ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ», http://apologit ikaa.blogspot.com.cy/
ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΠΛΑΝΕΜΕΝΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΑΜΟΥΛΗ ΚΑΙ κ. ΗΡΑΚΛΗ ΦΙΛΙΟΥ
Του Παναγιώτη Π. Νούνη
O Βαλκανιολόγος κ. Ηράκλης Φίλιος βιβλιοπαρουσιάζει (δείτε ΕΔΩ) ένα εγχειρίδιο περί αλεπούδων στο παζάρι του Δογματολόγου κ. Χρυσόστομου Σταμούλη. Ο πρώτος έγραψε όμως ένα εξαιρετικό κείμενο περί της δεινής υποκρισίας των τυπικώς νηστευόντων . Προσπερνώ όλα τα ίσως ενδιαφέροντα και κρίσημα ζητήματα που παρουσιάζονται και θίγονται στην εν λόγω βιβλιοπαρουσίαση και εστιάζω μόνον στο ζήτημα της ιδιόρρυθμης «Πανορθόδοξης Συνόδου» όπου απασχολεί τον καθένα οικουμενικό Χριστιανό της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας.
Τόσο ο κ. Η. Φίλιος όσο και ο καθηγητής κ. Χ. Σταμούλης –μαζί τους άπαντες οι ορκισμένοι αρχιΟικουμενιστές ταγοί- θεωρούν την σύγκληση της μοιχοΣυνόδου της Κρήτης ως ένα μεγάλο(;!) εκκλησιαστικό γεγονός. Αυτοί οι μεγαλοϊδεατισμοί αν απουσίαζαν παντελώς από το οικουμενιστικό στρατόπεδο θα μας έπειθαν ίσως για τις αγνές προθέσεις τους. Ποιος έχασε όμως την αγνότητα των προθέσεων του και την εντόπισε σε οικουμενιστικούς νόες;
Όποιος διαφωνεί με την εν λόγω ηχηρά υποκειμενική άποψη-θέση των αρχιΟικουμενιστών και μίσθαρνων οικουμενιστών του επικολλάται το προσωνύμιον του φονταμενταλιστή, του φανατικού, του ψυχοπαθή, του στενοκέφαλου, κ.ο.κ. Δηλαδή οι προσωπικές απόψεις-πεποιθήσεις-γνώμες των Οικουμενιστών και φιλοΟικουμενιστών δεν πρέπει να τείθενται εν αμφιβόλω (απαγορεύεται δια ανελέητου λεκτικού ραβδισμού η αμφισβήτηση των κακοδόξων ενεργειών του Οικουμενικού Πατριαρχείου) διότι τις αναγάγουν ότι είναι αντικειμενικά και διυποκειμενικά ορθόδοξες, απλανείς ή αλάθητες, και όχι άκρως υποκειμενικές προσωπικές οικουμενιστικές και πεπλανημένες απόψεις-θέσεις μιας δράκας ορκισμένων αιρετίζοντων Προκαθημένων.
Ένα μεγάλο εκκλησιαστικό γεγονός ήτο είναι και παραμένει η Προδοσία του Ιούδα του Ισκαρίωτη. Ή μήπως δεν ήτο μεγάλο, αλλά ήτο μικρό, εκκλησιαστικό γεγονός; Ένα μεγάλο εκκλησιαστικό γεγονός ήτο και παραμένει εσσαεί ως την σήμερον οι αφορισμοί και οι αναθεματισμοί των αιρεσιαρχών Κληρικών από τις Αγίες Οικουμενικές Συνόδους. Ή μήπως δεν ήτο μεγάλο –αλλά ήτο μικρό- εκκλησιαστικό γεγονός; Ένα μεγάλο εκκλησιαστικό γεγονός ήτο και είναι η ιστορική σύγκλησις Ληστρικών Συνόδων ώστε σ΄αυτές διεκήρυτταν κακόδοξα αποφασισθέντα και αναθεμάτιζαν αγίους Πατέρες της Εκκλησίας.
Ο Βαλκανιολόγος κ. Ηράκλης Φίλιος, προς τιμήν του παραδέχεται εντός της βιβλιοπαρουσιάσεως ότι στην ιδιόμορφη κακοΣύνοδο του Κολυμπαρίου διενεργήθησαν αρκετά «λάθη», πολλές «παραλλείψεις» ενώ υφίσταντο και συνοδικές «ατέλειες».
