περιλαμβάνει η εισήγηση. Λυπηρό αλλά πραγματικότητα. Αντ’ αυτού έχουμε εμπρός μας ένα κείμενο πολιτικο-κοινωνικο-εθνικολογικής διάστασης στο μεγαλύτερο μέρος του. Πουθενά η ακολουθία των Πατέρων πλην ελαχίστων σημείων εξ’ υποχρεώσεως. Πουθενά η αναφορά στην αυθεντικότητα της Ορθοδόξου Πίστεως. «Έσω των οδόντων» η παρουσία των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων. Πουθενά η Εκκλησία. Και αν όντως δεν υπάρχουν όλα αυτά στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο τότε γιατί τους ενοχλεί ο αγαπητικός μας έλεγχος; Αν πάλι υπάρχουν, γιατί δεν τα αναπτύσσουν να τα διαβάσουμε και εμείς οι «περι-λυπούμενοι» για να χαρούμε; Πικρή αλήθεια οι διαπιστώσεις αυτές.
Και ας αρχίσουμε με αυτήν την περιβόητη αποξένωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ας πούμε εδώ ότι, όσοι έχουμε διαβάσει τα κείμενα της συνόδου της Κρήτης, αλλά κυρίως τις κατά καιρούς υποστηρικτικές αρθρογραφικές προσπάθειες, έχουμε εντοπίσει, μία «φοβική αναφορά», που πολλές φορές παίρνει μορφή τραγική, εμφόβου ψυχικής καταστάσεως απέναντι στην «αποξένωση», στην «απομόνωση» της Εκκλησίας μας σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι ένας φόβος που δεν συνάδει με τις Ορθόδοξες καταβολές. Αλίμονο.
Αναφέρει λοιπόν η εισήγηση: «..ὁ ἀείμνηστος Γέρων Μητροπολίτης Ἐφέσου Χρυσόστομος Κωνσταντινίδης, σέ μία ὁμιλία του μέ θέμα: «Τά σημεῖα τά ἑνοῦντα καί διαιροῦντα τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν», ἐπισήμανε ὅτι τά χρόνια βαρίδια τῆς ἀποξένωσης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας θά πρέπει να ἀντιμετωπιστοῦν ἀπό μία Πανορθόδοξη Σύνοδο, ἄποψη ἡ ὁποία ἄφηνε ἀρκετά περιθώρια αἰσιοδοξίας γιά τή συγκεκριμένη χρονική περίοδο.»
Τι είναι αυτό που πρέπει να μας κάνει να δεχθούμε ότι η Ορθοδοξία πριν την Σύνοδο της Κρήτης ήταν σε αποξένωση; Τι να δεχθούμε δηλαδή; Ότι ο κ. Φραγκίσκος (ο πάπας για κάποιους) έχει σημαντικώτερη παρουσία παγκοσμίως από τον Οικουμενικό Πατριάρχη μας; Και σε τι συνίσταται η «σημαντικότητα»; Δηλαδή υπάρχει κάτι παγκοσμίως το οποίο μπορεί να συγκριθεί Εκκλησιολογικά και Ομολογιακά με την Ορθόδοξη ακτινοβολία του Αγίου Όρους; Υπάρχει κάτι παρόμοιο με την παρουσία του έργου του Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου στην Αμερική; Λάθος λοιπόν τα περί απομόνωσης και εκ του πονηρού, για να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα «τρόμου»… Διαχέουν με πονηρία τον φόβο «Αμάν και πως μείναμε μόνοι μας». Γιατί αυτός ο φόβος; Αρνήθηκε ποτέ η Εκκλησία τον «εν μετανοία ερχομό» κάποιου, ακόμα και αιρετικού; Δεν κηρύττουμε το του Ευαγγελίου «Τον ερχόμενον προς με, ου μη εκβάλω έξω; (Ιω. 6,37)». Δηλαδή με απλά λόγια, μας φοβίζουν ότι επιλέγουμε την απομόνωση, αν δεν θέλουμε να έλθει στο σπίτι μας αυτός που θα βιάσει την κόρη μας. Για τ’ όνομα του Θεού.!!! Και αυτό το λέμε, διότι μόνο με «βιασμό» μπορεί να συγκριθεί ως γεγονός, η επικοινωνία με τους αιρετικούς, έτσι όπως αποτυπώνεται δια των “Internet media”, και κάτω από τις συνθήκες και «συγκαταβάσεις» που επιτελείται. Ουσιαστικά επικοινωνούμε ίσοις όροις με τους βιαστές της Αγίας μας Πίστεως, μεταπίπτοντες στη κατάσταση των παραβατών των Ιερών Κανόνων.
Στην αμέσως επόμενη παράγραφο περιγράφεται στην εισήγηση, το κλίμα, και το όραμα που οδήγησε στην πραγμάτωση της Συνόδου της Κρήτης. Δεν γνωρίζουμε πολλούς οραματιστές «Ορθοδόξους» που να είχαν διακαή πόθο και όραμα την Σύνοδο της Κρήτης. Μόνοι «οραματιστές» οι προκάτοχοι προκαθήμενοι του Οικουμενικού θρόνου, και ο σημερινός Πατριάρχης μας, συνεπικουρούμενοι βέβαια από τους γνωστούς ανά εποχές και χρονικές περιόδους κύκλους οικουμενιστών. Βέβαια πουθενά στην εισήγηση τα λόγια του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς. Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, αυτός ο φωτισμένος σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας μας, μας παρέδωσε για την Σύνοδο του Κολυμπαρίου. Φωτισμένα ομιλεί προς την Ιεραρχία της Σερβίας: «Τό ὀρθοδοξότερον εἶναι νά μή συγκληθεῖ καθόλου ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος ἤ νά μή συμμετάσχει κάποιος σ’ αὐτήν». Διότι «τί δύναται νά περιμένει κανείς ἀπό μίαν τοιαύτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον; Ἕν μόνον: σχίσματα καί αἱρέσεις καί διαφόρους ἄλλας συμφοράς. Αὐτό εἶναι ἡ βαθεῖα μου αἴσθησις καί ἡ πλήρης ὀδύνης ἐπίγνωσις. Δι’ αὐτό παρακαλῶ καί ἱκετεύω τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας νά ἀπόσχει ἀπό τήν συμμετοχήν εἰς τήν προετοιμασίαν τῆς Συνόδου καί ἀπό τήν συμμετοχήν εἰς τήν Σύνοδον2». Πουθενά και τα λόγια του Αγίου Παϊσίου για την Σύνοδο της Κρήτης: «Καταλαβαίνετε τί πάει νὰ γίνη; ἔλεγε. Θὰ φύγη ἡ παράδοση καὶ θὰ μείνει ἡ παράβαση!». Φανερό γιατί απουσιάζουν τα παραπάνω. Δεν εξυπηρετούν οι ανωτέρω θέσεις το πνεύμα της εισήγησης.
Διαβάζουμε στη συνέχεια: «…Μέ τίς ζυμώσεις καί τίς συζητήσεις αὐτές, σηματοδοτήθηκε καί μία μεγάλη περίοδος ἀκμῆς τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας, σέ θέματα ἐκκλησιολογικά, ἀνθρωπολογικά καί ποιμαντικά, μέ τά ὁποῖα φανερωνόταν ἕνας γόνιμος διάλογος καί μία προβληματική σπουδαίων θεολόγων γιά τήν προβολή τῆς πατερικῆς σκέψης και θεολογίας στόν σύγχρονο κόσμο.».
Μιλήσαμε στην αρχή για λάθος πνευματική προσέγγιση. Να η απόδειξη. Αλήθεια λοιπόν πρέπει να δεχθούμε ότι η «Πατερική σκέψη και Θεολογία» οδήγησε στην Σύνοδο της Κρήτης; Μα και οι οικουμενιστές θεολόγοι, οι αρθρογράφοι και απολογητές του Φαναρίου υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο. (Όρα Καθηγητής Γρηγόριος Λαρεντζάκης3). Δεν αμφισβητούν το ότι αυτό που οδήγησε στην σύνοδο της Κρήτης, είναι η επικράτηση της παναίρεσης του οικουμενισμού. Αλλά και αυτό που θεσμοθέτησε η Κρήτη είναι δυστυχώς ο οικουμενισμός. Άλλο πράγμα… το ότι δεν θεωρούν και δεν ονομάζουν τον οικουμενισμό παναίρεση.
Και συνεχίζει η εισήγηση: «Ἔτσι λοιπόν ἡ Πανορθόδοξη Σύνοδος φαίνεται ὅτι ἀποτελοῦσε ἀπαίτηση τῶν καιρῶν καί ἡ πορεία πρός αὐτήν ἦταν μονόδρομος, ὅπως καί ἡ ἐγγύτερη ἐπικοινωνία τῶν ἀπομονωμένων τότε μεταξύ τους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐξαιτίας τῶν διαφόρων κοινωνικοπολιτικῶν καταστάσεων. Ἐπιπλέον ἡ χάραξη μιᾶς κοινῆς γραμμῆς σέ πανορθόδοξα προβλήματα καί ἡ σύγκληση τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἦταν ἀναγκαία, ἀπαιτοῦσε ὅμως βήματα προσέγγισης καί συνεργασίας καί ὄχι ἀπομόνωσης ἤ ἀποξένωσης, ἐνῶ τό ὅραμα ὅλων τῶν κατά καιρούς ὑπευθύνων στήν πορεία πρός τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, γιά πολλές δεκαετίες πρίν, ἦταν ἀφενός ἡ φανέρωση τῆς δυναμικότητας τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ στή ζωή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί ἀφετέρου ἡ ἐπαναλειτουργία τοῦ θεσμοῦ αὐτοῦ, σέ πανορθόδοξο πλέον ἐπίπεδο, γεγονός τό ὁποῖο καί τελικά ἐπιτεύχθηκε.»
Εδώ όντως είναι αληθινή αρχικά η προσέγγιση της εισηγήσεως!!!. Οι «καιροί»απαιτούν να πάψουμε ως Ορθοδοξία να υποστηρίζουμε την αυθεντικότητα της Αγίας Πίστεως των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων μας. Τούτο υπηρέτησε άριστα εν πολλοίς η σύνοδος της Κρήτης. Οι «καιροί» εκβιάζουν τους λαούς και τις πίστες, «όλες τις πίστες», να πάψουν να υποστηρίζουν την μοναδικότητά τους. Οι «καιροί» ετοιμάζουν τον δρόμο του Παγκόσμιου Αυτοκράτορος. Και δυστυχώς βρέθηκαν προκαθήμενοι να συμβάλουν στο παγκόσμιο αυτό δόλιο παίγνιο. Ίσως μη έχοντας συνειδητοποιήσει τι πράττουν.
Βέβαια σαφώς αφήνεται στην εισήγηση να διαφανεί η ανάγκη της επικοινωνίας των «απομονωμένων». Διαφαίνεται ότι η προσπάθεια της εισήγησης θα επικεντρωθεί στο γεγονός της συμβολής του «υπαρκτού» σοσιαλισμού στην τότε απουσία επικοινωνίας μεταξύ των τοπικών Εκκλησιών. Βέβαια πουθενά αναφορά για το ότι η διωκομένη Εκκλησία της εποχής εκείνης, γέννησε Αγίους…. Η τότε εν διωγμώ ευρισκομένη Εκκλησία Αγιάσθηκε. Η σημερινή δεν γνωρίζουμε… τι θα γίνει με τα οικουμενιστικά της ανοίγματα. Όσο για το ότι επιτεύχθηκε επιτέλους η περιβόητη«συνοδικότητα», ας μην το φωνάζουμε δυνατά, οι εκπρόσωποι του μισού και πλέον ορθοδόξου πληρώματος, δεν ήταν παρόντες. Βέβαια όχι γιατί υστερούν, (πλήν εξαιρέσεων), σε «οικουμενιστικότητα»… Αλλά αφού μετράμε παρουσίες, πρέπει να αναφερθεί. Όπως επίσης είναι ντροπή να μιλάμε για «συνοδικότητα», και προκαθήμενοι να υπογράφουν στην θέση επισκόπων που αρνούνται συνειδησιακά να υπογράψουν…. (Αρχιεπίσκοπος Κύπρου4). Ακόμα χειρότερα να μιλάμε για «συνοδικότητα» και να μην τηρούν οι εντεταλμένοι τις εντολές μίας ολόκληρης Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, και κατά παράδοξο τρόπο να μην «ανοίγει ούτε ρουθούνι»…. Ή μήπως λέμε ψέματα;
Στην επόμενη παράγραφο διαβάζουμε: «Τά σημαντικά θέματα, μέ τά ὁποῖα ἀσχολήθηκε ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, ὅπως ἡ ἐκκλησιολογική αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἡ ἐν ἀγάπῃ καί ἐν διαλόγῳ συνάντηση μέ τίς ἄλλες Ἐκκλησίες καί Ὁμολογίες, μέ σκοπό τήν ἑκατέρωθεν κατανόηση τῆς ἀρχαίας χριστιανικῆς παράδοσης, τά κωλύματα τοῦ γάμου και γενικότερα ἡ στήριξη τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας, τό ἡμερολογιακό ζήτημα καί τό πασχάλιο, ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας στόν σύγχρονο κόσμο, συνήργησαν καί στήν ἀνάδειξη τῆς ποιμαντικῆς ἐπικαιρότητας καί εὐαισθησίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.»
