"ΟΤΙ ΚΙ ΟΤΙ" ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ
"Στην Ελλάδα το θέατρο που είναι στην παιδεία;" (Νίκος Βατικιώτης)
ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑΤΙ Ο ΣΚΟΥΦΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΑΥΤΟ;
ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ;
ΚΡΙΜΑ! ΚΡΙΜΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΕΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ...
«Εκκλησιάζοντες»
- Συνέβη κάτι αντίστοιχο πολύ πρόσφατα με την Ώρα του Διαβόλου.
Ακόμα πιο αταίριαστο αυτό. Εκεί δεν έχει καμία σχέση και η θεματολογία της παράστασης. Εκεί έγινε μόνο για την λέξη. Είναι ακόμα πιο αστείο. Εμείς προσποιούμαστε και τους παππάδες. Σε αυτό το έργο όμως δεν υπάρχει τίποτα. Οπότε καταλαβαίνεις ότι μιλάμε για ανεγκέφαλους ανθρώπους που δεν έχουν κανένα λόγο σε αυτό που λέγεται πολιτισμός και τέχνη.
- Πιστεύεις ότι λογοκρίνεται το θέατρο όταν μιλάει για πολιτική και θρησκεία; Θυμάμαι παραστάσεις να κατεβαίνουν.
(...) Από την μέρα που έκανε πρεμιέρα η παράσταση μέχρι και σήμερα έχουν αποκαλυφθεί γύρω στα δέκα μεγάλα σκάνδαλα που αφορούν την εκκλησία. Ελπίζω το κομμάτι του πληθυσμού που αντιδράει έτσι στην τέχνη να είναι μικρό.
- Ποια είναι η προσωπική σου αίσθηση για την θρησκεία; Είσαι άνθρωπος που πιστεύει;
Πιστεύω σε αυτήν την ανώτερη δύναμη, την οποία αποζητάμε συνήθως και στις δύσκολες περιστάσεις. Όταν κάτι πάει στραβά. Ποτέ δεν την ζητάς σε μια ευχάριστη περίπτωση, πάντα σε κάτι δυσάρεστο. Καλώς ή κακώς έχουμε γεννηθεί σε μια χώρα όπου λόγω ιστορίας είναι ακόμα λίγο δύσκολο να φύγουμε από όλο αυτό και να είναι επιλογή το να πιστεύεις. Να φτάσει δηλαδή ένας άνθρωπος, έχοντας σχηματίσει κάποιες εμπειρίες, να πει ότι θέλει να πιστέψει. Δεν γίνεται έτσι ακριβώς. Ωστόσο, η πίστη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Θεωρώ ότι μπορεί να πιστεύεις πολύ περισσότερο ακόμα και χωρίς να πηγαίνεις στην εκκλησία, ακόμα και αν δεν νηστεύεις από έναν άνθρωπο που τα κάνει όλα αυτά αλλά στην ουσία του είναι κακός. Η πίστη είναι κάτι πολύ προσωπικό και έχει να κάνει κυρίως με το ήθος και όχι με τα τυπολατρικά.
( Νίκος Βατικιώτης)
. .
Ακόμα πιο αταίριαστο αυτό. Εκεί δεν έχει καμία σχέση και η θεματολογία της παράστασης. Εκεί έγινε μόνο για την λέξη. Είναι ακόμα πιο αστείο. Εμείς προσποιούμαστε και τους παππάδες. Σε αυτό το έργο όμως δεν υπάρχει τίποτα. Οπότε καταλαβαίνεις ότι μιλάμε για ανεγκέφαλους ανθρώπους που δεν έχουν κανένα λόγο σε αυτό που λέγεται πολιτισμός και τέχνη.