Σε παρόμοιο εν μέρει «διαλλακτικό» πνεύμα κινείται και ο Δογματολόγος καθηγητής μας κ. Χρυσόστομος Σταμούλης. Τούτο δεν είναι καθόλου αυθαίρετη άποψη του γράφοντος διότι ο Σταμούλης αναδημοσίευσε από το προσωπικό του ιστολόγιο την εν λόγω βιβλιοπαρουσίαση του Φίλιου.
Αυτό το γνωρίζω καλά, διότι ο Σταμούλης μου ήτο αγαπημένος δάσκαλος, και διότι μελετώ συστηματικά τα κείμενα του, τα ακαδημαϊκά βιβλία του, τις διαλέξεις του κ.λπ. Δεν μπορώ όμως να εκφράσω ειδική αντικειμενική άποψη περί του εν λόγω βιβλίου του διότι ακόμη δεν το έχω μελετήσει. Γι΄αυτό επέλεξα να εστιάσω και να σχολιάσω τις αντιρρήσεις μου σε μια επι μέρους ενότητα, κατά της βιβλιοπαρουσιάσεως του Φίλιου και περί της ιδιώνυμης Κολυμπαρίστικης Συνόδου, διότι επ΄αυτού του ζητήματος οι προσωπικές και ακαδημαϊκές απόψεις του Σταμούλη είναι ευρέως (συν)γνωστές.
Είναι όντως διαλλακτικοί οι εν λόγω κύριοι ή, μήπως μας πωλούν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες; Άραγε, γιατί προσπαθούν μεθοδικώς να συγκεράσουν δύο διαμετρικά αντίθετες πεποιθήσεις-απόψεις και γνώμες; Για να μας ρίξουν στάκτη στα μάτια; Ή μήπως, για να μας παρουσιαστούν ως τρίτος πόλος, μεταξύ των Οικουμενιστών και αντιΟικουμενιστών, ως δήθεν μετριοπαθείς οικουμενιστές;
Αυτό που εκπηγάζει κυρίως από την προσωπική (δήθεν) και «αντικειμενική» πεποίθηση των κ. Χ. Σταμούλη και κ. Η. Φίλιου, ότι δηλαδή η εν λόγω σύνοδος της Κρήτης ήτο «ατελής», με «λάθη» και «παραλείψεις», έρχεται ως διαμετρικά αντίθετη και αντιφάσκει με μιαν άλλη πεποίθηση (η οποία υπονομεύτηκε και απαξιώθηκε κυρίως, επίσημα, από έγκυρες Συνοδικές Διαγνώμες των Εκκλησιών της Βουλγαρίας και της Γεωργίας) ότι η ιδιότυπη και ληστρική σύνοδος είναι μια «Μεγάλη» «Αγία» και «(παν)Ορθόδοξη».
Αυτές τις λογικά αντιφατικές δηλώσεις (δια)σπέρνουν οι εν λόγω κύριοι για να συγκεράσουν δήθεν και κάπως τα πράγματα. Παραδέχονται μέν ότι η Σύνοδος ελάθεψε και ήτο ατελής, ότι έσφαλλε δηλαδή, αλλά από την άλλη δε δεν παύει να είναι η μια «Μεγάλη» και «Αγία» «Πανορθόδοξη Σύνοδος».
Και ξεδιπλώνω με δέκα επισημάνσεις την σκέψη μου βήμα-βήμα και σημείον-σημείον ώστε να αποσαφηνισθούν μερικά πράγματα:
- Στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και στην Ιστορία των Δογμάτων ή, και την ιστορία των Συνόδων, γνωρίζουμε αντικειμενικώς ότι, οι αγίες Οικουμενικές και Τοπικές Σύνοδοι στα κυρίως θεολογικά και δογματολογικά ζητήματα και θέματα όπου τους απασχόλησαν συνοδικώς, ούτε ατέλεια υφίστατο, ούτε λάθη, πολλώ μάλλον δεν υπήρξαν παραλλείψεις.
- Και αυτό αποδεικνύεται ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ μέσα από τα όσα σεσωζμένα Πρακτικά των αγίων Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων και την ετεροχρονισμένη επικύρωση αυτών υπό άλλων ομοτίμων και ισοτίμων Συνόδων.
