Ο Άγιος Σπυρίδων, Η Σοφία του Θεού και η επιστήμη του ανθρώπου
ΘΕΜΑ: ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ
«Όσιε Πάτερ μακάριε, Σπυρίδων σοφέ, την νεκράν ώσπερ ζώσαν, επηρώτας δι’ αγάπην Θεού… Βασιλεί δε παρέστης ιατήρ, τη προνοία Θεού’ νεκρούς δε πάλιν ήγειρας, ως αυτού μαθητής’ την πίστιν δε ετράνωσας, αναμέσον Πατέρων πολλών. Πάντα ουν ισχύων εν τω ενδυναμούντί σε Χριστώ, αυτόν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών» (Δοξαστικό εις τον Εσπερινόν)
Αδελφοί, σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του αγίου Σπυρίδωνα, την μνήμη ενός θαυματουργού έγγαμου Αγίου. Η ζωή του αγίου, τα θαύματά του καθώς και το άφθαρτο λείψανό του δίνουν κατάλληλα μαθήματα σε όλους εμάς που αναρωτιόμαστε για την ταυτότητα του σώματός μας και που αγωνιούμε δυστυχώς για την (βιολογική) υγεία του και μόνον! Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε και σήμερα - στον αιώνα των μεταμοσχεύσεων - ότι καταντήσαμε «σάρκες», εννοείται και εμείς οι ορθόδοξοι Χριστιανοί! Ούτε ο Χριστός, ούτε το Ευαγγέλιον, ακόμη ούτε οι θαυματουργοί άγιοί μας είναι πλέον οι διδάσκαλοί μας, παρά μόνον η επιστήμη και οι επιστήμονες που παροικούν και παραμονεύουν έξω από τους θαλάμους των «υποψήφιων» ασθενών! Κρίμα…
Ο άγιος Σπυρίδων «Όλον τον καιρό που έζησε δεν έπαψε να κάνει θαύματα… Κάποτε πήγε στον άγιο μία γυναίκα που είχε ένα παιδάκι και της πέθανε, και τον παρακαλούσε με δάκρυα πολλά να το αναστήσει, τόσο συνηθισμένοι ήτανε οι άνθρωποι, που τον γνωρίζανε, στα θαύματα που έκανε ο άγιος. Και εκείνος το ανάστησε με την προσευχή του. Μα η μητέρα του σαν το είδε ζωντανό, από την πολλή χαρά της πέθανε η ίδια. Κι᾿ ο άγιος Σπυρίδωνας ανέστησε και τη γυναίκα» [1]! Αν και ο άγιος «Όλον τον καιρό που έζησε δεν έπαψε να κάνει θαύματα», ήρθε καιρός που ο Θεός κάλεσε την κόρη του, την Ειρήνη, να μεταβεί από τη ζωή αυτή στη "ζωή εν τάφω". Το μονάκριβο παιδί του αγίου «πέθαινε» και βρίσκετε από καιρό στον Τάφο! Ο άγιος ίσως να προγνώριζε την προς θάνατον ασθένειά της, ακόμη ίσως και την ώρα και στιγμή της αποδημίας της, όμως αποδέχθηκε τον θάνατό της εν σιωπή.
Αυτός που «Γιάτρεψε και τον βασιλέα Κωνσταντίνον που είχε αρρωστήσει από κάποια αγιάτρευτη αρρώστια»[1] πριν το τέλος της κόρης του αλλά και μετά σιωπά ενώπιον Θεού και δεν ζητά ο θεράπων του Θεού κάποια «θεραπεία» της ή «παράταση» ζωής! Αυτός που πριν από καιρό έχασε τη σύζυγό του προσεύχεται για «μία γυναίκα που είχε ένα παιδάκι και της πέθανε» αλλά σιωπά ενώπιον του Θεού για την μονάκριβη Ειρήνη και δεν ζητά κάποια «θεραπεία» ή «παράταση» ζωής αλλά αναπαύει το τίμιο παιδικό κορμί μέσα σε τάφο ή καλύτερα σε μνήμα!
