Πρωτοχρονιά 2013
Κύλησε και τούτη η χρονιά με τη χάρη του Θεού. Συλλογιζόμενος πως ζωγράφισε μέσα μας ο χρόνος τις εμπειρίες μας, φιλοσοφώντας ερασιτεχνικά τη ζωή, καταλήγω δειλά δειλά σε κάποιες σκέψεις.
Είμαστε Έλληνες σαφώς και λιγότερο σαφώς πια είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Για την ακρίβεια πιστεύω πως υπάρχει μια διάχυτη στρέβλωση περί την πίστη μας, κάπως βολική, κάπως μοντέρνα ίσως, που δυσκολεύει το σύγχρονο άνθρωπο τούτης της πατρίδος να εγκολπωθεί τα ιδανικά του, να τα διεκδικήσει και να αγωνιστεί για αυτά. Η στρέβλωση αυτή δεν γεννήθηκε ξαφνικά, αντιθέτως καλλιεργήθηκε με περισσή υπομονή και μαεστρία, μια αδιόρατη σχεδόν διάφανη πρακτική, που πάτησε πάνω σε γνωστές ανθρώπινες αδυναμίες, βρήκε λίγους στην αρχή οπαδούς, περισσότερους στη συνέχεια και νοθεύοντας τους άρχοντες του τόπου μας, απλώθηκε σαν επιδημία και στο λαό.
Οι φιλόσοφοι της εσπερίας και επιφανείς εγχώριοι άνθρωποι των τεχνών, υποστήριξαν με πάθος πως οι πίστες και τα δόγματα, στερούν από τον άνθρωπο την πραγματική ελευθερία. Αυτό το Καζαντζακικό μικρόβιο βρήκε εύφορο έδαφος και κάρπισε το δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα. Έτσι ό,τι ευλόγησε η πίστη μας θεωρήθηκε εφάμαρτο.
Οικοδομήσαμε λοιπόν κοινωνίες αντίρρησης, αντιλογίας και αναζήτησης. Ποτίστηκε αυτός ο κήπος από το στεγνό νερό του πλούτου. Μα ο πλούτος δε χαρίζεται, ο πλούτος δανείζεται και έρχεται η ώρα που ο αφέντης ζητάει πίσω τα δανεικά με τόκο. Από την αρχαία Ελλάδα ήταν γνωστό πως τα αγαθά τα αποκτάμε με κόπο, τούτη η αξία όμως δεν κατάφερε να μας περιορίσει, να προλάβει τον κατήφορο. Οι σχέσεις των ανθρώπων κοστολογήθηκαν, εμπορευματοποιήθηκαν, τα διαζύγια γίνανε περισσότερα από τους γάμους, τα πληγωμένα παιδιά των διαλυμένων σπιτικών, δεν κατάφεραν να αντιπαλέψουν το κακό και σαν καταδικασμένα και κείνα με τη σειρά τους έστησαν διαλυμένα σπιτικά. Η θεραπεία που η κοινωνία πρότεινε, μας έφερε το σύμφωνο συμβίωσης. Είναι πιστεύω κατανοητό σε όλους μας, πως εξοστρακίστηκε η ευλογία της εκκλησίας από τον θεμέλιο λίθο της οικογένειας και πως η στρέβλωση περί της πίστεως στη σύγχρονη Ελλάδα, γέννησε και ανάθρεψε την κοινωνική παθογένεια.
Δεν είναι αναγκαίο πιστεύω να αναφέρουμε και άλλα παραδείγματα. Θα σταθώ όμως σε μια ακόμη πτυχή της ζωής μας που αποκωδικοποιεί με απλό τρόπο την κατάσταση που βιώνουμε. Τον άγιο παπα-Νικόλα τον Πλανά εύχομαι να τον γνωρίζετε όλοι. Είναι άγιος των εσχάτων καιρών που μεταξύ άλλων αρετών υπήρξε φιλακόλουθος και ρέκτης της Ιεράς Προσκομιδής. Ο ιερεύς λοιπόν πριν την τέλεση της Θείας Λειτουργίας προσκομίζει τα Τίμια Δώρα τον άρτον και τον οίνον με αυστηρά καθορισμένο τρόπο, εξάγει από το πρόσφορο ευλαβικώς τον Αμνόν, και μετά την Θεοτόκον και τα Αγγελικά τάγματα που τιμώνται σε κάθε Θεία Λειτουργία μνημονεύει όλους τους πιστούς ζώντες και κεκοιμημένους. Ο παπά-Πλανάς λοιπόν μνημόνευε ίσως και 2000 ονόματα σε κάθε λειτουργία, αυτό είναι κατανοητό πως διαρκούσε ώρες, τα δάκρυα του Αγίου κυλούσαν ασταμάτητα, η θυσία και η μέγιστη αυτή ελεημοσύνη για το ποίμνιό του, αφήσαν εποχή, όπως ομολογεί ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης που αξιώθηκε να τον διακονεί ψαλτικώς στις πολύωρες αγρυπνίες εις το εκκλησάκι του Αγίου Ελισαίου.
