ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:
Ο Σταυρός του Χριστού και ΤΑ ΚΑΡΦΙΑ ΤΟΥ ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΥ ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ «σταυρό» των (Αντι)Οικουμενιστών!
ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ (ΠΑΡΕΝΘΕΣΗΣ!) ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΟΒΑΡΟ ΑΠ' ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΕ... ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ (ΑΝΤΙ)ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΣΧΟΛΕΙ! ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ (ΑΝΤΙ)ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ (ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΠΟΥ ΑΥΡΙΟ-ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ- ΘΑ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΙΚΡΗ ΧΡΙΣΤΟΒΟΗΘΕΙΑ...)
Ο Σταυρός του Χριστού και ο «σταυρός» των (Αντι)Οικουμενιστών
Γράφει ο Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
Φιλιππησίους 3, 18: «Πολλοὶ γὰρ περιπατοῦσιν, οὓς πολλάκις ἔλεγον ὑμῖν, νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες!».
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν συνήθιζε νὰ καυχιέται γιὰ τίποτα ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα: «Κηρύσσουμε Χριστόν ἐσταυρωμένο, ποὺ εἶναι στοὺς Ἰουδαίους, λόγῳ τῆς ἀπιστίας των στὸ σωτηριῶδες πάθος, σκάνδαλο. Στούς Ἕλληνες δὲ εἶναι μωρία, διότι, λόγῳ τῆς ἀπιστίας τους πρὸς τὶς θεῖες ἐπαγγελίες, δὲν προτιμοῦν τίποτε ἄλλο ἐκτός ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα. Σ᾽ ἐμᾶς δὲ τοὺς καλεσμένους ἀπὸ τὸ Θεό, εἶναι θεία δύναμις καὶ Θεοῦ σοφία» (Μετάφρ. Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ στὴν Α’ Κορ. 1, 23), «Ἐγὼ ἔχω σταυρωθεῖ μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, ὁ παλαιὸς φυσικὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός» (Γαλ. 2, 20).
Καὶ καυχιόταν δικαίως γιὰ τὸν Σταυρό, γιατὶ ὁ Σταυρὸς ἀπὸ ὄργανο θανάτου ἔγινε -μέσῳ τῆς Σταύρωσης τοῦ Κυρίου μας- σύμβολο δόξας τοῦ Υἰοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, ὄργανο σωτηρίας καὶ νίκης, στολίδι τῶν ἀγγέλων, καὶ ἀσφάλεια, τεῖχος καὶ ὀχύρωμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων Της. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ καλούμαστε γιὰ νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ πρῶτα νὰ γίνουμε μιμητὲς Χριστοῦ καὶ νὰ ἀναλάβουμε ἐλευθέρως καὶ προθύμως τὸν Σταυρὸ ποὺ μᾶς ἀναλογεῖ διότι «ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. (Ματθ. 37-38). Καλούμαστε να ταπεινωθοῦμε γιὰ νὰ ὑψωθοῦμε, νὰ στερηθοῦμε, νὰ ἐμπαιχθοῦμε, νὰ περιφρονηθοῦμε, νὰ ὁμολογήσουμε καὶ νὰ διωχθοῦμε γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, νὰ συσταυρωθοῦμε μὲ Αὐτόν.
Πάνω σ’ αὐτὸ γράφει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς στὸν λόγο του «στὸν Τίμιο καὶ ζωοποιὸ Σταυρό: «Γι᾽ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀνεβάσουμε τὸν λογισμὸ στὸ ὕψος τοῦ Σταυροῦ, γιὰ νὰ μὴ ρίψη ὁ ἴδιος ὁ λογισμός τὸν ἑαυτό του κάτω καὶ χωρισθεῖ ἀπὸ τὸν σταυρωθέντα σ᾽ αὐτὸν Χριστό... Ἐκείνους δὲ ποὺ δὲν πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν καὶ δὲν ἐπιδεικνύουν δι᾽ ἔργων τὴν πίστι ὁ Παῦλος τοὺς τοποθετεῖ δίπλα στοὺς χαμένους καὶ μάλιστα σ᾽ αὐτοὺς τοὺς εἰδωλολάτρες... Τοῦτο λοιπὸν εἶναι ἡ σοφία καὶ δύναμις τοῦ Θεοῦ. Τὸ νὰ νικήσει κανεὶς δι᾽ ἀσθενείας. Τὸ νὰ ὑψωθεῖ διὰ ταπεινώσεως. Τὸ νὰ πλουτήσει διὰ πτωχείας. Ὄχι μόνο δὲ ὁ λόγος καὶ τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ τύπος εἶναι θεῖος καὶ προσκυνητός, διότι εἶναι... σωτηριῶδες ξύλο, βασιλικό σκῆπτρο, θεῖο τρόπαιο κατὰ ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, ἔστω καὶ ἂν οἱ ὀπαδοί τῶν αἱρετικῶν φρενοβλαβῶς δυσαρεστοῦνται».