Αλλά μήπως η υπόθεση της ανάστασης της Ειρηνούλας ήταν για τον άγιο του Θεού μία δύσκολη υπόθεση; Όχι! Όπως γνωρίζουμε ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα του αγίου ήταν κι αυτό: «ήτανε η ανάσταση της πεθαμένης κόρης του που σηκώθηκε από το μνήμα και μαρτύρησε σε ποιο μέρος είχε φυλάξει τα χρήματα που της εμπιστεύθηκε κάποια γυναίκα, και πάλι ξανακοιμήθηκε»[1]!
Αδελφοί, η υπόθεση της δωρεάς οργάνων και ιστών, δηλαδή ολόκληρης της ανθρώπινης σάρκας μας, δεν μπορεί να είναι μία υπόθεση άσχετη από την παραδεδομένη των αγίων μας πίστη και ανεξέταστη! Η υπόθεση αυτή δεν είναι υπόθεση ούτε του Μεσσηνίας, ούτε του Μεσογαίας! Αν οι δυο τους συμφωνούν με τα Μ.Μ.Ε. και θέλουν ας δωρίσουν τις σάρκες τους για το καλό ολίγων ανθρώπων! Εμπρός, ας γίνουν οι επόμενοι δωρητές μετά τον πρώτο της Δημοκρατίας κι ας πάψουν να ομιλούν δήθεν "εν ονόματι Κυρίου"...
Η υπόθεση αυτή ωστόσο όσο και αν μας πονάει τολμώ να πω πως είναι μια διπλή υπόθεση, αμαρτίας λόγω φόνου και κατά δεύτερον απιστίας και άρνηση της Ορθοδοξίας λόγω ότι αθετείτε η ζωή των αγίων Πατέρων μας και μαζί το τελευταίο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως, το «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος»!
Μόλις σήμερα άκουσα για ένα χαρισματικό παιδί της πόλεώς μας, τον τετράχρονο Χρηστάκη, ότι μέρος του προβλήματος υγείας που έχει αντιμετωπίστηκε επιτυχώς με τη μεταμόσχευση οργάνου. Αν τώρα το δράμα μιας κοντινής μας οικογένειας παίρνει έτσι κάποιο τέλος, η υπόθεση της αφαίρεσης οργάνων από ζωντανούς κυριολεκτικά και ανυπεράσπιστους ανθρώπους παίρνει το δρόμο της για να συναντήσει τον μόνο Δικαιοκρίτη!
Με την ευχή του αγίου της ημέρας, του προστάτη των ανυπεράσπιστων, ρωτούμε· αλήθεια, εσύ ο πατέρας ή η μάνα ή ο αδελφός ή ο φίλος, γνωρίζεις την ταυτότητα του οργάνου που εισάγεις στο σώμα του παιδιού σου ή του αδελφού σου; Αν αυτό είναι προϊόν φόνου, σε ενδιαφέρει ή όχι; Ότι τόσο η ζωή, δηλαδή η διάρκειά της, όσο και ο θάνατος είναι κατ΄ ουσία μία υπόθεση του Θεού και μόνον, το γνωρίζεις; Ότι δηλαδή «Κύριος θανατοί και ζωογονεί»; [Κύριος θανατοῖ καὶ ζωογονεῖ, κατάγει εἰς ᾅδου καὶ ἀνάγει·»(Βασιλειών Α’, Κεφ. 2, 6)]… Για τον «έμμεσο φόνο» αλλά για τον κίνδυνο να μας «εμέσει» από το στόμα Του (ενν. να μας αποκόψει από την Εκκλησία Του) τι έχεις να πεις; [«Έτσι επειδή είσαι χλιαρός και δεν είσαι ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, πρόκειται να σε εμέσω από το στόμα μου, (να σε αποδοκιμάσω και σε αποκόψω από την Εκκλησίαν μου) (Αποκ. 3,16)]… Στάσου για λίγο και σκέψου: ο αείμνηστος ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος καταθέτει στο ερευνητικό μας τραπέζι την αίσθηση ενός ανθρωποφάγου όταν ένας ιεραπόστολος του Χριστού ομιλούσε για την ανάσταση των νεκρών! Για σκέψου να αναστήσει σήμερα ο Θεός –δια των αγίων του- ολίγα από αυτά τα "ζωντανά" παιδιά Του…. Κρίμα στον ανθρωπισμό μας και στην ανίερη επιστήμη μας!
