Ηθική κρίση και διεφθαρμένες κρίσεις
ΘΕΜΑ: Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ
Αγαπητοί,
Μιλώντας ο ιερός Χρυσόστομος για την ΗΘΙΚΗ ΚΡΙΣΗ τονίζει: «Ενώ εντράνταξε ο Θεός τη γη, δεν την κατέστρεψε, ενώ έσεισε δυνατά τα πάντα (με το σεισμό) δεν τα κατεδάφισε…. Τόσο μεγάλο είναι το πέλαγος της ευσπλαχνίας Του… Γιατί είδε να παραβαίνουμε τις εντολές Του και να Τον πικραίνουμε υπερβολικά. Είδε την επιθυμία μας να αρπάξουμε την ξένη περιουσία,… Είδε να ναυαγεί η ΑΓΑΠΗ και να προκόβει η ΑΠΑΤΗ στο πέλαγος της ζωής. Είδε να αποσκιρτούμε από την ΑΛΗΘΕΙΑ και να καταφεύγουμε πρόθυμα στο ΨΕΜΑ. Και για να μιλήσουμε περιληπτικά, είδε να υπηρετούμε τον ΠΛΟΥΤΟ και όχι τον ΚΥΡΙΟ» (Εις, αγ. Βάσσον, 1, MG 50, 721).
Α΄. ΑΓΑΠΗ - ΑΠΑΤΗ
Η ηθική κρίση μαστίζει ως γνωστό όλες τις εποχές. Ο ιερός Πατήρ που ζει και επιπλέει σ΄ ένα παρόμοιο πέλαγος ζωής θα γράψει με πόνο: «Όλα ανεξαιρέτως έχουν ανατραπεί και επικρατεί γενική σύγχυση και πουθενά δεν μπορεί να βρει κανείς έστω και ίχνος ΑΡΕΤΗΣ» (Προς Δημήτριον μονάζοντα. 1, ΕΠΕ 28, 610- MG 47, 395). Και για την «έλλειψη της αγάπης» (θα πει ότι ΣΠΑΝΙΖΕΙ): «Τόσο πολύ επικράτησε η υπερβολική ΚΑΚΙΑ, ώστε είναι ΣΠΑΝΙΟ το να αγαπούμε ακόμη και εκείνους που μας αγαπούν» (Εις Γεν., ομιλ. ΝΒ’, 5, ΕΠΕ 4, 316- MG 54, 463)!
Αδελφοί, ας αφήσουμε για λίγο την κακία του κόσμου και την ΑΠΑΤΗ (ενν. ΨΕΜΑ- ΠΛΑΝΗ) που μεταχειρίζονται οι οικουμενιστές επίσκοποί μας που επιθυμούν πάλι με μαζικό τρόπο να αρπάξουν την «ξένη περιουσία» της Εκκλησίας (ενν. το ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΠΟΙΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ) και ας δώσουμε την προσοχή μας στα λόγια του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου που σχετίζονται με την έλλειψη αγάπης προς τους ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ αδελφούς μας! Ο ιερός Πατήρ ημών Ιωάννης στην παρακάτω πρόταση συνδέει την απατηλή ΑΓΑΠΗ με τη ΔΙΑΙΡΕΣΗ: «Τίποτα δεν είναι ίσο με την αγάπη. «Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη από όλες τις αρετές», λέγει ο Παύλος (Α΄ Κορινθ. 13,13). Τώρα όμως η αγάπη κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Έχει σωθεί μόνον το όνομά της, ενώ οι καρποί της δεν φαίνονται πουθενά, εφ’ όσον έχει επικρατήσει ανάμεσά μας η ΔΙΑΙΡΕΣΗ» (Εις Πράξ., ομιλ. Μ’, 2, ΕΠΕ 16Α, 486- MG 60, 285)…
Όσοι αναλάβαμε τον ελαφρύ Σταυρό της ομολογίας, δίχως να ξεχνούμε τον λόγο του άλλου μαθητή της Αγάπης, του Ιωάννου του Θεολόγου, που λέγει: «Αγαπητά μου παιδιά, ας μη σας παραπλανά και σας εξαπατά κανείς με παραπλανητικάς και δολίας διδασκαλίας. Εκείνος που τηρεί δικαιοσύνην και έχει βίον ενάρετον, είναι δίκαιος, όπως και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι δίκαιος»( Α’ Ιωαν. 3,7 ), θα πρέπει τις πονηρές αυτές ημέρες που ζούμε να κόψουμε κάθε κοινωνία πρώτα και κύρια από τα ονομαζόμενα «Παιδιά του διαβόλου»! Το ερώτημα όμως που θέτει ο άγιος Ιωάννης , ο μαθητή της σαρκωμένης Αγάπης, δεν είναι το «Ποιά είναι τα παιδιά του διαβόλου;» - αυτό είναι φανερόν - αλλά ποιά είναι τα παιδιά του Θεού! «Και εις αυτό ακριβώς το σημείον είναι φανερά και ξεχωρίζουν τα τέκνα του Θεού και τα τέκνα του διαβόλου. Καθένας δηλαδή που δεν ζη βίον ενάρετον, δεν είναι από τον Θεόν, δεν έχει πατέρα τον Θεόν, όπως επίσης και εκείνος που δεν αγαπά τον αδελφόν του. Διότι αυτή είναι η θεμελιώδης και σπουδαιοτάτη εντολή, την οποίαν έχετε ακούσει από την αρχήν που επιστεύσατε στον Χριστόν, το να αγαπώμεν ο ένας τον άλλον» (Α’ Ιωαν. 3,10-11)…
Αδελφοί, δεν είναι μόνο η ΠΛΑΝΗ της ΑΙΡΕΣΗΣ αλλά υπάρχει και η ΚΑΚΙΑ του ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ! Ο Θεός «Είδε την επιθυμία μας να αρπάξουμε την ξένη περιουσία, είδε ότι χτίζαμε το ένα σπίτι κοντά στο άλλο, και ότι επλησιάζαμε το ένα χωράφι κοντά στο άλλο, με σκοπό να κλέψουμε τον διπλανό μας…» και αυτό Τον πικραίνει υπερβολικά ΔΙΟΤΙ Ο 15ος ΙΕΡΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΤΕΙ ΔΕΞΙΑ Ή ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΝΗΚΕ ΚΑΙ ΑΝΗΚΕΙ ΕΩΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ «ΔΙΚΑΙΑΣ ΚΡΙΣΗΣ» ΤΩΝ ΝΥΝ ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ… ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!
