ΠΕΡΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ
Λόγος περί ακρίβειας και «μολυσμού»
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Ιεροψάλτης
«Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα του Θεού, αλλ' ακόμη δεν έχει φανερωθή τι θα είμεθα στο μέλλον. Γνωρίζομεν όμως ότι όταν ο Χριστός φανερωθή με όλην αυτού την δόξαν, θα γίνωμεν και ημείς όμοιοι με αυτόν κατά την δόξαν, διότι θα τον ίδωμεν όπως είναι εις όλην του την θείαν δόξαν, η οποία θα είναι και ιδική μας δόξα. Και ο καθένας που έχει και κρατεί σφικτά αυτήν την ελπίδα στον Χριστόν, καθαρίζει και κρατεί τον ευατόν του αγνόν από κάθε αμαρτίαν, όπως και εκείνος είναι ο απόλυτα καθαρός και άγιος».
Έχοντας υπόψη τα παραπάνω καλόν είναι να ορίσουμε και να περιορίσουμε, να ορίσουμε τη στενή σχέση της έννοιας του μολυσμού με την αμαρτία και όχι με το δόγμα αλλά και να περιορίσουμε κατά το δυνατόν τη γλώσσα μας όταν ομιλούμε για το «μολυσμό» των πιστών - που είναι τίμιο Σώμα Χριστού - από την αίρεση. Η γνώμη μου είναι πως σφάλουν όσοι εξετάζουν την υπόθεση αυτή του «μολυσμού» ανεξάρτητα και χώρια απ’ την πραγματικότητα του «αγιασμού» των ορθοδόξων πιστών που πράγματι πιστεύουν ορθά, κρατούν δηλαδή σφικτά «την ελπίδα τους στον Χριστόν» αλλά παρασύρονται από την «κοινή γνώμη», τη γνώμη των πολλών που θεωρούν π.χ. τον πατριάρχη Βαρθολομαίο ως πηδαλιούχο της εκκλησίας του Χριστού ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο, τουτέστιν πηδαλιούχος του Οικουμενισμού! Σε μία ευλογημένη συζήτηση με μία εν Χριστώ αδελφή, το όνομα αυτής Σταυρούλα, που συνεχώς αναφερόταν στον μολυσμό μας από την αίρεση της είπα ότι και εγώ μπορώ να σου πω εκατό παραδείγματα μολυσμού, αλλά σου ζητάω, της είπα, να μου μιλήσεις για «αγιασμό». Η απάντηση - απορία της ήταν «τι εννοείς;»…
Καλά, συνειδητοποιεῖ τί λέει; Συνειδητοποιεῖ ὁ κ. Ἐμμανουὴλ (καὶ ἡ «Κατάνυξις» ποὺ τὸ δημοσιεύει) ὅτι ἀναιρεῖ καὶ διαγράφει κείμενα τόσων Ἁγίων ποὺ μιλοῦν γιὰ τὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως καὶ τὴν διὰ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν πιστῶν ὡς σωτηριολογικὴ ἀνάγκη, γιὰ νὰ μὴ μολυνθοῦν; Δὲν ἀποτελεῖ αὐτὴ ἡ διδασκαλία, περὶ ἀπομακρύνσεως ἐκ τῶν αἱρετικῶν μέρος τῆς ἁγιοπατερικῆς μας Παραδόσεως;
Ὁ ἅγιος Νικόδημος σχολιάζων το Β΄ Τιμ. 2 17, «καὶ ὁ λόγος αὐτῶν ὡς γάγγραινα νομὴν ἕξει», γράφει:
«Ἀκράτητον, λέγει, εἶναι τὸ κακὸν καὶ πλέον ἰατρείαν δὲν δέχεται· ἐπειδὴ οἱ τῶν αἱρετικῶν λόγοι βλάπτουσι καὶ διαφθείρουσι τὸ περισσότερον μέρος τῆς εὐσεβείας, ὡσὰν ἡ γάγγραινα καὶ εἶναι ἀδιόρθωτοι· γάγγραινα δὲ εἶναι ἕνα πάθος καὶ μία πληγή, ὅπου προξενεῖ σαπήλαν εἰς τὸ σῶμα..., καὶ κατατρώγει τὰ ὑγιεινὰ μέρη τοῦ σώματος». Καὶ «τῶν αἱρετικῶν ἡ κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει εἰς τὸ χειρότερον καὶ γίνεται μεγαλυτέρα πληγή... Διὰ τοῦτο πρέπουν νὰ ἀποφεύγουν οἱ Χριστιανοὶ τούτους καὶ πάντας τοὺς αἱρετικοὺς ὡσὰν λοιμοὺς καὶ πανούκλας, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ μὲ αὐτούς... ἀπωλεσθοῦν· διὰ τοῦτο παραγγέλει ὁ Σολομών· “ἔκβαλε ἐκ συνεδρίου λοιμόν”…, καὶ ὁ Δαβὶδ ὁ πατήρ του, μακαρίζει ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον, ὁποῦ δὲν ἐκάθισε μαζὶ μὲ τοὺς λοιμούς· “μακάριος ἀνήρ, ὃς ἐπὶ καθέδρα λοιμῶν οὐκ ἐκάθισε” (Ψαλμ. α΄ 1)».