- Ασφαλιστική δικλείδα της κάθε αγίας Οικουμενικής και Τοπικής Συνόδου ήτο διάσημες και επιφανείς φωτισμένες και θεοφόρες αγιασμένες εκκλησιαστικές προσωπικότητες.
- Μόνο απ΄αυτό το τελευταίο συνοδικό κριτήριον να (κατά)πιαστεί κανείς, και να προσπαθήσει να ανακαλύψει ποιος από τους δέκα Προκαθημένους είναι η φωτισμένη η απλανής και η θεοφόρα εκκλησιαστική προσωπικότητα, μόνον απ΄αυτό το σημείο επαναλαμβάνω, θα αντιληφθεί αρίστως την μεγίστη τραγωδία και την ληστρικότητα της ιδιόμορφης Συνόδου.
- Βέβαια ο Σταμούλης και οι συν αυτώ πιστεύουν σχετικοποιούν και θεωρούν εσφαλμένα ότι και οι αγίες Οικουμενικές Σύνοδοι, διηνήργησαν σφάλματα!...
- Π.χ.: Εξορθολογικοποιούν κακόδοξα την Πατερική Θεολογία των Συνόδων. Αυτή είναι μια λουθηροκαλβινική και προτεσταντική προσέγγισης ή και αθεολόγητη σχετικοποίηση των αγίων Συνόδων. Πιθανολογούν θεολογικώς και θεολογούν πιθανολογικώς και ορθολογικώς, όπως λ.χ. μας διδάσκουν, ότι η Αγία Ε΄ Οικουμενική Σύνοδος με τους 165 θεοφόρους Πατέρες, κακώς εκατεδίκασαν ως αιρετικότατον και δή μετά θάνατον τον Αιρεσιάρχη κληρικό Ωριγένην διότι παρεμβλήθη ο Καισαροπαπισμός του Αυτοκράτορος Ιουστινιανού. Υπονομεύουν, μάλλον, μέσω της φιλοσοφικής αρχής του Σχετικισμού, δηλαδή, το ορθοδόξως και απλανώς θεολογείν, των θεοφόρων Πατέρων, διά των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων. Τα ίδια και ταυτόσημα σχετικιστικά καμώματα διενεργεί και ο καθηγητής Γ. Μαρτζέλος στα περί της καταδίκης του Μονοφυσιτισμού εκ της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Ανέλαβαν μερικοί εργολαβικῶς «μεταπατερικοί» ή «σχετικοποιούντες» ακαδημαϊκοί Δογματολόγοι, με οδηγίες του «μεγάλου Σχετικιστού» και Κανονολόγου Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, δηλαδή να σχετικοποιήσουν την ιερά παράδοση περί των αγίων Οικουμενικών Συνόδων και δη να σχετικοποιήσουν και να εξορθολογικοποιήσουν τας απλανείς αγιοπνευματικές αποφάσεις των.
- Τι μας διδάσκει η Φιλοσοφική Αρχή του Σχετικισμού; Μας διδάσκει το επόμενο πάγιο δηλωθέν και ορισθέν: ότι καμμία δήλωση δεν είναι αληθής για όλους παντού και πάντοτε. Η στυγνή και άλογη σχετικοποίηση δηλαδή παντός επιστητού πράγματος. Βέβαια αυτό που υποφώσκει αδιόρατα στην εν λόγω φιλοσοφική αρχή, είναι, ότι όποιος την υιοθετεί αδιάκριτα ως φιλοσοφικο-θεολογικό εργαλείο η ίδια η δήλωση της αρχής έρχεται σε άμεση αντίφαση με τον εαυτό της. Δηλαδή η υϊοθέτηση της δηλώσεως του Σχετικισμού μας οδηγεί με μαθηματικο-λογική ακρίβεια στην άρνηση της πιο πάνω δηλώσεως-ορισμού της αρχής. Η εν λόγω φιλοσοφική αρχή με την δήλωση της αυτοκαταργεί τον εαυτό της και είναι ένα κλασικό αυτοαναιρούμενο επιχείρημα.
