Το ζωντανό σκυλί και ο «νεκρός» λέοντας
«ὅτι ὁ κύων ὁ ζῶν, αὐτὸς ἀγαθὸς ὑπὲρ τὸν λέοντα τὸν νεκρόν». (Εκκλ. 9,4)
Αγαπητοί,
Αφορμή της μικρής αυτής μελέτης έγινε η φράση «ὅτι ὁ κύων ὁ ζῶν, αὐτὸς ἀγαθὸς ὑπὲρ τὸν λέοντα τὸν νεκρόν» (Εκκλ. 9,4), που σημαίνει, «Διότι ένα ζωντανό σκυλί είναι ανώτερο από ένα λέοντα μεγαλοπρεπή, αλλά νεκρόν»!
Ένα από τα βιβλία του κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο Εκκλησιαστής. Όπως διαβάζουμε: «Η κανονικότητα του Εκκλησιαστού έγινε αντικείμενο συζητήσεων στη σύνοδο της Ιάμνειας (90 μ.Χ.) προφανώς εξαιτίας των απαισιόδοξων και μηδενιστικών ιδεών του συγγραφέα του. Τελικά όμως θεωρήθηκε ότι καλώς κατέχει τη θέση του στον Παλαιστινό Κανόνα…»[1].
Ο Εκκλησιαστής στο ένατο κεφάλαιο μιλάει για «Τα παράδοξα της ζωής» και αναφέρει πρώτον· ότι τα αποτελέσματα από τα έργα των δίκαιων και σοφών ανθρώπων είναι άγνωστα! Ο άνθρωπος τονίζει πως «δεν γνωρίζει εις βάθος και πλάτος ούτε την αγάπην και τας συνεπείας της, ούτε το μίσος και τας συνεπείας του. Όλα είναι άγνωστα και ενδεχόμενα ενώπιόν των…» (Εκκλ. 9,1). Δυστυχώς και σήμερα είναι δύσκολο να γνωρίσει κανείς το βάθος και το πλάτος της απάτης της «Οικουμενιστικής αγάπης», και ταυτόχρονα να προφυλαχθεί απ’ όλους όσους παρουσιάζουν τους αγωνιστές της Πίστεως ως «Ανθρώπους του μίσους»! «Εις όλα τα περί εμέ έστρεψα την προσοχήν μου. Όλα τα εμελέτησεν ο νους και η καρδία μου και είδα τούτο· ότι δηλαδή οι δίκαιοι και οι σοφοί, όπως επίσης και τα έργα των, ευρίσκονται βεβαίως στο χέρι και την προστασίαν του Θεού. Ο άνθρωπος όμως δεν γνωρίζει…» (Εκκλ. 9,1).
Δεύτερο παράδοξο της ζωής για τον συγγραφέα του Εκκλησιαστή είναι· ότι τόσο στον δίκαιο όσο και στον ασεβή επιφυλάσσεται «Κοινή συνάντησις και κοινή τύχη», δηλαδή και οι δύο μετά τον θάνατό τους «κατευθύνονται προς τους νεκρούς στον άδην» (Εκκλ. 9,3). Επειδή και σήμερα υπάρχουν «Χριστιανοί» που δεν είναι ευσεβείς, που δεν πιστεύουν στην Ανάσταση αλλ’ ούτε και στη Τελική Κρίση καλόν είναι να διαβάσουμε για περισσότερα διδάγματα ολόκληρο το στίχο: «Είναι άδικον και σκανδαλώδες – λέγει ο Εκκλησιαστής - να έχουν όλοι και όλα την αυτήν τύχην, και κοινή συνάντησις να υπάρχη δι' όλους τους ανθρώπους. Ενεκα τούτου εγέμισεν από κακόν και επωρώθη η καρδία του ανθρώπου. Παραφέρεται και ορμά προς το κακόν η καρδία των ανθρώπων, εν όσω ζουν, και αποθνήσκοντες κατευθύνονται προς τους νεκρούς στον άδην» (Εκκλ. 9,3).
Το Τρίτο παράδοξο της ζωής μας έχει να κάνει με την «Επικοινωνία»! Αλήθεια, «Ποιός είναι εκείνος, ο οποίος επικοινωνεί με όλους τους ανθρώπους, που ζουν εις την γην;» (Εκκλ. 9,4 )! Ο Εκκλησιαστής, μας απαντά: «Αυτός που ζη· αυτός έχει την ελπίδα της επικοινωνίας»! Όταν όμως πεθάνει; «Όταν όμως αποθάνη, χάνει την επικοινωνιάν του προς την γην. Διότι ένα ζωντανό σκυλί είναι ανώτερο από ένα λέοντα μεγαλοπρεπή, αλλά νεκρόν» (Εκκλ. 9,4)…!