- Πιστεύεις ότι λογοκρίνεται το θέατρο όταν μιλάει για πολιτική και θρησκεία; Θυμάμαι παραστάσεις να κατεβαίνουν.(...) Από την μέρα που έκανε πρεμιέρα η παράσταση μέχρι και σήμερα έχουν αποκαλυφθεί γύρω στα δέκα μεγάλα σκάνδαλα που αφορούν την εκκλησία. Ελπίζω το κομμάτι του πληθυσμού που αντιδράει έτσι στην τέχνη να είναι μικρό.
- Ποια είναι η προσωπική σου αίσθηση για την θρησκεία; Είσαι άνθρωπος που πιστεύει;
Πιστεύω σε αυτήν την ανώτερη δύναμη, την οποία αποζητάμε συνήθως και στις δύσκολες περιστάσεις. Όταν κάτι πάει στραβά. Ποτέ δεν την ζητάς σε μια ευχάριστη περίπτωση, πάντα σε κάτι δυσάρεστο. Καλώς ή κακώς έχουμε γεννηθεί σε μια χώρα όπου λόγω ιστορίας είναι ακόμα λίγο δύσκολο να φύγουμε από όλο αυτό και να είναι επιλογή το να πιστεύεις. Να φτάσει δηλαδή ένας άνθρωπος, έχοντας σχηματίσει κάποιες εμπειρίες, να πει ότι θέλει να πιστέψει. Δεν γίνεται έτσι ακριβώς. Ωστόσο, η πίστη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Θεωρώ ότι μπορεί να πιστεύεις πολύ περισσότερο ακόμα και χωρίς να πηγαίνεις στην εκκλησία, ακόμα και αν δεν νηστεύεις από έναν άνθρωπο που τα κάνει όλα αυτά αλλά στην ουσία του είναι κακός. Η πίστη είναι κάτι πολύ προσωπικό και έχει να κάνει κυρίως με το ήθος και όχι με τα τυπολατρικά.
( Νίκος Βατικιώτης)
. .
Ο ηθοποιός Νίκος Βατικιώτης μιλά στην Κουλτουρόσουπα
20 Οκτωβρίου 2017 3926 Views
Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Εκκλησιάζοντες» βρεθήκαμε με τον Νίκο Βατικιώτηστο φουαγιέ του θεάτρου Αυλαία για να μιλήσουμε για την παράσταση και όλο τον θόρυβο που την περιέβαλε, για τη θρησκεία, την πολιτική, το θέατρο και το τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης σε καιρούς κρίσης. Ο ηθοποιός μας μίλησε για τον βανδαλισμό του θεάτρου πέρυσι, για το δικό του θρησκευτικό αίσθημα, καθώς και το τι σημαίνει γι’ αυτόν θέατρο.
- Θα φορέσετε τα ράσα για δεύτερη χρονιά. Είχε δυνατό ρεύμα η παράσταση απ’ ότι φάνηκε. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται;
Σίγουρα όταν βλέπεις τον τίτλο μιας παράστασης δεν ξέρεις τι είναι, δεν ξέρεις αν είναι καλή ή όχι. Η πρώτη εικόνα που βλέπεις είναι «Εκκλησιάζοντες», οπότε πιθανολογείς ότι θα έχει σχέση με την εκκλησία και σε ιντριγκάρει. Φαντάζομαι πως είναι ένα θέμα που αυτή τη στιγμή απασχολεί πολύ κόσμο. Το τι γίνεται επιτέλους σε αυτή τη χώρα και αν υπάρχει κάτι που κρατιέται εκεί που ήτανε ή όχι. Ο τίτλος, λοιπόν, «Εκκλησιάζοντες» είναι κάτι που και από μόνο του σε κάνει να σκεφτείς «να δούμε τι είναι». Διαβάζεις το δελτίο τύπου και λες, θα πάω. Εγώ θα πήγαινα. Μιλάμε για ένα μοναστήρι – πλυντήριο, το οποίο ξεπλένει χρήματα και γι’ αυτό λες θα πάω να το δω. Βέβαια, εδώ υπάρχουν και αυτοί που λένε, καλύτερα όχι. Ευτυχώς αυτό δεν το συναντήσαμε. Η παράσταση πήγε πολύ καλά και ο κόσμος δεν το φοβήθηκε το έργο, δεν το κατέκρινε. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι δεν συμφωνεί αλλά δεν βρέθηκε κανείς. Έπειτα, είναι και η Λαφτσίδου και ο Δαρνάκης που έχουν κάνει και άλλες καλές κωμωδίες οπότε ο κόσμος ήξερε τι πάει να δει. Μετά την πρεμιέρα, η παράσταση ταξίδεψε από στόμα σε στόμα.