Βασιζόμενος πάνω σ’ αὐτὴν τὴν παρατήρηση γιὰ τὴν δυσαρέσκεια τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀπίστων σὲ σχέση μὲ τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, παρατηρεῖ ὁ μακαριστὸς γέροντας Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος στὸ 19ο μέρος, «Θεολογία τοῦ σταυροῦ»: «Οἱ πιστοὶ νὰ προβάλλουν τὸν σταυρόν, τὴν σταυρικὴ ζωὴ καὶ τὴν σταυρικὴ θεολογία. Διότι ἐγὼ ἂν ἀπιστῶ, δὲν προβάλλω τὴν σταυρικὴ ζωή, ἀλλὰ τὴν ἄνετη καὶ τὴν πλούσια, ἂν ἐγὼ δὲν προβάλλω τὴν σταυρικὴ θεολογία, ἀλλὰ μία θεολογία ξένη, ἀλλότρια, νόθη, δὲν εἶμαι ἐγὼ πιστὸς καὶ τότε δὲν μπορῶ νὰ λέγω, ὅτι προβάλλω τὴν Ἐκκλησία. Προβάλλομαι ἐγώ».
Νομίζω, ὅτι δὲν ὑπάρχει καλύτερη ἑρμηνεία γιὰ τὴν ποιότητα καὶ τὸν χαρακτῆρα τοῦ «σταυροῦ», ποὺ προβάλλουν οἱ σημερινοὶ οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι καὶ χαρτοπολεμικοί ἀντιοικουμενιστὲς. Οἱ «ποιμένες» πού, ἀφοῦ παραδόθηκαν οἱ ἴδιοι, παραδίδουν τώρα τὸ ποίμνιο ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεὸς στοὺς λύκους. Τὴν δορὰ ὅμως τοῦ προβάτου δὲν θέλουν νὰ τὴν ἀποχωριστοῦν. Γέμισαν τὸν τελευταῖο καιρὸ τὰ ΜΜΕ ἀπὸ δηλώσεις Ἐπισκόπων καὶ ἱερέων, οἱ ὁποίοι χρησιμοποιοῦν τὴν τραγικὴ οἰκονομική, πολιτική, ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ποιμνίου (ἢ καὶ τὴν φθείνουσα δημοτικότητά τους) καὶ ζητοῦν ἀπὸ τὸν λαὸ διάθεση θυσίας, ἀγωνιστικότητας, θάρρους, αὐταπάρνησης, σταύρωσης καὶ ὑπεράσπισης τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων. Παράλληλα ἐπιτίθενται σὲ πολιτικοὺς καὶ μή, δείχνοντας ἕνα τάχα ἀγωνιστικὸ πνεῦμα ποὺ ἔχει ὅμως μία ἀσφαλιστικὴ δικλείδα; Ὅλα λέγονται ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς. Εἶναι μία «σταύρωση» ἀναίμακτη, ἄνευ κόπου, πόνου καὶ θυσίας.
Μιλοῦν γιὰ μισθό, ἐνῶ εἶναι οἱ ἴδιοι μισθωτοὶ τῶν δυνατῶν αὐτοῦ τοῦ κόσμου γιὰ τὴν δόξα, τὴν ἐξουσία καὶ τὸν πλοῦτο, τὰ ὁποῖα δὲν θυσιάζουν μὲ τίποτα.
Μιλοῦν γιὰ ὑπεράσπιση τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων καὶ δὲν ὐπερασπίζουν τίποτα ἐκτὸς τῆς θέσεως τους καὶ τῶν προνομίων ποὺ αὐτὴ φέρει.