Εδώ ας μας επιτραπεί και πάλι να εκφράσουμε την αντίθεσή μας. Έπρεπε να γίνει η σύνοδος της Κρήτης, για να ασχοληθούμε με την «εκκλησιολογική αυτοσυνειδησία μας» ως Ορθόδοξη Εκκλησία; Μας έλλειπε η εκκλησιολογική αυτοσυνειδησία; Και ακόμα στους διαφόρους και περίφημους πλέον διαλόγους, ο σκοπός μας είναι και «εμείς» οι μέσα στα νάματα της Ορθοδοξίας βιούντες, να κατανοήσουμε την αρχαία χριστιανική παράδοση; Θα το αντιλαμβανόμασταν αυτό, ως επιδιωκόμενο για τους αιρετικούς συνομιλητές μας. Δηλαδή δεν βιώνουμε καθημερινά την χριστιανική παράδοση; Δεν φέρουμε την Ομολογία των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων μέσα μας και έξω μας, ως Εκκλησία; Σε τι σκότος έχουμε περιπέσει, για να ζητούμε τα βρούμε αυτά μέσα από μία σύνοδο που είναι ηλίου φαεινότερο γιατί έλαβε χώρα…. Κύριε ελέησον.
Το ημερολογιακό δε, δεν το ακούμπησε η σύνοδος της Κρήτης, ούτε και το πασχάλιο.
Διαβάζουμε στη συνέχεια «..Τό πλέον ἀνησυχητικό ὅμως εἶναι ὅτι ἡ μετασυνοδική αὐτή πραγματικότητα ἐπιβεβαιώνει τό γεγονός ὅτι ἐλάχιστοι ἀκαδημαϊκοί θεολόγοι καί ἀκόμη λιγότεροι ἐπίσκοποι πλέον ἀσχολοῦνται μέ τά ἰδιαίτερα θέματα τῆς Συνόδου, ἴσως γιατί ἡ ἴδια ἡ θεματολογία τῆς Συνόδου θεωρεῖται, προϊόντος τοῦ χρόνου, ὡς ἀνεπίκαιρη.
Δέν θά ἦταν ἐπίσης ὑπερβολή νά εἰπωθεῖ ὅτι τελικά ἡ ὑπόθεση τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου διασώζεται στήν ἐπικαιρότητα χάρις στην κριτική, τήν ὁποία ἀσκοῦν οἱ λεγόμενοι φονταμενταλιστικοί κύκλοι, οἱ ὁποῖοι δέν προβάλλουν μία ἐποικοδομητική κριτική, ἡ ὁποία εἶναι θεμιτή, (Ερώτηση: Αλήθεια είναι όντως θεμιτή η κριτική θέση και στάση απέναντι στην σύνοδο της Κρήτης;) ἀλλά προσπαθοῦν νά ἀποδομήσουν τόν συνοδικό χαρακτήρα της, χαρακτηρίζοντάς την ὡς ληστρική ἤ προσύνοδο, καί νά ἀποδυναμώσουν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἀπαξιώνοντας συγχρόνως τόν συνοδικό θεσμό, μέ πρώτιστη ἐπιδίωξη τήν ἀμφισβήτηση τοῦ σημαντικοῦ, τοῦ συντονιστικοῦ καί τοῦ οὐσιαστικοῦ ρόλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡς τοῦ Πρώτου στή διακονία τῆς ἑνότητας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Ὅλα αὐτά ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἀνάπτυξη μιᾶς ἀκατάσχετης φλυαρίας καί ἀτεκμηρίωτης ἀντισυνοδικῆς ἐπιχειρηματολογίας, ἐνῶ παράλληλα ταλαιπωρεῖται ἡ ἑνότητα τόσο ἀπό τήν ἐπιλεκτική ἀναφορά «ἀποσπαραγμάτων» ὅσο καί ἀπό τή «ζυγομαχία» περί τῶν ὅρων, ὅπως γιά παράδειγμα γιά τή χρήση τοῦ ὅρου «Ἐκκλησία - Ἐκκλησίαι» σέ σχέση πρός τούς ἄλλους ἑτερόδοξους Χριστιανούς ἤ τοῦ ὅρου «ἀνθρώπινο πρόσωπο.»
Να εντοπίσουμε λοιπόν εδώ την προσπάθεια αφ’ ενός μεν να παρουσιασθεί η σύνοδος ως κάτι που έληξε και τελείωσε. Απέθανε και ετάφη. Έτσι είχε γραφεί σε κάποιο άρθρο εφημερίδος5…. Λοιπόν δεν ισχύει αυτό. Τουλάχιστον δεν μας αφήνει να εφησυχάσουμε ούτε το άρθρο 13 παρ. 2 του κανονισμού λειτουργίας, αλλά ούτε και το άρθρο 22 του Έκτου κειμένου, πάνω στο οποίο θα μιλήσουμε αναλυτικότερα στην συνέχεια. Μήπως κάνουμε λάθος;.
Επίσης δεν διασώζεται στην επικαιρότητα η σύνοδος εξ αιτίας «μόνο» ημών των «φονταμενταλιστικών κύκλων», αλλά μάλλον και η παρουσία αυτής ταύτης της εισήγησης σε ένα τέτοιο και με αυτό το θέμα, και αυτό το κύρος, πρόγραμμα επιμόρφωσης αποδεικνύει ότι και άλλοι την θέλουν στην δημοσιότητα…. Για τους δικούς τους βέβαια λόγους. Όμως υποβάλλουμε μία «αγαπητική» απορία. Πως γίνεται οι άνθρωποι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τους περίφημους διαλόγους, να μην δέχονται τον διάλογο με τα ίδια τους τα παιδιά; Εμείς προς κάθε κατεύθυνση κραυγάζουμε ότι καθόλου δεν είμαστε εχθροί της συνοδικότητας. Καθόλου δεν απομειώνουμε την κυριαρχική παρουσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου μας. Τον πόνο μας εκδηλώνουμε, όταν βλέπουμε τον Πατριάρχη μας να ίσταται επί ίσοις όροις με τους αιρετικούς. Την αποστροφή μας εκφράζουμε, όχι προς τον Πατριάρχη μας, αλλά προς τις αιρετικές θέσεις τις οποίες κηρύττει γυμνή τη κεφαλή, και πλειστάκις και ποικιλοτρόπως.
Βέβαια εν τη ροή του λόγου να πούμε ότι ούτε μία φορά δεν αναφέρεται στην εισήγηση ο όρος αιρετικός και αίρεση. Φαίνεται ότι οι μόνοι πλέον αιρετικοί είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Όλοι οι άλλοι εν τη πράξη έχουν γίνει αποδεκτοί ως Εκκλησίες. Ετερόδοξες… αλλά Εκκλησίες. Αυτή είναι η περίφημη «συνοδικότητα» την οποία υποστηρίζουν οι οικουμενιστές της Κρήτης. Αυτή την συνοδικότητα σήκωσε η σύνοδος της Κρήτης ως σημαία της. Μία συνοδικότητα που καταπατά βάναυσα την Αγιοπατερική παράδοση, έστω και αν «λεκτικά» την υποστηρίζει.
Όσο για την χρήση του όρου «Εκκλησία» και για την χρήση του όρου «πρόσωπο» έχουν κάνει καταπληκτικές αναφορές και Ιεράρχες Θεολόγοι, και καθηγητές Θεολόγοι, σε επίπεδο τέτοιο που δεν στέκεται η άποψη που διατυπώνεται στην εισήγηση. (Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου6,7).
Συνεχίζουμε να διαβάζουμε: «Ἁποτέλεσμα ὅλης αὐτῆς τῆς ἀντίδρασης ἦταν νά μετατεθεῖ το ἐνδιαφέρον ἀπό τά σημαντικά κείμενα καί τά οὐσιαστικά θέματα, μέ τά ὁποῖα ἀσχολήθηκε ἡ Σύνοδος καί τά ὁποῖα παρήγαγε, σέ ἥσσονος σημασίας διορθωτικές ἀναφορές, ἐπισημάνσεις καί προτάσεις, οἱ ὁποῖες ἀπηχοῦν ὁμολογιακοῦ τύπου ἀπολυτοποιήσεις καί ἀπολυτότητες».
Η αντίδραση λοιπόν οι δική μας είχε όλες αυτές τις βαριές επιπτώσεις στη σύνοδο της Κρήτης; Αλήθεια, ποία είναι τα σημαντικά κείμενα; Ποία είναι τα ουσιαστικά θέματα; Η σύνοδος που λίγο πιο πάνω ήταν ξεχασμένη από την συνείδηση του κόσμου… ξαφνικά γιατί γίνεται σημαντική; Και πού βρίσκεται το σημαντικό της παρουσίας της; Για να δούμε… θα μας το πουν στην συνέχεια;
Διαβάζουμε λίγο παρακάτω: «…κύκλοι ὕψωσαν ἕνα νέο «μεσότοιχο» μεταξύ τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐνισχύοντας τήν προσυνοδική ἐσωστρέφειά τους μέσα ἀπό ἕναν νεοζηλωτισμό, οἱ ἐκφραστές τοῦ ὁποίου κινοῦνται ἀπό τήν ἐμμονή στην ἰδιογνωμοσύνη τους, ἐπειδή θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους ταγμένους ὡς ὑπέρμαχους φύλακες τῆς Ὀρθοδοξίας.»
Πάλι να εκφράσουμε την απορία μας. Γιατί η εμμονή στην γνώμη τους, για κάποιους είναι «νεοζηλωτική ιδιογνωμοσύνη», που στο κάτω κάτω-κάτω της γραφής στηρίζεται στην Ορθόδοξη Πατερική Παράδοση; Και γιατί η «μεταπατερική ισχυρογνωμοσύνη» κάποιων άλλων είναι κάτι που πρέπει να περάσει άνευ ελέγχου; Ποίος είναι τέλος πάντων αυτός που επιδιώκει να περάσει το «αλάθητο» για τον εαυτό του. Ο θέτων τον εαυτόν του οικιοθελώς στο περιθώριο λόγω της αγάπης της Αληθείας της Αγίας Πίστεώς μας, ή ο επιδιώκων να επιβάλει την μεταπατερική «κατάσταση» και την οικουμενιστική αίρεση πανορθοδόξως, οργανώνοντας με«χειρουργικές κινήσεις ακριβείας» την σύνοδο της Κρήτης;.
Και το «κρετσέντο» του εκφοβισμού πλησιάζει. Διαβάζουμε: «Πολυλογοῦν ἀτεκμηρίωτα καί δεν ἀντιλαμβάνονται ὅτι βρίσκονται ἐγκλωβισμένοι στόν πειρασμό τῆς ὁποιασδήποτε αὐτοπροβολῆς τους ἤ καί κάποιας ἄλλης σκοπιμότητας.»
Είναι πραγματικά δύσκολο να χαρακτηρίσουμε το κείμενο με το οποίο ασχολούμαστε, όταν, τον δια της Αγιοπατερικής παράδοσης της Εκκλησίας μας έλεγχο της οργάνωσης της συνόδου της Κρήτης, και του περιεχομένου των κειμένων της, τον ονομάζει «ατεκμηρίωτη πολυλογία». Γιατί αν ονομασθεί «ατεκμηρίωτη πολυλογία» η παράθεση των Ιερών Κανόνων, και η επιβλητική παρουσία της Αγιοπατερικής εμπειρίας, τότε πώς να ονομάσουμε την «αναίσχυντη παραβίαση»των Ιερών κανόνων και των Αγιοπατερικών κειμένων που επισυνέβη καθ’ όλη την εκατονταετηρίδα της προετοιμασίας της περιβόητης συνόδου; Πώς να χαρακτηρίσουμε τον «βιασμό» του Ορθοδόξου συναισθήματος από προκαθημένους των δεκατεσσάρων Εκκλησιών, μέσω των συμπροσευχών και των αγαπητικών συναναστροφών με τους αιρετικούς; Πώς να ονομάσουμε την παρουσία των αιρετικών σ’ αυτήν την ίδια την σύνοδο και στο Ορθόδοξο συλλείτουργο των προκαθημένων; Πώς να σταθούμε απέναντι στον βιασμό της συνείδησής μας όταν βλέπουμε τον Πατριάρχη μας και τους άλλους δορυφόρους του, να περιδιαβαίνουν την γη καταπατώντας τους Ιερούς Κανόνες; Ακόμα πώς να χαρακτηρίσουμε την «απάθεια» της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, απέναντι στην «Υπό τουΑρχιμ. Χρυσοστόμου Πήχου Ηγούμενου της Ιεράς Μονής Λογγοβάρδας Πάρου κατατεθείσα μήνυση με τίτλο: Κατάγνωσις Ετεροδιδασκαλιών διατυπωθεισῶν ὑπὸ τῆς αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου8»; Λοιπόν μία είναι η λέξη που αρμόζει. Προδοσία της Πίστεως. Βαρύς λόγος αλλά αληθινός.