- Παρότι όταν ξεκίνησε η παράσταση σας «βανδάλισαν».
Ναι έγινε και αυτό το φανταστικό. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο να σου πω την αλήθεια. Και νομίζω ότι είναι και πολύ ακραίο. Μου φαίνεται πάρα πολύ ακραίο να συμβεί κάτι τέτοιο γιατί δεν ήξεραν τι είναι, δεν ήξεραν τι λέει και ήρθαν και έκαναν κάτι τέτοιο. Μου φάνηκε χαζό. Και δεν υπήρχε λόγος να το αλλάξουμε τότε, δεν υπήρχε λόγος να αντικατασταθεί το banner. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Και διαδικτυακά υπήρξαν μεγάλα θέματα, άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν δει καν την παράσταση έλεγαν βλακείες για το τι συμβαίνει, χωρίς λόγο και αιτία. Γίνονται και αυτά, εντάξει.
- Ήταν το πολιτικό ή το θρησκευτικό σκέλος που δυναμίτισε;
Το θρησκευτικό, νομίζω. Ξαφνικά κάποιοι κάνουν τους παππάδες και βγαίνουν χωρίς μπλούζες. Κάτι τόσο απλό δημιούργησε την αίσθηση σε κάποιους ότι μπορούν να κάνουν αυτήν την χαζομάρα. Γιατί μιλάμε για χαζομάρα. Δεν είναι μια αντίδραση, δεν είναι κριτική. Η κριτική είναι καλοδεχούμενη και απαραίτητη για το θέατρο. Μιλάμε για κάποιον που δεν ήρθε καν να δει την παράσταση. Πήρε ένα σπρέυ και πάνω στον νου, την ιδιοκτησία, καλλιτεχνική και υλική, ήρθε και έκανε κάτι πολύ άσχημο. Αν έρθει κάποιος και δει την παράσταση θα καταλάβει ότι δεν θίγουμε ούτε την εκκλησία ούτε την πολιτική. Θίγουμε τα κακώς κείμενα της εκκλησίας και της πολιτικής. Δεν θίγει κανείς τον θεσμό, σε καμία των περιπτώσεων.
- Συνέβη κάτι αντίστοιχο πολύ πρόσφατα με την Ώρα του Διαβόλου.
Ακόμα πιο αταίριαστο αυτό. Εκεί δεν έχει καμία σχέση και η θεματολογία της παράστασης. Εκεί έγινε μόνο για την λέξη. Είναι ακόμα πιο αστείο. Εμείς προσποιούμαστε και τους παππάδες. Σε αυτό το έργο όμως δεν υπάρχει τίποτα. Οπότε καταλαβαίνεις ότι μιλάμε για ανεγκέφαλους ανθρώπους που δεν έχουν κανένα λόγο σε αυτό που λέγεται πολιτισμός και τέχνη.
-Πιστεύεις ότι λογοκρίνεται το θέατρο όταν μιλάει για πολιτική και θρησκεία; Θυμάμαι παραστάσεις να κατεβαίνουν.