Μιλοῦν γιὰ αὐταπάρνηση, ἀπαρνούμενοι παράλληλα τὸν ποιμαντικό τους ρόλο καὶ τὸν τύπο Χριστοῦ ποὺ φέρουν ἀλλὰ ὄχι ἀπαρνούμενοι τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀπολαμβάνουν.
Μιλοῦν γιὰ εὐλογημένη φτώχεια κερδίζοντας τὸν τριπλάσιο μισθὸ ἀπὸ μία τετραμελὴ οικογένεια.
Μιλοῦν γιὰ τὴν πτώση τῶν πολιτικῶν πέφτοντας, συντρώγοντας, συνεορτάζοντας, συλλειτουργούντας μαζί τους.
Μιλοῦν γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ Χριστιανοῦ νὰ φέρει τὸν σταυρό του, ἐνῶ αὐτοὶ διώκουν, ὅποιον ἀποφασίσει αὐτὴν τὴν σταυρικὴ ἐλευθερία, μιμούμενοι ὅλους τοὺς διώκτες τοῦ Χριστοῦ.
Μιλοῦν γιὰ τὸν Ἅγ. Ἀμβρόσιο καὶ τὸν Ἅγ. Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, ἀλλὰ αὐτοὶ δὲν θὰ ὑπερασπιστοῦν μὲ κάθε μέσο τὸν ἀγρὸ τῆς χῆρας, δὲν θὰ κλείσουν ποτὲ τὴν πόρτα τοῦ ναοῦ στὸν κάθε δυνάστη Θεοδόσιο καὶ στὴν κάθε Εὐδοξία.
Μιλοῦν γιὰ τὸν Ἅγ. Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ ἀλλὰ ἀντιθέτως μὲ τὸν λόγο του «ἔστω καὶ ἂν οἱ ὀπαδοί τῶν αἱρετικῶν φρενοβλαβῶς δυσαρεστοῦνται», αὐτοὶ δὲν θέλουν νὰ δυσαρεστήσουν τοὺς αἱρετικοὺς φρενοβλαβεῖς.
Μιλοῦν γιὰ αἱρέσεις καὶ οἱ ἴδιοι εὐλογοῦν, συμπροσεύχονται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἢ μὲ αὐτοὺς ποὺ συμπράττουν στὴν αἵρεση.
Μιλοῦν γιὰ ἀγώνα ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος μὲ κάθε κόστος, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι ἀπαρνοῦνται τὸ κόστος καὶ κοιτοῦν τὸ κέρδος.
Μιλοῦν γιὰ τὴν σταυρικὴ θυσία τῆς Ἐκκλησίας προβάλλοντας τὸ ἀναπαυμένο καὶ ἐκτὸς κινδύνου ἐγώ τους.
Οἱ ἀσυνεπεῖς μιλοῦν γιὰ συνέπεια.
Αὐτὸς εἶναι ὁ «σταυρός» ποὺ προβάλουν καὶ ὡς τυφλοὶ νομίζουν, ὅτι φέρουν. Σὲ αὐτοὺς ἀπαντάει ὁ Χρυσορρήμων Ἅγ. Ἰωάννης:
«Χριστιανὸς σημαίνει μικρὸς Χριστὸς κι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος, ἄρα χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ σταυροῦ. Γι᾿ αὐτό εἶναι ἀνάρμοστο καὶ ξένο στὸν χριστιανό νὰ ἀναζητᾶ τὶς εὐκολίες καὶ τὴν ἀνάπαυση. Ὁ Κύριός σου καρφώθηκε στὸ σταυρό κι ἐσύ ἐπιζητᾶς τὴν ἄνεση καὶ ζῆς μὲ πολυτέλεια;
Ἄν ἀγαπᾶς τόν Κύριό σου, πέθανε ὅπως Ἐκεῖνος. Σταύρωνε τὸν ἑαυτό σου, ἔστω κι ἄν δὲν σὲ σταυρώνει κανείς. Καὶ σταυρός εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς κακίας καί τῆς ζήλειας σου. Σταυρώνεις τὸ «ἐγώ» σου, ὅταν ἀρνεῖσαι νὰ ἱκανοποιήσεις τὶς κακές ἐπιθυμίες σου. Κρεμᾶς τὸν ἑαυτό σου στὸ σταυρό, ὅταν ἀφήνεις τὸν Θεό νὰ κατευθύνει τὴ ζωή σου χωρὶς τὶς δικές σου λογικὲς παρεμβάσεις. Πεθαίνεις σὰν τὸν Κύριό σου, ὅταν ὑποτάσσεσαι στὸ θέλημά του χωρὶς τὰ ἀτέλειωτα «γιατί».
