ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΣΑΛΟ ΠΟΥ ΞΕΣΠΑΣΕ, ΟΤΙ ΟΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟΤΡΙΟ ΠΝΕΥΜΑ
ΘΕΜΑ: ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΩΡΟΝ
«Το αληθώς μακαριστόν η θεότης εστί…» (Άγιος Γρηγόριος Νύσσης)
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Η θεραπεία - συνώνυμο της σωτηρίας - ως απαλλαγή από μια αρρώστια γίνεται με φάρμακα που εξουδετερώνουν τη βλαπτικότητα όχι μόνο δηλητηρίων αλλά και άλλων φαρμάκων! Είναι γνωστό ότι ένα σώμα μπορεί να δηλητηριαστεί λόγω υπερβολικής λήψης ή παροχής ενός «καλού» φαρμάκου! Επίσης ως θεραπεία νοείται και η απαλλαγή από ένα «κακό» χάρη μίας ουσίας (ενν. αντίδοτο) που εξουδετερώνει άμεσα τη βλαπτικότητα μιας άλλης ουσίας (φαρμάκου ή δηλητηρίου).
Μετά από το Κολυμβάρι και την είσοδο του δηλητηριασμένου πνεύματος του Οικουμενισμού μέσα στο σώμα των πιστών, μικρών και μεγάλων, πολλοί αδελφοί μας προκειμένου να αμυνθούν οι ίδιοι αλλά και από γνήσια αγάπη για τον πλησίον έγραψαν και ενήργησαν με θεραπευτικούς - ίσως ιδιωτικούς – τρόπους, τραβώντας από τα συρτάρια του φαρμακείου που διαθέτει η Εκκλησία μας Πατερικές ουσίες και φάρμακα προς θεραπεία κυρίως των Οικουμενιστών, λόγω της κρίσιμης κατάστασή τους.
Δεν είναι μικρής αξίας η προσπάθεια ανθρώπων απλών που ως άλλοι εθελοντές διασώστες προσπάθησαν, και προσπαθούν, να δώσουν τις πρώτες πνευματικές βοήθειες (μέχρις ότου καταφτάσουν οι «ειδικοί ιατροί») σε αδελφούς που έχασαν ήδη τις αισθήσεις τους λόγω της αποπνικτικής οικουμενιστικής ατμόσφαιρας, παλεύοντας ταυτόχρονα με την απειρία τους (ως προς την εργασία σε ομάδες) αλλά και την όποια αγνωσία - αδυναμία, απαιδευσιά και αλλοτρίωση λόγω αδιαφορίας για τη θεραπεία τους (και μαζί για τα κοινά της Εκκλησίας). Καλόν είναι στο σημείο αυτό να πούμε πως η λογική των κοσμικών ανθρώπων που διδάσκουν τις Πρώτες Βοήθειες και η οποία προτείνει τη μη επέμβαση των ανθρώπων που παρίστανται στον τόπο ενός ατυχήματος όταν δεν έχουν ειδικές γνώσεις αλλά και την αναζήτηση ειδικού γιατρού ή εκπαιδευμένου διασώστη για να επέμβει δεν ισχύει στα εν Χριστώ ατυχήματα λόγω του ότι «ἔστιν γεγραμμένον ἐν τοῖς προφήταις Καὶ ἔσονται πάντες διδακτοὶ τοῦ θεοῦ».
ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ
Με λύπη, που όμως δεν είναι χωρισμένη από την εν Χριστώ χαρά, παρατηρούμε μέσα στο αντιοικουμενιστικό αγωνιστικό μέτωπο να αυξάνονται τα συμπτώματα μιας παλιάς για το γένος μας ασθένειας, της διχόνοιας, λόγω διχογνωμίας. Δυστυχώς δεκάξι μήνες μετά από την ψευδοσύνοδο οι λίγες επιτροπές αγώνα δεν κατόρθωσαν να συντονιστούν «ιερώς»! Είναι ακριβώς έτσι; Ναι δυστυχώς, μα το τραγικό της υπόθεσης είναι άλλο, ότι υπάρχει στην ίδια όψη του νομίσματος χαραγμένη η λανθασμένη εντύπωση ότι οι τυχόν διαφωνίες των πατέρων δηλητηριάζουν τον αγώνα και ως «αρρώστια» αθεράπευτη θα σχίσει ή κατά την αγαθή γνώμη άλλων ήδη έσκισε την Εκκλησία σε διάφορα κομμάτια.