Είναι λυπηρό επίσης να χαρακτηρίζονται «ἐγκλωβισμένοι στόν πειρασμό τῆς ὁποιασδήποτε αὐτοπροβολῆς τους ἤ καί κάποιας ἄλλης σκοπιμότητας»,άνθρωποι που δεν είχαν κανέναν λόγο να θέσουν την ύπαρξή τους στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Ο μόνος λόγος η πραγματική και άδολη αγάπη προς τον Κύριο. Εδώ δεν χρειάζεται να παραθέσουμε «αντίθεση». Η κατανόηση αρκεί. «Εξ’ ιδίων τους… ίσως κρίνουν τα αλλότρια».
Συνεχίζοντας την ανάγνωση της εισήγησης διαβάζουμε: «Διαφεύγει τίς περισσότερες φορές ἀπό τούς ἐκφραστές τῆς νοοτροπίας αὐτῆς τό γεγονός ὅτι μία τέτοια ἐξέλιξη, ἐάν διογκωθεῖ, θα ἔχει ὡς συνέπεια τήν ἀλλοίωση τῆς ταυτότητας τῆς Ἐκκλησίας, γιατί θα λειτουργήσει φυγόκεντρες τάσεις».
Με απλά λόγια μη μιλήσει κανείς αντίθετα από την γνώμη του «ενός». Αυτοί που κόπτονται για την συνοδικότητα, την νοούν μόνο ως εργαλείο της επιβολής της γνώμης του «ενός». Γιατί δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη για να κατανοήσει κανείς ποιος επιθυμούσε διακαώς την σύνοδο της Κρήτης, ούτε βέβαια και χρειάζεται ιδιαίτερη αντιληπτική ικανότητα για το πώς την επέβαλε. Μα αυτό σε τι διαφέρει από την «αυταρχικότητα του αλαθήτου»; Και κάτι ακόμα αυτή την «προσοχή» για να μην δημιουργηθούν «φυγόκεντρες δυνάμεις», που τελικά δεν είναι φυγόκεντρες«αυτές» οι δυνάμεις, αλλά «κεντρομόλες» γιατί αυτές οδηγούν στην Εκκλησία και όχι οι άλλες, αυτήν λοιπόν την μέριμνα δεν πρέπει κατ’ εξοχήν να την έχουν οι «επι-σκοπόν» επίσκοποι; Είδαμε να ανάβει λαμπτήρας χωρίς να περνά ηλεκτρικό ρεύμα; Ας μην πατάμε τον διακόπτη, αν θέλουμε να μην ανάβει ο λαμπτήρας. Τον διακόπτη της αιρέσεως τον πάτησε η σύνοδος της Κρήτης. Και ο νοών, νοείτω.
Και επιτέλους αφού κτίσθηκαν τα θεμέλια της εισήγησης, περνάμε στους πάνω ορόφους. Τα βέλη τώρα προς τις αντιδρώσες Τοπικές Εκκλησίες. Διαβάζουμε λοιπόν λίγο παρακάτω: «Τί συνέβη σέ αὐτές τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες μέχρι το προπαρασκευαστικό στάδιο εἶχαν ὑπογράψει καί ἀποδεχθεῖ τά Συνοδικά Κείμενα καί ἀπαιτοῦσαν ἁπλῶς τήν ἐπικαιροποίησή τους καί τη φιλολογική τους διόρθωση; Γιατί ξαφνικά ἀρνήθηκαν νά ὑπογράψουν τά τελικά Κείμενα ἤ ἐπέλεξαν τήν ἀποχή ἀπό τίς ἐργασίες τῆς Συνόδου; Ἦταν ἁπλῶς τό θέμα «ζηλωτισμός – φιλελευθερισμός», «συντηρητισμός – παραδοσιακότητα» ἤ οἱ περί τούς ὅρους ἐπιφυλάξεις;
Μία ἀντίδραση, ἡ ὁποία ἔχει μόνον ὡς κάλυμμά της τά θέματα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς πίστης, ἐνῶ στήν οὐσία φαίνεται ὅτι τά κίνητρα εἶναι περισσότερο ἐκκλησιαστικοῦ καί πολιτικοῦ καί λιγότερο θεολογικοῦ προβληματισμοῦ, θεωρῶ ὅτι ἀπαιτεῖ μεγαλύτερη ἀνάλυση, ἐμβάθυνση καί ἀξιολόγηση».
Εδώ λοιπόν αρχίζει η εισήγηση να «στοχοποιεί» για τα επόμενα επιχειρήματα, τους μη συμμετέχοντες. Δηλαδή εξ αρχής θα πρέπει να εντοπίσουμε την δικολαβίστικη διάθεση !!! Δεν φταίνε για τα κακώς κείμενα των «κειμένων και των γεγονότων της Κρήτης», οι «παρόντες και συμμετέχοντες»… αλλά φταίνε οι «απόντες και διαμαρτυρόμενοι» -για τους δικούς του βέβαια έκαστος λόγους-… μα απόντες!!!. Κύριε ελέησον.
Υποθετικός ο προβληματισμός του κειμένου. Η απάντηση όμως πρέπει να είναι ευθεία. Ότι και να υποθέσουμε ότι πραγματικά συνέβη στο παρασκήνιο, θα επηρεάσει θετικά ή αρνητικά την αξία των κειμένων; Μα γιατί να ασχοληθεί κάποιος με αυτούς που δεν συμμετείχαν… και όχι με αυτούς που συμμετείχαν. Αδιανόητη αυτή η προσέγγιση. Εκείνοι καλώς ή κακώς, καλώς κατ’ εμάς, δεν συμμετείχαν. Ας μας πουν ευθαρσώς οι υποστηρικτές τα έργα και τις ημέρες της συνόδου και των μετασχόντων σ’ αυτήν. Πάντως είναι ηλίου φαεινότερον ότι θα επιχειρηθεί και όντως έτσι συμβαίνει παρακάτω να επιρριφθεί το βάρος της απουσίας σε αίτια πολιτικο-εθνικο-ιδεολογικά… παρά σε αίτια θεολογικά.
Αλλά και αν ακόμα δεχθούμε ως μη καλή ενέργεια το γεγονός της αποχής των τεσσάρων Αυτοκεφάλλων Εκκλησιών, σε τι απομειώνεται το γεγονός της συνοδικής επευλόγησης, έστω και κατ’ οικονομία, των μεικτών γάμων; Σε τι απαξιώνεται το γεγονός της αναγνωρίσεως Εκκλησιαστικότητας στους αιρετικούς; Γιατί δεν θα πρέπει να αισθανθούμε προδομένοι με την σε Πανορθόδοξο επίπεδο, μειωτική «αποδοχή» της συμμετοχής μας στο Π.Σ.Ε; Γιατί δεν μιλάμε ανοικτά; Γιατί επιχειρούμε να καλύψουμε τα γεγονότα με άλλα που, αν όντως συμβαίνουν, είναι απαράδεκτα… αλλά εμάς δεν μας αφορούν. Και αλήθεια, γιατί να δεχθούμε τις υποθέσεις της εισήγησης, τις άνευ αποδεικτικών στοιχείων, και να μην υποψιασθούμε… από γεγονότα όχι υποθέσεις… όπως π.χ. το γεγονός της παρουσίας της κ. Προδρόμου… στην «γραμματειακή» υποστήριξη της συνόδου της Κρήτης. Ποία είναι η κ. Προδρόμου; Το γνωρίζουμε9.!!!.
Λοιπόν εν τέλει.. μας αφορά το γεγονός της θεσμοθέτησης των κειμένων της Κρήτης τα οποία ουσιαστικά και με την σειρά τους θεσμοθετούν την παναίρεση του οικουμενισμού σε πανορθόδοξη κλίμακα. Ναι ή Όχι;
Και διαβάζουμε αμέσως παρακάτω: «Οἱ Ὀρθόδοξες αὐτές Ἐκκλησίες, ἄν καί ἀντιλαμβάνονται ὅτι δεν μποροῦν νά ἀρνηθοῦν τό στοιχεῖο ταυτότητας μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας και τῆς «ἀλήθειας τῶν πραγμάτων», ὡς μία σχέση ταυτότητας μεταξύ Ἐκκλησίας καί Συνόδου (βλ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου), ἐντούτοις δεν ἀποδέχονται ὅτι ἡ μή συμμετοχή τους στή Σύνοδο εἶναι ἔκφραση μιᾶς ἄλλης ἀντίληψης καί αὐτοσυνειδησίας γιά τό τί εἶναι Ἐκκλησία καί πῶς σχετίζεται ἡ Ἐκκλησία πρός τό γεγονός τῆς Συνοδικότητας.»
Ερώτημα αυθόρμητο. Ο προβληματισμός της ταύτισης της Εκκλησίας με την Αλήθεια, έτσι όπως μας τον παραδίδει και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, άραγε απασχόλησε τους οραματιστές διοργανωτές της συνόδου της Κρήτης; Βοά ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς «Ποίος όμως κλήρος ποία μερίς, τις γνησιότης προς την του Χριστού Εκκλησίαν τω συνηγόρω του ψεύδους; Εκκλησία "στύλος και εδραίωμα της αληθείας" εστιν... Και γαρ οι της Χριστού Εκκλησίας της αληθείας εισί· και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί». Τον ακούει κανείς; Ποίαν αλήθεια ακολούθησε η σύνοδος της Κρήτης; Σε τι αποδεικνύεται η σύνοδος της Κρήτης ακόλουθη των Αγίων Πατέρων και των Αγίων Συνόδων όταν ονομάζει «Εκκλησίες» τους αιρετικούς; Και πως γίνεται να έχουν την απαίτηση η προκαθήμενοι να τους ακολουθήσουν, όταν αποδεικνύονται στην πράξη ότι ναι μεν φωνάζουν για την «συνοδικότητα», αλλά μια συνοδικότητα που την χρησιμοποιούν για να αναιρέσουν τις αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων. Το λέμε αυτό γιατί με ποίο δικαίωμα και στο όνομα ποίας συνοδικότητας, αίρονται τα αναθέματα των Αγίων Συνόδων και ονομάζουμε τους αιρετικούςμονοφυσίτες και και τους αιρετικούς προτεστάντες εικονομάχους, και τουςαιρετικούς παπικούς πνευματομάχους, και … και.. τους ονομάζουμε αδελφούς και «Εκκλησίες»;
Η απάντηση καίει, όπως καίγονται τα σωθικά κάθε συνειδητού Ορθοδόξου μπροστά στα ανόσια της Κρήτης. Απαντούμε λοιπόν ότι το γεγονός της συνοδικότητας δεν είναι πιο σπουδαίο από το γεγονός της Αληθείας της Αγίας Πίστεώς μας. Η συνοδικότητα χωρίς την Αλήθεια είναι χειρότερη από το ίδιο το ψέμα. Είναι λύκος με προβιά προβάτου, έτοιμος να κατασπαράξει το ποίμνιο. Τούτο μαρτυρείται και από τον Άγιο Θεόδωρο Στουδίτη, και από τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, και από τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, και από πλήθος Αγίων που διέλαμψαν δια της ομολογίας της Αληθείας της Πίστεώς μας.
Και συνεχίζουμε την ανάγνωση.. λίγο παρακάτω ταυτόχρονα δε και εν τη ροή της ανάγνωσης εκφράζουμε και τις «αντι-θέσεις» μας: «Οἱ παραπάνω ἀντιδράσεις, ὅπως παρουσιάστηκαν, ἐπιβεβαιώνουν τήν ὕπαρξη ἑνός ἐνδοορθόδοξου «ψυχροῦ πολέμου» μεταξύ ἑνός ἰδεολογικοποιημένου τρόπου ζωῆς, ὁ ὁποῖος ἐκφράζεται κυρίως στον χῶρο τῆς Ἁνατολικῆς Εὐρώπης μέ συγκεκριμένες θέσεις καί ἀπόψεις, και ἑνός φοβικοῦ συνδρόμου σέ κάθε μοντέλο κοινωνίας, πού ὑποδεικνύει ἕναν δυτικό προσανατολισμό ὡς πρός τόν ἐκκλησιαστικό τρόπο ζωῆς, ὅπου ἡ σχέση μέ τόν Θεό δέν βιάζει ποτέ την ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά τή σέβεται καί τήν ἀποδέχεται μέσα ἀπό τήν ἀγάπη, γιατί ἡ ἐκκλησιαστική ζωή σημαίνει ἐμπιστοσύνη, ὁδηγεῖ στή σχέση καί ὄχι στην ἀπομόνωση, ἐκφράζεται ὡς κοινωνία καί διάλογος μέ τή διαφορετικότητα καί τήν ἑτερότητα.»
Αφήνονται λοιπόν ελεύθερα να φανούν, τα «αυθαίρετα» συμπεράσματα, περί υπάρξεως ψυχροπολεμικού κλίματος, με απώτερο βέβαια σκοπό να μην μείνουν περιθώρια στους αντιδρώντες να έχουν την ελευθερία της γνώμης τους και των επιλογών τους. Και αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή διαφοροποιούνται από τις επιλογές μιας ομάδας οικουμενιστών οι οποίοι «κρίμασι οις ίδε Κύριος» οδηγούν την Εκκλησία στην ολέθρια πορεία της αιρέσεως. Και εδώ να ρωτήσουμε: Υπάρχει άραγε τρόπος ζωής που δεν έχει βάση κάποια ιδεολογία; Και αλήθεια πιστεύουμε ότι σήμερα στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία παρέχεται η ελευθερία στους λαούς να επιλέξουν τον τρόπο της ζωής τους; Μήπως εδώ να ακούσουμε τον τεθνεώτα πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες ποία άποψη έχει για τους διαφωνούντες με την Παγκοσμιοποίηση10;
Παρακαλούνται οι αναγνώστες να παρακολουθήσουν το προτεινόμενο βίντεο, πριν συνεχίσουμε τον προβληματισμό μας.
