Μη χάνεις καιρό, ότι οι ημέρες είναι πονηρές!
ΘΕΜΑ: ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑ (ΟΡΓΑΝΩΝ)
«Βλέπετε πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν,ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι» (Ἐφ. 5,15).
Αδελφοί, όπως γνωρίζετε οι πιστοί εν τη Εκκλησία αποτελούμε τα μέλη του Χριστού, το Σώμα Του. Ένα σώμα που έχει μία κεφαλή, τον Ιησού Χριστό και μόνον! Προσοχή, οι πιστοί τόσο στη γη όσο και στον ουρανό αποτελούν μόνον τα «μέλη» Αυτού και όχι τα «όργανα» ή καλύτερα τα «όργανα και τους ιστούς» Αυτού! Ένας σταθμός ακόμη της υπόθεσής μας αποτελεί η ιδέα της «εργασίας». Από το ότι ο Αδάμ μέσα στον παράδεισο εργαζόταν (αλλά και νήστευε) κατανοούμε πως οι πιστοί όλων των αιώνων συνεχίζουν το «έργο» του Χριστού επί της γης, που δεν είναι άλλο απ’ αυτό της σωτηρίας των ανθρώπων. Ο καθένας από μας ανάλογα με το χάρισμα διακονίας που του έδωσε Αυτός ο Θεός εργάζεται αφανώς μεν, μέσα του, τις ηθικές εντολές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και εμφανώς, έμπροσθεν δηλαδή των ανθρώπων, την εν Χριστώ ομολογία και έτσι τη σωτηρία του πλησίον του. Έτσι συνεργεί και συντελεί στην ενσωμάτωση όλων των κατά σάρκα αδελφών του αλλά και όλου του κόσμου (ως έκφραση τέχνης, π.χ. εικονογραφία - αγιογραφία ή μουσικής, π.χ. εκκλησιαστική βυζαντινή, ή επιστημών, π.χ. ναοδομία, κ.λ.π.) εντός της Κιβωτού της Σωτηρίας που ακούει στο όνομα Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία του Τριαδικού Θεού.
Γιατί όμως σήμερα ο νομοθετικός λόγος αυτών που έχουν είτε πολιτική- επιστημονική είτε εκκλησιαστική - θεολογική εξουσία εκφράζεται υπέρ του δέοντος υπέρ μιας «άλλης» δωρεάν ενσωμάτωσης σε ένα "άλλο σώμα" , μιας ενσωμάτωσης που ως κυρίαρχη ιδέα έχει την οργανική αναπλήρωση (ενν. των «οργάνων και ιστών» και όχι των απλών «μελών»); Αλήθεια στην ορθόδοξη θεολογία εμείς οι πιστοί είμαστε "μέλη" Του ή "όργανα και ιστοί" του Κυρίου και Θεού; Ή μήπως άλλοι είναι απλά μέλη Του και άλλοι αποκλειστικά όργανά Του; Ω, των «άλλων» Οικουμενιστών, των θεολόγων του καιρού αλλά και των πολικών μας που νομοθετούν υπέρ της μεταμόσχευσης οργάνων από το ένα σώμα (του άνδρα;) σε άλλο (της γυναίκας;), και που ψηφίζουν υπέρ του «τρίτου φύλου» το οποίο και ονομάζουν ως «ΑΛΛΟ» ΣΩΜΑ! Αλήθεια, τολμούν να πουν οι κεφαλές του οικουμενισμού στους αρχηγούς των «άλλων» θρησκειών -ιδεολογιών ότι κατ’ ουσίαν δεν είναι οργανικά στοιχεία του Χριστού της Νέας Εποχής αλλά απλοί δούλοι και υπηρέτες της κυρίαρχης ιδέας «Τους»; Τολμούν ή όλοι τους είναι τελικά ψευδοπροφήτες υπέρ του δέοντος;
Αδελφοί, άλλη μια προσβολή της εορτής των Χριστουγέννων και του γεννηθέντος Ιησού, της εν σώματι δηλαδή και επί γης παρουσίας Του, αποτελεί η «ιδέα» της δωρεάς οργάνων, μια δωρεά που δεν την δίνει το Άγιον Πνεύμα, αλλά το ακάθαρτο πνεύμα του καιρού μας που υπάρχει και κινείται στα όρια της νέας πίστης, της νέας «τρίτης διαθήκης» του ΑΛΛΟΥ (όπως έλεγε ο αείμνηστος π. Αθανάσιος Μυτιληναίος), της παναιρέσεως δηλαδή του Οικουμενισμού! Η όλη παναιρετική διδασκαλία τους περνάει με διάφορους υποσυνείδητους τρόπους εν τω λαώ του Θεού και σε ολόκληρη την οικουμένη. «Ο πλανών την οικουμένη όλη», κατά τον συγγραφέα της Αποκαλύψεως, μάλλον είναι «παρών;»! Προτρέπει την οικουμένη να δοκιμάσει έναν ακόμη απαγορευμένο καρπό, τη δήθεν σωτήρια "δωρεά" της επιστήμης δια της συγκομιδής των οργάνων από "νεκρούς" ανθρώπους οι οποίοι όσο ζουν δεσμεύονται να δωρίσουν ολόκληρο το σώμα τους προς ζωή πολλών άλλων, κάτι που παραπέμπει στην ιδέα του σφραγίσματος (το οποίο ακούσαμε ότι έρχεται...)! Από τα γνωστά λόγια "Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου" συμπεραίνουμε εύκολα ότι της "δωρεάς" προηγείται η "σφραγίς", πέραν του ότι η έννοια της δωρεάς σχετίζεται άμεσα με την ιδέα της "συμφιλίωσης"!