Ας μην βιαζόμαστε στο εξής κι ας είμαστε αργοί στο να βγάζουμε «κρίσεις» και μάλιστα να τις κοινοποιούμε - δημοσιεύουμε και ας αναζητήσουμε ΤΗΝ Α Ι Τ Ι Α! Ο ιερός Χρυσόστομος υποστηρίζει πως πρέπει να κρίνουμε αλλά πρώτα ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΚΑΘΕ ΠΡΑΞΕΩΣ, «Δει δε ουχ απλώς τα λεγόμενα εξετάζειν, αλλά και την αιτίαν προστιθέναι», δηλαδή ‘’Πρέπει λοιπόν να μην εξετάζουμε μόνον τα λόγια, που λέει κάποιος, αλλά να λαμβάνουμε υπόψη και τον λόγο για τον οποίον ελέχθηκαν, προκειμένου να τον κρίνουμε’’ [2]. Ας αναζητήσουμε λοιπόν ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί την Α Ι Τ Ι Α που δύο σχεδόν χρόνια μετά από την ψευδοσύνοδο δεν υπάρχει «η μία φωνή» αλλά δύο φωνές, δηλ. δυαρχία! Και εννοώ άλλη των πατέρων - κληρικών και άλλες των λαϊκών. Θυμίζω εδώ και πάλι τον λόγο του Χρυσοστόμου εν σχέσει με την ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ των ειδικών για να τονίσω ότι οι διαφωνίες που υπάρχουν, θα υπάρχουν διότι παρουσιάζονται θέσεις, γνώμες και «κοινές» συμφωνίες που οι ουσίες τους δεν πηγάζουν από τον λαό αλλά από τους ειδικούς, άσχετα αν είναι γνώστες των Ιερών Κανόνων, της εκκλησιαστικής ιστορίας αλλά και έμπειροι πηδαλιούχοι.
Λέγει πλην σαφώς ο ιερός Πατήρ ότι δεν φτάνουν οι γνώσεις και η εμπειρία των γιατρών όταν ο ασθενής είναι ήδη νεκρός! Ας τον ακούσουμε: ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΧΑΡΗ ΚΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, «Αυτός (ο πνευματικός οδηγός) προ παντός χρειάζεται τη Χάρη και την ειρήνη του Θεού. Διότι, αν δεν κυβερνάει τον λαό με αυτήν, όλα θα χαθούν και θα εξαφανιστούν αφού δεν θα κρατάει στα χέρια του το πηδάλιο. Ακόμη κι αν έχει μεγάλη πείρα στην κυβερνητική τέχνη, αν δεν κρατάει στα χέρια του το πηδάλιο αυτό, τη Χάρη δηλαδή που δίνει ο Θεός, θα καταποντίσει και το σκάφος και τους ταξιδιώτες»[3]…
Επειδή φτάσαμε στο σημείο οι αποτειχισμένοι αδελφοί και Πατέρες μας να θεωρούνται ως ταραχοποιά στοιχεία και η ΑΙΤΙΑ της θαλασσοταραχής στο σκάφος της κρατικής Ελλαδικής Εκκλησίας, αλλά και ως άλλος Ιωνάς που θα πρέπει να πεταχτούν ένας - ένας έξω από το σκάφος για χάρη της ειρήνης και της ασφάλειας των οπαδών τους – κάτι που παρασύρει πολλούς πιστούς - τονίζουμε αυτό που υποστηρίζουν οι άγιοι Πατέρες για τη θέση που έχουν οι «ΔΙΑΦΟΡΕΣ» ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Οι «διαφορές» μέσα στο ένα Σώμα του Χριστού λένε πως είναι αυτό ακριβώς που κάνει την Εκκλησία μας εν Σώμα Χριστού, διαφορετικά όλοι οι πιστοί θα ήμασταν «ένα μέλος» και όχι ΕΝ ΣΩΜΑ! Δεν θα αποτελούσαμε ΣΩΜΑ με πολλά μέλη αλλά «ένα μέλος» (ενν. ετερόδοξη Ομολογία ή μέλος του Π.Σ.Ε)… Όταν λοιπόν κρατάς την ορθή διδασκαλία και αγωνίζεσαι για τη διάδοσή της, αποτελείς «μερίδα» Χριστού και Τίμιο Σώμα Του και όχι «μέρος» ή «αποκομμένο μέλος». Αυτοί τώρα που κινδυνεύουν να αποκοπούν οριστικά είναι μόνον οι κεφαλές του Οικουμενισμού που επικοινωνούν με τους αιρετικούς όλων των αιώνων δια του Οικουμενισμού και που αψηφούν το μικρό «λείμμα» ψηφίζοντας άμεσα με εκκλησιαστικό τρόπο (ενν. ψευδοσύνοδος ) ή έμμεσα με κρατικό: «Να κόψομε από τις Εντολές. Μάλιστα - τονίζει ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος - εκείνο το ου μοιχεύσεις! Εν τη ευρεία του εννοία εννοείται γιατί περιλαμβάνονται μέσα όχι η μοιχεία εν τη στενή εννοία αλλά παν σαρκικόν αμάρτημα: Η πορνεία, οι εξωγαμικές σχέσεις να το πω με έναν σύγχρονον τρόπο, ή ακόμα οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις και όλα εκείνα τα κατασκευάσματα της εποχής μας…»[1] …Οι αποτειχισμένοι τελικά ως τίμια μερίδα Χριστού αγιασμένη από τη δημόσια ομολογιακή δράση τους, δεν διχάζουν το σώμα της Εκκλησίας αλλά το δοξάζουν καθώς με τον αγιασμένο αυτόν τρόπο θεραπεύουν (ενν. σώζουν) την ενότητα της Εκκλησίας, ασχέτως ΔΙΑΦΟΡΩΝ (ενν. μη δογματικών) που αφορούν την αμυντική ‘’πολιτική’’ του αγώνος και τον τόπο - τρόπο οχύρωσής τους.