Αν πάλι το τσιγάρο «σκοτώνει» τον άνθρωπο, σύμφωνα με τους ειδικούς, αν πάλι και πάλι σύμφωνα με τον αείμνηστο π. Αθανάσιο Μυτιληναίο: «Έχουμε όμως και μια άλλη περίπτωση, έκτη: τον έμμεσο φόνο. Τι νομίζετε – λέγει - πώς είναι το τσιγάρο; Σκοτώνει τον άνθρωπο· του αφαιρεί χρόνια ζωής. Αφού λοιπόν του αφαιρεί χρόνια ζωής, κι αυτό δεν είναι ένα στοιχείο φόνου; Τα ναρκωτικά επίσης τι νομίζετε ότι είναι; Όταν πάρεις υπερβολική δόση, δεν πεθαίνεις; Δεν είναι και αυτό μία αυτοκτονία, έστω κι αν δεν ήθελες να αυτοκτονήσεις; Αλλά και το ότι τα χρόνια της ζωής σου λιγοστεύουν, αυτό δεν είναι μέσα στην εντολή «ου φονεύσεις»;…»[2]! Αν λοιπόν θεωρείται για τους αγίους Πατέρες μας ως στοιχείο έμμεσου φόνου το να αφαιρεί κάποιος «χρόνια ζωής» από τη ζωή του, τότε αυτός που αφαιρεί «όργανα ζωής» από τον εαυτό του ή από άλλους ή συνεργεί με οποιοδήποτε τρόπο στη νομιμοποίηση της πρακτικής αυτής δεν είναι «φονιάς»; [Αλήθεια, υπάρχει περίπτωση να δεχτούμε προς μεταμόσχευση και τα όργανα ενός αυτόχειρα; Τί σημαίνει αυτό στη θεολογική γλώσσα; Μήπως και ο "Ιούδας" εν τέλει στο "σώμα" του Χριστού των Οικουμενιστών; Τί είδους θεολογία υποστηρίζει άθελά του ο Μεσογαίας και οι συν αυτώ πανεπιστημιακοί;...]
Αλλά και αυτός που σχίζει το σώμα του Χριστού και επιχειρεί αφενός να αποκόψει τα υγιή μέλη Του (ενν. τα αποτειχισμένα από την αίρεση του Οικουμενισμού και από των αντιπροσώπων αυτής εν τη Εκκλησία) και αφετέρου στη θέση αυτών να συρράψει άλλες σχισματικές και δήθεν «ζωντανές εκκλησίες», τι είναι; Ποιόν έχουν για «πατέρα» όλοι αυτοί; Έχει η αληθινή Εκκλησία του Χριστού ανάγκη από τις «δωρεές» πνευμόνων ή άλλων «οργάνων» των αιρετικών συναθροισθέντων εν τω Π.Σ.Ε.; Εν τέλει η νέα οικουμενιστική εποχή της νέας «Δωρεάς του αγίου πνεύματος» που ζωογονεί μόνο σάρκες έχει ή όχι σχέση με την ονομαζόμενη «ιδέα» της Δωρεάς Οργάνων; Τί θα λέγατε;
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Εκπαιδευτικός ΠΕ11