Ορθοδοξία (Χριστός) και Οικουμενισμός (Αντίχριστος) (Μέρος β’)
ΘΕΜΑ: ΤΑ ΔΥΟ ΜΝΗΜΕΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ
«Λάβε την Παρακαταθήκη και φύλαξον ταύτην μέχρι της δευτέρας του Χριστού παρουσίας»
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Όπως γράψαμε στο Α΄ μέρος του εν λόγω άρθρου, ο αείμνηστος π. Αθανάσιος ολοκληρώνει την 102α ομιλία του πάνω στις κατηχήσεις του Αγίου Κυρίλλου με τη φράση «Τα τελευταία μνημεία της ιστορίας». «Θα είναι – λέγει - η τελευταία πράξη της ιστορίας, (α) το μνημείο της πίστεως, η σφραγίδα του Θεού, ο Τίμιος Σταυρός και η Πίστις στον Τριαδικόν Θεόν, και (β) η σφραγίδα του Σατανά στον Αντίχριστο Πίστης, που θα είναι τα τελευταία μνημεία πίστεως και πειστηρίων»[1]
Αδελφοί, όλοι η πανσπερμία των αιρέσεων ομοιάζει με μία μακρά ιστορική πορεία προς προσκύνηση του Αντίχριστου όπου οι αρχηγοί της πλάνης θα παραδώσουν στα χέρια του τον εαυτό τους, κάθε εξουσία τους και μαζί κάθε πιστό οπαδό τους. Θα τον δείξουν με τις άκρες των δακτύλων τους και θα πουν: «Αυτός είναι ο Μεσσίας, ακολουθείστε τον!». Τον καιρό εκείνο, όπως διαβάζουμε, θα κινδυνεύσουν να πλανηθούν ακόμη και οι εκλεκτοί. Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει πως όταν η Γραφή λέγει «εκλεκτοί» δεν εννοεί τον Α ή τον Β Χριστιανό αλλά γενικά τους Χριστιανούς! Φυσικά όλοι οι αιρετικοί όλων των αιώνων ήταν κάποτε Χριστιανοί που όμως ως «εκκλησίες» ξεμάκρυναν από την Αλήθεια του Θεανθρώπου Ιησού.
Τα τελευταία λοιπόν μνημεία της ιστορίας θα είναι δύο «μνημεία πίστεως», δύο θα λέγαμε «σύμβολα πίστεως». Ένα του Χριστού και το άλλο του Αντιχρίστου. Και τα δύο θα είναι ΜΝΗΜΕΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ! Οι τελευταίες λέξεις του πατρός Αθανασίου, «Τα τελευταία μνημεία της ιστορίας», ανεβάζουν στην επιφάνεια του νου τον τελευταίο λόγο του Μεσσία πάνω στον Τίμιο Σταυρό, το «Τετέλεσται», και μαζί τα άγια λόγια του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς επισκόπου Αχρίδος εν σχέσει με «το θείο έργο του µοναδικού αληθινού Μεσσία των ανθρώπων»! Λέγει: «Τετέλεσται» (Ιωάν. 19, 30). Αυτὸ δεν σηµαίνει ότι τελειώνει η ζωή. Όχι! Αλλά ότι τελειώνει η αποστολὴ ηεπικεντρωµένη στη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Τελείωσε, και επισφραγίσθηκε µε το αίµα και τον επίγειο θάνατο, το θείο έργο του µοναδικού αληθινού Μεσσία των ανθρώπων. Τελείωσαν τα βασανιστήρια, αλλά η ζωή μόλις αρχίζει. Τελείωσε η τραγωδία αλλά όχι και το δράµα. Στὴ σειρὰ έπεται, το µεγαλειώδες αξίωµα: νίκη πάνω στον θάνατο, Ανάσταση, Δόξα»[2].