ΑΝΤΙΔΩΡΟ
Όσο πιο σύντομα μπορώ θα θυμίσω στην αγάπη σας το «αντίδοτο» του Μωυσή στην επιλογή του Ααρών μετά από τις πιέσεις που δέχτηκε από τον σκληρόκαρδο λαό του Θεού (ενν. του Ισραήλ) προκειμένου να φτάσω και στο "Θείο Δώρο" που ονομάζεται Εκκλησία και Σώμα Χριστού. - Τους έφτιαξε δεύτερο Θεό, «χυτό θεό» από χρυσό και εννέα η ώρα το πρωί - πρωί τέλεσε μαζί τους τη θυσία και όταν μετά μέθυσαν και άρχισαν να κραυγάζουν παίζοντας παιχνίδια της εποχής ξεχύθηκαν οι πιστοί δούλοι του Θεού μετά από διαταγή του Μωυσέως μέσα στο στρατόπεδο και απ’ άκρη σε άκρη έπεσαν νεκρά τρεις χιλιάδες σώματα ανδρών. Αλλά τι έγινε εννέα η ώρα το πρωί εκεί πάνω στο υπερώο που διά τον φόβον των Ιουδαίων ήταν μαζεμένοι λόγω διωγμού - και όχι χωρισμένοι - οι αγαπημένοι μαθητές του Σωτήρος Χριστού; Δεν έλαβαν όλοι «λόγω μόνιμου διωγμού» που ήταν εκεί Άγιον Πνεύμα αλλά και στον καθένα χωριστά δεν στάθηκε πάνω του ως «γλώσσα» πυρός το εν Πνεύμα; Αλήθεια σήμερα δεν είναι ημέρα διωγμού; Ακόμη θα ψάχνουμε «κεφάλι» και «αρχηγό»; Πόσο δύσκολο τελικά είναι αυτό που λέγεται «Σύνοδος», ότι δηλαδή την Εκκλησία την αποτελούν κληρικοί και λαϊκοί μαζί, και αυτό να γίνει πράξη; Ας είδωμεν…
ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
«Γέρος πλέον επίσκοπος, που βρίσκομαι στο τέλος της επιγείου ζωής μου ύστερα από πολύ πλαγκτόν και περιπετειώδη δράσιν σαράντα ετών στην πατρίδα μας, σας συνιστώ, παιδιά μου. Αν έρθει εποχή που θα ακούσουμε και εμείς όχι στο θέατρο αλλά στην πραγματικότητα, «διωγμός!» και ακουστεί η λέξη «διωγμός» εναντίον των πιστών Χριστιανών· μη φοβηθείτε, μη δειλιάσετε. Εγώ δεν θα ζω πλέον, θα βρίσκομαι υπό τον τάφο, θα βρίσκομαι στην άλλη ζωή. Εσείς θα ακούσετε να φωνάζουν, απ’ άκρου εις άκρου, «διωγμός». Και οι εκκλησίες και οι ιερείς και οι επίσκοποι θα εξαλείψουν το Ευαγγέλιο, για να κηρυχθεί νέον «ευαγγέλιο». Και ό,τι γίνεται στην Αλβανία και ότι γίνεται σε χώρες μακριά, θα γίνει και στην Ελλάδα – προφητεύω. Αλλά ένα πράγμα να ξέρετε πολύ καλά, ότι δεν θα νικήσουν οι άθεοι, αλλά οι πιστοί. Προσευχή λοιπόν. Στα όπλα και στα γόνατα. Γιατί θα έρθει η ώρα που θα γίνει ερείπωσις. Τότε εσείς, πού θα μαζεύεστε για να ακούτε λόγον χριστιανικόν; Είναι και αυτό ένα χάρισμα» [4]...
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Ιεροψάλτης
.
[2] (Εις Β' Κορ., ομιλ. ΚΔ', 3, ΕΠΕ 19, 626- MG 61, 567)
[3] (Ιερός Χρυσόστομος, Ομιλία "Εις Τίτον, ομιλ., Α' 3, ΕΠΕ 24, 24-26- MG 62, 668).