Ας θέσουμε και πάλι, ως γέφυρα, το ερώτημα: «Ποιός είναι εκείνος, ο οποίος επικοινωνεί με όλους τους ανθρώπους, που ζουν εις την γην;» για να (ξανα)ακούσουμε τι σχετικό έχει να μας πει ο λέοντας επίσκοπος της Φλώρινας, ο ζων π. Αυγουστίνος:
Α΄Αποίμαντος ο λαός
«Είνε θλιβερόν, αλλά αληθές, ότι ο λαός μας ουσιαστικώς είνε αποίμαντος. Πλην της εκπληρώσεως τυπικών τινων λειτουργικών υποχρεώσεων, οι κληρικοί μας, ανερχόμενοι εις 9.000 περίπου, ως επί το πλείστον αδρανούν. Εις όλα δε τα αστικά κέντρα έχουν συρρεύσει άνω των 2.000 κληρικοί - εφημέριοι, οι οποίοι εγκατέλειψαν τας ενορίας των εις την ύπαιθρον και μόνον τας Κυριακάς και εορτάς μεταβαίνουν εις αυτάς, καθ΄ον χρόνον οι αιρετικοί και μάλιστα οι Χιλιαστές σχεδόν καθημερινώς περιοδεύουν την ύπαιθρον και επισκέπτονται και την τελευταίαν καλύβην. Ναι, ουσιαστικώς αποίμαντος ο λαός μας! Εγκαταλελειμμένος και έρημος. Ιεράρχης της Βορείου Ελλάδος ονομάζει τούτους χαρακτηριστικώς ιερείς της 16ης ημέρας, διότι τότε μόνον παρουσιάζουν σημεία ζωής, ότε μεταβαίνουν εις τα δημόσια ταμεία προς είσπραξιν του μισθού των. Ποιος θα εμπνεύση εις τους κληρικούς μας ζήλον θρησκευτικόν και ιεραποστολικόν, ζήλον ενός Κοσμά του Αιτωλού; Ιδού θέματα σοβαρά και ενδιαφέροντα!».
Β΄Που οι λέοντες;
«Σεβασμιώτατοι σύνεδροι,
Εις τα βάθρα των αρχιερατικών μας θρόνων εικονίζονται λέοντες ως σύμβολα της πνευματικής δυνάμεως και εξουσίας, της οποίας φορείς πρέπει να είναι οι Αρχιερείς. Περί της δυνάμεως αυτής ομιλών ο προφήτης Αμώς λέγει· «Λέων ερεύξεται, και τις ου φοβηθήσεται;» (κεφ. 3,8). Κατά δε τον ι. Χρυσόστομον, όλοι οι χριστιανοί και ιδιαιτέρως οι επίσκοποι πρέπει να είνε λέοντες πυρ πνέοντες. Η δε Εκκλησιαστική ιστορία, παλαιότερα και νεωτέρα, μαρτυρεί ότι, οσάκις υπήρχον ηρωϊκοί, ο κόσμος ησθάνετο μεγάλως την παρουσίαν των. Αλλ’ εάν ρίψωμεν εν βλέμμα εις τους τελευταίους καιρούς, θα ίδωμεν ότι η δειλία, ο καιροσκοπισμός, η ιδιοτέλεια και εν γένει τα ανθρώπινα πάθη έχουν αφοπλίσει ως επί το πλείστον τους πνευματικούς ηγέτας, οι οποίοι τρέμουν ενώπιον των εκάστοτε ισχυρών της ημέρας ως λαγωοί, όπως προσφυώς ετόνισεν εις την προηγουμένην τακτικήν συνέλευσίν μας (1981) ο αοίδημος ιεράρχης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος».
Γ΄ «Ουκ εκλείψουσι τη Ορθοδοξία στρατιώται!»
«Αλλά δια να μη κλείσωμεν το παρόν υπόμνημα με σκέψεις απαισιόδοξες, πιστεύοντες εις τον Θεάνθρωπον ιδρυτήν της Εκκλησίας μας εκφράζομεν την βεβαίαν ελπίδα, ότι και μέσα εις μίαν τοιαύτην συνεχώς κρατικοποιημένην Εκκλησίαν, όπου οι πνευματικοί λέοντες ενεκρώθησαν, θα ακούωνται συνεχώς φωναί διαμαρτυρίας ως υλακαί ποιμενικών κυνών, και θα έχη εφαρμογήν το ρητόν του βιβλίου του Εκκλησιαστού: «Εστίν ελπίς, ότι ο κύων ο ζων, αυτός αγαθός υπέρ τον λέοντα τον νεκρόν» (κεφ. 9,4). Και δια να εκφρασθώμεν λαϊκώτερον, ένα ζωντανό σκυλί, που γαυγίζει εις την αυλήν του Κυρίου του, αξίζει περισσότερον όχι από ένα αλλ’ από εκατοντάδες νεκρών λεόντων. Εφ’ όσον ημείς οι ονομαζόμενοι πνευματικοί λέοντες προδίδομεν συνεχώς την Ορθοδοξίαν ως κανόνα πίστεως και ζωής, μέσα από τον λαόν, που είνε ο φρουρός της Ορθοδόξου πίστεως, ο Κύριος θα εγείρη στρατιώτας γενναίους. Διότι πίστις μας είνε, ότι «Ουκ εκλείψουσι τη Ορθοδοξία στρατιώται»» [2].
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Ιεροψάλτης
Πτολεμαΐδα 7 Αυγούστου 2018
[2]ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ «ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΠΕΜΤΗΣ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑΣ 1984-1987 (Α’. Έκθεσις πεπραγμένων)» ΕΚΔΟΣΙΣ «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», ΑΘΗΝΑΙ 1988, Σελ. 50-51