Και ακόμα, αλήθεια ο «δυτικός προσανατολισμός ὡς πρός τόν ἐκκλησιαστικό τρόπο ζωῆς», μπορεί να είναι το ζητούμενο για την Ορθοδοξία μας; Κάτι υποψιαζόμασταν αλλά είναι δυνατόν αυτά να λέγονται από χείλη επισκόπου; Πού είστε Άγιοι Φώτιοι; Πού είστε Αγιοι Γρηγόριοι; Πού είστε οι ομολογητές και μάρτυρες της πίστεως να δείτε τι μας προτείνουν τα χείλη και οι γραφίδες των διαδόχων σας. Αυτό που εσείς αναθεματίσατε ως προσέγγιση στον τρόπο θέωσης, σήμερα καθίσταται το ζητούμενο από τους σύγχρονους Ιεράρχες. Κύριε μην ακούς. Κύριε ελέησον.
Και ακόμα: «..ὅπου ἡ σχέση μέ τόν Θεό δέν βιάζει ποτέ την ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά τή σέβεται καί τήν ἀποδέχεται μέσα ἀπό τήν ἀγάπη».
Πού συμβαίνει αυτό στην Δύση; Καλά ποιος έκανε τις σταυροφορίες; Ποιος πούλησε τους μαύρους ως δούλους; Ποιος ο υποκινητής των δύο Παγκοσμίων πολέμων; Ποιος επέβαλε δικτατορίες; Ποιος η αιτία της κατάρρευσης της Σερβίας, της Λιβύης, της Αιγύπτου. Ποιος οργάνωσε τον ISIS; Ποιος η αιτία των μνημονίων και της «κρίσεως» που βιώνει η χώρα μας; Στο σπίτι του κρεμασμένου, μιλάμε για σχοινί; Ποιος οργανώνει την απαξίωση των αιωνίων αξιών; Ποιος θεσμοθετεί την αλλαγή φύλου, ποίος δημιουργεί νέα, ποίος ελέγχει συνειδήσεις;. Ποιος επιβάλλει σύμφωνα συμβίωσης; Ποιος ψεκάζει; Ποιος επιβάλλει τον απόλυτο έλεγχο της ελευθερίας του προσώπου; Ποίος για να μην πολυλογούμε προλειαίνει την έλευση του Αντιχρίστου; Και κάτι τελευταίο. Δεν συμφωνούμε με την κατεύθυνση που οδηγεί την σκέψη η εισήγηση. Ο Κύριος είπε: «καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς. Ιω. 8.32». Λοιπόν η Δύση ούτε την «αλήθεια» υπηρετεί, ούτε την «Αλήθεια» αγαπά. Για τον λόγο τούτο είναι δέσμια των παθών της. Η Δύση δεν γνωρίζει τι θα πει ελευθερία. Την ελευθερία την βιώνουν όσοι βιώνουν την παρουσία του Κυρίου στην καθημερινότητά τους. Είναι αστείο να μιλάμε για ελεύθερη Δύση.Αυτά τα λένε μόνο οι πολιτικοί. Και αυτό δεν σημαίνει ότι αναφερόμαστε μόνο γεωγραφικά στη Δύση. Δύση είναι κάθε τόπος που δέχθηκε και βιώνει την απόλυτη αποστασία, όπως μας την προτείνουν τα σκοτεινά κέντρα των αποφάσεων είτε είναι στη Δύση…Δύση είτε είναι στη Δύση… Ανατολή.
Οι παραπάνω λόγοι μας στέκουν εν πολλοίς και απέναντι στην επόμενη παράγραφο:.
«Τί σημαίνει αὐτός ὁ «ψυχρός πόλεμος»; Ὅτι κάποιες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, κυρίως σλαβόφωνες, θεωροῦν ὅτι εἶναι ἀπορριπτέα κάθε μορφή «φιλελεύθερου» μοντέλου κοινωνίας, μέ το ἐπιχείρημα ἀφενός ὅτι κινδυνεύει ἡ Ὀρθοδοξία καί ἀφετέρου ὅτι ὁ ἐκκλησιαστικός τρόπος ζωῆς θά ἀλλοιωθεῖ. Θεώρησαν λοιπόν ὅτι ἡ ἴδια ἡ Σύνοδος θά ἔπρεπε μέ τίς Ἁποφάσεις Της νά ἀποτελέσει το «ἀνάχωμα» πρός κάθε τάση δῆθεν ἐκδυτικισμοῦ τῆς ζωῆς καί τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας σέ τόπους κυρίως Ὀρθοδόξους, προκειμένου οἱ χῶροι αὐτοί νά μήν ἐκκοσμικευθοῦν δυτικότροπα.»
Χωρίς να θελήσουμε να γίνουμε περαιτέρω απολογητές και υποστηρικτές των μη μετασχόντων στην σύνοδο της Κρήτης, ας μας επιτραπεί μία έκφραση απορίας. Πως γίνεται εκείνοι που έχουν αποδειχθεί θιασώτες της παπικής παρουσίας, εκείνοι που ανεθριάστως την απολυταρχική και αλάθητη παρουσία του πάπα την ονομάζουν αγιότητα. Πως γίνεται εκείνοι που εντοπίζουν και θαυμάζουν και προτείνουν ως τρόπο θρησκευτικής έκφρασης, στη θέση του Αγιοπατερικού μοντέλου της Ορθοδόξου παραδόσεως την «φιλεύθερη» παπική εμπειρία!!! Πως τολμούν και αρθρώνουν λόγο; Τουλάχιστον θα μπορούσαν να συνεχίσουν έστω να κινούνται υπογείως, υπηρετούντες τα σκοτεινά σχέδιά του οικουμενισμού.
Και συνεχίζει η εισήγηση:…
4. Αὐτό τό ὁποῖο ὅμως ἐπιδιώκετο ἀπό τίς συγκεκριμένες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Ἁνατολικῆς Εὐρώπης ἦταν ἡ ἐπιβολή μιᾶς ἰδεολογικοποιημένης Ὀρθοδοξίας, ἑνός δηλαδή ἰδεολογικοῦ μορφώματος μέ ἐπικάλυμμα θεολογικῆς κατοχύρωσης, τό ὁποῖο μπορεῖ νά συντηρηθεῖ καί συγχρόνως νά ἐκφράσει ἕνα ἄλλο μοντέλο ζωῆς με θρησκοληπτικές ἀντιλήψεις καί κοινωνικές προεκτάσεις. Τί συνεπάγεται αὐτό;
α) Ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τήν υἱοθέτηση μιᾶς ἀντίληψης θρησκοληπτικοῦ συντηρητισμοῦ μετατρέπεται ἀπό Ἐκκλησία σέ σέκτα, σέ ὁμάδα ἰδεολογική μέ κομματική ἀντίληψη λειτουργίας, τά δέ μέλη τῆς Ἐκκλησίας δέν κατανοοῦνται ὡς πιστοί ἀλλά ὡς ὀπαδοί.
β) Ὅτι ἡ πίστη, ὡς «ἄνωθεν κατερχομένη», ἐπιβάλλεται στή ζωή τῶν ἀνθρώπων μέσα ἀπό πεποιθήσεις, ἀλάθητες ἀποφάσεις, ὑποχρεωτικές ὁδηγίεςκαί διδασκαλίες, καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἡ πίστη ὑποτάσσει τή συνείδηση τῶν ἀνθρώπων ὑπό τή μορφή μιᾶς ἐξαναγκαστικῆς ἐξουσίας. Μετατρέπει δηλαδή τούς φορεῖς καί ἐκφραστές αὐτῆς τῆς πίστης σέ δουλικούς ἐνθουσιαστές αὐτῆς, ὑπό τό κράτος μάλιστα τῆς ὁποίας τρομοκρατοῦνται καί συντρίβονται.
γ) Ὅτι κάθε τι τό δυτικό καί νέο εἶναι ἀπορριπτέο, ἐπειδή θεωροῦν ὅτι ἀλλοιώνει τό μοντέλο τοῦ χριστιανοῦ καί μάλιστα τοῦ Ὀρθόδοξου, ὁ ὁποῖος εἶναι «ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ», «τό νέον ἔθνος», «ὁ ἐκλεκτός λαός τοῦ Θεοῦ», ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι λαοί, οἱ δυτικοί, ἐξ αἰτίας τῆς θρησκευτικῆς τους διαφοροποίησης δέν ἔχουν θέση στό γεγονός τῆς σωτηρίας καί ἄρα εἶναι ἀπόβλητοι καί καταδικαστέοι.
Μέ αὐτή τήν ἀντιδυτική ἀντίληψη ἐκκλησιαστικότητας τονίζεται μία μορφή ἰδεολογικοῦ μοντέλου καί θρησκοληπτικῆς «ἀποκλειστικότητος» Ὀρθοδοξίας, ὡς ἰδεολογήματος καί ὄχι ὡς τρόπου καί στάσης ζωῆς, ἐνῶ συγχρόνως κατανοεῖται ἀποκλειστικά ὡς παραδοσιακός μόνον ὁ ἀνατολικός τρόπος ζωῆς, ὁ ὁποῖος εἶναι καί ὁ μοναδικός πού δίνει νόημα σέ αὐτή τή ζωή καί προοπτική μέλλοντος.
Κάθε τι τό ἀνατολικό εἶναι σωτήριο, κάθε τι τό δυτικό εἶναι ἁμαρτωλό και ἀπορριπτέο ἤ καί καταραμένο καί καταδικαστέο.
Αὐτή ἡ ἀντίληψη προσπαθεῖ νά ἐπιβληθεῖ μέ τήν παροῦσα ἀντιδρῶσα κατάσταση, ἡ ὁποία τείνει νά καταστεῖ ἰσχυρή μέ ἀκμή τοῦ ὅλου ζητήματος τήν ἀντίδραση γιά τή σύγκληση τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου. Ἁντίδραση ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στη διαμόρφωση μιᾶς κατάστασης μανιχαϊστικά διχαστικῆς μέ ἀποκλεισμούς καί πολώσεις, ἡ ὁποία παρασκηνιακά φαίνεται ὅτι ὑποκινεῖται ἀπό τό «γνωστό» ἐκκλησιαστικοπολιτικό δίδυμο, πού τόσο πολιτικά, ὅσο και ἐκκλησιαστικά, μετέρχεται τρόπους καί μεθόδους πρός ἀπόκτηση πρωτείων ἐξουσίας καί ἡγεσίας στούς ἀντίστοιχους χώρους καί με ἐπιδίωξη τή δημιουργία ἀνάλογων ζωνῶν ἐπιρροῆς, μέσα στό ἴδιο το ἐκκλησιαστικό σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας».
Με άλλα λόγια πρέπει να δεχθούμε ότι η στάση απέναντι στην Κρήτη των διαφωνουσών Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, αλλά και κατ’ επέκταση η στάση καθενός διαφωνούντος, φέρει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που αναφέρονται παραπάνω και ….φέρεται υπ’ αυτών.
Δηλαδή. Τον κίνδυνο μετατροπής της Εκκλησίας σε σέκτα!!! Το ότι η Αγία Πίστη των Πατέρων, η αποκαλυφθείσα Πίστις ημών, έχει επιπτώσεις τραγικές!!! Τις αλάθητες αποφάσεις!!!!, Τις υποχρεωτικές οδηγίες και διδασκαλίες!!!. Την υποταγή της συνείδησης των ανθρώπων.
Πρέπει να δεχθούμε, δεν γίνεται διαφορετικά!! Ότι η Πίστις μας στο κάτω-κάτω της γραφής πρέπει να προσαρμοσθεί , να εκσυγχρονισθεί. Δεν είναι σωστό να αισθάνεται και να προβάλλει την αυθεντικότητά της. Αλλά βάζοντας νερό στο κρασί της να αποδεχθεί επιτέλους όλα εκείνα τα οποία απέρριψαν οι Άγιοι Πατέρες και ομολογητές. Όλα εκείνα τα οποία αναθεμάτισαν οι Άγιες Οικουμενικές Σύνοδοι. Να αποδεχθεί όλες τις αιρετικές προσεγγίσεις της Δύσης ως την πιθανά καλύτερη προσέγγιση στην θέωση. Αφήνουμε λοιπόν το δάσος που είναι αυτά-ταύτα τα κείμενα της Κρήτης και εντοπίζουμε τη προσοχή μας στο δένδρο που είναι οι όποιες αιτίες της «στάσης» των μη συμμετασχόντων στην σύνοδο.
