ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΛΗ ΚΥΒΙΣΘΗΣΗ ΚΑΙ «ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΑΝΑΚΥΒΙΣΘΗΣΗ*»
ΜΕΡΟΣ Α'
«Και ήν η πτώσις αυτών μεγάλη»
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ένα ακόμη σημείο των καιρών αποτελεί ο εκκοσμικευμένος λόγος ημών των πνευματικών ανθρώπων! Επειδή διάφορες λέξεις - κυρίως από τον πολιτικό στίβο και αλλαχού - όπως η κωλοτούμπα ή η κυβίστηση χρησιμοποιούνται από «φρονίμους άνδρες» σε κείμενά τους που έχουν εκκλησιολογική υπόσταση θα ήθελα ως γυμναστής αλλά και ως υποστηριχτής των αποτειχισμένων Πατέρων της Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου να καταθέσω στην αγάπη σας ολίγα λόγια που άπτονται αρχικά της επιστήμης της Φυσικής Αγωγής και ίπτανται της προσωποληψίας…
Δύο λόγοι ή καλύτερα τρεις είναι αυτοί που εμποδίζουν τους νέους και άπειρους ανθρώπους στο να ολοκληρώσουν την άσκηση της απλής κυβίσθησης στο μάθημα της ενόργανης γυμναστικής. Είναι το πάχος του αθλητή/μαθητή, ο φόβος του αθλητή/μαθητή και η φοβία των μεγάλων για τις "κανονικές" συνέπειες εάν ο μαθητής τραυματισθεί!
Αυτό που έχω να πω επιπλέον ώστε να βοηθήσω όσους επιμένουν να χρησιμοποιούν τις δύο αυτές λέξεις (ενν. κωλοτούμπα, κυβίστηση) είναι ότι η εν λόγω άσκηση εκτελείται είτε προς τα μπροστά (κυβίστηση) είτε προς τα πίσω (ανακυβίστηση) και ως σκοπό έχει τον έλεγχο του σώματος όταν αυτό υπερυψώνεται και περιστρέφεται ακριβώς πάνω από το κεφάλι! Ας μη ξεχνούμε τώρα ότι το κοινό γνώρισμα της κυβίστησης είναι ότι ο αθλητής «δίνει ώθηση ώστε το κάτω μέρος του σώματος να περάσει πάνω από το κεφάλι»…
Με την κωλοτούμπα λοιπόν (ενν. κίνηση μπροστά) ο μαθητής αλλάζει τη θέση του σώματός του στο χώρο, και πάλι με κωλοτούμπα (ενν. κίνηση πίσω ή ανακυβίσθηση) επαναφέρει το σώμα του το δυνατόν στην αρχική θέση ισορροπίας.
Αν με ρωτήσετε τι με συγκινεί περισσότερο θα σας πω: Η «πίσω κίνηση», όπως λέμε Μετάνοια! Τονίζω επίσης πως το πρώτο βήμα εκμάθησης της κυβίστησης, της κίνησης δηλ. προς τα μπροστά, ζητάει από τον μαθητή να πάρει μία θέση που ομοιάζει με στάση προσευχής ή αλλιώς με τη στάση της γονυκλισίας, τη γνωστή σε όλους μας «μεγάλη μετάνοια», αν και στην «κανονική» κυβίστηση το βάρος του σώματος περνάει από τα πόδια στα χέρια και στην ράχη κι απ’ αυτήν πάλι στα πόδια! Το κεφάλι και ο αυχένας δεν συμμετέχουν, δεν έρχονται σε επαφή με το έδαφος, δεν βαστάζουν σε καμιά φάση της άσκησης το βάρος του σώματος! Στο πρώτο αυτό βήμα (ενν. προάσκηση) ζητείται από τον μαθητή να γονατίσει και να βάλλει το κεφάλι του κάτω και ανάμεσα στα δύο στερεωμένα στο έδαφος χέρια του κ.λ.π. Στη θέση αυτή ορισμένα παιδιά «παγώνουν» λόγω φόβου και αρνούνται να «σπρώξουν» ώστε το κέντρο βάρους του σώματός τους αφού ανεβεί κατακόρυφα πάνω από το κεφάλι τους έπειτα να περιστραφεί και έτσι να ολοκληρωθεί το δυνατόν η προάσκηση. Όσοι πάλι το τολμούν, μένουν για κλάσματα του δευτερολέπτου ως ψυχρές παγοκολόνες, σε ανάποδη κατακόρυφη θέση όπου το κεφάλι είναι από κάτω και τα πόδια από πάνω! Εδώ ο κίνδυνος τραυματισμού της κεφαλής και κυρίως του λαιμού είναι μεγάλος λόγω του ότι το βάρος του πάνω σώματος συνθλίβει τα κάτω μέρη! Μια κακή εκτέλεση της άσκησης συνήθως καταλήγει σε μια «πλάγια πτώση» του σώματος έξω φυσικά από τα όρια του βοηθητικού στρώματος, με κίνδυνο τον τραυματισμό διαφόρων μελών του σώματος του μαθητή.
