Τὰ ἀλλοιωμένα χαρακτηριστικὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν ψευδεπισκόπων
Τοῦ π. Νικολάου Μανώλη
Γιὰ τὸν “Στῦλο Ὀρθοδοξίας”
Σεπτέμβριος 2017, ἀρ. φ. 192
Ἡ λεγομένη “Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος” τοῦ Κολυμπαρίου, ἡ γνωστὴ ὡς “Ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης”, ἦταν ἡ σταγόνα ποὺ ξεχείλισε τὸ ποτήρι τῆς ὑπομονῆς. Ἕνας σεβαστὸς ἀριθμὸς χριστιανῶν, εὐλαβῶν ἱερομονάχων, πρεσβυτέρων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, ποὺ ἐπὶ πολλὰ ἔτη ἀγωνιζόμεθα ἐνάντια στὸ ἀδηφάγο τέρας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπιλέξαμε τὸν οὐσιαστικό, μοναδικό, ἀγωνιστικὸ καὶ μαρτυρικὸ δρόμο ἀντίστασης στὴν αἵρεση. Ἔχοντας νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς ἐνέργειες τῶν ἐπισκόπων μας, ποὺ ἀντίθετα μὲ τὴν ἀποστολή τους, ἀποδεχόμενοι τὶς ἀποφάσεις τῆς Ψευδοσυνόδου, κηρύττουν “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ” τὴν αἵρεση, ἀκολουθήσαμε τὸν ἁγιοπατερικὸ δρόμο τῆς ἀποτείχισης ἢ διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τῶν ψευδεπισκόπων.
“Μωραίνει Κύριος ὂν βούλεται ἀπολέσαι”. Οἱ ἐπίσκοποι ποὺ αἱρετίζουν, οἱ ἐν δυνάμει αἱρετικοί, ποὺ ὑφίστανται τὴν διακοπὴ τῆς πνευματικῆς κοινωνίας ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τους καὶ τὸ ποίμνιό τους γιὰ λόγους Πίστεως ἀλλὰ δὲν συνετίζονται ὥστε ἐν μετανοία νὰ ἐπιστρέψουν στὸν δρόμο τῶν Ἁγίων, ἀλλοιώνονται ψυχικὰ καὶ πνευματικά. Ἀγριεύουν! Τὰ πρόσωπά τους ἐκπέμποντας τὴν ψυχική τους κατάσταση γίνονται βλοσυρά. Τὰ μάτια τους φανερώνουν ἀγωνία, μίσος καὶ ἐμπάθεια. Ἡ ταραχὴ γίνεται ἔκδηλη στὴν καθημερινότητά τους. Ὅλα αὐτὰ εἶναι δείγματα τοῦ ἀλλότριου πνεύματος ποὺ ἔχει δικαιώματα πάνω τους. Εἶναι τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα τῆς αἱρέσεως, τὸ ἐγωιστικὸ καὶ ἀκατάστατον, τὸ δρακοντοειδὲς καὶ θηριοπρόσωπον. Ὑποκινούμενοι ἀπὸ μία τέτοια ἐσωτερικὴ κατάσταση, διαδίδουν καινοφανεῖς θεωρίες στὸ χριστεπώνυμο ποίμνιο καὶ καταδιώκουν ὅσους ἀντιστέκονται. Ὅσο καὶ ἂν ὑποκριθοῦν ὅτι εἶναι μειλίχιοι καὶ ταπεινοί, σὲ στιγμὲς ποὺ πιέζονται νὰ ἀπολογηθοῦν γιὰ τὶς αἱρετικές τους ἐπιλογές, ἐκρήγνυνται. Ὅσοι ἀπὸ τὸν λαὸ εἶναι γνῶστες τῶν θεολογικῶν γραμμάτων, τοὺς ἀναγνωρίζουν ὄχι μόνο ἀπὸ τὶς στιγμὲς ἀλλοφροσύνης ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀποδόμηση ποὺ κρύβει ὁ λόγος τους γιὰ τὰ θέματα τῆς Πίστεως. Διαστρέφουν τὴν ἁγία Γραφὴ ἑρμηνεύοντας την κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ ἀκυρώνουν τὴν πατερικὴ ἑρμηνεία ὅσων κανόνων δὲν “ἐξυπηρετοῦν”. Κανόνες σχετικοὶ μὲ τὴν ἀπαγόρευση τῶν συμπροσευχῶν καὶ ὅλων τῶν παρεμφερῆ θεμάτων περὶ τῶν σχέσεων μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀπορρίπτονται ἀπὸ αὐτοὺς ἢ παρερμηνεύονται. Στὴν οὐσία καταλύουν τὶς ἀλάθητες ἀποφάσεις τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, διατεινόμενοι πώς, ὡς Πατέρες καὶ αὐτοὶ μποροῦν νὰ διαφοροποιοῦν τοὺς κανόνες τῶν παλαιῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας! Λησμονοῦν ἐντέχνως ὅτι οἱ ἀποφάσεις τῶν παλαιῶν ἁγίων Πατέρων γιὰ δογματικὰ θέματα Πίστεως, εἶναι ἐγγεκριμένες ἀπὸ τὶς μεγάλες Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ πὼς κανένας δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀλλάξει τὸ παραμικρὸ[1]. Ἔτσι ὅμως προσβάλουν αὐτὸ τὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα καθιστώντας το ἀνακόλουθο.