- Αν υποθέσουμε λόγου χάριν, ότι: πράγματι υφίσταντο θεολογικά ή και δογματολογικά σφάλματα, στις αγίες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, ετούτο θα εσήμαινε αυτόματα, ότι οι εν λόγω Σύνοδοι δεν θα είχαν καθόλου την επιστασία του αγίου Πνεύματος που ενεργεί δια των πνευματικών αντανακλαστικών και την αγαστή συνεργεία των φωτισμένων και θεοφόρων Πατέρων. Και ως τελεσίδικο επιστέγασμα δεν θα τις ετιμούσαμε ως αγίες Συνόδους στην Λειτουργικήν μας ιερά Παράδοση ούτε και θα επαραπέμπαμε με χριστιανική συνέπεια στις απλανείς και ορθόδοξες Συνοδικές αποφάσεις των, διότι, θα ήτο προφανώς πεπλανημένες και εσφαλμένες ή και κακόδοξες αποφάσεις. Έχουν έτσι τα πράγματα ή δεν έχουν έτσι; Εικάζω ότι άπαντες (οικουμενιστές και αντιοικουμενιστές) θα συμφωνούν με τα προειρρημένα υποθετικά και νοητικά πειράματα.
- Συνεπώς, αν και μόνον αν υφίστανται αποδεδειγμένα τινά λάθη, ατέλειες και παραλείψεις στην «Πανορθόδοξη Σύνοδο» του Κολυμπαρίου, τούτο είναι (αυτό)δηλωτικό ως ισχυρό θεο-λογικό επιχείρημα κατά της ληστρικότητας της Συνόδου. Υπάρχουν όμως πάμπολλοι ορθόδοξοι και έγκριτοι Επίσκοποι, ακαδημαϊκοί Καθηγητές, Δογματολόγοι, Πατρολόγοι, Θεολόγοι, Γέροντες, Μοναχοί και Λαϊκοί όπου μας αποδεικνύουν συστηματικά και μεθοδικά τα σωρηδόν σφάλματα της λεγομένης Συνόδου.
- Και αν ο Ματσούκας, ο Σταμούλης, ο Μαρτζέλος, ο Πέτρου, ο Κωνσταντίνου, η Κούκουρα, ο Σαββάτος, ο Ελπιδοφόρος, ο Βαρθολομαίος και ο Ζηζιούλας, έχουν το δικαίωμα(;!) να σχετικοποιούν τα τω όντι γνήσια ορθόδοξα και απλανή Συνοδικά αποφασισθέντα τινών αγίων Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, άλλο τόσο δικαίωμα έχει ο Κλήρος και ο Λαός, ώστε να υπονομεύσει, να σχετικοποιήσει, να απαξιώσει και εν τέλει να καταδικάσει απόλυτα τα κακόδοξα αποφασισθέντα της Συνόδου της Κρήτης. Και να στιγματίσει αυτήν ως «ντέ φάκτο» διαβόητην Ληστρικήν Σύνοδο των ληστάρχων Προκαθημένων.
Επισημαίνω: πρόκειται για σημαίνουσα λογική αντίφαση να ισχύουν και οι δύο θεολογικές πεποιθήσεις των οικουμενιστών. Δεν είναι λογικά δυνατόν να ισχύουν ταυτόχρονα και οι δύο θέσεις πεποιθήσεις-απόψεις των. Δεν αντιλαμβάνονται άραγε την μεγίστη αντιφατικότητα και τον παραλογισμό των δηλώσεων τους;
Η μια πεποίθηση μας αφήνει το καλόδοξο εννοούμενο του Καθηγητού μας κ. Χ. Σταμούλη, κ. Η. Φίλιου κά. ότι η «Πανορθόδοξη Σύνοδος», είχε ατέλειες. Λόγου χάριν ήτο μια ατελής Σύνοδος. Η ίδια η Σύνοδος, μας λένε, είχεν ή και διέπραξε σοβαρά λάθη. Προφανώς τα λάθη διενεργήθησαν από τους δέκα Προκαθημένους όπου συνεκάλεσαν και συνυπέγραψαν άρον-άρον τα προτηγανισμένα συνοδικά Κείμενα. Λόγου χάριν η εν λόγω ιδιώνυμη Σύνοδος έσφαλλε εκκλησιολογικά θεολογικά και δογματολογικά. Και διενήργησε εν τέλει ουκ ολίγες σοβαρότατες παραλείψεις. Αυτό μας παραδέχονται εμμέσως πλήν σαφώς. Αλλά όμως όλο αυτό το σχετικιστικό και αρνητικό κριτικό πλαίσιο που τις αποδίδουν, είναι από μόνο του ένα ακόμη αυτοαναιρούμενο επιχείρημα, όπως εδείξαμε πιο πάνω με την Αρχή του Σχετικισμού.