Προφανής ο ενσπειρόμενος τρόμος. Απαράδεκτη η ενδημούσα «ειρωνική διάθεση» προς τα θέσφατα της Ορθοδόξου ημών Παραδόσεως. Αναφέρεται και ας προσέξουμε: «Ὅτι κάθε τι τό δυτικό καί νέο εἶναι ἀπορριπτέο, ἐπειδή θεωροῦνὅτι ἀλλοιώνει τό μοντέλο τοῦ χριστιανοῦ καί μάλιστα τοῦ Ὀρθόδοξου, ὁ ὁποῖος εἶναι «ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ», «τό νέον ἔθνος», «ὁ ἐκλεκτός λαός τοῦ Θεοῦ», ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι λαοί, οἱ δυτικοί, ἐξ αἰτίας τῆς θρησκευτικῆς τους διαφοροποίησης δέν ἔχουν θέση στό γεγονός τῆς σωτηρίας καί ἄρα εἶναι ἀπόβλητοι καί καταδικαστέοι».
Θα ρωτήσουμε με καλή διάθεση. Υπάρχει κάτι από την Δυτική προσέγγιση στην Αλήθεια της Πίστεως που εμείς ως Ορθόδοξος Εκκλησία το δεχόμαστε ή θάπρεπε να το δεχθούμε; Μήπως τις αιρέσεις των παπικών; Μήπως τις κακοδοξίες των προτεσταντών; Μήπως τις εκλογικεύσεις των Λουθηρανών; Μήπως τους εκφυλισμούς των Ευαγγελικών;.. Τι επιτέλους δεχόμαστε ως σωστό; Και είναι απλά μία «θρησκευτική διαφοροποίηση» η προσέγγιση της Δύσεως στην Αλήθεια της Πίστεως; Έπαψε να ισχύει ότι αποτελούν αιρέσεις, με αιρεσιάρχη τον ίδιο τον αυτοαποκαλούμενο «πάπα» κ. Φραγκίσκο;
Κραυγάζει ο Μ. Φώτιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (866): «Ποιος δε θα κλείσει τα αυτιά του στο άκουσμα της υπερβολικής αυτής βλασφημίας (του filioque) η οποία εναντιώνεται στα Ευαγγέλια, αντιτάσσεται στις αγίες Συνόδους, απορρίπτει τους μακαρίους και Αγ. Πατέρες… αυτούς τους απατεώνες και θεομάχουςκαταδικάσαμε με συνοδική και θεία ψήφο….. αφού εμμένουν στην πολύμορφη πλάνη τους, τους αποκλείσαμε από κάθε χριστιανική κοινότητα… μόνη η κατά του Πνεύματος βλασφημία … αρκεί να τους υποβάλλει σε μύρια αναθέματα … να αποκόψουμε από το σώμα της Εκκλησίας την γάγγραινα της βλασφημίας … να ξεριζώσουμε τα φύτρα της πονηρίας».
Φωνάζει ο Αγ. Μάρκος Ευγενικός (1440): «ουκούν ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και διά τούτο αυτών εχωρίσθημεν … αιρετικοί εισί άρα και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν … πόθεν ουν ημίν ανεφάνησαν εξαίφνης όντες Ορθόδοξοι οι διά τοσούτων χρόνων και υπό τοσούτων Πατέρων και διδασκάλων κριθέντες αιρετικοί; … φευκτέον αυτούς, ως φεύγει τις από όφεως … τους χριστοκαπήλους και χριστεμπόρους». «Ημείς δι’ ουδέν άλλο απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλ’ ή ότι εισίν, ου μόνον σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί».
Βοά η Σύνοδος του 1838 εν Κωνσταντινουπόλει: «να προφυλάξωμεν τα γνήσια τέκνα της Ανατολικής Εκκλησίας από τας βλασφημίας του Παπισμού … τα βάραθρα των αιρέσεων και τους ψυχοφθόρους κρημνούς της παπικής πλάνης των … ίνα γνωρίσητε όσον το διάφορον ημών των Ορθοδόξων από των Κατόλικων, ίνα μη απατάσθε από του λοιπού από τα σοφίσματα και καινοφωνίας των ψυχοφθόρων τούτων αιρετικών … της ματαιόφρονος και σατανικής τούτων αιρέσεως».
Τόσα και άλλα τόσα και μύριες φωνές Αγίων Πατέρων και Συνόδων. Ποίος έχει το δικαίωμα και από πού το αντλεί, αιρετικών προσεγγίσεων σε θέματα Πίστεως και σχέσεων με τους αιρετικούς, έτσι όπως αναφέρονται στην ανά χείρας εισήγηση;
Και όλα αυτά εξ’ αιτίας της «υποτιθέμενης» διάθεσης κάποιων να σφετερισθούν τα πρωτεία!!!... κάποιων άλλων!!…. Σα να μην είπε ο Κύριος «εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος. (Μαρ. 9,35)».
Διαβάζουμε στην συνέχεια της εισηγήσεως: «..Θά ἀναφερθῶ σέ ὁρισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα: α) Ἐνῶ τό γεγονός τῶν μικτῶν γάμων γιά ὁρισμένες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες εἶναι μιά πραγματικότητα, δέν μπορεῖ νά ἑρμηνευθεῖ διαφορετικά ἡ ἔντονη ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας νά μην κατοχυρωθεῖ στό ἀντίστοιχο Συνοδικό Κείμενο, ὡς δυνατότητα τουλάχιστον, ἡ «κατ᾿ οἰκονομίαν» τέλεση μικτῶν γάμων, ὅταν γιά πολλές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες εἶναι ὄχι μόνο ἀπαίτηση ἀλλά καί ἀναγκαιότητα πού ἀπηχεῖται στήν καθημερινή τους πρακτική. Ὁ φόβος τῶν Ἐκκλησιῶν πού ἀντιδροῦν σ᾿ αὐτούς τούς μικτούς γάμους μέ ἑτερόδοξους,ὑποκρύπτει τό φοβικό σύνδρομο τῆς δῆθεν ἀλλοίωσης τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς οἰκογένειας ὡς προτύπου καί τῆς ἐθνικῆς Ὀρθοδοξίας τῆς χώρας τους, ὅμως ξεχνοῦν ὅτι μέ μιά τέτοιου εἴδους ξενοφοβική ποιμαντική καί μέ ἀποκλεισμούς δέν θεραπεύεται τό ὅλο ζήτημα.»
Για να δούμε λοιπόν που βρίσκεται η Αλήθεια. Λέγει το επίσημο κείμενο της εν Κολυμπαρίω συνόδου:
« ….. Περί των μικτών γάμων Ορθοδόξων μεθ’ ετεροδόξων και μη Χριστιανών ήχθη εις την απόφασιν, όπως ο γάμος Ορθοδόξων μεθ’ ετεροδόξων κωλύεται κατά κανονικήν ακρίβειαν (κανών 72 της Πενθέκτης εν Τρούλλω Συνόδου).
Η δυνατότης εφαρμογής της εκκλησιαστικής οικονομίας ως προς τα κωλύματα γάμου δέον όπως να αντιμετωπίζεται υπό της Ιεράς Συνόδου εκάστης αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Εκκλησίας, συμφώνως προς τας αρχάς των ιερών κανόνων, εν πνεύματι ποιμαντικής διακρίσεως, επί τω σκοπώ της σωτηρίας του ανθρώπου.»
Αυτή η αναφερομένη δυνατότητα από πού εκπηγάζει;. Υπάρχει ο κανών 72 της Πενθέκτης εν Τρούλλω Συνόδου ο οποίος λέγει αυτολεξεί: «Μὴ ἐξέστω ὀρθόδοξον ἄνδρα αἱρετικῇ συνάπτεσθαι γυναικί, μήτε μὴν αἱρετικῷ ἀνδρὶ γυναῖκα ὀρθόδοξον συζεύγνυσθαι· ἀλλ᾿ εἰ καὶ φανείη τι τοιοῦτον ὑπό τινος τῶν ἁπάντων γινόμενον, ἄκυρον ἡγεῖσθαι τὸν γάμον, καὶ τὸ ἄθεσμον διαλύεσθαι συνοικέσιον· οὐ γὰρ χρὴ τὰ ἄμικτα μιγνύναι, οὐδὲ τῷ προβάτῳ τὸν λύκον συμπλέκεσθαι, καὶ τῇ τοῦ Χριστοῦ μερίδι τὸν τῶν ἁμαρτωλῶν κλῆρον· εἰ δὲ παραβῇ τις τὰ παρ᾿ ἡμῶν ὁρισθέντα, ἀφοριζέσθω.» Λοιπόν αυτόν εφαρμόζουμε. Δεν πρόκειται απλά για εκκλησιαστική οικονομία. Είναι δυνατόν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες να μας ωθούν προς την ακοινωνησία με αιρετικούς, και εμείς να δεχόμαστε ότι η σύναψη γάμου μεταξύ Ορθοδόξων και ετεροδόξων (αιρετικών)μπορεί να επισυμβεί, χάριν και επί σκοπώ σωτηρίας; Πως γίνεται αυτό; Και πως θέλουν να λέγουν τους εαυτούς τους ακόλουθους των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων. Δηλαδή ποιο θα ήταν το ανακόλουθο; Λοιπόν λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; (Κορ. 6, 14-15)». Φωνάζει ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος στην Β΄ Καθολική επιστολή: «πᾶς ὁ παραβαίνων καὶ μὴ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ Θεὸν οὐκ ἔχει· ὁ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ, οὗτος καὶ τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν ἔχει. εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε· (Ιωαν Β΄ 1,9-10)». Έχουν αυτήν την διδαχή του Χριστού οι αιρετικοί; Μπορούν να λέγονται όχι Εκκλησίες αλλά Χριστιανοί καν, αυτοί που βλασφημούν στο Άγιο Πνεύμα; Αν λοιπόν δεν αφήνει ο Κύριος ούτε στο σπίτι να τους παίρνουμε, ούτε χαιρετισμό να ανταλλάσσουμε, είναι δυνατόν να επιτρέπει μία πανορθόδοξος σύνοδος να έρχονται εις «γάμου κοινωνίαν» οι ευρισκόμενοι εν «χωρισμώ κοινωνίας εν τοις Αγίοις Μυστηρίοις»;
Ας δούμε πως εξετάζει το θέμα ο καθηγητής κ. Τσελεγγίδης στην προς την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος επιστολή του με τίτλο: «Σύντομη αποτίμηση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου». Λέγει ο κ. Τσελεγγίδης : «...Συγκεκριμένα, ἡ προταθεῖσα εἰσήγηση τῶν μικτῶν γάμων ὡς οἰκονομία πέρα ἀπό τήν ἀντικανονικότητα καί τήν παρανομία της, ἀλλά καί τό ὀξύμωρο τῆς σχετικοποιήσεως ἑνός Κανόνα (72) Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Πενθέκτης) ἀπό ἥσσονα «Σύνοδο», στήν ὁποία παραπέμπει τό θέμα εἶναι ἄκρως ἀθεολόγητη, ἐκκλησιολογικῶς. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, συνιστᾶται αὐστηρῶς ἀπό τόν 72ο Κανόνα ἡ ἀκύρωση καί ἡ διάλυση αὐτοῦ τοῦ γάμου, ὡς παράνομη ἐκκλησιολογικῶς συμβίωση. Ἡ περαιτέρω μάλιστα θεολογική τεκμηρίωση τοῦ Κανόνα, δέν ἀφήνει καθόλου περιθώρια γιά ὁποιαδήποτε οἰκονομία. «Οὐ γάρ χρή τά ἄμικτα μιγνύναι», σημειώνει ὁ Κανόνας,«οὐδέ τῷ προβάτῳ τόν λύκον συμπλέκεσθαι, καί τῇ τοῦ Χριστοῦ μερίδι τόν τῶν ἁμαρτωλῶν κλῆρον· εἰ δε παραβῇ τις τά παρ’ ἡμῶν ὁρισθέντα, ἀφοριζέσθω». Δέν εἰσηγεῖται, δηλαδή, ὁ 72ος Κανόνας οἰκονομία, ἀλλά ἐφιστᾶ τήν προσοχή γιά τήν σοβαρότατη παρανομία. Ἡ παρέκκλιση ἀπό τόν συγκεκριμένο Κανόνα συνιστᾶ σοβαρότατη Κανονική παρανομία καί «παραοικονομία», πού ἔχει, ἐπίσης, σοβαρότατες ἐκκλησιολογικές συνέπειες, ἀφοῦ ἀναμειγνύει τά ἄμικτα σέ «ἄμικτη μίξη», «συμπλέκει» ἐκκλησιολογικῶς τό «πρόβατο» μέ τόν «λύκο» καί τήν «μερίδα» τοῦ Χριστοῦ μέ τόν «κλῆρο» τῶν ἁμαρτωλῶν. Τέτοια, ὅμως, μίξη εἶναι ἐκκλησιολογικῶς ἀδιανόητη καί θεολογικῶς καί πνευματικῶς ἀπαράδεκτη.
Μετά από όλα αυτά και τα υπόλοιπα που αναφέρονται στην εισήγηση για το ίδιο θέμα, είναι να αναρωτιέται κανείς αν και κατά πόσο υπάρχει πλέον «ίχνος»Ορθοδοξίας στους οικουμενιστές ή η μόλυνση έχει προχωρήσει τόσο που όχι μόνο νοσούν, αλλά είναι ήδη, εξεταζόμενοι πνευματικά, «όζοντες τεθνηκότες».