Β΄. ΑΛΗΘΕΙΑ- ΨΕΜΑ
«Και αύτη εστὶν η εντολὴ αυτού, ίνα πιστεύσωμεν τω ονόματι του υιού αυτού Ιησού Χριστού και αγαπώμεν αλλήλους καθὼς έδωκεν εντολήν», δηλαδή, Λοιπόν αυτή είναι η θεμελιώδης και σπουδαιοτάτη εντολή του, να πιστεύωμεν δηλαδή στο όνομα του Υιού του, Ιησού Χριστού, και να αγαπώμεν με ειλικρίνειαν ο ένας τον άλλον σύμφωνα με την εντολήν της αγάπης που μας έδωσεν ο Χριστός» (Α Ιω. 3,2 ). Να αγαπώμεν με ειλικρίνειαν αλλήλους, δηλ. ο ένας τον άλλον;
Αλήθεια ποιός είναι ο «ένας» και ποιός ο «άλλος»; Ίσως κάποιος να ήθελε να επικεντρώσει το λόγο του στον «αμαρτωλό» άνθρωπο αλλά λόγο οικονομίας (ενν. μελάνης) καταθέτω στην κρίση σας έναν ακόμη λόγο του Χρυσοστόμου εν σχέσει με την ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ: «Ο Χρυσ. υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να μισούμε ούτε τους αιρετικούς, αλλά να προσπαθούμε με αγάπη να τους πείσουμε. Ο λόγος που χρησιμοποιούμε ως όπλο κατά των αιρετικών, δε χτυπάει, για να τους ρίξει κάτω αλλά για να τους σώσει. Τούτη η μάχη στήνει τρόπαιο* για τη σωτηρία των εχθρών αιρετικών (MG 56,248). Και ο Απ. Παύλος το ίδιο συνιστά: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τίτου γ’ 10). Θα συμβουλέψουμε με αγάπη και πρώτη και δεύτερη φορά τον αιρετικό’ κι’ αν δούμε ότι εμμένει στην πλάνη του, τότε θα τον εγκαταλείψουμε, αλλά και πάλι με λύπη. Πάντως ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία είναι ξένα και αντίθετα προς το χριστιανικό πνεύμα.
Να είμαστε κοντά σε όλους και να ευεργετούμε τους πάντες’ όταν όμως ακόμη και οι αδελφοί μας διαφωνούν μαζί μας στις αλήθειες της πίστεως, να τους θεωρούμε σαν ξένους και βαρβάρους. Γιατί άνθρωπος αληθινός είναι μόνον εκείνος που πιστεύει με ακρίβεια στα δόγματα της πίστεως (MG55,462)» («ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ», ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δ. ΧΑΡΩΝΗ, ΑΘΗΝΑ 1993, ΣΕΛ. 34,35)….
ΑΝ ΤΩΡΑ ΚΑΠΟΙΟΥ Ο ΝΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» ΑΣ ΛΑΒΕΙ ΥΠΟΨΗ ΟΤΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΝ «ΑΝΘΡΩΠΟ» ΑΥΤΟΝ (ενν. ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ) ΘΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ… ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΟΤΙ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ! ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΟΤΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΗ: ‘’ΜΕΣΑ’’ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ‘’ΕΞΩ’’ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟΝ 15ο ΚΑΝΟΝΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΜΕ ΕΡΓΟ «ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ» (ενν. ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ!) ΑΦΟΥ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΟΙΚΤΡΑ;
Γ΄. ΠΛΟΥΤΟΣ - ΚΥΡΙΟΣ!
«Και εκείνος, που τηρεί τας εντολάς του Θεού, μένει στον Θεόν και ο Θεός μένει εις αυτόν. Και με αυτόν ακριβώς τον τρόπον έχομεν βεβαίαν την πληροφορίαν της συνειδήσεως, και γνωρίζομεν ότι ο Θεός μένει μέσα μας, από το Πνεύμα που μας έχει δώσει και το οποίον μας πληροφορεί δια την κοινωνίαν και ενότητα μας με τον Θεόν»( Α’ Ιωαν. 3,24). ΠΛΟΥΤΟΣ ΜΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ...
Δ΄. ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΕΝΟΤΗΤΑ…
Και για να μιλήσουμε περιληπτικά, είθε να υπηρετούμε (ενν. και η Ελλαδική Εκκλησία μας) τον ΚΥΡΙΟ και όχι τον ΠΛΟΥΤΟ του Π.Σ.Ε. (ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ "ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ" ΚΕΡΔΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΨΕΜΑ-ΠΛΑΝΗ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ), αμήν.
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Ιεροψάλτης, Εκπαιδευτικός