Ναι φυσικά, έχει γίνει στην Αθήνα. Κοίταξε, εφόσον δεν είναι θεσμοθετημένη η λογοκρισία, δεν υπάρχει. Μιλάμε για μεμονωμένες περιπτώσεις. Αν πάμε και πίσω ιστορικά θα δούμε ότι τα διαμάντια, ειδικά στο θέατρο, ήταν αυτά που λογοκρίθηκαν. Και λογοκρίθηκαν όχι από λίγους αλλά σχεδόν καθολικά. Παρόλα αυτά μετά εκτιμήθηκαν σαν έργα. Επίσημα, ελπίζω πως λογοκρισία δεν υπάρχει. Είναι ένα μικρό ποσοστό που δεν θέλει αλλά ίσως και να μην μπορεί να καταλάβει ότι γι’ αυτά τα πράγματα πρέπει να μιλάς. Όσο δεν μιλάς δημιουργείται μια συσσώρευση θυμού, γκρίνιας, απαισιοδοξίας. Είναι φυσιολογικό, όταν βλέπεις να γίνονται όλα αυτά και η εκκλησία να δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα. Από την μέρα που έκανε πρεμιέρα η παράσταση μέχρι και σήμερα έχουν αποκαλυφθεί γύρω στα δέκα μεγάλα σκάνδαλα που αφορούν την εκκλησία. Ελπίζω το κομμάτι του πληθυσμού που αντιδράει έτσι στην τέχνη να είναι μικρό.
- Και μιλώντας γι’ αυτά στο θέατρο, υπάρχει αλλαγή;
Το να αλλάξει κάτι είναι ο στόχος. Αν μη τι άλλο η παράσταση μπορεί να προβληματίσει. Κάνεις μια παράσταση και διαλέγεις ένα θέμα βάζοντας κάποιους στόχους. Ο πρώτος στόχος είναι ο κόσμος να γελάσει. Το κερδίσαμε. Το δεύτερο είναι ο κόσμος να προβληματιστεί. Νομίζω και αυτό το κερδίζουμε. Το να αλλάξουν τα πράγματα θα ήταν σίγουρα πολύ μαγικό και όμορφο. Το ότι βάζεις έναν άνθρωπο σε μια σκέψη, σε μια διαδικασία σκέψης, είναι πολύ ωραίο. Και τον βάζεις με τον πιο ωραίο τρόπο, τον κωμικό τρόπο. Ούτε τον στεναχωρείς, ούτε του δείχνεις με το δάχτυλο. Τα γεγονότα που αναφέρουμε είναι αληθινά στην παράσταση αλλά δεν τα κρίνουμε. Ο Μιχάλης (Δαρνάκης) και η Μαρία (Λαφτσίδου) δίνουν μια σατιρική διάσταση σε πραγματικά γεγονότα. Από κει και πέρα είναι στον καθένα αν θα ενστερνιστεί την δική μας άποψη ή θα την απορρίψει. Και αυτή είναι η ομορφιά του θεάτρου, να σου αφήνει το περιθώριο.
- Ποια είναι η προσωπική σου αίσθηση για την θρησκεία; Είσαι άνθρωπος που πιστεύει;
Πιστεύω σε αυτήν την ανώτερη δύναμη, την οποία αποζητάμε συνήθως και στις δύσκολες περιστάσεις. Όταν κάτι πάει στραβά. Ποτέ δεν την ζητάς σε μια ευχάριστη περίπτωση, πάντα σε κάτι δυσάρεστο. Καλώς ή κακώς έχουμε γεννηθεί σε μια χώρα όπου λόγω ιστορίας είναι ακόμα λίγο δύσκολο να φύγουμε από όλο αυτό και να είναι επιλογή το να πιστεύεις. Να φτάσει δηλαδή ένας άνθρωπος, έχοντας σχηματίσει κάποιες εμπειρίες, να πει ότι θέλει να πιστέψει. Δεν γίνεται έτσι ακριβώς. Ωστόσο, η πίστη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Θεωρώ ότι μπορεί να πιστεύεις πολύ περισσότερο ακόμα και χωρίς να πηγαίνεις στην εκκλησία, ακόμα και αν δεν νηστεύεις από έναν άνθρωπο που τα κάνει όλα αυτά αλλά στην ουσία του είναι κακός. Η πίστη είναι κάτι πολύ προσωπικό και έχει να κάνει κυρίως με το ήθος και όχι με τα τυπολατρικά.