Και συνεχίζει η εισήγηση την αποτύπωση της χαώδους αποστάσεως των θέσεών της, από την Αγιοπατερική παράδοση. Λέγει: «Χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι καί οἱ ἀντιδράσεις, οἱ ὁποῖες ἐμφανίστηκαν μέ ἀφορμή τό Κείμενο γιά τίςσχέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τόν λοιπό χριστιανικό κόσμο. Τά προβαλλόμενα ὡς ἀντεπιχειρήματα πρός τό Κείμενο αὐτό ἐκφράζουν ἀπόλυτα μια ἰδεολογικοποιημένη ἀντίληψη Ὀρθοδοξίας. Μία Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία κλείνεται καί περιορίζεται στόν ἑαυτό της καί ἡ ὁποία δέν διαλέγεται με κανέναν ἄλλον πού εἶναι ἐκτός αὐτῆς, κλείνοντας μέ τόν τρόπο αὐτό τον θησαυρό τῆς Ὀρθοδοξίας «ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν».
Αφήνεται να διαφανεί εδώ, ότι δεν θάπρεπε να συμβαίνει αυτό. Δηλαδή δεν πρέπει να φυλάγουμε ως ό,τι το πολυτιμότερο έχουμε, τον Θησαυρό της Ορθοδοξίας; Δεν είναι αυτή η Ορθοδοξία μας η ταυτοποιημένη παρουσία του Ίδιου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Δεν είναι αυτό ό,τι το πολυτιμότερο; Υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο; Λάθος κάνει ο Απόστολος Παύλος όταν λέγει «..εἰ δὲ καὶ ἔστι κεκαλυμμένον τὸ εὐαγγέλιον ἡμῶν, ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις ἐστὶ κεκαλυμμένον, 4 ἐν οἷς ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνος τούτου ἐτύφλωσε τὰ νοήματα τῶν ἀπίστων εἰς τὸ μὴ αὐγάσαι αὐτοῖς τὸν φωτισμὸν τοῦ εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ. οὐ γὰρ ἑαυτοὺς κηρύσσομεν, ἀλλὰ Χριστὸν ᾿Ιησοῦν Κύριον, ἑαυτοὺς δὲ δούλους ὑμῶν διὰ ᾿Ιησοῦν…… 7 ῎Εχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν, (Κορ. Β΄ Κεφ Δ 3-7)».
Μήπως τελικά δεν έχουμε καταλάβει ότι το περιβόητο προς τους αιρετικούς άνοιγμα, έχει μόνο βαριές και ανόσιες επιπτώσεις για την Εκκλησία μας; Δεν είναι εκ των σοβαρωτέρων και μόνη η παραβίαση των Ιερών κανόνων; Αλλά πώς να το αντιληφθούν αυτό, εκείνοι οι οποίοι φλερτάρουν και υπηρετούν την παναίρεση του οικουμενισμού; «Ετύφλωσε τα νοήματα… εις το μη αυγάσαι αυτοίς τον φωτισμόν της Χάριτος».
Συνεχίζουμε την ανάγνωση της εισήγησης έκπληκτοι με τα όσα διαβάζουμε:
«Μέ τήν παροῦσα ἀντίδραση ἐπίσης ἐπιδιώκεται να ἀποτυπωθεῖ μία ἀντίληψη «ἐκκλησιαστικῆς ἀποκλειστικότητας», τήν ὁποία μπορεῖ νά ἐκφράσει μέσα στόν κόσμο ἀποκλειστικά καί μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐνῶ ὅλες οἱ ἄλλες Χριστιανικές Ἐκκλησίες δέν μποροῦν νά διεκδικοῦν την ἐκκλησιαστική τους ταυτότητα καί δέν δύνανται νά διαλέγονται μέ τις Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.»
Επομένως να συμπεράνουμε ότι αφού δεν υπάρχει η «εκκλησιαστική αποκλειστικότητα» στην Ορθοδοξία μας πρέπει να αλλαχθεί και το Σύμβολο της Πίστεως; Μη γένοιτο. Αναθεματίζουν οι Άγιοι Πατέρες αυτούς που θα τολμήσουν κάτι τέτοιο.
Και βέβαια είναι ελεύθερες να διεκδικήσουν οι άλλες «χριστιανικές» ομολογίες την «εκκλησιαστικότητά» τους. Εμείς οι έχοντες την αποκλειστική Αλήθεια, είναι δυνατόν παραβαίνοντες τα όσα μας έχουν παραδώσει οι Άγιοι Πατέρες να τους την παραχωρήσουμε;
Και κάτι ακόμα. Μήπως η επιχειρηματολογία της εισηγήσεως στο σημείο αυτό, είναι η καλύτερη απόδειξη για το ότι «όντως η σύνοδος της Κρήτης αποδεικνύεται αιρετική» καταπατώντας το Σύμβολο της Πίστεως, και ονομάζοντας ως μη όφειλε «Εκκλησίες» τους αιρετικούς; Γιατί λοιπόν κόπτονται οι αντικείμενοι ημών περί των όσων και διά των όσων ελέγχονται. Τα λόγια τους αποδεικκύουν την Αλήθεια των θέσεων ημών των «αθλίων αντιδρώντων».
Διαβάζουμε στη συνέχεια:
«Δέν πρέπει ὅμως νά ξεχνᾶμε ὅτι στοιχεῖο τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας, ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ἁποστόλων, εἶναι ὁ διάλογος με τόν κάθε ἕναν, ὁ ὁποῖος εἶναι «ἐκτός» αὐτῆς. Πρωτεύουσα θέση σ᾿ αὐτή τήν ἀντίδραση ἔχει, ὅπως ἦταν φυσικό, ἡ ὑπονόμευση τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μέ τή Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, τήν ὁποία θεωροῦν ὄχι μόνον ὡς τόν ἰσχυρό ἐκπρόσωπο τῆς Δυτικῆς Χριστιανοσύνης, ἀλλά καί τον μόνον ἐπίσημο καί σοβαρό συνομιλητή μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, γι᾿ αὐτό καί προσπαθοῦν νά δαιμονοποιήσουν αὐτή τή διαλεκτική σχέση. Ὕστερα ἀπό ὅλα αὐτά εἶναι κατανοήτο γιατί ὑπάρχει τόσο ἔντονη ἀντίδραση γιά τό συγκεκριμένο Κείμενο, μέχρι τοῦ σημείου νά ὑποδειχθεῖ καί ἡ ὁλοκληρωτική ἀπόρριψή του.»
Διάλογος μέσα σε τι πλαίσιο; Διάλογος με συμπροσευχές; Διάλογος καταπάτησης των Ιερών κανόνων; Διάλογος με αναγνώριση αληθείας στους αιρετικούς; Είναι διάλογος αυτός; Αλήθεια να ρωτήσουμε θα σκεφτόταν ποτέ αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τους διαλόγους, να αρχίσουμε διάλογο πάνω σε μία «άλλη» ΑΛΗΘΕΙΑ. Την αλήθεια κατοχής του επισκοπικού τους θρόνου; Γίνεται να γίνει διάλογος με τέτοιο θέμα; Όχι βέβαια. Είναι δεδομένος και ο θρόνος και η εν Χάριτι κατοχή του θρόνου υπό του επισκόπου, εφόσον τούτο επισυμβαίνει δια της πιστής τήρησης των Ιερών Κανόνων. Η διαφωνία μας λοιπόν δεν είναι για τον «διάλογο», αλλά για το περιεχόμενο των διαλόγων και για τα όσα γεγονότα συνοδεύουν αυτούς τους διαλόγους τα οποία είναι Εκκλησιαστικώς και Ιεροκανονικώς απαράδεκτα. Γεγονότα που συνεπάγονται καθαιρέσεις…..
Λέγει ο Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος: «..Και εάν θέλουν διαλόγους και συζητήσεις αυτά πρέπει να γίνουν επάνω εις το σύμβολον της πίστεως εις δέκα λεπτά της ώρας. Συμφωνείτε; αποπτύετε την πλάνην και τας αιρέσεις σας; επιστρέφετε εις τον Θεόν και την Αγίαν Εκκλησίαν; Σας δεχόμαστε. Δεν δέχεσθε; πηγαίνετε εκεί που σας στέλλουν οι Άγιοι Απόστολοι, οι Άγιοι Πατέρες και αι επτά Οικουμ. Σύνοδοι, εις το ανάθεμα....».
Έτσι μιλούν οι Άγιοι.
Βέβαια ξεχνά τελείως η εισήγηση το θέμα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Το συγκεκριμμένο έκτο κείμενο της συνόδου της Κρήτης έχει αφιερώσει στην συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο Π.Σ.Ε τα άρθρα από 16 έως και 19, θεσμοθετώντας ουσιαστικά αυτήν τη εκτροπή από την Αγιοπατερική Παράδοση. Η συμμετοχή μας στο Π.Σ.Ε είναι αυτή καθ’ εαυτή «αδιάντροπη έκφραση» της αιρέσεως του οικουμενισμού.
Θα ήταν παράλειψη αν στο σημείο αυτό δεν παραθέταμε και το άρθρο 22 για να καταδείξουμε την απομάκρυνση της συνόδου της Κρήτης από την Πατερική γραμμή. Το άρθρο τούτο επίσης «επί σκοπόν» δεν ακουμπά η εισήγηση. Λέγει λοιπόν το συγκεκριμμένο άρθρο: «22. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησίαθεωρεῖ καταδικαστέαν πᾶσαν διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ὑπό ἀτόμων ἤ ὁμάδων, ἐπί προφάσει τηρήσεως ἤ δῆθεν προασπίσεως τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας. Ὡς μαρτυρεῖ ἡ ὅλη ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ διατήρησις τῆς γνησίας ὀρθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον διά τοῦ συνοδικοῦ συστήματος, τό ὁποῖον ἀνέκαθεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀπετέλει τήν ἀνωτάτην αὐθεντίαν ἐπί θεμάτων πίστεως καί κανονικῶν διατάξεων (κανών 6 τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).»
Δηλαδή οι δέκα άγιοι προκαθήμενοι δεν σκέφθηκαν ότι οι ενέργειές τους που αντιβαίνουν στην Αγιοπατερική γραμμή, γίνονται αιτία της ταραχής που θα επικρατήσει, και επικρατεί μέσα στην Εκκλησία. Κατά ανεξήγητο τρόπο όμως, προβλέποντάς την, (άραγε γιατί αν είχαν καθαράν την φωλεάν τους;) προειδοποιούν… ότι δεν θα γίνουν δεκτές αντιδράσεις. Αν αυτό που περιγράφεται εδώ εμπεριέχει δόση αλήθειας, θα έπρεπε ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός να είναι αναθεματισμένος, και όλη η Εκκλησία ενωμένη με τους Λατίνους. Ή κάνουμε λάθος;
Ας θυμηθούμε μέσα από το πλήθος των σοβαρών θεολογικών προσεγγίσεων για το θέμα της νομιμοποίησης της εμπεριστατωμένης αντίδρασης στα κακώς κείμενα των κειμένων της Κρήτης, το άρθρο με τίτλο «Λίγο ΜΕΤΑ την «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου11. Λέγει «..Με αυτήν την έννοια κάθε Σύνοδος δεν υπέρκειται της Εκκλησίας, αλλά εκφράζει την ζωή και το φρόνηµα της Εκκλησίας, δηλαδή την εµπειρία και την θεολογία των Αγίων και κρίνεται από αυτούς. Άλλωστε, είναι γνωστός ο λόγος του Αποστόλου Παύλου: «ουκ οίδατε ότι οι άγιοι τον κόσµον κρινούσι;» (Α΄ Κορ. στ΄ 2).» Και λίγο παρακάτω μας θυμίζει «..Οι Πατριάρχες της Ανατολής το 1848 τόνισαν ότι ο υπερασπιστής της θρησκείας εστιν αυτό το σώµα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός».
Και αυτός ο λαός του Θεού τους φιλενωτικούς της Φερράρας – Φλωρεντίας τους έρριξε στη θάλασσα όταν επέστρεψαν στη Κωνσταντινούπολη. Ας μην βγάζουν οι οικουμενιστές λάθος συμπεράσματα βασισμένοι στην αδιαφορία και τον βαθύ ύπνο του σημερινού λαού, του εν υπνώσει βιούντος. Αυτός δε ο βαθύς ύπνος της αδιαφορίας, ιδιαίτερα ευχαριστεί την πλειοψηφία της Ιεραρχίας, αν στηριχθούμε στη εξαγωγή συμπεράσματος από το «ιστορικό» κείμενο – φυλλάδιο «Προς τον Λαό» της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τον Φεβρουάριο του 2017.
Από το υπόλοιπο της εισηγήσεως θα κρατήσουμε λίγα μόνο όσα είναι σημαντικά κατά την άποψή μας και άξια «λόγου» και «αντιλόγου»:
Διαβάζουμε: «Σέ μία τέτοια προοπτική ὁ σεβασμός πρός τήν ἑτερότητα εἶναι ἀνύπαρκτος καί ἀποδεικνύεται ἡ ὑπεροχικότητα τῶν Ὀρθόδοξων Χριστιανῶνἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων, τῶν διαφορετικῶν, ἔστω καί ἄν εἶναι Χριστιανοί ἤ καί ἑτερόθρησκοι. Τήν ἴδια σκοπιμότητα ἐξυπηρετοῦν καί οἱ ἄλλες ἐπιμέρους διορθώσεις περί τῆς ἀξίας ἤ τῆς ἱερότητας τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας.»