Όλα αυτά όμως τα διακηρύττουν κυρίως οι αντιΟικουμενιστές και οι αντιΚολυμβαριστές, δηλ. όσοι τάσσονται εναντίον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και βρίσκονται σφόδρα ενάντιοι κατά της ληστρικότατης Συνόδου εξ αιτίας των κακοδόξων αποφασισθέντων της. Με την εξής ειδοποιούσα διαφορά, οι αντιοικουμενιστές, απορρίπτουν απόλυτα και δεν αναγνωρίζουν την Σύνοδο της Κρήτης ως «Αγία» «Μεγάλη» και «πανΟρθόδοξη». Οι αντιοικουμενιστές δηλαδή είναι λογικά συνεπείς με τις θεολογικές θέσεις-απόψεις και πεποιθήσεις τους, ενώ οι οικουμενιστές ασυνεπείς.
Αν όντως αυτά εννοούν οι αξιότιμοι κύριοι «αντιΟικουμενιστές» (Σταμούλης και Φίλιος), συμφωνούμε και επαυξάνουμε μαζί τους και τους συγχαίρουμε για την αμυδρή σύγκλιση τους στα περι του αντιΟικουμενιστικού αγώνος. Αλλά από πότε οι ορκισμένοι Οικουμενιστές (Σταμούλης και Φίλιος) είναι άξιοι της εμπιστοσύνης μας; Αναντίρρητα τους συγχαίρουμε για τις εν μέρει ορθές και ορθόδοξες θέσεις τους, αλλά δεν μας εμπνεύουν καμμία απολύτως εμπιστοσύνη, για πάμπολλους λόγους. Και εξηγώ αμέσως για ποιο λόγο είναι αναξιόπιστοι και ασυνεπείς, πέραν του ότι υπηρετούν με περισσήν ιδιοτέλεια το Οικουμενιστικό κατεστημένον των «ορθοδόξων» αρχιΟικουμενιστών Προκαθημένων.
Η δεύτερη πεποίθηση που προσπαθεί μετα λογικής αντιφατικότητος να συνυπάρξει και να συγκλίνει με την προηγούμενη, είναι: ότι η Σύνοδος της Κρήτης, ήτο επινεύσεως του Αγίου Πνεύματος!... Είναι «Αγία», είναι «Μεγάλη», είναι «απλανής», είναι «αλάθητη», είναι «ορθόδοξη» ή και «πανορθόδοξη» κ.ο.κ.
Επισημαίνω και πάλιν: Δεν μπορούν αμφότερες οι πεποιθήσεις να είναι ταυτόχρονα ως λογικά αληθείς.
Είτε η πρώτη θα είναι θεο-λογικά αληθής και κατά συνέπεια η δεύτερη θα είναι θεο-λογικά ψευδής. Είτε η δεύτερη θα είναι αληθής και κατά λογική συνέπεια η πρώτη θα είναι η λογική αντίφαση της, και άρα συνεπώς ψευδής.
Συνεπώς κύριοι «μεγίστοι φωστήρες» της Οικουμενι(στι)κής Θεολογίας ο κ. Χ. Σταμούλη και κ. Η. Φίλιο τι να πρωτοδιαλέξει και να επιλέξει κανείς από τις παραπλανητικές θέσεις σας; Την πρώτην ή την δεύτερη θεολογικήν σας πεποίθηση; Και επαναλαμβάνω, ρητά, ότι σε τέτοιες θεολογικές αντιφάσεις, περιπίπτουν συστηματικά μόνον οι σοφιστές, οι ημιμαθείς, οι αθεολόγητοι, και οι κακόδοξοι νόες. Διαλέγετε και παίρνετε…
Επιπρόσθετα, είναι μεγάλο ψευδόλογημα του άφιλου Φίλιου μετά των συν αυτώ, είναι, ότι η σύνοδος της Κρήτης διετράνωσε δήθεν την πανορθόδοξη ενότητα της Εκκλησίας, όταν μάλιστα απουσίαζαν οι 4 Αυτοκεφάλες Εκκλησίες και οι 700 περίπου επίσκοποι της ανά την Οικουμένην Ορθόδοξου Εκκλησίας. Πολλώ μάλλον και δή όταν από τους συνολικά και περίπου 850 επισκόπους της ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, είχαν δικαίωμα ψήφου στα συνοδικά αποφασισθέντα μόνον –κρατηθείτε καλά- οι δέκα (!!!) Προκαθήμενοι Επίσκοποι (Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι).
