«Εν σοφία περιπατείτε προς τους έξω, τον καιρόν εξαγοραζόμενοι. Ο λόγος υμών πάντοτε εν χάριτι, αλάτι ήρτυμένος, είδέναι πώς δει υμάς ένί έκάστω άποκρίνεσθαι». (Κολ. 4,5-6).
ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ
001. Η πίστη στον Θεό αποκτάται από τον άνθρωπο η είναι ένα δώρο του Θεού;
Η πίστης είναι ένα δώρο του Θεού. (Ρωμ. 12, 3 Εφεσ. 2, 8 Φιλιπ. Ι, 29 Β' Πέτρου 1,1).
Η πίστης είναι ένα έργο του Θεού (Πράξ. 11,21 Α' Κοριν. 2, 5 Έφεσ. 1, 19 Κολ. 2, 12 Β' Θεσ. 1,11 Α' Τιμ. 1, 14), η πίστης είναι ένα δώρο του Αγίου Πνεύματος (Α' Κορ.12,9 και Γαλ. 5,22) και εξαρτάται από την θέληση του ανθρώπου (Ματθ. 8,13 9,22 Μάρκ. 5,34 10,52 Λουκ. 7,50 17,19 18,42).
Η πίστης αυξάνεται και αναπτύσσεται με την θέληση του ανθρώπου, είναι δηλ. «συνεργασία και συνεργεία αυτού με τον Θεό» (Ηθική θεολογία τ. 3ος Βουκουρέστι 1981, σελ.95).
002. Η απιστία στον Θεό οφείλεται στην έλλειψη της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος ή στην έλλειψη θρησκευτικού αισθητηρίου της ψυχής του ανθρώπου; Δηλαδή η εκδηλουμένη απιστία είναι μία πράξης ελεύθερη της θελήσεως του ανθρώπου ή οφείλεται στην ανικανότητα του να πιστέψει και στην έλλειψη θρησκευτικής αγωγής;
Η απιστία του ανθρώπου προέρχεται από την ελεύθερη προαίρεση του με το να αιχμαλωτίζεται στα ματαιόδοξα και εφήμερα πράγματα του παρόντος αιώνος (Άγιος Εφραίμ Ο Σύρος).
Πάλι η απιστία του ανθρώπου οφείλεται στην άσεβη καρδιά του (Έβρ.3,12), στην σκληροκαρδία του (Μάρκ. 16, 14), εξ αιτίας της παρεκκλίσεως από την αλήθεια (Ιωάν. 8, 44-46), της σκοτίσεως αυτού κατά παραχώρηση του Θεού (Ιωάν. 12, 39-40), της τυφλώσεως υπό, του διαβόλου (Β' Κοριν. 4,4) ό οποίος απομακρύνει τον θείο λόγο της πίστεως (Λουκ. 8,12), καθώς επίσης και εξ αιτίας της ανθρωπινής δόξης (Ιωάν. 5,14).
Η απιστία είναι ένα ελεύθερο έργο του ανθρώπου με το οποίο δεν θέλει να πιστέψει στον Θεό (Λουκ. 16,23 Ιωάν. 19, 9-10), στις υποσχέσεις Του και στα θαύματα του (Ιωάν. 12,37) και (Ψαλμ. 77,36).
003. Ποιο είναι το καλλίτερο πνευματικό μέσο με το οποίο μπορεί να πιστέψει κάποιος στον Θεό; Η κατήχησης, η ανάγνωσης της Αγίας Γραφής, η θερμή προσευχή, η ελεημοσύνη, το κήρυγμα ή το προσωπικό παράδειγμα;
Το πρώτο μέσο με το οποίο μπορεί κανείς να πιστέψει στον Θεό είναι το κήρυγμα, δεδομένου ότι η πίστης έρχεται δια της ακοής και η ακοή έρχεται με την διήγηση του λόγου του Θεού (Ρωμ. 10,17). Διότι πώς θα πιστέψει εάν δεν ακούσει; (Ιωάν. 1,7 17,20 Πράξ. 8,12 14,27 Ρωμ. 1,5 Έφεσ. 1,13 Β' Θεσ. 1,10).
Το δεύτερο μέσον είναι Η ανάγνωσης των Αγίων Γραφών, κατά την μαρτυρία Η οποία λέγει: «Ταύτα δε γέγραπται ίνα πιστεύσητε ότι Ιησούς εστίν ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι αυτού» (Ιωάν. 20,30-31).