- Η θέση του καλλιτέχνη μέσα σε ένα περιβάλλον σαν αυτό στο οποίο ζούμε ποια είναι;
Ωραία ερώτηση. Πάλι θα σου πω για το παρελθόν. Το Θέατρο Τέχνης δημιουργήθηκε σε μια πάρα πολύ δύσκολη πολιτική κατάσταση και ο κόσμος ήταν πάρα πολύ πιεσμένος. Βρέθηκαν οι καλλιτέχνες, οι οποίοι θεώρησαν ότι κάτι έπρεπε να κάνουν για αυτό και έφτιαξαν το Θέατρο Τέχνης με τον Κάρολο Κουν. Ήταν, όσο και αν ακούγεται αστείο, οι ιδανικές συνθήκες για τους ανθρώπους να εκφραστούν. Η γενιά η δική μου δεν έχει πολλά τέτοια ερεθίσματα, δεν έχει την εμπειρία του πολέμου, δεν έχει τέτοιες εικόνες. Έχουμε να ασχοληθούμε με το κοινωνικό και το πολιτικό. Εφόσον σου δίνει τροφή, έστω και με άσχημο τρόπο, καλό είναι να το εκμεταλλευτούμε. Καθαρά καλλιτεχνικά. Γιατί το θέατρο είναι και μια δουλειά. Πολύς κόσμος το ξεχνάει αυτό. Την κάνεις γιατί την αγαπάς και γιατί σε εκφράζει. Υπάρχει το ατομικό και μετά έρχεται το συλλογικό. Τι κάνουμε σαν σύνολο; Τι πρεσβεύει το ελληνικό θέατρο;
- Υπάρχει ελληνικό θέατρο;
Αυτό δεν υπάρχει πια. Δεν υπάρχει ελληνικό θέατρο. Δεν υπάρχει ένα ρεύμα το οποίο κινείται. Αυτό για εμένα είναι πολύ κακό. Από το 2000 ποιο είναι το ρεύμα που κινεί τα θεατρικά δρώμενα αυτής της χώρας; Δεν υπάρχει. Όχι μόνο όσον αφορά την θεματολογία του αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισης, την ταυτότητά του. Θεωρώ ότι παρόλο που το θέατρο έχει εξαιρετικούς συγγραφείς σήμερα, κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να τους ενοποιήσει και να δηλώσει κάτι. Αρκούμαστε στα επιφανειακά και σε ένα προϊόν κατακερματισμένο. Φταίει ίσως και η έλλειψη ερεθισμάτων που ανέφερα πριν, η ευκολία που είχαμε σαν γενιά αλλά και το γεγονός ότι μας περιόριζαν πάντα την σκέψη. Μακάρι και εγώ μεγαλώνοντας να βρω τι φταίει.
- Το αισθητήριο του κοινού έχει λόγο σε όλα αυτά; Λαμβάνοντας και υπόψη ότι μπορεί να ήταν και θεατρόφιλοι αυτοί που βανδάλισαν το θέατρο πέρυσι.
Το αποκλείω. Δεν υπάρχει πιθανότητα άνθρωπος που βλέπει θέατρο να το έκανε αυτό. Αν είναι έτσι, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Όσον αφορά το αισθητήριο του θεατή, εγώ θεωρώ ότι έρχεται κενός. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε «φταίει το κοινό». Το κοινό είναι εκεί και έχει πληρώσει το εισιτήριό του. Υπάρχει περίπτωση να πας να ψωνίσεις κάτι και να γυρίσεις σπίτι και να πεις ότι δεν σου αρέσει; Δεν θα είχε και λογική. Οπότε ο κάθε θεατής έρχεται ανοιχτός, έρχεται άγραφο χαρτί και σου αφήνει το μυαλό του, ελπίζοντας ότι θα καταφέρεις να κερδίσεις το συναίσθημά του. Και ομολογώ ότι στη συγκεκριμένη παράσταση δεν περίμενα την θετική ανταπόκριση, ειδικά σε μια πόλη όπως την Θεσσαλονίκη που έχει ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία.