Είναι εξίσου μέγας ο τραγέλαφος όταν θεμελιώνουν τα προλεχθέντα, περί της εκκλησιαστικής ενότητος, μέσω της θεσμικής συνοδικότητος. Για τι είδους συνοδικότητα μας ομιλείτε κύριοι; Ποιούς εμπαίζετε κύριοι; Όταν ο δεινός μουζικάντης, προπαγανδιστής και ο δογματολόγος του Οικουμενισμού (κατ΄επίφαση μόνον ως χρυσορρήμων) ο Χρυσόστομος Σταμούλης και ο μη φιλαλήθης Φίλιος αναφέρονται στην ιδεολογικοποίηση της Ορθοδοξίας, γιατί απαλείφουν την ιδεολογικοποίηση (υπό των αρχιΟικουμενιστών) της Αποστολικής και Πατερικής παράδοσης του Συνοδικού θεσμού;
Ο Συνοδικός θεσμός είναι εν ενεργεία διαχρονική πρακτική και ζωή της Εκκλησίας ή μήπως κατήντησε μια σκέτη-νέττα ιδεολογία των εκκλησιαστικών ταγών; Εν τέλει δεν είναι ομοειδές άτοπον κάποιες αλεπούδες να συγγράφουν συγγράμματα, περί τινών άλλων αλεπούδων που συχνάζουν συστηματικά στο παζάρι, υποκρινόμενες οι πρώτες ότι δεν σχετίζονται με γυρολόγες αλεπούδες και τα παζάρια τους; Μάλλον ακόμη να αντιληφθώσι αμφότερες ότι στο ίδιο παζάρι (σιγο)βράζουν.
Όταν ο Σταμούλης μας παρατηρεί περιγράφει και εγκωμιάζει για το Κολυμπάριο, ως μια σημαίνουσα και καρδιακή «Εκκλησιολογική αυτοσυνειδησία», μέσα στο περιρρέον ληστρικο-συνοδικό φιάσκο της Κρήτης, και δεν μας αποσαφηνίζει αν η εν λόγω «καρδία της Εκκλησιολογίας» είναι κεκαθαρμένη ή καταμπαζωμένη σημαίνει ότι η «εκκλησιολογική αυτοσυνειδησία» (καθώς και η ακαδημαϊκή) του αντιφάσκει στα ιδικά του διαγιγνωσκομένα, περί των συνοδικών λαθών, συνοδικών ατελειών και συνοδικών παραλείψεων.
Διότι εξάπαντος, μία καθόλα απλανή ορθόδοξη και αγία Εκκλησιολογική αυτοσυνειδησία, και δή μιας αγίας Συνόδου, καλέ μου δάσκαλε, ώφειλεν αν ήτο εν Πνεύματι Αγίω, να αποφύγει τα λάθη, τις ατέλειες και τις παραλείψεις.
Από την άλλη, έχει δίκαιο ο Φίλιος και ο Σταμούλης ότι οι δέκα Προκαθήμενοι στο Κολυμπάρι συζήτησαν για θέματα σύγχρονα και σοβαρά και ότι ανεδείχθη περίτρανα η νόσος του Εθνοφυλετισμού. Ποιανού όμως Εθνοφυλετισμού; Ο Σταμούλης και ο Φίλιος αποφεύγουν «αντικειμενικώς» μάλλον να επικρίνουν τον εξόφθαλμο Εθνοφυλετισμό των δέκα των Προκαθημένων και δή τον ελληνικό εθνοφυλετισμό.
Εξάπαντος κατά την δική μας άποψη, εφανερώθη πράγματι ο Ρωσσικός και Αραβικός Εθνοφυλετισμός και για λόγους εκκλησιαστικο-πολιτικής μοχθηρίας και αντεκδίκησις, στο Κολυμπάρι δεν εφανερώθηκε μονοσήμαντα ο Σλαβικός εθνοφυλετισμός, αλλά εφανερώθη κυρίως και ο Ελληνικός εθνοφυλετισμός. Και δή ο νεοΕλληνικός (συν)Κρητικός και Οικουμενιστικός εθνοφυλετισμός. Να παρατηρούμε όχι μόνο την μία όψη του νομίσματος, αλλά και τις δύο, αν θέλουμε να είμεθα άκρως αντικειμενικοί στις διαπιστώσεις και απόψεις μας.