Οι λίγες αυτές γραμμές αποτελούν μια μικρή εισαγωγή στην περί σώματος «ιδέα» του Μεσογαίας! Όπως θα ακούσατε ο άνθρωπος αυτός της "του Θεού διαφημίσεως;" είπε δημόσια μεταξύ άλλων: «Αν βρεθώ σε μια τέτοια κατάσταση (ενν. εγκεφαλικού θανάτου), να μην ασχολούνται με λεπτομέρειες της υπάρξεώς μου, αλλά να πάρουν τα όργανα και να δωθούνε...» [1].
Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης σε μια επιστολή του λέει «πως ο νόμος της Εκκλησίας δεν καταδικάζει κανένα σε θάνατο και πως όποιος χρησιμοποιεί ξίφος θα πεθάνει από το ξίφος»[2]! Επίσης σχετικά με τις Άγιες Εικόνες λέγει ότι: «Οι αισθητές εικόνες, μας οδηγούν προς τα πνευματικά και όποιος τις αρνείται στην ουσία αρνείται την ανθρώπινη φύση του Χριστού»… Αν οι άγιες εικόνες των Αγίων μας και μόνον «μας οδηγούν προς τα πνευματικά και όποιος τις αρνείται στην ουσία αρνείται την ανθρώπινη φύση του Χριστού», αυτός που αρνείται την «ουσία» του σώματός του δεν αρνείται κατ’ ουσία την διπλή φύση του Χριστού; Και δεν τον περιμένει λογικά το "σφράγισμα";
Αλήθεια αδελφοί, όταν αληθινά για τη ψυχή (που είναι ενωμένη εξ άκρας συλλήψεως με το σώμα) δεν έχει έρθει η ευλογημένη ώρα (που κατά τους Πατέρες το «τέλος» μας είναι άδηλο) να χωρίσει από το σώμα, όταν λοιπόν η ψυχή του ασθενούς και απροστάτευτου ανθρώπου (λόγω του ότι δεν έχει τις αισθήσεις του) είναι εντός του σώματός του (των μελών του που ενίοτε τινάζονται τόσο που τους κάνουν παραλυτικές ενέσεις ή όταν ο «άλλος» δακρύζουν τα μάτια του την ώρα της «συγκομιδής» των οργάνων του) και κάποιοι επιχειρούν την αφαίρεση των οργάνων τους, δεν σας εξοργίζει, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι «φονιάδες»; Υπάρχει περίπτωση να πάρεις όργανα από έναν άνθρωπο που μετά την αφαίρεσή τους θα πάψει να ζει και να μην είναι αυτά προϊόν "φόνου"; Αλλά και αυτοί που διαφημίζουν τη δωρεά αυτή τι είναι; Δεν είναι προβατόσχημοι «λύκοι»; Το ότι τα μέλη μας και μαζί όλες μας οι αισθήσεις, τουτέστιν και τα όργανα, είναι χρισμένα και σφραγισμένα με το σημείο του τιμίου Σταυρού, αυτό λοιπόν δεν πρέπει να μας προβληματίζει όταν μάλιστα οι περί σφραγίσματος προειδοποιήσεις των αγίων προφητών μας έχουν να κάνουν μ’ αυτό ακριβώς το σώμα μας ή καλύτερα με αυτήν την επιδερμίδα μας (η οποία είναι ένα σύνολο κυττάρων, δηλαδή ένας ιστός) που αποτελεί και το "σύνορο" γύρω απ' αυτό;