Ὁ Κύριος ζήτησε καὶ ζητᾶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν ὅσοι εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ σηκώσουν τὸ σταυρό τους, ὅσοι εἶναι ἕτοιμοι νὰ πεθάνουν, νὰ ἀρνηθοῦν τὶς ἀπολαύσεις καὶ τὴν τρυφή. Διότι ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὶς ἡδονές τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι ἐχθρός τοῦ σταυροῦ, αὐτοῦ τοῦ σταυροῦ ποὺ ὁ χριστιανός ἀγαπᾶ καὶ σηκώνει μὲ ὑπομονή γιὰ χάρη τοῦ Ἐσταυρωμένου του Κυρίου!
Καὶ καυχιόταν δικαίως γιὰ τὸν Σταυρό, γιατὶ ὁ Σταυρὸς ἀπὸ ὄργανο θανάτου ἔγινε -μέσῳ τῆς Σταύρωσης τοῦ Κυρίου μας- σύμβολο δόξας τοῦ Υἰοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, ὄργανο σωτηρίας καὶ νίκης, στολίδι τῶν ἀγγέλων, καὶ ἀσφάλεια, τεῖχος καὶ ὀχύρωμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων Της. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ καλούμαστε γιὰ νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ πρῶτα νὰ γίνουμε μιμητὲς Χριστοῦ καὶ νὰ ἀναλάβουμε ἐλευθέρως καὶ προθύμως τὸν Σταυρὸ ποὺ μᾶς ἀναλογεῖ διότι «ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. (Ματθ. 37-38). Καλούμαστε να ταπεινωθοῦμε γιὰ νὰ ὑψωθοῦμε, νὰ στερηθοῦμε, νὰ ἐμπαιχθοῦμε, νὰ περιφρονηθοῦμε, νὰ ὁμολογήσουμε καὶ νὰ διωχθοῦμε γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, νὰ συσταυρωθοῦμε μὲ Αὐτόν.
Πάνω σ’ αὐτὸ γράφει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς στὸν λόγο του «στὸν Τίμιο καὶ ζωοποιὸ Σταυρό: «Γι᾽ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀνεβάσουμε τὸν λογισμὸ στὸ ὕψος τοῦ Σταυροῦ, γιὰ νὰ μὴ ρίψη ὁ ἴδιος ὁ λογισμός τὸν ἑαυτό του κάτω καὶ χωρισθεῖ ἀπὸ τὸν σταυρωθέντα σ᾽ αὐτὸν Χριστό... Ἐκείνους δὲ ποὺ δὲν πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν καὶ δὲν ἐπιδεικνύουν δι᾽ ἔργων τὴν πίστι ὁ Παῦλος τοὺς τοποθετεῖ δίπλα στοὺς χαμένους καὶ μάλιστα σ᾽ αὐτοὺς τοὺς εἰδωλολάτρες... Τοῦτο λοιπὸν εἶναι ἡ σοφία καὶ δύναμις τοῦ Θεοῦ. Τὸ νὰ νικήσει κανεὶς δι᾽ ἀσθενείας. Τὸ νὰ ὑψωθεῖ διὰ ταπεινώσεως. Τὸ νὰ πλουτήσει διὰ πτωχείας. Ὄχι μόνο δὲ ὁ λόγος καὶ τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ τύπος εἶναι θεῖος καὶ προσκυνητός, διότι εἶναι... σωτηριῶδες ξύλο, βασιλικό σκῆπτρο, θεῖο τρόπαιο κατὰ ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, ἔστω καὶ ἂν οἱ ὀπαδοί τῶν αἱρετικῶν φρενοβλαβῶς δυσαρεστοῦνται».