Η ενότητα της Εκκλησίας δεν απειλείται μόνον από τον ρωσσικό εθνοφυλετισμό, αλλά και από τον ελληνικό εθνικισμό. Εικάζω ότι ο Σταμούλης, ο Φίλιος και ο Οικουμενικός Πατράρχης θα συμφωνούσι μαζί μου διότι η προαναφερθείσα λ.χ. τριανδρία μπορεί να είναι οικουμενιστές, εθνοφυλετιστές όμως δεν είναι.
Πέραν της απειλής του Εθνοφυλετισμού υφίσταται και η μεγίστη απειλή υπό των κακοδόξων αποφασισθέντων της Κρήτης. Υφίσταται η απειλή της Εκκλησιολογικής αλλοιώσεως των ορίων της Εκκλησίας. Μάλλον, αν θέλετε δεν υφίσταται πλέον καμμία απειλή! Διότι, τι σόϊ απειλή είναι αυτή που δραστηριοποιείται πλέον εντός των τοιχών της Εκκλησίας; Και η σημαίνουσα απόδειξη ότι έχουμε ριψάσπιδες και οσφυοκάμπτες ή και δούρειους ίππους εντός της Εκκλησίας, είναι η εφαρμογή εκ τινών ομολογητών Κληρικών της ιεράς Αποτείχισης από την αίρεση του Κολυμπαρισμού.
Γι΄αυτήν την εκκλησιολογική αλλοίωση και διαστροφή η «εκκλησιαστική ή ακαδημαϊκή αυτοσυνειδήσια» του Φίλιου και του Σταμούλη γιατί άραγε ποιούν τη νήσαν! Προφανώς διότι την υπηρετούν «αμερόληπτα» και «επιστημονικά»!... Τρομάρα τους.
Ο καθηγητής μας κ. Χρυσόστομος Σταμούλης σε επιστημονική Ημερίδα προ της Συνόδου, αν δεν με απατά το μνημονικό μου μας επεσήμανε ορθώς και δικαίως το μεγάλο έλλειμα της εκκλησιαστικής Συνοδικότητος. Ετεροχρονισμένα όμως μας τά άλλαξε και έκανε την γνωστή σε όλους μας νέο-καλαμαρίστικη κολοτούμπα και εκθιάζει πλέον ζηλωτικά την συνοδικότητα του Κολυμπαρίου. Τέτοια ακαδημαϊκή συνέπεια την ψάχνει κανείς στη γή και την εντοπίζει ξαφνικά στο παράλληλον Σύμπαν της.
Ποιόν Καθηγητή Χρυσόστομον Σταμούλη, άραγε, να εμπιστευθούμε; Τον πρότερο Σταμούλη ή τον -ετεροχρονισμένα της μοιχοΣυνόδου- μεταγενέστερο Σταμούλη; Όλοι μας τότε τον εσυγχαρήκαμε από καρδίας και ανενδοίαστα για την αντικειμενική του και σοβαρή τότε παρατήρηση. Σήμερα τι να πρωτοπεί κανείς;
Ο Σταμούλης και ο Φίλιος, συστηματικά, και με ψυχωτική μανία λές και είναι εντεταλμένα παπαγαλάκια του Οικουμενιστή Πατριάρχη μας, μας γράφουν και μας υπενθυμίζουν οι άνθρωποι περί του φονταμενταλισμού, του εθνοφυλετισμού και της εσωστρέφειας.
Όταν οι «ορθόδοξοι» αρχιΟικουμενιστές ταγοί και ακαδημαϊκοί ομιλούν και γράφουν περί της εκκλησιαστικής εσωστρέφειας, νομίζω καθόλου αυθαίρετα ότι εννοούν, κάτι παρόμοιο με την φιλοσοφική αρχή της Φαινομενολογίας. Ένα από τα βασικά στοιχεία και αρχές της φαινομενολογικής μεθόδου είναι, ότι ο φαινομενολόγος οφείλει να είναι όσο το δυνατό πιό ανοικτός και δεκτικός στις εμπειρίες των άλλων προσώπων. Και αυτό ίσως να είναι καλό μέσα σε φιλοσοφικά και ψυχολογικά πλαίσια. Στην Θεολογία όμως;
Οι οικουμενιστές, τι παρόμοιας υφής δηλητηριώδη νάματα μας διακηρύττουν εν λόγω και έργω και δη συστηματικά; Μας διακηρύττουν αδελφοί και πατέρες, πρακτικά, ότι οι ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να ανοιχθούμε, αδιακρίτως, προς τις ετερόδοξες και αλλόδοξες θρησκευτικές εμπειρίες και δοξασίες των άλλων λαών και θρησκειών. Αυτό εφαρμόζεται από μέρους τους με τις αδιάλειπτες συγκρητιστικές Συμπροσευχές μετά των σχισματικών και αιρετικών.