Ἡ ἀποτείχιση δὲν ἀποτελεῖ ἀντίδοτο οὔτε φάρμακο τῆς ἀσθένειας, ἀλλὰ προστασία ἀπὸ αὐτήν.
Ὁ μοναχὸς Νεκτάριος μᾶς ἔστειλε μιὰ «ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ π. Ευθυμίου Τρικαμηνᾶ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ – ΕΓΚΥΡΟΤΗΣ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ»
Κανένας Ἱ. Κανόνας, ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ μᾶς παρουσιάζετε (46ος, 47ος καὶ 68ος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, α΄-ζ΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς), δὲν μιλάει γιὰἄκυρα μυστήρια τῶν μὴ καταδικασμένων αἱρετικῶν. Ἀπόδειξη ὅτι ὁ Νεστόριος, ἐνῶ -πρὶν καθαιρεθεῖ- ὀνομάζεται «λύκος» ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Κύριλλο καὶ Κελεστίνο, ταυτόχρονα καμιὰ ἀναφορὰ δὲν κάνουν περὶ ἀκύρων μυστηρίων, παρότι συμβουλεύουν τοὺς πιστοὺς νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ αὐτόν, γιὰ νὰ μὴν μολυνθοῦν, ὄχι ἀπὸ τὰ μυστήρια, ἀλλὰ ἀπὸ τὴναἵρεσή του
Ἡ Πρωτοδευτέρα, ἐξάλλου, Σύνοδος στὸν 5ο Κανόνα της, δὲν κάνει οὐδεμία νύξη γιὰ «ἄκυρα» μυστήρια. Αὐτὸ μόνο στὴν φαντασία τοῦ μοναχοῦ Νεκταρίου ὑπάρχει. Ἡ Πρωτοδευτέρα Σύνοδος μιλᾶ γιὰ ψευδεπίσκοπο, ποὺ κατέχει νόμιμα καὶ κανονικὰ ἐπισκοπικὴ θέση στὴν Ἐκκλησία· καὶ συνιστᾶ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν πιστῶν ἀπ’ αὐτόν, γιατὶ ἡδιδασκαλία του μολύνει. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἑρμηνεία καὶ ἡ πράξη τῆς Ἐκκλησίας.
Ρωτᾶ ὁ μοναχὸς Νεκτάριος: «Και ὁ μὴ ἀποτειχισμένος ὅταν διδάσκεται ὅτι οἱ “παπάδες” του τελοῦν ἔγκυρα Μυστήρια, γιατί νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ αὐτούς;»! Διότι, πάτερ μου, ὁ πιστὸς ἀπὸ τὸν π. Εὐθύμιο, κυρίως καὶ πρωτίστως διδάσκεται ὅτι πρέπει νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, γιατὶ ἐπικοινωνώντας μὲ τὴν αἵρεση, παραβαίνει Ἐντολὴτοῦ Θεοῦ (καὶ τὴν σύμφωνη διδασκαλία τῶν Ἁγίων) ποὺ λέγει «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν». Δὲν τοῦ φτάνει τοῦ πιστοῦ ἡ Ἐντολὴ αὐτή; Δὲν τοῦ φτάνει ἡ πληροφορία ὅτι, τὰ μυστήρια θεωροῦνται μὲν κατ’ οἰκονομία ἔγκυρα, ἕως ὅτου Σύνοδος διευκρινίσει τὸ θέμα, ἀλλὰ γιὰ ὅσους ἐν γνώσει τους κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς, δὲν τοὺς ὠφελοῦν, μᾶλλον δὲ τοὺς βλάπτουν, ὅπως δὲν ὠφέλησε τὸν Ἰούδα ἡ ἔγκυρη κοινωνία ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ἀφοῦ «μετὰ τὸ ψωμίον τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς»(Ἰω. 13, 27).
Ἐμεῖς, πάντως, ἀκολουθοῦμε -ὅσο μποροῦμε- τὴν ἀκρίβεια, καὶ δὲν λαμβάνουμε μυστήρια ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, παρακαλοῦμε δὲ τὸν Κύριο νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ τὴν ἀκολουθοῦμε ἕως τέλους.
Ὁ π. Εὐθύμιος (ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζουμε), δὲν διδάσκει καὶ δὲν«παρακινεῖ» νὰ πηγαίνει κανεὶς στοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ παίρνει τὰ μυστήρια, ἀλλ’ ἀντίθετα διδάσκει διὰ τῶν βιβλίων του νὰ μὴν πηγαίνει,γιατὶ ἡ αἵρεση τῶν Οἰκουμενιστῶν μολύνει. Γιὰ ὅσους, ὅμως, δὲν ἀντέχουν, καὶ ἐπειδὴ βρισκόμαστε σὲ μία μεταβατικὴ ἐποχὴ συγχύσεως, τοὺς ἀφήνει ἐλεύθερους νὰ πηγαίνουν σὲ μὴ ἀποτειχισμένους ἱερεῖς, καὶ φυσικά, ὅσο χρόνο δὲν ἔχουν καταδικαστεῖ οἱ Οἰκουμενιστὲς ἀπὸ Σύνοδο, ἀφοῦ ἐν τῷ μεταξὺ ἔχει παραθέσει τὴν ἀκριβῆ διδασκαλία τῶν Ἁγίων γιὰ τὸ θέμα.
Ἀλήθεια· τί πρόβλημα ἔχετε, πάτερ, ἐσεῖς καὶ οἱ ἀποτειχισμένοι ποὺ ἐπηρεάζετε, μὲ τὴ χρήση τῆς Οἰκονομίας, ἡ ὁποία γίνεται γιὰ νὰ βοηθηθοῦν ΟΧΙ ΟΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ, ἀλλὰ οἱ μὴ ἀποτειχισμένοι πιστοί; Οἱ ἄλλοι, ὅσοι δηλ. εἶναι ἀποτειχισμένοι κατ’ ἀκρίβειαν, φυσικὰ καὶ δὲν πηγαίνουν, παρὰ μόνο σὲ ἀποτειχισμένους ἱερεῖς. Γιατί αὐτὴ ἡ σκληρότητα σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀκόμα ἀμφιβάλλουν καὶ διστάζουν νὰ ἀποτειχιστοῦν; Ποιό τὸ ὄφελος τῶν ἀποτειχισμένων, καὶ δὴ τὸ δικό σας προσωπικά, ἂν κηρυχθοῦν ἀπὸ μεμονωμένα ἄτομα τὰ μυστήρια ἄκυρα; Γιὰ θυμηθεῖτε τί λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος, για τὴν στάση ἀπέναντι στοὺς Παπικούς, ὅσο ἦσαν ἰσχυροί.
Οι αληθινοί πιστοί οι οποίοι ανακήρυξαν σέ δόγμα τής εκκλησίας τό ημερολογιακό καί τόν 15ο κανόνα τής πρωτοδευτέρας, ταυτίζοντας τούς κανόνες τών συνόδων μέ τίς εντολές τού Ευαγγελίου. Καθιστώντας τήν ορθόδοξη εκκλησία μιά υποχρεωτική τήρηση κανόνων, χειρότερη καί από τήν τυφλή υποταγή τών Μουσουλμάνων στούς θεόδοτους κανόνες πού περιέχονται στό Κοράνιο.
Αμέθυστος