Ἕνα παράδειγμα ἱκανὸ νὰ δείξει τὸ μέγεθος τῆς ἀπόκλισής τους ἀπὸ τὴν πατερικὴ διδασκαλία εἶναι ἡ στάση τους ἀπέναντι στὸν 45ο ἀποστολικὸ ἱερὸ κανόνα ποὺ ἀπαγορεύει τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς. Σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ ἁγιορείτου, κατὰ τὸν κανόνα αὐτόν, ὅποιος Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος μόνο συμπροσευχηθεῖ καὶ ὄχι συλλειτουργήσει μὲ αἱρετικούς, πρέπει νὰ ἀφορίζεται. Ἐπειδή, ὅποιος συμπροσεύχεται μὲ ἀφορισμένους, γιατί τέτοιοι εἶναι οἱ αἱρετικοί, πρέπει καὶ αὐτὸς νὰ ἀφορίζεται, κατὰ τὸν 10ο κανόνα τῶν Ἀποστόλων. Ἐὰν ὅμως ἐπέτρεψε στοὺς αἱρετικοὺς νὰ τελέσουν, ὡς κληρικοί, κάποιο ἐκκλησιαστικὸ λειτούργημα, νὰ καθαιρεῖται. Ἐπειδή, ὅποιος κληρικὸς συλλειτουργήσει μὲ καθηρημένους, γιατί κατὰ τὸν Β’ καὶ Δ’ Κανόνα τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τέτοιοι εἶναι οἱ αἱρετικοί, πρέπει νὰ συγκαθαιρεῖται καὶ αὐτός, κατὰ τὸν 11ο κανόνα τῶν Ἀποστόλων. Διότι πρέπει νὰ μισοῦμε καὶ νὰ ἀποστρεφόμαστε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὄχι νὰ συμπροσευχόμαστε μαζί τους καὶ νὰ τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ τελοῦν κάποιο ἐκκλησιαστικὸ λειτούργημα, σὰν νὰ ἦταν κληρικοὶ ἢ ἱερεῖς[2].
Στὴν τόσο ξεκάθαρη ἀποστολικὴ θέση καὶ πατερικὴ ἑρμηνεία, οἱ οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι ἀπαντοῦν μὲ τὸν πιὸ βλάσφημο καὶ ἀναιδῆ τρόπο: “Ὁ κανόνας αὐτὸς εἶναι παλαιός, ἀνενεργὸς καὶ δὲν ἀφορᾶ τὴν σύγχρονη Ἐκκλησία καὶ τὴν ἐποχὴ μας”! Ἀλήθεια, χρειαζόμαστε καὶ ἄλλες ἀποδείξεις γιὰ νὰ καταλάβουμε ἀπὸ πιὸ πνεῦμα ἐμφοροῦνται οἱ θιασῶτες τῆς παναιρέσεως καὶ τῆς συγκριτιστικῆς Νέας Ἐποχῆς; Γὶ αὐτοὺς ὁ Χριστὸς καὶ ἡ διδασκαλία του ποὺ ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν ἀποστολικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση, δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς ὁ ἐπεκτεινόμενος στοὺς αἰῶνες (“χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας[3]”)! Ὑπάρχει γιὰ τὶς αἱρετικές τους διάνοιες, παλαιὸς καὶ νέος Χριστὸς!