- Πώς βιώνεις σαν ηθοποιός την κατάσταση που επικρατεί στο θέατρο;
Εγώ είμαι τυχερός γιατί ξεκίνησα το 2004 να δουλεύω ως ηθοποιός οπότε πρόλαβα και ωραίες εποχές. Τώρα είναι δύσκολα. Θέλει ήθος, σεβασμό και δουλειά το θέατρο. Και ο κόσμος πολλές φορές δεν καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι. Έρχεται και βλέπει δύο ώρες την παράσταση και αναρωτιέται αν είναι δουλειά. Ήρθες και είδες ότι κάναμε πρόβα σε ένα έργο που έχουμε παίξει ήδη. Πρέπει να σέβεσαι το θέατρο. Είναι μια δουλειά δύσκολη που σίγουρα πρέπει να αγαπάς για να την κάνεις. Δεν είναι μια δουλειά που κάνεις μέχρι να βρεις μια άλλη. Και χρειάζεται και κάτι άλλο, χρειάζεται αυτό το «ψώνιο». Το χειροκρότημα είναι ένα πολύ ωραίο πράγμα. Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο που να μην του αρέσει το χειροκρότημα. Θέτεις τον εαυτό σου μπροστά σε τόσο κόσμο και περιμένεις να ακούσεις το χειροκρότημα. Θέλει, λοιπόν, και το ψώνιο του. Και δουλειά που θέλει ψώνιο είναι επικίνδυνη. Μπορεί άνθρωποι να εκμεταλλευτούν αυτή τη διάθεσή σου, μπορεί να μην σε σεβαστούν. Είναι μια δουλειά, όπως όλες φαντάζομαι, που απαιτεί προσπάθεια, υπομονή και τύχη. Εγώ δεν πιστεύω τόσο πολύ στο ταλέντο.
- Άρα σε όλη αυτή τη συζήτηση περί του αν πρέπει να έχει σπουδάσει ο ηθοποιός ποια η θέση σου;
Για μένα δεν έχει σημασία. Μπορώ να σου πω εξαιρετικά ονόματα και μάλιστα πολλά, τα οποία δεν έχουν σπουδάσει. Και όμως οι υποκριτικές τους θα μείνουν για πάντα χαραγμένες. Σίγουρα το να το σπουδάσεις θα σε βοηθήσει γιατί θα μάθεις τις τεχνικές και άλλα εφόδια. Αλλά έχει να κάνει περισσότερο με το πόσο το θες. Αν το θέλεις πάρα πολύ θα το κάνεις καλά. Για όλα τα πράγματα ισχύει αυτό.
- Πόσο μεγάλη είναι η διαφορά του να είσαι ηθοποιός στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη;
Εγώ έκανα ένα μεγάλο άλμα. Συνήθως από την Θεσσαλονίκη φεύγει κάποιος και πηγαίνει στην Αθήνα, εγώ έκανα το αντίθετο. Ευτυχώς εγώ δούλεψα πάρα πολύ καλά κάνοντας θέατρο, τηλεόραση και ταινίες και κάπου έβαλα άλλες προτεραιότητες στην ζωή μου. Ήταν δύσκολη περίοδος στην Αθήνα. Υπάρχει πολύς κόσμος σε αυτή τη δουλειά στην Αθήνα, πράγμα που δεν βοηθάει την κατάσταση. Όταν υπάρχουν ηθοποιοί που δουλεύουν αμισθί δημιουργείται πρόβλημα. Όταν ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη σκεφτόμουν ότι ίσως αφήσω την δουλειά του ηθοποιού πίσω μου για να ασχοληθώ με ένα άλλο κομμάτι του θεάτρου. Τότε είδα ότι υπάρχει ένα πάρα πολύ καλό υλικό εδώ πέρα και απόρησα. Γιατί δεν τρέχει όλο αυτό το πράγμα; Ξεκίνησα με μια αθηναϊκή παραγωγή (Ιάσονας και το Χρυσόμαλλο δέρας, Σπυράτου) και μόλις γνώρισα τα παιδιά και μου είπαν ότι θα κάνουν αυτό το έργο δέχτηκα με χαρά. Γνώρισα πολύ ωραίους ανθρώπους σε αυτή τη δουλειά και μπήκα στη διαδικασία να πω ότι και εδώ γίνονται ωραία πράγματα. Είναι πιο δύσκολα εδώ γιατί οι παραστάσεις δεν έχουν βοήθεια από πουθενά και δεν μπορείς να πεις ότι ως ηθοποιός θα έχεις μια ζωή όπως την θες ακριβώς. Προσπαθούμε, όλοι προσπαθούν. Εδώ χρειάζεται να το προσπαθήσεις ακόμη περισσότερο.