Αν υποθέσουμε ότι έχουν απόλυτο δίκαιο στα εν λόγω σημεία, παραμένει κάπως άλυτο και μυστήριο το θέμα, ότι δεν γράφουν την παραμικρή λέξη για την απαράδεκτη αλλοίωση και σύγκραση της Βατικάνειας Εκκλησιολογίας μετά της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας. Η μοιχεπιβασία τελεσιουργήθει εις το Κολυμπάρι. Συνεπώς, η επιλεκτική ακαδημαϊκή τους ενασχόληση περί του φονταμενταλισμού, εθνοφυλετισμού και της εσωστρέφειας δεν πείθει κανέναν μας, διότι απαλείφουν τα περί της ουσίας. Τα υπόλοιπα ζητήματα είναι πέριξ της ουσίας.
Ελέω της Οικουμενικής Κινήσεως δημιουργήθηκαν έτερα διαβολικά άκρα όπως εκείνο του «Ζηλωτισμού» κ.ο.κ. Εξ αιτίας μιας διαβολικής μήτρας και κακούργας μητριάς μύρια κακά έπονται. Ο Φίλιος και ο Σταμούλης, αυτοί οι δυό οι φίλοι που τρώνε το σκωλυκόβρωτο σταφύλι, μιας σεσαπισμένης αμπέλου, μιας αθωώνουν κακόδοξα και συντεταγμένα τους αρχιΟικουμενιστές ταγούς για να επωφεληθούν τα δέοντα και σχεδόν αγιοποιούν την θεοσοφιστικήν μήτραν της Οικουμενικής Κινήσεως. Και εννοώ την «ορθόδοξη» Οικουμενική Κίνηση, δηλ. την θρησκευτικο-πολιτική γραμμή του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Πρόκειται για συντεταγμένη και ανίερη αποτείχιση από την Πατερική Θεολογία.
Τα βιβλία των οικουμενιστών ακαδημαϊκών δασκάλων μας, δεν είναι απλανή ή ορθόδοξα κιτάπια, ώστε να μας καθοδηγούν απλανώς και ορθοδόξως στην Πατερική Θεολογία. Και ο λόγος είναι ότι εμπεριέχουν, ανάμεσα σε πολλά ορθά και οφέλιμα, ελάχιστα και αδιόρατα σταγονίδια Κολυμπαροκυάνιου ή και σκωλυκόβρωτο Οικουμενιστικόν οξύ.
Πρόκειται αναντίρρητα για κοιλιόπνευστα θεολογοτεχνικά βιβλία που μοιάζουν όπως την χαλασμένη πυξίδα που σε καθοδηγούν στην «Χώρα του Ποτέ» ή, το πολύ-πολύ να σε ρίξουν κατ΄ευθίαν στο «Τρίγωνο των Βερμούδων» εκεί όπου τεράστια ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία σε διακτινίζει και εξωβελίζει σε άλλους μακρυνούς χωροχρονικά γαλαξίες και παράλληλα Σύμπαντα. Σύμπαντα ανεξερεύνητα μέν, αλλά εμπεριέχοντα δε τα σπέρματα της Κολάσεως.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αν και μόνον αν η Οικουμενική Κίνηση των «ορθοδόξων» και ετεροδόξων αρχιΟικουμενιστών θεμελιώνεται επάνω σε φιλοσοφικο-θεολογικές (ενίοτε αντιφατικές μεταξύ τους) αρχές-θεωρίες και δοξασίες, δηλαδή αν η Βαβέλ του Οικουμενισμού στηρίζεται κυρίως σε φιλοσοφικές προϋποθέσεις, άραγε πόσο δύσκολον είναι να καταρριφθεί ως χάρτινος πύργος το εν λόγω σαθρό πολιτικο-φιλοσοφικο-θρησκευτικό οικοδόμημα;
Του Παναγιώτη Π. Νούνη
Ορθόδοξος Θεολογών