Μετά από 11 μήνες… Γιατί θα πρέπει να χαιρόμαστε;
Του Απόστολου Σαραντίδη
Αντιμετωπίζοντας τελευταία σοβαρό πρόβλημα, είχα αποθέσει πρόσκαιρα την πένα μου αλλά βλέπω πως «δεν με αφήνετε», Σεβασμιώτατε Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου, που ζείτε, όπως είπατε σε πρωινή εκπομπή πανελλήνιας εμβέλειας, μέσα στον κόσμο και ακούτε και Iron Maiden και έχετε πρόσβαση και στην τεχνολογία. Το τελευταίο με χαροποιεί ιδιαιτέρως διότι σημαίνει ότι έχετε διαβάσει την ανοικτή επιστολή που σας απέστειλα πέρυσι στις 19/11/2017 και τα ερωτήματα που σας έθετε, μία (1) ημέρα μετά από την ενθρόνισή σας. Συνεπώς, θα λάβετε γνώσιν εξ ιδίων και του παρόντος. Απάντηση βέβαια δεν πήρα εδώ και 11 μήνες. Σιγή. Είναι φαίνεται κι αυτό πρακτική του κόσμου στον οποίον ζείτε. Έστω κι έτσι, σας ευχαριστούμε για την Θεία Χάρη που κομίζετε εις την πόλιν μας διά της αρχιεροσύνης σας, είτε αξίως είτε αναξίως, Κύριος οίδε και Κύριος κρίνει, όχι εμείς οι τρίτοι. Τούτο ορθοδόξως είναι ξεκάθαρο.
Προσφάτως, απευθύνατε ανοικτή πρόσκληση δημοσίας συνάντησης με τους νεολαίους της Καβάλας, αμφοτέρων των φύλων φυσικά, η οποία τηρουμένων των αναλογιών του παρελθόντος είχε σχετική επιτυχία. Οι προοπτικές για το μέλλον είναι ευοίωνες για την επανάληψη του εγχειρήματος και ευόδωση του στόχου. Προς ποίαν κατεύθυνσιν όμως;
Φιλικό περιβάλλον στο οποίο ευρέθηκα προ ημερών ήταν άκρως ικανοποιημένο και χαρούμενο για την πρωτοβουλία σας αυτή, όπως και η πλειοψηφία των χριστιανών πολιτών. Όμως γιατί πραγματικά πρέπει να χαιρόμαστε; Για τη μάζωξη νέων πέριξ του προσώπου σας; Για τους οποίους απ’ ό,τι ακούσαμε, παραγγείλατε να ακουστεί από τους μουσικούς και Σταύρος Κουγιουμτζής. Εξαιρετικός τραγουδοποιός και μάλιστα με τη βυζαντινή χροιά της φωνής ενός Γιώργου Νταλάρα. Γιατί όμως να χαιρόμαστε τόσο; Και στα γήπεδα μαζεύονται νέοι και στα μπαράκια τύπου Iron Maiden και στις ριλαξάτες καφετέριες.
Εξ’ όσων γνωρίζουμε οι πολλοί οι έχοντες σχέση με Εκκλησία, οι νέοι πάντοτε είχαν και έχουν υπαρξιακά ερωτήματα, μεγάλα και μικρά και ο στόχος όλων, νέων, μεσηλίκων και γηραιών είναι η σωτηρία από την πτώση στον τάφο, η ανάσταση, ακολουθώντας πραγματικό Χριστό διά της ορθής πίστεως των Πατέρων ημών και όχι αιρετική καρικατούρα που διευρύνει τα όρια του τάφου. Και στην πορεία αυτή την επώδυνη και γεμάτη από σειρήνες και δαιμονικά παραπήγματα, μπροστάρης οδηγός που ανοίγει οδόν και πόρον, είναι ο ποιμήν επίσκοπος που ακριβώς και ετυμολογικά και ουσιαστικά είναι αναγκαίο να επισκοπεί και να απομακρύνει τους λύκους και να προστατεύει το ποίμνιο. Αν αυτό αποτελείται και από νέους, η ευθύνη ακόμη μεγαλύτερη. Αν η πορεία αυτή προς τον αληθινό Χριστό επιτελείται ορθά, πανήγυρις εν τη γη και εν ουρανώ. Εάν όχι, ποίον το όφελος; Μηδέν εις το πηλίκον ή και εις το πηλίκιον, όπως εκστομίστηκε κάποτε. Θα πρέπει λοιπόν μετά από 11 μήνες να χαιρόμαστε ή όχι; Και δεν νομίζω πως το ερώτημα απευθύνεται μόνο σε επίσκοπο ούτε ότι είναι ρητορικό.