Είναι λυπηρό επίσκοπος να μην αισθάνεται και να μην υποστηρίζει σθεναρώς την υπεροχικότητα της Ορθοδοξίας, αλλά αντιθέτως να μετέρχεται το όλον θέματα ως κάτι το «άρρωστο» και επομένως απορριπτέο.
Επίσης διαβάζουμε: «Ἁντιλαμβάνεσθε λοιπόν ὅτι μιά τέτοια υἱοθέτηση ἀπό μέρους τῆς Συνόδου ἑνός ἐξατομικευμένου μοντέλου κοινωνίας ὑπό τόν μανδύα μάλιστα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου, τό ὁποῖο ὁδηγεῖ σέ ἀποκλεισμούς και ἀπολυτότητες, σέ ποιά ἀδιέξοδα προσανατολίζει τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς καί ποιές «ρατσιστικές» ἀντιλήψεις στηρίζει, γιά νά μην ἀναφερθῶ εἰδικότερα σέ προτάσεις περί ἀποκλειστικῆς σωτηρίας «ἐν Χριστῷ» μόνο συγκεκριμένων λαῶν καί ἐθνῶν ἤ περί «γένους» χριστιανῶν.»
Θλιβερό. Άραγε υπάρχει και άλλη σωτηρία από την αποκλειστική σωτηρία «εν Χριστώ» για τους λαούς που είναι «εν Χριστώ»;. Είναι δυνατόν να μην υποστηρίζουν επισκοπικά χείλη αυτήν την αποκλειστικότητα της οδού σωτηρίας; Ελπίζουμε να είναι το κακώς συντεταγμένο κείμενο, αυτό που αφήνει να υποψιασθούμε άλλα…. Δηλαδή να μην επιτρέψουμε στην σκέψη μας να ταλαιπωρηθεί από την υπόθεση ότι μπορεί να έχουμε εμπρός μας ούτε λίγο, ούτε πολύ, την άποψη ότι και οι άλλες πίστες είναι «οδοί σωτηρίας»
Ακόμα είναι θλιβερό να ψέλνει η Εκκλησία προς την Θεοτόκον: «Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς σέ, μὴ ἀστοχήσωμεν, ῥυσθείημεν διὰ σοῦ τῶν περιστάσεων· σὺ γὰρ εἶ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν χριστιανῶν.», και επίσκοπος να απαξιώνει αυτήν την αναφορά και μάλιστα με ύφος ας μας επιτραπεί η έκφραση «Θεολογικώς ειρωνικό» ή «Ειρωνικά θεολογικό».
Η εισήγηση σχεδόν μέχρι το τέλος αγωνίζεται και πασχίζει ανεπιτυχώς να ερμηνεύσει την αντίδραση των τεσσάρων μη μετασχουσών αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ταυτίζοντάς την με τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού υπό του οποίου ταλαιπωρήθηκαν περίπου για εβδομήντα χρόνια. Και λέμε ανεπιτυχώς γιατί όσοι ενημερώνονται, ξέρουν ότι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν είναι της στιγμής να αναφέρουμε στοιχεία, και οι Εκκλησίες αυτές στην πλειοψηφία τους διέπονται από αρχές του οικουμενισμού.
Ίσως εδώ φανούμε αυστηροί, αλλά όταν αυτή η ίδια η εισήγηση χρησιμοποιεί ως επιχείρημα λίγο παραπάνω στο τέλος της 2ης ενότητας, την έκφραση: «Εὐτυχῶς μέχρι στιγμῆς, δύο ἀπό τίς τέσσερις Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πού δέν συμμετεῖχαν στήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, δέν διέκοψαν την κοινωνία μέ τίς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πού συμμετεῖχαν στη Σύνοδο, ἔστω καί ἄν ἐξέφρασαν ἐπιφυλάξεις ἤ διορθώσεις σέ ὁρισμένα Συνοδικά Κείμενα. Οἱ ἄλλες δύο Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀντιθέτως, με ἐπιστολές καί συμμετοχή σέ εὐχαριστιακές συνάξεις, ἐπιβεβαίωσαν την κοινωνία τους μέ ὅλες τίς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.» μπορούμε να υποστηρίξουμε με βεβαιότητα την παραπάνω αναφερομένη άποψή μας.
Προς τι λοιπόν ο ενσπειρόμενος φόβος; Γιατί αναλώνεται ο χρόνος μίας εισήγησης τέτοιου επιπέδου στην σύνδεση των υπολειμμάτων… των σοσιαλιστικών καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού…. με την στάση της άρνησης και της αντίστασης έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού; Το λέμε αυτό γιατί δεν πρέπει να μας διαφύγει το γεγονός του ποιοι επιλέχθηκαν από τα διεθνή κέντρα, να φέρουν στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας τα πάνω κάτω σε επίπεδο διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία. Αριστεροί λοιπόν και υποστηρικτές του χάους των κουμμουνιστικών καθεστώτων, είναι αυτοί που επιβάλλουν την Θρησκειολογία. Και άραγε τυχαίο το γεγονός ότι τα βιβλία του Δημοτικού του Γυμνασίου και του Λυκείου έχουν αποτυπωμένη μέσα τους την αίρεση του οικουμενισμού, έτσι όπως ακριβώς την βιώνει η Εκκλησία μέσα από τους περίφημους διαλόγους, μέσα από το περίφημο Π.Σ.Ε. και βέβαια έτσι όπως αποτυπώθηκε στα κείμενα της Κρήτης; Πώς γίνεται οι «αριστεροί» να συμφωνούν με τους οικουμενιστές; Η απάντηση είναι τόσο πικρή που δεν θέλουμε ούτε να την διατυπώσουμε…
Γιατί η εισήγηση δεν ακουμπά ούτε στο ελάχιστο την έντονη παρουσία των ΗΠΑ, δια της παρουσίας της κ. Προδρόμου, και άλλων προσωπικοτήτων της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής;.. Γιατί η εισήγηση δεν κάνει ούτε έναν υπαινιγμό για σκοτεινά κέντρα αποφάσεων δυστυχώς δυτικής προέλευσης τα οποία εξυφαίνουν νήμα προς νήμα τον ιστό της αράχνης γύρω από την παγκόσμια κοινότητα; Η απάντηση είναι, επειδή γνωρίζουν καλά οι κινούντες τα νήματα εκ του παρασκηνίου, ότι οι φοβισμένες λαϊκές μάζες και σε επίπεδο κοινωνικο-πολιτικό αλλά και σε επίπεδο πίστεως, γίνονται «παίγνια των δακτύλων τους» όταν διέπονται από φοβικά σύνδρομα, έστω και φανταστικά…
Η εισήγηση λοιπόν επέλεξε να περιστραφεί γύρω από υποθέσεις και κινδυνολογίες.
Επαναφέρει με το έτσι θέλω το καθεστώς του «ψυχρού πολέμου» δυστυχώς όχι για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, αλλά για να δημιουργήσει -φρίξον ήλιε- κλίμα αντιπερισπασμού. Οδηγούμε την σκέψη, την προσοχή και τον προβληματισμό των ακουόντων… αλλού… ώστε να μην υπάρξει προβληματισμός για τα κακώς κείμενα των κειμένων της Κρήτης. Έντονη δε και εμφανής η διάθεση αμφισβήτησης προτύπων και αξιών που θεμελίωσαν αιώνες τώρα οι Άγιοι Πατέρες.
Αφού λοιπόν δημιουργήθηκε το κατάλληλο κλίμα με «υπέροχο!!» τρόπο προτείνεται το αντίδοτο… «Τό ἀντιστάθμισμα….εἶναι…. ἡ συνεργασία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν μέ τις ἄλλες Χριστιανικές Ἐκκλησίες,ἀκόμη καί τίς ἄλλες Θρησκεῖες, ὥστε να καλλιεργηθεῖ τό πνεῦμα τῆς συνοχῆς, τῆς ἀλληλεγγύης καί τῆς ἑνότητας». Παραδόξως την συνεργασία αυτή την βιώνει στην πράξη το Πατριαρχείο Αντιοχείας…το μη μετέχον στη σύνοδο της Κρήτης. Στην Πατριαρχική Θεία Λειτουργία στις αρχές του τρέχοντος έτους, το κήρυγμα το ανέλαβε προσκεκλημμένος του Πατριάρχη Αντιοχείας ο Μουσουλμάνος μουφτής της πόλεως12!!!! Και πάλι φρίξον ήλιε!!
Προς το τέλος της εισήγησης διαβάζουμε: «Τά γεγονότα ὅμως καί οἱ συμμετοχές, ἀλλά καί ἡ ὅλη διαδικασία στή Σύνοδο, ἀπέδειξαν καί ἐπιβεβαίωσαν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Κάποιοι φαίνεται ὅτι, ἐνῶ κυνηγοῦν τά φαντάσματα καί τους βαρβάρους τῶν αἱρέσεων καί φλερτάρουν μέ τή διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ ἐπισκόπου τους, δέν γνωρίζουν ὅτι ἐξυπηρετοῦν συμφέροντα ἀλλότρια καί πάντως ὄχι ἐκκλησιαστικά. Θά πρέπει ὅμως νά γνωρίζουν αὐτό τό ὁποῖο σημείωνε ὁ ἀείμνηστος Ἁρχιμανδρίτης Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος: «Ὅσον εὐκόλως δημιουργεῖται ἕν σχίσμα, τόσον δυσκόλως καταπαύεται. Ἁνάγνωθι καταλάβῃ τρόμος».
Λοιπόν…
- Εμείς οι κάποιοι… οι Δον Κιχώτες!!!.. είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι όλα όσα αποφασίσαμε να κάνουμε είναι κατ’ ακολουθίαν των βημάτων των Αγίων Πατέρων.
- Εμείς μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είμαστε «ακόλουθοι των Αγίων Πατέρων».
- Οι διώκτες μας ψάχνουν για φαντάσματα στα γκρεμισμένα ερείπια του υπαρκτού σοσιαλισμού.
- Εμείς μέσα στα ερείπια αυτά βλέπουμε εκατοντάδες χιλιάδων αγίων μαρτύρων και ομολογητών της Ορθοδόξου Πίστεως.
- Οι διώκτες μας, αναζητούν στα ερείπια των καθεστώτων αυτών την αιτία της αποτυχίας της Κρήτης.
- Εμείς πάνω στα ερείπια αυτά εδράζουμε την ελπίδα ότι οι Άγιοι μάρτυρες και ομολογητές της Ορθοδόξου Πίστεως, εκείνοι που δεν τα έκαναν «πλακάκια» με τα κουμουνιστικά καθεστώτα, αλλά σάπισαν στις φυλακές, και έχυσαν το αίμα τους για την Αγία των Ορθοδόξων Πίστιν, αυτοί οι Άγιοι πρεσβεύουν υπέρ της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
- Οι διώκτες μας λοιπόν πρέπει να νοήσουν πολύ καλά… ότι το σχίσμα, αν επισυμβεί, θα είναι αποτέλεσμα της αιρέσεως του οικουμενισμού. Οι οικουμενιστές αποσχίζονται από την Εκκλησία.
- Εμείς οι φέροντες την Αλήθεια μένουμε και παραμένουμε ως μέλη της Εκκλησίας.
- Εμείς είμαστε οι αντιδρώντες στο μίασμα της παναιρέσεως του οικουμενισμού.
Αφού όμως επικαλείται η εισήγηση τον Όσιο Πατέρα της Εκκλησίας μας Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο ας ακούσουμε τι λέγει από το βιβλίο «Τὰ Δύο Ἄκρα - Οἰκουμενισμὸς & Ζηλωτισμός»
«Παναγιώτατε, μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθῇ ὁ ἱστορικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος καὶ νὰ μεταφυτευθῇ εἴς τινα ἔρημον νησίδα τοῦ Πελάγους, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῇ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως». Αἱ ἑπτὰ λυχνίαι τῆς Ἀποκαλύψεως, διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐσβέσθησαν πρὸ πολλοῦ. Ἑπτὰ Ἐκκλησίαι ἀποστολικαί, Ἐκκλησίαι σχοῦσαι τὴν ὑψίστην τιμὴν νὰ λάβωσιν, εἰδικῶς αὗται, Γράμματα ἐξ Οὐρανοῦ μέσῳ τοῦ θεοπνεύστου τῆς Πάτμου Ὁραματιστοῦ, ἐξέλιπον ἐκ τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς καὶ ἐκεῖ, ἔνθα ἄλλοτε ἐτελεῖτο ἡ φρικωδεστάτη Θυσία καὶ ὁ Τριαδικὸς ἀνεμέλπετο Ὕμνος, σήμερον ἴσως κρώζουν νυκτικόρακες ἢ «ὀρχοῦνται ὀνοκένταυροι». Καὶ ὅμως ἡ Νύμφη τοῦ Κυρίου δὲν ἀπέθανεν.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐξηφανίσθη. Συνεχίζει, τετραυματισμένη καὶ καθῃμαγμένη ὡς ὁ Ἱδρυτὴς αὐτῆς, ἀλλ᾿ ἀείζωος καὶ ἀκατάβλητος, τὴν διὰ μέσου τῶν αἰώνων πορείαν αὐτῆς, φωτίζουσα, θάλπουσα, ζωογονοῦσα, σῴζουσα. Δὲν θὰ ἀποθάνῃ λοιπὸν αὕτη καὶ ἂν μετακινηθῇ ἢ καὶ ἀποθάνῃ ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος. Οὐδεὶς Ὀρθόδοξος εὔχεται τὴν μετακίνησιν ἢ τὸν θάνατον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Μὴ γένοιτο! Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς θὰ θυσιάσῃ χάριν αὐτοῦ ἰῶτα ἓν ἢ μίαν κεραίαν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἀγωνίσασθε ὑπὲρ αὐτοῦ πάσῃ δυνάμει. Ὄχι ἁπλῶς ἔχετε δικαίωμα, ἀλλ᾿ ὀφείλετε νὰ στηρίξητε αὐτόν, τὸ καθ᾿ Ὑμᾶς.