Τα λόγια αυτά του αγίου για το «θείο έργο» του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του μοναδικού αληθινού Μεσσία των ανθρώπων, γίνονται μια στερεή γέφυρα για τη μετάβασή μας στην άλλη πλευρά όπου ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης φωνάζει (ενν. μιλάει) για το θείο έργο των αγίων Πατέρων μας το οποίο και αποτελεί ένα «αθάνατο μνημείο». «Είχαν αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου στη μεγάλη τους αποστολή. Ήσαν αφιερωμένοι στον Θεό. Με τη φωτεινὴ διδασκαλία τους έθρεψαν ταπνεύματα των ανθρώπων, με τους κόπους και τους μόχθους των εκαλλιέργησαν τον λαό, και με τα αίματα και τις θυσίες τους γιγάντωσαν το δέντρο της χριστιανοσύνης. Αυτοὶ είνε οι μεγάλοιπατέρες, «πατέρες ουρανόφρονες». Ποιό είνε το έργο των αγίων πατέρων; Αφήνουμε όλα τα άλλα. Από τα έργα τους υπάρχει ένα που μένει αθάνατο. Το ακούνε και θα το ακούνε επί αιώνες γενεές γενεών. Είνε το Σύμβολο της πίστεως, το «Πιστεύω…». Εορτάζουμε τους πατέρας. Και έργο των πατέρων είνε το «Πιστεύω…». Δεν βρίσκεται άλλο τέτοιο έργο. Μη μου μιλάτε για Πλάτωνα, για Αριστοτέλη, για ανθρώπινα κατασκευάσματα. Πάρτε αυτὸ το «Πιστεύω…» και ζυγίστε το. Τίσοφία έχει μέσα! Είνε μεγαλούργημα, μνημείο αθάνατο γραμμένο στην ελληνικὴ γλώσσα. Το Πνεύμα το άγιο εφώτισε τους αγίους πατέρας για να το συντάξουν» (Κυριακή των Πατέρων της Α΄ Οικ. Συνόδου, του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου).
Αδελφοί μου, όπως γνωρίζετε. τα πρώτα επτά άρθρα του «Πιστεύω» των Χριστιανών έχουν ευθεία αναφορά στον Πατέρα και στον Υιό του τον μονογενή, τον Ιησού Χριστό και θεσπίστηκαν από τους αγίους Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Το Άγιον Πνεύμα φώτισε της εργασίες της Συνόδου και προϊόν αυτής υπήρξαν τα επτά (7) πρώτα άρθρα ως απάντηση στη δογματική υπερδιδασκαλία του Αρείου ενάντια στη θεότητα του Ιησού, ενάντια στην Ενανθρώπηση του Κυρίου και Θεού ημών. Οι άγιοι Συνοδικοί Πατέρες με συνοδικό τρόπο κατεδίκασαν τη διδασκαλία του Αρείου. Η Σύνοδος λοιπόν «διεκήρυξε την ομοουσιότητα του Υιού με τον Πατέρα» με την διατύπωση των επτά άρθρων και «τετέλεσται»…
Ας αναλογιστούμε όμως πάλι τα περί της σφραγίδας του Θεού. Αυτή η σφραγίς έχει σχέση α) με το Σταυρό, δηλαδή την Ενανθρώπηση, δηλαδή ότι ο Μεσσίας ήλθε και Σταυρώθηκε για χάρη μας, και β) με τη πίστη στην Αγία Τριάδα. Πριν από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο αυτό που κυριαρχούσε ήταν η πίστις ως βίωμα! Με την κατάρτιση τώρα των πρώτων επτά άρθρων του «Πιστεύω» η πίστις γίνεται Σύμβολο, φωνή ομολογιακή, φωνή των Αγίων Πατέρων! Άραγε ποιο να είναι το τελευταίο άλλο μνημείο πίστεως ή αλλιώς το «σύμβολο πίστεως» του Αντίχριστου; Μήπως το Οικουμενικό;
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Υ.Γ.
«Παράλληλη σφραγίδα είναι του Αντιχρίστου. Διότι η πρώτη σφραγίς του Χριστού είναι η σφραγίς πίστεως, η δευτέρα σφραγίδα είναι η σφραγίδα του Αντιχρίστου, κι αυτή είναι σφραγίδα πίστεως. Ότι θα μας δώσει να φάμε, θα μας κάνει έναν καλύτερο κόσμον, και θα τον ομολογήσουν πως αυτός είναι ο Μεσσίας. Συμπέρασμα: Όπως παίρνει την ενέργεια του Θεού ο βαπτιζόμενος, έτσι παίρνει την ενέργεια του Σατανά ο δεχόμενος του εξακόσια εξήντα έξι (666), και συνεπώς δεν μπορεί να μετανοήσει. Ένα είδος εμποδίου… Δεν θα μπορεί να μετανοήσει, πρώτον. Ή να είναι θα λέγαμε, ‘’αποσφράγισης’’ του αρχικού σφραγίσματος του Θεού και νέα σφράγισις δαιμονική που πλέον ο Θεός δεν τη δέχεται, τίποτα πλέον, διότι είναι σημείον τέλους. Το τελευταίο σημείον της Πίστεως. Τί έγινε με τη γυναίκα του Λώτ που μας είπε ο Κύριος· «Μνημονεύετε της γυναικός Λώτ», τι έγινε; Γύρισε να ιδεί και έγινε αλάτι, στήλη αλατιού. Δεν πίστεψε, και έγινε στήλη αλατιού. Οι άλλοι πίστεψαν. Τί, γιατί; Να μην γύριζαν πίσω να κοιτάξουνε! Μα εκείνο το πραγματάκι; Εκείνο το πραγματάκι!» [1].
[2] https://www.impantokratoros.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Επίσκοπος Αχρίδος)]