Το άλλο πάλι πρώτο βήμα εκμάθησης της «κανονικής» ανακυβίστησης, θέλει ως πρώτο μέλος του σώματος που έρχεται σε επαφή με το στερεό έδαφος τα οπίσθια του μαθητή - τη ράχη, τα χέρια και τα πόδια - απ’ όπου ίσως και η ονομασία κωλοτούμπα!
Κοινό γνώρισμα τέλος της διπλής άσκησης - είτε εκτελείται προς τα μπρος είτε προς τα πίσω - είναι ότι ο αθλητής «δίνει ώθηση ώστε το κάτω μέρος του σώματος να περάσει πάνω από το κεφάλι». Άξιο λόγου και πάλι είναι το ότι το κεφάλι κατά την εκτέλεση της άσκησης δεν προσγειώνεται, δεν ακουμπάει καν στο έδαφος... Επίσης κοινό μυστικό των γυμναστών είναι ότι τα παιδιά αυτά, είτε αρνούνται πεισματικά να εκτελέσουν την άσκηση είτε τολμούν, δεν καταφέρνουν εν τέλει να περάσουν το σώμα τους ακριβώς «πάνω από το κεφάλι» αλλά ανατρέπονται πλαγίως και έξω του βοηθητικού στρώματος. Η απλή κυβίσθηση ή ανακυβίσθηση γίνεται τελικά «μεγάλη πτώση» (τραυματισμός!), αλλά αυτό δεν είναι τόσο ανησυχητικό όσο η πτώση των «μεγάλων» μαθητών και αδελφών μας που μεταχειρίζονται τις δύο γνωστές ακροβατικές λέξεις στον εκκλησιαστικό τους λόγο, προφορικό ή γραπτό! Αυτών η πτώση είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη! «Και ήν η πτώσις αυτών μεγάλη» ...
Αδελφοί, δυο λόγια ακόμη θα ήθελα να πω στην αγάπη σας! Δυστυχώς όλοι οι εχθροί της αλήθειας αλλά και πολλοί Χριστιανοί από άγνοια παγώνουν την «εικόνα» της Ιεροκανονικής Αποτείχισης εκεί όπου τα πόδια (ενν. ολίγοι λαϊκοί και ιερείς ) βρίσκονται ακριβώς πάνω από το «κεφάλι», δηλαδή τον οικείο επίσκοπο! Όλοι αυτοί με μια φωνή λένε: - Κοιτάξτε σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι! Αλλά , αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα! Με την αποτείχιση όλα τα μέλη του σώματος σηκώνουν/απορροφούν το βάρος του αντιαιρετικού αγώνα εκτός από τον επίσκοπο! γι’ αυτό και η παύση του μνημόνευσης του ονόματός του! Τα πόδια λοιπόν σπρώχνουν και μεταφέρουν το βάρος στα χέρια και στα μολύβια, κι από εκεί το βάρος πέφτει στη ράχη των αγωνιστών που διώκονται, και πάλι στα πόδια με το κεφάλι τώρα ψηλά! Δίχως λοιπόν να βαραίνει ο αυχένας των αξιωματούχων ιερομονάχων και θεολόγων αλλά και αυτή η κεφαλή του επισκόπου, το βάρος του σώματος, από τη ράχη (ενν. σύμφωνα με τον τύπο της κυβίσθησης) ξανάρχεται στα πόδια με το κεφάλι πάνω... Προσοχή! Όταν η «αποτείχιση» χαλάει ως πράξη (ενν. από ορισμένους εκτελεστές-μαθητές), όταν δηλαδή χάνεται η ισορροπία των μελών του σώματος, τότε το βάρος συνθλίβει τον αυχένα και φυσικά την κεφαλή του επισκόπου... «Και ήν η πτώσις αυτής μεγάλη» (Ματθ. 7, 27), μη γένοιτο…
Ο Θεός των αγίων Πατέρων ημών να δώσει αδελφοί ο αγώνας των κανονικώς αποτειχισμένων πατέρων και αδελφών μας να ολοκληρωθεί χωρίς την συντριβεί-"κανονική καταδίκη" των επισκόπων μας μιας και όλοι σχεδόν οι κανόνας της Εκκλησίας μας έχουν προληπτικό ή θεραπευτικό χαρακτήρα, αμήν.
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Γυμναστής
*Διευκρινίζω ότι ο όρος «Κανονική ανακυβίστηση» δεν έχει σχέση με τις βοηθητικές προασκήσεις (ΛΑΓΟΥΔΑΚΙΑ, ΓΕΦΥΡΑ, ΡΟΛΑΡΙΣΜΑ), ούτε και με τη βοήθεια που δίνει ο γυμναστής στον μαθητή. Κανονική ανακυβίστηση εκτελεί ο μαθητής όταν μόνος του χωρίς καμιά βοήθεια εκτελεί την άσκηση ολοκληρωμένα, δηλαδή όταν ισορροπεί και συγκρατεί το βάρος του σώματός του καθώς διαγράφει τροχιά πάνω από την κεφαλή του χωρίς να την επιβαρύνει λόγο ότι ενεργεί δίχως να στηρίζεται καθόλου σ’ αυτήν. Αμήν.