Βασιζόμενος πάνω σ’ αὐτὴν τὴν παρατήρηση γιὰ τὴν δυσαρέσκεια τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀπίστων σὲ σχέση μὲ τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, παρατηρεῖ ὁ μακαριστὸς γέροντας Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος στὸ 19ο μέρος, «Θεολογία τοῦ σταυροῦ»: «Οἱ πιστοὶ νὰ προβάλλουν τὸν σταυρόν, τὴν σταυρικὴ ζωὴ καὶ τὴν σταυρικὴ θεολογία. Διότι ἐγὼ ἂν ἀπιστῶ, δὲν προβάλλω τὴν σταυρικὴ ζωή, ἀλλὰ τὴν ἄνετη καὶ τὴν πλούσια, ἂν ἐγὼ δὲν προβάλλω τὴν σταυρικὴ θεολογία, ἀλλὰ μία θεολογία ξένη, ἀλλότρια, νόθη, δὲν εἶμαι ἐγὼ πιστὸς καὶ τότε δὲν μπορῶ νὰ λέγω, ὅτι προβάλλω τὴν Ἐκκλησία. Προβάλλομαι ἐγώ».
Νομίζω, ὅτι δὲν ὑπάρχει καλύτερη ἑρμηνεία γιὰ τὴν ποιότητα καὶ τὸν χαρακτῆρα τοῦ «σταυροῦ», ποὺ προβάλλουν οἱ σημερινοὶ οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι καὶ χαρτοπολεμικοί ἀντιοικουμενιστὲς. Οἱ «ποιμένες» πού, ἀφοῦ παραδόθηκαν οἱ ἴδιοι, παραδίδουν τώρα τὸ ποίμνιο ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεὸς στοὺς λύκους. Τὴν δορὰ ὅμως τοῦ προβάτου δὲν θέλουν νὰ τὴν ἀποχωριστοῦν. Γέμισαν τὸν τελευταῖο καιρὸ τὰ ΜΜΕ ἀπὸ δηλώσεις Ἐπισκόπων καὶ ἱερέων, οἱ ὁποίοι χρησιμοποιοῦν τὴν τραγικὴ οἰκονομική, πολιτική, ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ποιμνίου (ἢ καὶ τὴν φθείνουσα δημοτικότητά τους) καὶ ζητοῦν ἀπὸ τὸν λαὸ διάθεση θυσίας, ἀγωνιστικότητας, θάρρους, αὐταπάρνησης, σταύρωσης καὶ ὑπεράσπισης τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων. Παράλληλα ἐπιτίθενται σὲ πολιτικοὺς καὶ μή, δείχνοντας ἕνα τάχα ἀγωνιστικὸ πνεῦμα ποὺ ἔχει ὅμως μία ἀσφαλιστικὴ δικλείδα; Ὅλα λέγονται ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς. Εἶναι μία «σταύρωση» ἀναίμακτη, ἄνευ κόπου, πόνου καὶ θυσίας.
Μιλοῦν γιὰ μισθό, ἐνῶ εἶναι οἱ ἴδιοι μισθωτοὶ τῶν δυνατῶν αὐτοῦ τοῦ κόσμου γιὰ τὴν δόξα, τὴν ἐξουσία καὶ τὸν πλοῦτο, τὰ ὁποῖα δὲν θυσιάζουν μὲ τίποτα.
Μιλοῦν γιὰ ὑπεράσπιση τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων καὶ δὲν ὐπερασπίζουν τίποτα ἐκτὸς τῆς θέσεως τους καὶ τῶν προνομίων ποὺ αὐτὴ φέρει.
Μιλοῦν γιὰ αὐταπάρνηση, ἀπαρνούμενοι παράλληλα τὸν ποιμαντικό τους ρόλο καὶ τὸν τύπο Χριστοῦ ποὺ φέρουν ἀλλὰ ὄχι ἀπαρνούμενοι τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀπολαμβάνουν.
Μιλοῦν γιὰ εὐλογημένη φτώχεια κερδίζοντας τὸν τριπλάσιο μισθὸ ἀπὸ μία τετραμελὴ οικογένεια.
Μιλοῦν γιὰ τὴν πτώση τῶν πολιτικῶν πέφτοντας, συντρώγοντας, συνεορτάζοντας, συλλειτουργούντας μαζί τους.
Μιλοῦν γιὰ τὴν ἐλευθερία τοῦ Χριστιανοῦ νὰ φέρει τὸν σταυρό του, ἐνῶ αὐτοὶ διώκουν, ὅποιον ἀποφασίσει αὐτὴν τὴν σταυρικὴ ἐλευθερία, μιμούμενοι ὅλους τοὺς διώκτες τοῦ Χριστοῦ.