Γίνεται όσο ζούμε να δωρίσουμε με έναν τέτοιο άφρονα και ελαφρύ τρόπο το σώμα μας, όταν ο Αβραάμ για να κηδεύσει την γυναίκα του τη Σάρρα αγόρασε ολόκληρο τον αγρό του Εφρών μαζί «με το διπλούν σπήλαιον που ευρίσκετο απέναντι εις την Δρυν Μαμβρή, όπως επίσης και όλα τα δένδρα και κάθε τι, που υπήρχεν στον αγρόν και εις τα σύνορα αυτού κύκλω» (Γεν. 23,17) μόνο και μόνο για να ασφαλίσει στο μνημείο το σώμα της «γυναίκας» του; Όλος ο λαός των Χετταίων ήταν έτοιμος από σεβασμό προς το πρόσωπό του να του χαρίσουν όποιο μέρος ήθελε, αλλά αυτός ο μεγάλος άντρας πέντε φορές αρνήθηκε και μόνο όταν ενώπιον όλων έδωσε τα «τετρακόσια αργυρά δίδραχμα» (Γεν. 23,16) στον Εφρών (τιμή που ο ίδιος ο Εφρών όρισε), και όπως διαβάζουμε: «Έπειτα από αυτά έθαψεν ο Αβραάμ την γυναίκα του την Σαρραν στο διπλούν αυτό σπήλαιον του αγρού, ο οποίος ευρίσκεται απέναντι της Μαμβρή εις Χεβρών της χώρας Χαναάν. Έτσι δε επεκυρώθη ενώπιον των Χετταίων ο αγρός και το διπλούν σπήλαιον ως ιδιοκτησία πλέον του Αβραάμ δια μνημείον» ( Γεν. 23, 19-20).
Αν τώρα ο θάνατος και η ασφαλής ταφή της γυναίκας του (που η «γυναίκα» από τον ιερό Χρυσόστομο ονομάζεται «άλλος» άνθρωπος λόγω ότι προήλθε από τον άντρα Αδάμ) ήταν για τον δίκαιο Αβραάμ μια άκρως σοβαρή υπόθεση [Ο Αβραάμ έζησε 175 χρόνια και πέθανε σε βαθιά γεράματα. Οι γιοι του Ισαάκ και Ισμαήλ τον έθαψαν στη σπηλιά Μαχπελά, στον αγρό του Εφρών, εκεί που είχε ταφεί και η Σάρρα (Γένεση 23,1-20. 25,7-10)], πώς οι πνευματικοί μας πατέρες και μάλιστα αρχιερείς αδιαφορούν για τον τρόπο του θανάτου των μελών της Εκκλησίας αλλά και για τον τόπο ταφής τους όταν μάλιστα η «ιδέα» της δωρεάς των «οργάνων και των ιστών» αφορά στην πράξη ολόκληρο το σώμα του ανθρώπου; Τί μένει για την ταφή; Θεωρητικά δεν μένει «τίποτα», «μηδέν;»!
Γίνεται λοιπόν εμείς οι πιστοί να αδιαφορήσουμε τόσο για τους έξυπνους φόνους που γίνονται κάθε μέρα, όσο και για τη ζωή εν τάφω των εν Χριστώ αδελφών μας; Εν τέλει ότι το σώμα του Ιησού πήγε σε τάφο -μνημείο δεν έχει θεολογικό υπόβαθρό; Αν από τον βιολογικό σπόρο που σπέρνεις βγάλεις όλα τα οργανικά του στοιχεία θα «ανέστη» φυτό και θα πάρεις και καρπό; Τι είδους θεολογία τελικά και άθελα υποστηρίζει ο Μεσογαίας όταν λέγει: «να μην ασχολούνται με λεπτομέρειες της υπάρξεώς μου», «είμαι δωρητής με το δικό μου τρόπο»; Ή όταν υποστηρίζει ότι στον Παράδεισο μπαίνουμε ουσιαστικά «όταν βγαίνουμε από τον τάφο» και όχι όταν μπαίνουμε[1]! Είναι σοβαρός ο άνθρωπος αυτός;
Τέλος: «Στὸν κόσμο αὐτὸν οἱ Χριστιανοὶ εἴμαστε «σὰν πρόβατα ἀνάμεσα σὲ λύκους» (Ματθ. 10,16). Νὰ προσέχουμε λοιπόν, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς, νὰ μὴν τοὺς δίνουμε ἀφορμὴ γιὰ ἔχθρα καὶ μῖσος. Μόνο σὲ ζητήματα ὀρθοδόξου πίστεως νὰ εἴμαστε ἀνυποχώρητοι· στὰ ἄλλα ἂς εἴμαστε εἰρηνικοὶ καὶ ἄκακοι. Αὐτὸ εἶνε γνώρισμα τῆς φρονιμάδας τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἔτσι θὰ συμπεριφέρωνται ὄχι «ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ὡς σοφοί» (π. Αυγουστίνος Καντιώτης) [3].
(Συνεχίζεται)
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Ιεροψάλτης