Με αξίωσε ο Θεός να γνωρίσω τον π.Νικόλαο Μανώλη πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια. Ο παπα-Νικόλας σαν γνήσια ρίζα του γέροντά του Αγάθωνα Κωνσταμονίτη, επέμεινε στην προσκομιδή, αγωνίστηκε με κόπο που δεν λέγεται και δεν περιγράφεται από κάποιον λαϊκό. Τον αξίωσε έτσι ο Θεός να μνημονεύει ονόματα στοίβες, μαργαρίτη μαργαρίτη, ψυχούλα-ψυχούλα όλους μας, όλους όσους του έχουνε δώσει ονόματα όλα αυτά τα χρόνια. Ήλθε λοιπόν ο καιρός, άγνωστο το γιατί σε εμένα, με εντολή άνωθεν να σταματήσει την προσκομιδή ο παπα-Νικόλας, να προσκομίζει μόνον δέκα λεπτά. Η υπέρ-πολύτεκνη πνευματική οικογένεια της ενορίας μας, αισθάνομαι πως συνυπογράφει με βίαιο τρόπο, παρά τη θέλησή της, ένα αλλόκοτο, ένα ιδιάζων σύμφωνο πνευματικής συμβίωσης. Τα χιλιάδες ονόματα, των ψυχών, που τύγχαναν αυτής της άρρητης ευλογίας, βιώνουμε μια άδικη, αδικαιολόγητη μια καταναγκαστική ορφάνια, που μας συγκλονίζει και μας απογυμνώνει.
Το 2013 κύλησε με τη χάρη του Θεού. Συλλογιζόμενος πως ζωγράφισε μέσα μας ο χρόνος τις εμπειρίες μας, φιλοσοφώντας ερασιτεχνικά τη ζωή, καταλήγω με θάρρος, με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, σε μια ευχή: να φωτίσει ο Άγιος Θεός, τον σοφότατον ποιμενάρχη μας, να μη στερήσει από την μεγάλη οικογένεια της ενορίας μας, την ευλογία της ιεράς προσκομιδής, τον παρακαλώ με δάκρυα στα μάτια να μας στέρξει και να μας σκεπάσει με τις φτερούγες της πατρικής του αγάπης.
« … ῾Η ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.…» (Α΄ Κορ. 13, 4-8)
Αναδημοσίευση από Τρίτη, 31 Δεκεμβρίου 2013
Πρωτοχρονιά 2018
Η παράξενη άνωθεν εντολή (να σταματήσει την προσκομιδή ο παπα-Νικόλας), ήταν όπως αποδείχτηκε, ένα επί μέρους σύμπτωμα, ένας σπασμός θα λέγαμε, μόνο που το σώμα των Αρχιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος νοσούσε! Σήμερα ο "καρκίνος" του Οικουμενισμού έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο το σώμα της διοικούσης Εκκλησίας.
Τότε ήταν ο καιρός των ευχών και των παρακλήσεων, σήμερα είναι ο καιρός του αγώνα και της έμπρακτης ομολογίας.
Με το Χριστό ή με την αίρεση;
Με το Χριστό ή με το Διάβολο;
Το στάδιο των αρετών ηνέωκται!!!
Καλόν αγώνα το 2018
Τότε ήταν ο καιρός των ευχών και των παρακλήσεων, σήμερα είναι ο καιρός του αγώνα και της έμπρακτης ομολογίας.
Με το Χριστό ή με την αίρεση;
Με το Χριστό ή με το Διάβολο;
Το στάδιο των αρετών ηνέωκται!!!
Καλόν αγώνα το 2018