Τὸ ἴδιο πνεῦμα δυστυχῶς ἐμφορεῖ καὶ τοὺς λεγόμενους παραδοσιακοὺς χριστιανούς, ρασοφόρους καὶ λαϊκούς, ποὺ παίζουν τὸν ρόλο τῶν καθησυχαστῶν καὶ τῶν νανουριστῶν στὶς ψυχὲς τῶν χριστιανῶν. Αὐτοὶ συνήθως ἀπὸ προσωπικὲς ἐπιδιώξεις καὶ συμφέροντα, ὑπολογίζοντας πατερίτσες, θέσεις καὶ ἀξιώματα, ἐξορκίζουν τὴ διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ ἐπισκόπου, κινούμενοι ἐναντίον ὅσων ἔχουν προβεῖ σὲ αὐτὴν τὴν ἐνέργεια. Διαλαλοῦν πὼς αὐτοὶ δὲν φεύγουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, δὲν ἀποτειχίζονται καὶ δὲν διακόπτουν τὸ μνημόσυνο τῶν ἐπισκόπων τός. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο λένε, διασφαλίζουν τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Φυσικὰ ἔχουν καθόλα ἄδικο καθὼς οἱ θέσεις αὐτὲς ἔρχονται σὲ εὐθεία ἀντίθεση μὲ τοὺς σχετικοὺς κανόνες τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν διαχρονικὴ πρακτική τῆς Ἐκκλησίας.Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ ἐφαρμογὴ τῶν κανόνων τῆς ἀποτείχισης ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ τὸν αἱρετικὸ ἐπίσκοπο νὰ θέτει ἐκτὸς Ἐκκλησίας αὐτὸν ποὺ τὸν ἐφαρμόζει;
Ζοῦμε σὲ ἐποχὴ προδρομική τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἡ πλάνη κυβερνᾶ τὸν κόσμο. Αὐτὴν “κουμαντάρει” τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ δυστυχῶς ἐπικρατεῖ ἀκόμα καὶ στὰ ἀνώτερα κλιμάκια τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοίκησης. Ζοῦμε ἤδη σὲ ἐσχάτους καιροὺς ὅπου καὶ αὐτοὶ οἱ ἐκλεκτοὶ πλανῶνται. Ὑπάρχει ἕνα πραγματικὸ ἔλλειμμα στὶς μέρες μας ποὺ ἀφορᾶ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανούς. Εἶναι τὸ ἔλλειμμα τῆς ἁγίας καὶ ἀληθοῦς ὑπακοῆς στὸν Θεὸ καὶ τὴν ἁγία του Ἐκκλησία. Ἀντ’ αὐτῆς, οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ ἐπιβάλλουν ὑπακοὴ στοὺς αἱρετίζοντες ἐπισκόπους καὶ ὄχι στὴν Ἐκκλησία τῶν ἁγίων. Αὐτὸ ὅμως ἀποτελεῖ πραγματικὴ ἀνυπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Οἱ ψευδεπίσκοποι, ὡς φορεῖς τῆς παναιρέσεως, δὲν ἀντιπροσωπεύουν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Εἶναι αὐτοκατάκριτοι καὶ ὁδεύουν στὴν ἀπώλεια σέρνοντας δυστυχῶς τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμα καὶ οἱ σύνοδοι ποὺ συγκαλοῦν, ὅπως ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, δὲν εἶναι ἅγιες κατὰ τὰ πρότυπα τῶν Οἰκουμενικῶν. Συγκαλοῦνται ὄχι ὑπὸ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀλλὰ ὑπὸ τὴν σκότιση τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων. Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὶς αἱρετικὲς ἀποφάσεις τους. Αὐτὸ λογίζεται ὡς πλάνη στὸν Οὐρανὸ καὶ ἐγκαταλείπεται ὅποιος ἀκολουθεῖ τέτοιες ἀποφάσεις ἀπὸ τὴ θεία Χάρη. Ἡ ἀνυπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ὑπακοὴ στοὺς ψευδεπισκόπους, εἶναι τὸ δαιμονικὸ δηλητήριο ποὺ καταστρέφει ψυχὲς.
Ἀναλογιζόμενοι τὴν ἱστορικὴ εὐθύνη μας ἀπέναντι στὴν Ὀρθοδοξία, ἔχουμε ἱερὸ καθῆκον νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν κόλαση τῆς αἱρέσεως καὶ τὴν ἐγκαθίδρυσή της στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἀπομονώσουμε ὅσους προδίδουν τὴν Πίστη καὶ νὰ διακόψουμε κάθε πνευματικὴ Κοινωνία μαζί τους. Δὲν ἔχουμε τὸν ἴδιο Θεό, δὲν ἀνήκουμε στὴν ἴδια Ἐκκλησία. Αὐτοὶ ἀνήκουν στὴν ἐκκλησία τοῦ διαβόλου ποὺ τὴ στηρίζουν σὲ ἀποφάσεις ψευδοσυνόδων καὶ μεῖς στὴν Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ποὺ στηρίζεται στην ἁγία Γραφὴ και τὶς ἁγίες Οἰκουμενικὲς συνόδους. Ἀμὴν!
[1] “...μηδενὶ ἐξεῖναι προφέρειν ἢ γοῦν συγγράφειν ἢ συντιθέναι ἢ φρονεῖν ἢ διδάσκειν ἑτέρως… τοὺς δὲ τολμῶντας ἢ συντιθέναι Πίστιν ἑτέραν ἢ γοῦν προκομίζειν ἢ διδάσκειν ἢ παραδιδόναι ἕτερον Σύμβολον… εἰ μὲν εἶεν ἐπίσκοποι ἢ κληρικοί, ἀλλοτρίους εἶναι τοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐπισκοπῆς καὶ τοὺς κληρικοὺς τοῦ κλήρου· εἰ δὲ μονάζοντες ἢ λαϊκοὶ εἶεν, ἀναθεματίζεσθαι.” ΟΡΟΣ ΠΙΣΤΕΩΣ τῆς ἐν Χαλκηδόνι τετάρτης οἰκουμενικῆς συνόδου
[3] Ἐβρ. 13, 8