Θυσιάσατε χάριν αὐτοῦ ὁτιδήποτε: χρήματα, κτήματα, τιμάς, δόξας, πολύτιμα κειμήλια, Διακόνους, Πρεσβυτέρους, Ἐπισκόπους· ἀκόμη καὶ τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν! Ἓν μόνον κρατήσατε, ἓν φυλάξατε, ἑνὸς φείσασθε, ἓν μὴ θυσιάσητε: τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν! Ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος ἔχει ἀξίαν καὶ χρησιμότητα μόνον καὶ μόνον ὅταν ἐκπέμπῃ ἀπανταχοῦ τῆς γῆς τὸ γλυκὺ καὶ ἀνέσπερον τῆς Ὀρθοδοξίας Φῶς. Οἱ Φάροι εἶνε χρήσιμοι ἐὰν καὶ ἐφ᾿ ὅσον φωτίζωσι τοὺς ναυτιλλομένους, ἵνα ἀποφεύγωσι τοὺς σκοπέλους. Ὅταν τὸ φῶς αὐτῶν σβεσθῇ, τότε δὲν εἶνε μόνον ἄχρηστοι, ἀλλὰ καὶ ἐπιβλαβεῖς, διότι μεταβάλλονται καὶ αὐτοὶ εἰς σκοπέλους...
Μήπως ο Όσιος Πατέρας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος διέπεται από τας αρχάς των σκοταδιστικών μεθόδων των Αυτοκεφάλλων Εκκλησιών που δεν μετείχαν στην Κρήτη; Ποίον κοροϊδεύουμε;
Αλλά άκρως επωφελής και η απόψη μίας άλλης μεγάλης μορφής του κυρ. Φώτη Κόντογλου. Λέγει: «Μεγάλο, πολύ μεγάλο και σπουδαίο είναι ένα ζήτημα που δεν του δώσανε σχεδόν καθόλου προσοχή οι περισσότεροι Έλληνες. Κι αυτό είναι το ότι από καιρό αρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοί να θέλουν και να επιδιώκουν να δέσουν στενές σχέσεις με τούς παπικούς, που επί τόσους αιώνες μας ρημάξανε. Γιατί, στ’ αληθινά, δεν υπάρχει πιο μεγάλος αντίμαχος της φυλής μας, κι επίμονος αντίμαχος, που, σώνει και καλά, θέλει να σβήσει την Ορθοδοξία. Οι δεσποτάδες που είπα πως τούς έπιασε, άξαφνα κι αναπάντεχα, ο έρωτας με τούς Λατίνους, λένε πως το κάνουν από “αγάπη”. Μα αυτό είναι χονδροειδεστάτη δικαιολογία και καλά θα κάνουνε να παρατήσουνε αυτά τα ρασόλια της “αγάπης”, που την κάνανε ρεζίλι. Ο διάβολος, άμα θελήσει να κάνει το πιο πονηρό παιγνίδι του, μιλά, ο αλιτήριος για αγάπη.
Ο,τι είπε ο Χριστός, το λέγει κι αυτός κάλπικα, για να ξεγελάσει...
Τώρα, στα καλά καθούμενα, τούς ρασοφόρους μας τούς έπιασε παροξυσμός της αγάπης για τούς Ιταλιάνους, που στέκουνται, όπως πάντα, κρύοι και περήφανοι, και δεν γυρίζουνε να τούς δούνε αυτούς τούς “εν Χριστώ αδελφούς”, που όσα τούς κάνανε από τον καιρό των Σταυροφόρων ίσαμε τώρα, δεν τούς τάκανε μήτε Τούρκος, μήτε Τάταρος, μήτε Μωχαμετάνος. Ίσως κι οι δικοί μας να το κάνουν από παρεξηγημένη καλωσύνη.
Oπως είπα, οι περισσότεροι δικοί μας δεν δώσανε καμμιά σημασία σ’ αυτές τις φιλοπαπικές κινήσεις, που είναι θάνατος για το γένος μας και που τις κινήσανε οι καταχθόνιες δυνάμεις που πολεμάνε τον Χριστό και που με τα λεπτά τούς αγοράζουνε όλους, δεν δώσανε λοιπόν καμμιά σημασία, γιατί τα θεωρούνε τιποτένια πράγματα, αν δεν είναι κι ίδιοι αγορασμένοι, άξια μοναχά για κάποιους στενοκέφαλους και φανατικούς αποπετρωμένους χριστιανούς.
Oπως είπα, οι περισσότεροι δικοί μας δεν δώσανε καμμιά σημασία σ’ αυτές τις φιλοπαπικές κινήσεις, που είναι θάνατος για το γένος μας και που τις κινήσανε οι καταχθόνιες δυνάμεις που πολεμάνε τον Χριστό και που με τα λεπτά τούς αγοράζουνε όλους, δεν δώσανε λοιπόν καμμιά σημασία, γιατί τα θεωρούνε τιποτένια πράγματα, αν δεν είναι κι ίδιοι αγορασμένοι, άξια μοναχά για κάποιους στενοκέφαλους και φανατικούς αποπετρωμένους χριστιανούς.
Τωρα τα μυαλά γινήκανε φαρδειά, και καταγίνουνται με άλλα, κοσμοϊστορικά προβλήματα! “Θα καθόμαστε να κυττάζουμε τώρα παπάδες κι Ορθοδοξίες;”. Μα αυτούς δεν τους μέλει κι αν εξαφανισθεί από τον κόσμο κάθε ελληνικό πράγμα. Και θα εξαφανισθεί όχι τόσο εύκολα με τον αμερικανισμό που πάθαμε, όσο αν γίνουμε στη θρησκεία παπικοί. Γιατί γι’ αυτού πάμε. Παπική Ελλάδα θα πει εξαφάνιση της Ελλάδας. Να γιατί είπα πως είναι πολύ σπουδαίο ζήτημα αυτές οι ερωτοτροπίες που αρχίσανε κάποιοι κληρικοί δικοί μας με τούς παπικούς, κι η αιτία είναι το ότι δεν νοιώσανε τι είναι Ορθοδοξία ολότελα, μ’ όλο που είναι δεσποτάδες.
Τo κακό είναι πως ο λαός δεν πήρε, καλά-καλά, είδηση για τη συνομωσία. Ποιός να τον πληροφορήσει αφού οι γραμματισμένοι τα θεωρούνε αυτά τα πράγματα ανάξια για τη μοντέρνα σοφία τους, και τρέχουν σημαιοφόροι σε κάθε νεωτερισμό;
Απο τότε που αρχίσανε οι λυκοφιλίες ανάμεσα στούς δικούς μας και στούς παπικούς (και σημείωσε πως οι δικοί μας φαγωθήκανε πρώτοι να πιάσουνε σχέση με τούς Λατίνους σαν να πήρανε από κάπου διαταγή, κι ολοένα μιλάνε για “τον διάλογον”μαζί τους, δίχως να ξέρουνε καλά-καλά τι λένε), από τότε λοιπόν, ακούμε, κάθε τόσο, κάτι πράγματα θεατρικά, άνοστα, ανόητα, δίχως καμμιά σοβαρότητα... με σκοπό να πουλήσουν την Ορθοδοξία, γιατί γι’ αυτούς είναι καθυστερημένη μορφή του Χριστιανισμού, δηλ. ένας βλάχικος χριστανισμός... Και τι κάνανε; Τίποτα! Λόγια πολλά και χαμένα, που να ντρέπεται κι ο τελευταίος Έλληνας Ορθόδοξος...
Κι εμείς οι Ορθόδοξοι, που φυλάξαμε το βαθύ μυστήριο της ευσέβειας, τώρα, στα καλά καθούμενα, πάμε να γίνουμε ένα μ’ αυτούς που γελοιοποιήσανε τον Χριστό όσο κανένας άθεος. Αλλά, από που να πιάσει κανένας και που να τελειώσει;
Όσοι ήτανε έως τώρα αδιάφοροι για τη θρησκεία και για την Εκκλησία, και που πολλοί απ’ αυτούς τις περιπαίζανε μάλιστα, όλοι αυτοί γινήκανε έξαφνα παπόφιλοι, και μασάνε σαν μαστίχι την ψεύτικη λέξη “αγάπη”. Μεγαλύτερο ρεζιλίκι δεν έγινε. Εμείς οι άλλοι που είμαστε κολλημένοι από νεότητος στην Εκκλησία μας, είμαστε στενοκέφαλοι, μοχθηροί, γυμνοί από αγάπη κι από αληθινή ευσέβεια…».
Απο τότε που αρχίσανε οι λυκοφιλίες ανάμεσα στούς δικούς μας και στούς παπικούς (και σημείωσε πως οι δικοί μας φαγωθήκανε πρώτοι να πιάσουνε σχέση με τούς Λατίνους σαν να πήρανε από κάπου διαταγή, κι ολοένα μιλάνε για “τον διάλογον”μαζί τους, δίχως να ξέρουνε καλά-καλά τι λένε), από τότε λοιπόν, ακούμε, κάθε τόσο, κάτι πράγματα θεατρικά, άνοστα, ανόητα, δίχως καμμιά σοβαρότητα... με σκοπό να πουλήσουν την Ορθοδοξία, γιατί γι’ αυτούς είναι καθυστερημένη μορφή του Χριστιανισμού, δηλ. ένας βλάχικος χριστανισμός... Και τι κάνανε; Τίποτα! Λόγια πολλά και χαμένα, που να ντρέπεται κι ο τελευταίος Έλληνας Ορθόδοξος...
Κι εμείς οι Ορθόδοξοι, που φυλάξαμε το βαθύ μυστήριο της ευσέβειας, τώρα, στα καλά καθούμενα, πάμε να γίνουμε ένα μ’ αυτούς που γελοιοποιήσανε τον Χριστό όσο κανένας άθεος. Αλλά, από που να πιάσει κανένας και που να τελειώσει;
Όσοι ήτανε έως τώρα αδιάφοροι για τη θρησκεία και για την Εκκλησία, και που πολλοί απ’ αυτούς τις περιπαίζανε μάλιστα, όλοι αυτοί γινήκανε έξαφνα παπόφιλοι, και μασάνε σαν μαστίχι την ψεύτικη λέξη “αγάπη”. Μεγαλύτερο ρεζιλίκι δεν έγινε. Εμείς οι άλλοι που είμαστε κολλημένοι από νεότητος στην Εκκλησία μας, είμαστε στενοκέφαλοι, μοχθηροί, γυμνοί από αγάπη κι από αληθινή ευσέβεια…».
( ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ-ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ).
Επίλογος.
Ο καιρός ακόμα υπάρχει. Και η μετάνοια είναι το μυστικό της σωτηρίας μας. Με αυτό το ταπεινό πόνημα αποστέλλουμε με βαθείς στεναγμούς την προτροπή. Μετανοείστε. Και ζητήστε από τον Κύριο της Δόξης, και από το ποίμνιο σας, δημοσίως συγνώμη για το κακό που κάνατε στην Εκκλησία. Και εμείς πάλι αγαπώντας σας, θα ακολουθήσουμε τα βήματά σας, στον Ορθόδοξο όμως βηματισμό και πορεία. Ειδάλως μείνετε μόνοι σας με παρέα τον κ. Φραγκίσκο και τους συν αυτώ. Εμείς προτιμούμε το στενό δρομάκι της σωτηρίας. Αμήν.
29-9-2017
- 7η Επιστολή Ιωάννου Χρυσοστόμου προς διακόνισσα Ολυμπιάδα
- Η εισήγηση του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς προς την Σερβική Ιεραρχία.
- http://www.amen.gr/article/gia-poia-agia-kai-megali-synodo-pliroforei-to-anakoinothen-tis-isynodou-tis-ekklisias-tis-ellados
- http://orthodoxchristian.online/%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7.html
- http://orthodoxostypos.gr/916-2/
- http://parembasis.gr/index.php/el/menu-teyxos-36/3719-1999-36-09
- http://aktines.blogspot.gr/2016/07/blog-post_65.html
- https://www.impantokratoros.gr/5B7D31CF.el.aspx
- https://averoph.wordpress.com/2016/07/13/%CE%B7-%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CF%81-%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%84-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%BF/
- https://www.youtube.com/watch?v=LcRX5xBmmFM
- http://www.romfea.gr/diafora/9274-naupaktou-ligo-meta-tin-agia-kai-megali-sunodo
- https://www.youtube.com/watch?v=vbygeKckmVg
ΠΗΓΗ:http://aktines.blogspot.gr/2017/09/blog-post_422.html#more