Το τρίτο μέσον είναι τα θαύματα του Θεού «Είπον ούν αύτω τι ούν ποιείς συ σημείον ίνα ίδωμεν και πιστεύσωμεν σοι;» (Ιωάν. 6,30 7,31 11,23 20,30-31).
Το τέταρτο μέσον είναι θεωρία των κτισμάτων του Θεού, όπως είναι γραμμένο στην προς Ρωμ. επιστολή (1,20) «Τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράτε, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολόγητους». Γι' αυτό και ο άγιος Διονύσιος ό Αρεοπαγίτης ονομάζει αληθινή θεολογία τους λόγους των κτισμάτων με τα όποια από τα κατώτερα ανερχόμεθα στα ανώτερα, δηλαδή από τα αιτιατά ανερχόμεθα στον αίτιο. "Έτσι στην κτίση σαν σε ένα καθρέπτη, βλέπουμε τον Κτίστη και τον δοξάζουμε και τον πιστεύουμε ότι είναι ο Θεός, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Και όλα δημιουργήθηκαν και υπάρχουν με την θεία βούληση, διότι Αυτός είναι ο αίτιος όλων (καταφατική θεολογία, θετική), και τίποτε από όλα δεν είναι υπεράνω αυτού (Αποφατική - αρνητική θεολογία)
Λέγει ακόμη ο θείος Διονύσιος ότι: «Ό Θεός από όλα, όσα υπάρχουν μεγαλύνεται και είναι ο αίτιός των. Και υπάρχει πάλι Η θεία γνώσις του Θεού η οποία με την αγνοία - τον θείο γνόφο - γνωρίζεται με την μυστική ένωση του νου μετά των θείων μυστηρίων».
Και πάλι «ο Θεός σ' όλα υπάρχει και σ' όλα δεν υπάρχει. Και όντας ανάμεσα σε όλα από όλα γνωρίζεται και σε τίποτε δεν γνωρίζεται από κανένα».
Και ο μέγας Βασίλειος λέγει ότι: «Ολόκληρη Η δημιουργία του Θεού είναι σχολή των πνευματικών λόγων (των σκοπών της υπάρξεως των) και τόπος διδασκαλίας της γνώσεως του Θεού. Από τα ορώμενα και αισθητά αναγόμεθα με τον νου μας στην θεωρία των αοράτων».
Το πέμπτο μέσο με το οποίο πείθεται κάποιος να πιστέψει στον Θεό είναι το κήρυγμα της υποδειγματικής ζωής, το προσωπικό παράδειγμα, δηλ. Η κατά Χριστόν ζωή και Η απόδειξη με τα έργα αυτών τα όποια διδάσκουμε. Για αυτό έλεγε ένας από τους αγίους Πατέρας: «Σιώπησε και άφησε να μιλήσουν τα έργα σου».
Και πάλι: «Έλεγξε με την δύναμη των αγίων έργων σου αυτούς που διαφωνούν σε δογματικά θέματα μαζί σου και όχι με την γλυκύτητα της φωνής των λόγων σου «(Φιλοκαλία). Γι' αυτό και ο Απόστολος Παύλος προτρέπει τον μαθητή του Τιμόθεο, όπως «τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστη, εν αγνεία» (Α' Τιμ. 4,12). Παρόμοια και τους Εφεσίους συμβουλεύει να συμπεριφέρονται «ως υιοί φωτός» (Έφεσ. 5, 8-10). Ενώ προς τους Κολασσαείς γράφει: «Εν σοφία περιπατείτε προς τους έξω, τον καιρόν εξαγοραζόμενοι. Ο λόγος υμών πάντοτε εν χάριτι, αλάτι ήρτυμένος, είδέναι πώς δει υμάς ένί έκάστω άποκρίνεσθαι». (Κολ. 4,5-6).
004. Πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι χριστιανοί προς τους απίστους και τους ειδωλολάτρες; Επιτρέπεται να μιλούν, να τρώγουν μαζί, να κατοικούν στον ίδιο τόπο, ή να παντρεύονται μεταξύ των;
Προς τους ειδωλολάτρες πρέπει να συμπεριφερόμαστε με αγάπη και πραότητα, διότι μ' αυτές τις δύο αρετές πολλούς μπορούμε να οδηγήσουμε στον Χριστό, κατά την μαρτυρία του αγίου Εφραίμ του Σύρου, ό οποίος λέγει: «Ο τρόπος για να έλθουν όλοι στον Χριστό είναι μόνο Η αγάπη και Η πραότης». Και ό άγιος Μακάριος ό Μέγας, μόνο με λίγους λόγους αγάπης και πραότητας, επέστρεψε στον Χριστό ένα ολόκληρο ειδωλολατρικό λαό, οι οποίοι κατόπιν έγιναν μοναχοί και μαθητές του.
Όσο άφορα τους αιρετικούς έχουμε μαρτυρία του θείου Αποστόλου Παύλου, ό οποίος λέγει: «Αιρετικό άνθρωπον μετά μίαν και δευτέρα νουθεσία παραιτού» (Τίτ. 3,10). Οι αιρετικοί είναι εχθροί της αληθείας και του Θεού (Ψαλμ. 36,20). Οι αιρετικοί είναι τέκνα του πονηρού (Ματθ. 13,38), τους οποίους δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε (Ιωάν. 2,24). Οι αιρετικοί είναι εχθροί του Θεού (Ψαλμ. 36,20 και 91,9) και δεν έχουμε την άδεια να τους αγαπούμε διότι είναι παιδιά του διαβόλου, «γεννήματα εχιδνών» (Ματθ. 3,7 12,34 23,33).
Με τους αιρετικούς δεν επιτρέπεται στο σπίτι μας να συμπροσευχώμαστε (Καν. 10 και 64 εκ των Αποστολικών). Η αμαρτία των στρέφεται εναντίον του Αγίου Πνεύματος, Η οποία «ουκ άφεθήσεται αύτω ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι» (Ματθ. 12,31, 31-32Μάρκ. 3,29 Λουκ. 12,10).
Τους αιρετικούς δεν επιτρέπεται ούτε στο σπίτι μας να τους δεχόμαστε, ούτε και καλημέρα να τους λέγωμεν (Β' Ιωάν. 10-11). Όσο άφορα την σύναψη γάμου με¬ταξύ ενός ορθοδόξου και αιρετικής γυναίκας Η το αντίθετο δεν επιτρέπεται, επειδή δεν μπορούν να συζήσουν ό λύκος με το πρόβατο με την αποκτήσει μάλιστα και παιδιών (Εκκλησιαστικοί Κανόνες Νικόδημου Σακελλαρίε, Ρουμάνου).
Ενώ, εάν δύο σύζυγοι, πριν να γίνουν χριστιανοί, συνήψαν δεσμό με γάμο και εάν κατόπιν, ό ένας άπ' αυτούς ασπασθεί την αλήθεια της ορθοδόξου πίστεως και ο άλλος παραμείνει στην απιστία του τότε να μη χωρίσουν διότι ο άπιστος άνδρας αγιάζεται από την πιστή γυναίκα του και Η άπιστη γυναίκα αγιάζεται και ωφελείται από τον πιστό άνδρα της (Α' Κορ. 7,12-14) και 6η Οικουμενική . Σύνοδος Καν. 72).
005. Πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι ορθόδοξοι χριστιανοί ενώπιον των χριστιανών των άλλων ομολογιών;
Προς αυτούς, εάν δεν μας προκαλούν σε συζήτηση για την αλήθεια της πίστεως μας, πρέπει να τους συμπεριφερώμεθα με αγάπη και με ευσπλαχνία, να τους βοηθάμε στις ανάγκες των, κατά το παράδειγμα που μας έδωσε ό Σωτήρ μας Ιησούς Χριστός με τον καλό Σαμαρείτη (Λουκ. 10,37 και Ματθ. 7,12). Ενώ, εάν θελήσουν να αμφισβητήσουν και μας προκαλέσουν για την αγία μας πίστη ή την Ιερά Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, τότε «πρέπει να την υπερασπίσουμε με όλη μας την δύναμη και να πολεμήσουμε μέχρι θανάτου» (Αόρατος Πόλεμος, Αγίου Νικόδημου Αγιορείτου).