- Πιστεύεις ότι αυτή η δυσκολία στη Θεσσαλονίκη έχει ως αποτέλεσμα να αναδεικνύονται οι καλές παραστάσεις τελικά;
Σίγουρα είναι ένας παράγοντας και αυτό. Εγώ πίστευα ότι και με την κρίση θα γινόταν αυτό. Θα γινόταν δηλαδή ένα ξεσκαρτάρισμα. Θεατρικά έχει ξεσκαρτάρει. Εκεί που υπάρχει ακόμη θέμα είναι στην τηλεόραση. Έχουν γίνει βέβαια και σειρές που είναι εξαιρετικές. Η αλήθεια είναι όμως ότι στο τηλεοπτικό κομμάτι υπάρχει ένα πρόβλημα. Το βλέπεις και επαγγελματικά και αναρωτιέσαι γιατί μια δουλειά έχει γίνει τόσο πρόχειρα. Στο θέατρο έχει γίνει και στην Αθήνα και εδώ ένα ξεσκαρτάρισμα γιατί είναι μια δουλειά που δεν θα την κάνεις για να βγάλεις εύκολα λεφτά. Οι θυσίες που κάνεις πια είναι πολύ περισσότερες. Οπότε ναι, συμφωνώ ότι οι δουλειές που ανεβαίνουν έχουν αν μη τι άλλο αγάπη μέσα τους που είναι και το πιο σημαντικό.
-Ανέφερες ότι σκεφτόσουν να επικεντρωθείς σε ένα άλλο κομμάτι του θεάτρου. Ποιο είναι αυτό;
Ναι, με ενδιαφέρει πάρα πολύ η διδασκαλία. Είναι ένα όνειρο που είχα από παλιά. Ένα όνειρο απ’ όταν ξεκίνησα είναι να φτιάξω μια σχολή υποκριτικής, συγκεκριμένης. Μην με ρωτήσεις, δεν ξέρω ποια είναι ακριβώς αλλά θα ήθελα κάποια στιγμή να το κάνω. Πιστεύω ότι κάθε ηθοποιός νομίζει ότι αυτό που κάνει το κάνει πιο καλά από όλους. Πιστεύουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι. Για μας είναι καταστροφικό γιατί πάμε και βλέπουμε παραστάσεις και σκεφτόμαστε πως θα ήταν αν τις κάναμε εμείς. Έχω έναν τέτοιο στόχο.
-Έχεις κάνει και παιδικές παραστάσεις.
