Προς Οικουμενικό… Σαν επιστολή
Καβάλα, 7/7/2018
Απόστολος Κανδιανού Σαραντίδης
Παναγιώτατε,
Δεν θα με ενθυμείσθε αλλά επειδή η νοημοσύνη σας είναι ακμαία και παρά την ηλικία σας τη χρησιμοποιείτε επιτυχώς - χάρισμα του Υψίστου - όπου παρευρίσκεσθε, ίσως και να σας θυμίσω κάτι.
Πέμπτη 11 Ιουνίου του 2015, στην ονομαστική σας εορτή, απόγευμα στο Μπαλουκλί στην Πόλη, ως μέλος της ομάδας και αποστολής του Δρ Νίκου Λυγερού, κατά τους τυπικούς χαιρετισμούς μετά το πέρας του Εσπερινού, στην ιστορική αυλή της Μονής, ανταλλάξαμε επί ένα πεντάλεπτο περίπου προσωπικά ευχές και συνομιλήσαμε για προβλήματα, κυρίως της Παιδείας και σχόλια για τα της Καβάλας, εγκάρδια και φιλικά.
Με όλο τον σεβασμό προς τον οικουμενικό θρόνο σας, της Νέας Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως, και επειδή γνωρίζω ότι οι συνεργάτες σας παρακολουθούν και σας ενημερώνουν ενίοτε για τις αναρτήσεις των ιστολογίων, με αφορμή την πρόσφατη συμπροσευχή στο Μπάρι και όχι μόνο, επιτρέψτε μου παρακαλώ να σας απευθύνω μία πολύ απλή ερώτηση, με διευκρινίσεις ως προς την κατανόηση:
Ο Χριστός της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, αυτής που είναι και Ορθόδοξη, την οποία σεις προσωπικά εκπροσωπείτε επισήμως στους ομολόγους κύκλους σας, με τον Χριστό του βασιλέα (κοσμικός βασιλεύς είναι) Πάπα (τώρα Φραγκίσκου), του Μονοφυσίτη αρχιεπισκόπου και των Προτεσταντών (όσοι είναι τελοσπάντων), είναι ο ίδιος;
Η άκτιστη ουσία και η ενέργειά του δηλαδή ως σωτηριολογική Θεία Χάρη ταυτίζονται, με τη δεύτερη να είναι κτιστή;
Εκπορεύει Άγιο Πνεύμα, όπως εκπορεύεται και ο ίδιος;
Είναι μέσα στην Αγία Τριάδα Πρόσωπο αυτόνομο από τις άλλες δύο Υποστάσεις που και αυτές λέγεται ότι είναι ανεξάρτητες και αυτόνομες, έχοντας δική τους βούληση, συνδεδεμένες με την Αγάπη;
Έχει ως Θεάνθρωπος, μία θέληση και φύση και αυτές Θείες;
Εάν έτσι μας έχει παραδοθεί από θεόπτες Αγίους και Οικουμενικές Συνόδους της 1ης χιλιετίας, να σας χειροκροτήσω-ουμε για τις πρωτοβουλίες και συμπροσευχές σας αυτές με τους εκπροσώπους αυτών των διάφορων χριστών. Μαζί σας.
Εάν όμως όχι, και ο αδαής καταλαβαίνει ότι τέτοια χριστολογική φιγούρα είναι ανύπαρκτη, συνεπώς είδωλο που δεν σώζει.
Αν τώρα είναι το τελευταίο, πέραν του ότι σεβόμαστε και αγαπάμε και τον ελάχιστο ανιμιστή ειδωλολάτρη στα δάση της Νέας Γουινέας και όπου αλλού, τι δουλειά έχουμε συμπροσευχόμενοι μαζί τους με το πρόσχημα της Αγάπης και μάλιστα απαγορευμένα, όχι από παραξενιά ή κάτι άλλο αλλά προς αποφυγή κολασμού, από Αγίους Πατέρες, Ιερούς Κανόνες και Οικουμενικές Συνόδους, εμπαίζοντας επί του πρακτέου τον πραγματικό και αληθινό Χριστό;
Ποιός δουλεύει ποιόν τελικά, και Συγγνώμη για την έκφραση!
Προσωπικά, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να καθίσω σε ένα κοσμικό κέντρο μαζί και με τον Πάπα ακόμη, να φάμε, να πιούμε και νηστικοί να κοιμηθούμε. Να τραγουδήσουμε κιόλας και να θυμηθούμε τα παλιά. Τα προ του 8ου αιώνα. «Περάστε εκλαμπρότατε, καθίστε, πώς παν τα κέφια, τι κάνουν οι καρδινάλιοί σας, πώς βλέπετε τον κόσμο κλπ». Την ώρα όμως της προσευχής, «Χριστός μου και χριστός σου». Ο καθένας στον πάγκο του.
Πόσο απλά πρέπει να υποβληθεί τα ανωτέρω ερώτημα για να έχει και απάντηση; Θα έχει;
Απόστολος Κανδιανού Σαραντίδης
Δάσκαλος στην Καβάλα