Μιλοῦν γιὰ τὸν Ἅγ. Ἀμβρόσιο καὶ τὸν Ἅγ. Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, ἀλλὰ αὐτοὶ δὲν θὰ ὑπερασπιστοῦν μὲ κάθε μέσο τὸν ἀγρὸ τῆς χῆρας, δὲν θὰ κλείσουν ποτὲ τὴν πόρτα τοῦ ναοῦ στὸν κάθε δυνάστη Θεοδόσιο καὶ στὴν κάθε Εὐδοξία.
Μιλοῦν γιὰ τὸν Ἅγ. Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ ἀλλὰ ἀντιθέτως μὲ τὸν λόγο του «ἔστω καὶ ἂν οἱ ὀπαδοί τῶν αἱρετικῶν φρενοβλαβῶς δυσαρεστοῦνται», αὐτοὶ δὲν θέλουν νὰ δυσαρεστήσουν τοὺς αἱρετικοὺς φρενοβλαβεῖς.
Μιλοῦν γιὰ αἱρέσεις καὶ οἱ ἴδιοι εὐλογοῦν, συμπροσεύχονται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἢ μὲ αὐτοὺς ποὺ συμπράττουν στὴν αἵρεση.
Μιλοῦν γιὰ ἀγώνα ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος μὲ κάθε κόστος, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι ἀπαρνοῦνται τὸ κόστος καὶ κοιτοῦν τὸ κέρδος.
Μιλοῦν γιὰ τὴν σταυρικὴ θυσία τῆς Ἐκκλησίας προβάλλοντας τὸ ἀναπαυμένο καὶ ἐκτὸς κινδύνου ἐγώ τους.
Οἱ ἀσυνεπεῖς μιλοῦν γιὰ συνέπεια.
Αὐτὸς εἶναι ὁ «σταυρός» ποὺ προβάλουν καὶ ὡς τυφλοὶ νομίζουν, ὅτι φέρουν. Σὲ αὐτοὺς ἀπαντάει ὁ Χρυσορρήμων Ἅγ. Ἰωάννης:
«Χριστιανὸς σημαίνει μικρὸς Χριστὸς κι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος, ἄρα χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ σταυροῦ. Γι᾿ αὐτό εἶναι ἀνάρμοστο καὶ ξένο στὸν χριστιανό νὰ ἀναζητᾶ τὶς εὐκολίες καὶ τὴν ἀνάπαυση. Ὁ Κύριός σου καρφώθηκε στὸ σταυρό κι ἐσύ ἐπιζητᾶς τὴν ἄνεση καὶ ζῆς μὲ πολυτέλεια;
Ἄν ἀγαπᾶς τόν Κύριό σου, πέθανε ὅπως Ἐκεῖνος. Σταύρωνε τὸν ἑαυτό σου, ἔστω κι ἄν δὲν σὲ σταυρώνει κανείς. Καὶ σταυρός εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς κακίας καί τῆς ζήλειας σου. Σταυρώνεις τὸ «ἐγώ» σου, ὅταν ἀρνεῖσαι νὰ ἱκανοποιήσεις τὶς κακές ἐπιθυμίες σου. Κρεμᾶς τὸν ἑαυτό σου στὸ σταυρό, ὅταν ἀφήνεις τὸν Θεό νὰ κατευθύνει τὴ ζωή σου χωρὶς τὶς δικές σου λογικὲς παρεμβάσεις. Πεθαίνεις σὰν τὸν Κύριό σου, ὅταν ὑποτάσσεσαι στὸ θέλημά του χωρὶς τὰ ἀτέλειωτα «γιατί».
Ὁ Κύριος ζήτησε καὶ ζητᾶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν ὅσοι εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ σηκώσουν τὸ σταυρό τους, ὅσοι εἶναι ἕτοιμοι νὰ πεθάνουν, νὰ ἀρνηθοῦν τὶς ἀπολαύσεις καὶ τὴν τρυφή. Διότι ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὶς ἡδονές τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι ἐχθρός τοῦ σταυροῦ, αὐτοῦ τοῦ σταυροῦ ποὺ ὁ χριστιανός ἀγαπᾶ καὶ σηκώνει μὲ ὑπομονή γιὰ χάρη τοῦ Ἐσταυρωμένου του Κυρίου!
(Εἰς Φιλιππησίους 13·ΕΠΕ 22,8-10)
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου