ΑΠΑΝΤΗΣΗ του π. ΣΑΒΒΑ ΛΑΥΡΙΩΤΗ εις το ΑΡΘΡΟ:
ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ
ΚΑΙ Η ΤΙΓΡΙΣ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ
ΠΗΓΗ: https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2017/10/blog-post_46.html
Δέν εἶχα σκοπό νά ἀπαντήσω στίς αἱρετικές φαντασίες τοῦ κ. Ρίζου καί τά ψευδῆ σχόλια τῶν ἀνωνύμων εἰς τό ἄρθρο του, «Τό λιοντάρι τῆς Αἵρεσης καί ἡ τίγρις τοῦ Σχίσματος». Ὁ κάθενας μπορεῖ νά ἀκούσει τίς ὁμιλίες μας καί νά διαβάσει τά κείμενα, ὅπου ἔχουμε γράψει, γιά νά καταλάβει πώς ἡ ἐπίθεση πού δεχόμαστε ὡς ἁγιορεῖτες πατέρες, εἶναι δαιμονική καί ἀνήθικη. Οὐδέποτε χτυπήσαμε καί γράψαμε ἐναντίον πατέρων καί ἀδελφῶν γιά τυχόν διαφωνίες, πού εἴχαμε καί ὑπάρχουν. Θά μπορούσαμε νά ἀπαντήσουμε στά ὅσα συκοφαντικά καί ψευδῆ μᾶς κατηγόρησαν κάποιοι, ἀλλά προτιμήσαμε τήν σιωπή, γιά νά μήν γίνει σχίσμα μεταξύ τῶν πιστῶν. Μάλιστα, εἴμασταν ἐμεῖς ὅπου ζητήσαμε νά σταματήσει αὐτή ἡ παράνοια καί προσπαθήσαμε νά γεφυρώσουμε τίς διαφορές, γι’ αυτό καί συναντηθήκαμε στό μοναστήρι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς. Ἀλλά τώρα, δέν μποροῦμε νά σιωπήσουμε, διότι ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ θά ἐκλάβει τήν σιωπή μας, ὡς ἀποδοχή ὅλων τῶν κατηγοριῶν πού μᾶς ἀπευθύνουν.
Ἐπίκειται ὁμιλία, σέ τηλεοπτικό κανάλι, ὅπου θά ἀναλυθοῦν ἐκ νέου ὅλες οἱ θέσεις μας, πρός πίστωσιν τῆς ἀληθείας και ἐπίσης, θά ἀκολουθήσουν μελέτες περί τῶν μυστηρίων καί τοῦ 15ου κανόνος. Ὅμως, ἐπειδή μέ παρεκάλεσαν νά ἀπαντήσω γιά νά μήν δοθεῖ ἡ ἐντύπωση πώς ὅλα αὐτά εἶναι ἀλήθεια, κάνω μία μικρή ἀναφορά στό τί πιστεύουμε καί πῶς πορευόμαστε στήν ὁμολογία μας.
1) Γράφει ὁ κ. Ρίζος ὅτι: «ὑπάρχει μιά παρασκηνιακή καί κρυφή διεργασία πού ἐνεργεῖται ἀπό μερίδα τῶν νεοαποτειχιζόμενων ἁγιορειτῶν Μοναχῶν (ὄχι πάνω ἀπό δέκα τόν ἀριθμό) κι ἑνός ἀρχιμανδρίτη ἐκτός Ὄρους, πού προετοιμάζει τό ἔδαφος ὥστε ὁ ὅποιος νεοαποτειχιζόμενος λαός νά μεταφερθεῖ ἐν μία νυκτί στίς τάξεις τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου».
Δηλώνω ὅτι εἶναι συκοφαντία. Οὐδέποτε εἶπα τέτοιο πράγμα, ἀλλά ἀκριβῶς τό ἀντίθετο καί ζητῶ ἀπό τόν κ. Σημάτη καί κ. Ρίζο νά προβοῦν σέ δημόσια συγγνώμη γιά τόν σκανδαλισμό τῶν πιστῶν καί τήν σύγχυση πού προκάλεσαν. Ἐν τῷ μεταξύ, πῆρα τηλέφωνο τόν κ. Σημάτη καί τοῦ ἐξήγησα πώς ὅλα αὐτά εἶναι ἀνήθικες συκοφαντίες καί ὅτι ἔπρεπε, προτοῦ ἀναρτήσει τό ἄρθρο, νά μᾶς μιλήσει καί νά μᾶς ρωτήσει ἄν ὅλα αὐτά ἀληθεύουν, κατά τό γραφικό: «Ἐὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε καὶ ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου· ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου· ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ρῆμα. Ἐὰν δὲ παρακούσῃ αὐτῶν, εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ· ἐὰν δὲ καὶ τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης». (Ματθ. 18, 15-17). Ἐμεῖς, ὡς ἀγιορεῖτες, τους συγχωροῦμε καί ἐλπίζουμε στήν ἀνάνηψή τους.
Δηλώνω, ἐπίσης, πώς ἀκολουθῶ τό παλαιό ἡμερολόγιο ὅπου ἀκολουθεῖ τό Ἅγιον Ὄρος, χωρίς νά ἀνήκω σέ καμία ΓΟΧική παράταξη καί στήν παρασυναγωγή τοῦ Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη. Ὅμως, ἔχω κανονική κοινωνία μέ τούς ἀποτειχισμένους τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καί ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, παλαιοῦ καί νέου, πρέπει νά συναντηθοῦμε στήν πρό σχίσματος ἐποχή, δηλαδή πρό τοῦ 1924. Τό αὐτό φρονεῖ καί ὁ Ἀρχ. Παΐσιος Παπαδόπουλος, καθώς ἐπίσης καί οἱ λοιποί ἁγιορεῖτες πατέρες πού ἔχουν κόψει τό μνημόσυνο.
2) Δυστυχῶς ὁ κ. Ρίζος μᾶς ἐπισυνάπτει τήν κατηγορία πώς: «Ἔτσι θά πρέπει, οἱ παραπάνω ἁγιορεῖτες (κι ὁ λαός πού θά τούς ἀκολουθήσει) νά ξαναβαπτιστοῦν, ἤ νά ἀναμυρωθοῦν καί οἱ ἱερωμένοι τους νά ξαναχειροτονηθοῦν(;) Ἄν λοιπόν ἐπιδιώκουν νά φέρουν τόν λαό στό “παλαιό”, ἄς κάνουν πρῶτα οἱ ἴδιοι δημοσίως τά «ἀναγκαῖα» καί μετά ἄς ποῦν καί στόν λαό ὅτι πρέπει νά “ξαναπάρουν” τά Μυστήρια τοῦ βαπτίσματος καί Χρίσματος»!!
Ποῦ τά βρῆκε αὐτά ὁ ταλαίπωρος; Ποιός δαίμονας τοῦ τάἐνέβαλλε εἰς τό μυαλό του; Εἶπα ποτέ τέτοια πράγματα; Ἄς μᾶς δείξει ποῦ τά ἔχω πεῖ, ἀλλιῶς νά ζητήσει συγγνώμη γιά τόν σκανδαλισμό πού προκαλεῖ καί τήν ζημία πού προξενεῖ στόν ἀγῶνα κατά τῆς αἱρέσεως.
Δυστυχῶς, ὁ κ. Ρίζος ἔχει πέσει στήν πλάνη τοῦ παπισμοῦ, διότι κηρύττει τήν θεωρία τῆς αὐτόματης ἀπώλειας χάριτος, δηλαδή κάποιος χάνει τήν χάρη τῶν μυστηρίων, χωρίς ἡ Σύνοδος νά τόν καθαιρέσει. Ἡ ἡμιμάθεια εἶναι χειροτέρα τῆς ἀμαθείας καί ὁ κ. Ρίζος φαίνεται ὅτι πάσχει ἀπό αὐτήν. Θεωρῶ, πώς εἶναι σκόπιμο καί ἀπαραίτητο νά ἀναφερθῶ σέ δύο θεολογικά προβλήματα πού ἔχει δημιουργήσει ἡ λανθασμένη ἑρμηνεία τοῦ 15ου Κανόνος, τά ὁποῖα ταλανίζουν τούς Ὀρθοδόξους. Τό πρῶτο θέμα εἶναι πώς κάποιοι, ἐντελῶς ἀντιπατερικά, ὑποστηρίζουν πώς, ἀφοῦ τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν καί αὐτῶν πού δέχονται τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης εἶναι ἔγκυρα, λόγῳ τοῦ ὅτι δέν ἔχουν ἀκόμη καθαιρεθεῖ ἀπό μία Ὀρθόδοξη Σύνοδο, μποροῦμε νά πηγαίνουμε σέ ναούς, ὅπου οἱ ἱερεῖς ἐκεῖ ἔχουν «Ὀρθόδοξο φρόνημα», ἀσχέτως ἄν μνημονεύουν τόν Ἐπίσκοπό τους, πού εἶναι Οἰκουμενιστής καί δέχεται τήν ψευδοσύνοδο ὡς Ὀρθόδοξη. Καί τό δεύτερο εἶναι πώς κάποιοι, πάλι ἀντιπατερικά, ὑποστηρίζουν πώς ἡ κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς οἰκουμενιστές πρέπει νά διακοπεῖ, λόγῳ τοῦ ὅτι δέν ἐνεργοῦν τά μυστήριά τους, δηλαδή δέν ὑπάρχει Θεία Χάρις σέ αὐτά, ἀμέσως μετά τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης (αὐτόματη ἀπώλεια χάριτος).
Ἀπό αὐτό γίνεται φανερό, γιά αὐτούς πού ὑποστηρίζουν αὐτά, ὅτι δέν ἔχουν ἐννοήσει τόν Κανόνα καί ἀπό τί μᾶς προφυλλάσει αὐτός, ἀλλά οὔτε γνωρίζουν τήν διαχρονική πράξη τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Πατέρων. Ἐν πρώτοις, ὁ Κανόνας σαφῶς μᾶς λέγει νά διακόψουμε τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν αἱρετικό ψευδεπίσκοπο, λόγῳ τῆς μολύνσεως τῆς αἱρέσεως πού ἐπιφέρει αὐτή σέ ἐμᾶς καί γιά νά προφυλάξουμε τήν Ἐκκλησία ἀπό τά σχίσματα πού αὐτός καί οἱ ὁμόφρονές του δημιουργοῦν καί ὄχι ἐπειδή δέν τελοῦνται τά μυστήρια, ἤ ὅτι ἔχασαν τήν Θεία Χάρη τά μυστήριά τους ἐν μιᾷ νυκτί, χωρίς ἀπόφαση Συνόδου.
Ἐδῶ πρέπει νά γίνει μία διευκρίνηση, ὅσον ἀφορᾶ στά μυστήρια καί τήν ἐγκυρότητά τους. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, στήν 2η ὑποσημείωση τῆς ἐρμηνείας τοῦ 3ου Ἀποστολικοῦ Κανόνα εἰς τό πηδάλιον (ἐκδ. Βασ. Ρηγοπούλου) σαφῶς μᾶς λέγει, πώς ἄν δέν ὑπάρχει καθαίρεση ἀπό μία Σύνοδο, τά μυστήρια τελοῦνται κανονικά: «……….Ὅμως ἄν, ἡ Σύνοδος δέν ἐνεργήση ἐμπράκτως τήν καθαίρεσιν τῶν ἱερέων, ἤ τόν ἀφορισμόν, ἤ ἀναθεματισμόν τῶν λαϊκῶν, οἱ ἱερεῖς αὐτοί καί οἱ λαϊκοί, οὔτε καθηρημένοι εἶναι ἐνεργείᾳ, οὔτε ἀφορισμένοι ἤ ἀναθεματισμένοι. Ὑπόδικοι ὅμως, ἐδῶ μέν εἰς τήν καθαίρεσιν καί ἀφορισμόν ἤ ἀναθεματισμόν, ἐκεῖ δέ εἰς τήν θείαν δίκην. ............Ὅθεν σφάλλουσι μεγάλως ἐκεῖνοι οἱ ἀνόητοι ὅπου λέγουσιν, ὅτι εἰς τούς παρόντας καιρούς ὅλοι οἱ παρά Κανόνας χειροτονηθέντες ἱερωμένοι, εἶναι ἐνεργείᾳ καθηρημένοι. Ἱεροκατήγορος γλώσσα εἶναι ἐκείνη ὁποῦ ἀνοήτως τά τοιαῦτα λόγια φλυαρεῖ, μή νοοῦσα, ὅτι, ἡ προσταγή τῶν Κανόνων, χωρίς τήν ἔμπρακτον ἐνέργεια τοῦ β’ προσώπου, ἤτοι τῆς Συνόδου, εἶναι ἀτέλεστος, ἀμέσως καί πρό κρίσεως μή ἐνεργοῦσα καθ’ ἑαυτήν. Αὐτοί οἱ ἴδιοι θεῖοι Ἀπόστολοι φανερά ἐξηγοῦσι τόν ἑαυτόν τους μέ τόν μς΄ Κανόνα τους, ἐπειδή δέν λέγουσι πῶς ἤδη εὐθύς ἐνεργείᾳ εὑρίσκεται καθηρημένος, ὅποιος Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος δεχθῇ τό τῶν αἱρετικῶν βάπτισμα, ἀλλά καθαιρεῖσθαι προστάζομεν, ἤγουν νά παρασταθῇ εἰς κρίσιν, καί ἄν ἀποδειχθῇ πῶς τοῦτο ἔκαμε, τότε ἄς γυμνωθῇ μέ τήν ἐδικήν σας ἀπόφασιν ἀπό τήν ἱερωσύνην, τοῦτο προστάσσομεν». Γιά κάποιους ὅμως, ὅπου θά προφασισθοῦν πώς ὁ Ἅγιος ἀναφέρεται σέ παρά κανόνας χειροτονηθέντας ἱερεῖς καί ὄχι σέ θέματα αἱρέσεως, παραθέτουμε τήν ι’ ὑποσημείωση εἰς «Τά προλεγόμενα ἐν γένει περί τῶν ἱερῶν Κανόνων» τοῦ Ἱεροῦ Πηδαλίου: Ὅτι τὰ περισσότερα ἐπιτίμια, τὰ ὑπὸ τῶν Κανόνων διοριζόμενα, τρίτου προσώπου ὄντα προστακτικοῦ μὴ παρόντος, ἐξ’ ἀνάγκης χρειάζονται καὶ β’ πρόσωπον παρὸν (ὅπερ ἐστὶν ἡ Σύνοδος) διά νά ἐνεργηθοῦν.
Θά μπορούσαμε νά τραβήξουμε τόν λόγο καί νά ἀναφέρουμε καί ἀποσπάσματα πρακτικῶν καί Κανόνων ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους (3η, 4η, 5η, 6η, 7η, 8η) ὅπου θά ἀποδείκνυαν τό αὐτό. Ὅμως αὐτό δέν εἶναι ἐπί τοῦ θέματος. Αὐτά θά τά ἐκδώσουμε σέ ἐμπεριστατωμένη μελέτη πού ἐτοιμάζουμε. Τά μυστήρια λοιπόν, ἐπειδή δέν ἔχουν χάσει τήν ἐνέργειά τους καί τελοῦνται ἀπό τούς ἀκρίτως αἱρετικούς Οἰκουμενιστές, εἶναι εἰς κρῖμα καί κατάκριμα γιά αὐτούς πού μετέχουν σέ αὐτά. Ὅπως ὅταν ὁ πιστός προσέρχεται στήν Θεία Κοινωνία ἀπροετοίμαστος, χωρίς ἐξομολόγηση καί μετάνοια, κοινωνεῖ μέν Χριστό, ἀλλά ὄχι πρός φωτισμόν τῆς ψυχῆς του, ἀλλά εἰς κατάκριμα, ἔτι καί ἔτι αὐτό συμβαίνει ὅταν κοινωνεῖ χωρίς νά ἔχει τήν ὀρθή πίστη, ἡ ὁποία πίστη του ταυτίζεται μέ αὐτήν τοῦ Ἐπισκόπου ὅπου μνημονεύει. Γιά αὐτόν τόν λόγο δέν συμμετέχουμε στίς λειτουργίες τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ὄχι λόγῳ τῶν μυστηρίων, ἀλλά λόγῳ τῆς κοινωνίας εἰς τήν αἱρετική πίστη ὅπου διδάσκουν γυμνῇ τῇ κεφαλῇ. Ὅλο αὐτό τό θέμα, μᾶς παραπέμπει γιά μία ἀκόμη φορά στήν αἱρετική καί βλάσφημη ἐκκλησιολογία τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα καί Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη, περί ἐπισκοποκεντρισμοῦ καί θείας λειτουργίας.
Ὅσον ἀφορᾶ αὐτούς πού ὑποστηρίζουν ὅτι τά μυστήρια εἶναι ἄκυρα καί γιά αὐτό δέν πρέπει νά πηγαίνουμε στούς ναούς, αὐτό ἀποτελεῖ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί παραποίηση τῆς πατερικῆς παραδόσεως, διότι ὁ λόγος πού οἱ πιστοί διέκοπταν τήν κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, πρίν τούς καθαιρέσουν, ἦταν οἱ κακοδοξίες πού ἐκήρυσσαν καί ὁ μολυσμός πού ἐπέφεραν αὐτές καί ὄχι ἡ ἀκυρότητα τῶν μυστηρίων. Καί ἐν τέλει, τό πότε εἶναι ἔγκυρα ἤ ἄκυρα τά μυστήρια, αὐτό εἶναι στήν δικαιοδοσία μόνο μιᾶς Ὀρθοδόξου Συνόδου καί ὄχι δική μας. Ὅμως, φαίνεται πώς τώρα πλέον εἶναι καί τοῦ κ. Ρίζου καί τοῦ πατρός Μακαρίου καί κάθε ἄλλου, πού ἀποφαίνεται πότε χάνεται ἡ χάρις καί πότε ἐπανέρχεται!!!
Δέν θά ἀσχοληθῶ περαιτέρω, μέ τίς ἀνοησίες καί τίς φαντασίες τοῦ Ρίζου καί τοῦ κάθε Ρίζου. Μόλις ἐπιστρέψαμε ἀπό τήν Ρωσία, ἀπό μία μεγάλη συνάντηση πού διοργάνωσαν οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες, μέ τήν Σύναξη Ὀρθοδόξων Κρητῶν καί τήν βοήθεια τῶν Ρώσων, Ρουμάνων καί Μολδαβῶν ἱερέων καί μοναχῶν, πού μάχονται τόν Οἰκουμενισμό καί πορευόμαστε πρός τήν μεγάλη πανορθόδοξο σύναξη πού εἴχαμε ἀναγγείλει στήν διορθόδοξο σύναξη στό Ὡραιόκαστρο καί ὑπάρχει ἀνάγκη ἑνότητος γιά τόν ἀγῶνα ὑπέρ τῆς πίστεώς μας.
Ὡς ἁγιορεῖτες μοναχοί, ἀπευθύνουμε μήνυμα ἑνότητος πρός ὅλους τούς ὀρθοδόξους, νέου καί παλαιοῦ ἡμερολογίου. Πιστεύουμε πώς ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά βρεθεῖ στήν κατάσταση πρό τοῦ σχίσματος τοῦ 1924 και πώς πρέπει νά πολεμήσουμε τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί νά ἀφήσουμε τίς φαγωμάρες κατά μέρος. Ἐπαναλαμβάνουμε γιά μία ἀκόμη φορά, τό ψήφισμα τοῦ Ὡραιοκάστρου καί ἐμμένουμε πιστοί στήν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ὅπου μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας:
………Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, ὡς πιστὰ μέλη τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι:
1ον) Καταδικάζουμε καὶ ἀπορρίπτουμε τὸν Οἰκουμενισμό, τὸν διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ συγκρητισμὸ ὡς παναίρεση, κατὰ τὸν εὔστοχο χαρακτηρισμὸ τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, καὶ ἄλλων Ἁγίων Γερόντων καὶ ἐπιφανῶν θεολόγων.
2ον) Καταδικάζουμε καὶ ἀπορρίπτουμε τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, ὡς Παγκόσμιον Συμβούλιο αἱρέσεων καὶ διακηρύσσουμε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς σωτῆρας καὶ λυτρωτής, δὲν ὑπάρχει πουθενὰ ἀλλοῦ ἡ σωτηρία καὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τὴν ὁποία ἵδρυσε, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ταυτίζεται μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐκτὸς αὐτῆς ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι πλάνη τοῦ Σατανᾶ, αἱρέσεις καὶ σχίσματα.
3ον) Δὲν ἀποδεχόμαστε τὴν γενόμενη σύνοδο ἐν τῇ νήσῳ Κρήτη καὶ τὴν ἀπορρίπτουμε ὡς ψευδοσύνοδο, διότι νομιμοποιεῖ ὡς ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία πλέον, τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὰ παρελκόμενα αὐτῆς, δηλαδὴ τὴν Μεταπατερικὴ καὶ Βαπτισματικὴ θεολογία, θεωρία περὶ προσώπου καὶ περὶ πρωτείου εἰς τὴν Ἐκκλησία καὶ εἰς τὴν Ἁγία Τριάδα (τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα), καταλύει τὸν Συνοδικὸ Θεσμό, νομιμοποιεῖ τὶς αἱρέσεις ὡς «Ἐκκλησίες» ἔχοντες τὴν αὐτὴν χάριν μὲ τὴν Ὀρθόδοξη, καταλύει τὴν νηστεία, καταργεῖ κανόνες Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀποδέχεται καὶ νομιμοποιεῖ τὰ “ἄθεσμασυνοικέσια”, τουτέστιν τοὺς μεικτοὺς γάμους.
Κατόπιν ὅλων τούτων,
Διακόπτουμε τὴν κοινωνία μὲ τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὡς τὸν κύριο ἐμπνευστὴ τῆς Συνόδου, ἐκφραστὴ καὶ κήρυκα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ μὲ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἀποδέχονται τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης ὡς Ὀρθόδοξη. Κάνουμε χρήση τοῦ 10ου καὶ 31ου ἐκ τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων, τοῦ 2ου τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, τοῦ 33ου τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου, καθὼς καὶ τοῦ 15ου τῆς πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπὶ Ἁγίου Φωτίου τοῦ Μεγάλου, ἀκολουθώντας κατὰ πάντα τοὺς Ἁγίους Πατέρες, στὴν διάγνωση, ἀντιμετώπιση καὶ θεραπεία τῶν ἀναφυομένων αἱρέσεων.
Ὡς ἐκ τούτων, ζητᾶμε ἀπὸ τοὺς ἀπανταχοῦ Ἐπισκόπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας:
Νά συγκροτηθεῖ Ὀρθόδοξη Σύνοδος καταδίκης τῶν ἀνωτέρω ἐκτεθέντων, πρὸς ἀποφυγὴ σχισμάτων καὶ διαιρέσεων τῶν πιστῶν.
Διευκρινίζεται δὲ πρὸς πάντας, ὅτι ὁ διεξαγόμενος ἐκκλησιαστικὸς ἀγῶνας ἔχει σωτηριολογικὸ χαρακτῆρα, μὲ τὸν ὁποῖον ἐμμένουμε πιστοὶ στὴν ἐκκλησιολογία τῆς ὀρθοδόξου πατερικῆς παραδόσεως καὶ ἕνεκα τούτου, ἐντὸς τοῦ Σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δὲν μνημονεύουμε ἕτερον ἐπίσκοπον, δὲν προβαίνουμε εἰς σύστασιν ἑτέρας “ἐκκλησίας”, ἄπαγε τῆς βλασφημίας, οὔτε προσχωροῦμε σὲ καμμία παλαιοημερολογητική ΓΟΧικὴ καὶ Ζηλωτικὴ παράταξη. Μένουμε ἁπλὰ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. Μένουμε πιστοὶ εἰς τό Σύμβολον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὁμολογοῦμε ὅ,τι παραλάβαμε, τὴν διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ σωτήριο ἀλήθεια. Ὅ,τι ἄλλο κυκλοφορήσει εἰς βάρος μας θὰ ἀποτελεῖ μία, δαιμονικῆς ἔμπνευσης, συκοφαντία.
Τέλος, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι, ἐπαναλαμβάνομεν καὶ ἐμεῖς σήμερον τὸν ὅρο τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς συνόδου καὶ λέγομεν:
« Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν». ΑΜΗΝ.