Λατρεύω το παιδικό θέατρο. Στο βιογραφικό μου βάζω πάντα πρώτες τις παιδικές παραστάσεις. Είναι δεκαπλάσιο το σθένος που πρέπει να δείξεις πάνω στη σκηνή. Και το σημαντικότερο είναι ότι οι θεατές είναι παιδιά και τα παιδιά είναι ειλικρινή. Αν δεν τους αρέσει θα φωνάζουν «δεν μ’ αρέσει». Και καλώς ή κακώς το παιδικό θέατρο γνωρίζει το θέατρο στα παιδιά. Αν εσύ τους το γνωρίσεις με λάθος τρόπο κάνεις μεγάλο κακό. Για μένα είναι πολύ μεγάλη ευθύνη το να αποφασίζει ένας σκηνοθέτης να ανεβάσει μια παράσταση για παιδιά. Κάποιοι κατηγορούν ότι το θέατρο δεν έχει επίπεδο. Να δούμε όμως και τους θεατές. Δεν μπορείς να κάνεις θέατρο για λίγους. Πράγμα που γίνεται στην Ελλάδα και το κάνουν εξαιρετικοί σκηνοθέτες, π.χ. ο Τερζόπουλος. Κάνει ένα θέατρο το οποίο είναι ελιτίστικο γιατί κανείς δεν πήρε την παιδεία για να μπορέσει να φτάσει σε αυτό. Στη Ρωσία η μουσική είναι κάτι που μαθαίνουν στο παιδί από 2-3 χρονών. Λογικό είναι όταν θα φτάσει δεκαοχτώ χρονών αυτός ο άνθρωπος να έχει άποψη. Στην Ελλάδα το θέατρο που είναι στην παιδεία;
- Μίλησες για θέατρο για ελίτ και για λίγους. Θεωρείς ότι το θέατρο πρέπει να είναι εύληπτο από όλους;
Το μαγικό με το αρχαίο ελληνικό θέατρο και αυτό που το κράτησε ζωντανό είναι ότι οι παραστάσεις απευθύνονταν στον πιο απλό άνθρωπο μέχρι και στον διανοούμενο. Και αυτή είναι η μεγάλη μαγεία ενός συγγραφέα και ενός σκηνοθέτη. Να καταφέρεις να ακουμπήσεις σε όλους. Να έρθει ένας άνθρωπος που δεν έχει μεγάλη τριβή με το θέατρο και να καταλάβει αλλά και να έρθει ένας άνθρωπος που έχει μεγάλη τριβή με το θέατρο και να προβληματιστεί ακόμη περισσότερο. Αν μιλάμε για εναλλακτικές παραστάσεις οι οποίες γίνονται εσκεμμένα ακατανόητες, τότε θεωρώ ότι αυτές είναι πληγή για το θέατρο. Όταν μιλάμε για μια παράσταση που είναι μόνο για πέντε άτομα που ξέρουν, τότε η κουβέντα είναι μεγάλη. Ποιος είναι ο σκηνοθέτης και ο ηθοποιός που λένε ότι κάνουν θέατρο για λίγους; Νομίζω ότι δεν έχουμε στην Ελλάδα τόσο μεγάλους ηθοποιούς για να το πουν αυτό. Και γενικότερα καλό είναι να μην το λέει κανείς.
- Τα σχέδια μετά τους «Εκκλησιάζοντες»;
Οι Εκκλησιάζοντες ξεκινάνε την Δευτέρα 23 Οκτωβρίου στο Θέατρο Αυλαία και στις 2 Νοεμβρίου έχουμε πρεμιέρα με μια εξαιρετική παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς Μελίνα Μερκούρη σχετικά με τις τελευταίες μέρες της ζωής του Μαγιακόφσκι. Είναι άλλωστε φέτος και η χρονιά της Ρώσικης Επανάστασης. Κάτι επίσης πολύ ωραίο που θα συμβεί είναι ότι θα ανέβει μια παράσταση από Θεσσαλονικείς στην Αθήνα, στη μικρή σκηνή του Θεάτρου Αργώ, η οποία ξανανοίγει. Θα ξεκινήσει εκεί το Splinters της Νίνας Ράπη σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Μιχαήλ και θα συνεχίσει στο Θέατρο Τ τον Φλεβάρη. Υπάρχουν ιδέες για πολλές παραστάσεις και για αργότερα.
,