Επειδή πρέπει να αγαπούμε τον πλησίον μέσα στα πρέποντα όρια, ενώ τον Θεό άνευ ορών. Δεν πρέπει να νομίζουμε ότι είναι καλό να αγαπούμε τον πλησίον και να αφήνουμε να καταπατείται από τους ξένους Η αληθινή πίστης του Χριστού, διότι αυτοί θέλουν να μας απομακρύνουν απ' αυτή την πίστη και να μας διδάξουν την δική τους, την σκόλια και αιρετική. Πρέπει λοιπόν, κάθε ορθόδοξος Ιερεύς και κάθε πιστός της Εκκλησίας μας να είναι ένας καλός στρατιώτης του Χριστού με όλη την ευλάβεια, την γενναιότητα και την δύναμη της ευσέβειας για να προστατεύσει με τον λόγο και με τα γραπτά του, εάν μπορεί, την αλήθεια της ορθοδόξου πίστεως μας.
Δεν πρέπει να είναι πράος εκεί που δεν υπάρχει ανάγκη πραότητας, διότι άκουσε τι λέγει ο προφήτης: «Εκεί ό πραύς έστω μαχητής» (Ίωήλ 4,11). Το ίδιο μας διδάσκει και ο όσιος Ποιμήν ο Μέγας, λέγοντας: «Πρέπει να υπομένουμε οτιδήποτε ήθελε μας προκαλέσει κάποιος και τα μάτια να μας βγάλει και το δεξί χέρι να μας κόψη, ενώ, εάν κάποιος θέληση να μας απομακρύνει και μας χωρίσει από τον Θεό, τότε να οργιστούμε» (Γεροντικό). Και πάλι λέγει: «Την πρώτη φορά απομακρύνσου, την δεύτερη φορά και την τρίτη αγωνίσου εναντίον αυτού που θέλει να σε χωρίσει από την αληθινή πίστη».
006. Ποια είναι η ευαγγελική θέσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας απέναντι των απίστων, των ειδωλολατρών, που δεν πιστεύουν στον Χριστό και των άλλων χριστιανικών αιρέσεων και ομολογιών;
Η ευαγγελική θέσει της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας απέναντι όλων αυτών των θρησκευτικών αποχρώσεων φαίνεται ανωτέρω στις ερωτήσεις 4 και 5. Εδώ έχουμε να προσθέσουμε ακόμη αυτό μόνο, ότι Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, έχουσα ύπ' όψιν της την διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου που λέγει: «Παρακαλώ ούν πρώτον πάντων ποιείσθαι δεήσεις, προσευχάς, εντεύξεις, ευχαριστίας, υπέρ πάντων ανθρώπων» (Α' Τιμ. 2,1-2), διδάσκει να κάνουμε προσευχή για τους μνημονευθέντος ανωτέρω, αλλά μόνο με γενικό τρόπο, «ομαδικός», και όχι να τους μνημονεύουμε ονομαστικώς δεδομένου ότι αυτοί δεν έχουν κοινωνία με εμάς.
Ως παράδειγμα, όταν ακούμε στην Θεία Λειτουργία τον Ιερέα να λέγει: «Αποκάλυψη αυτοίς το Εύαγγέλιον της δικαιοσύνης, διδάξει αυτούς τον λόγον της αληθείας, ένωση αυτούς τη Αγία αυτού, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία..» η όταν λέγωμεν: «Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου...» και αλλά παρόμοια, τότε Η Αγία Εκκλησία μας προσεύχεται με συνοδικό τρόπο, για όλους γενικά, όπως είπαμε, τους ανθρώπους. Την συμπροσευχή με αυτούς τιμωρούν οι θείοι Κανόνες (Των Αποστόλων οι 9,10,45,64, Λαοδ. 6,7,33). Βλέπε και στον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης στην ερώτηση 47).
Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ενώπιον όλων των ανθρώπων παντός θρησκεύματος και ομολογίας, διαφυλάσσει και προβάλλει την διδασκαλία του Σωτήρος, επειδή πιστεύει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ο πλησίον μας (Ματθ. 22,39) και πάλι άλλου λέγει: «Πάντα ούν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν Οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς» (Ματθ. 7,12). Όσον άφορα για την πίστη των δεν μπορούμε να έχομε κοινωνία με αυτούς ούτε στην προσευχή, ούτε στα άλλα μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού, μέχρις ότου έλθουν στην αληθινή πίστη (Καν. Άποστ. 10-11). Ενώ για τις αμαρτίες των δεν έχουμε λόγο να μισούμε αυτούς, αλλά τον διάβολο, ό οποίος τους έριξε στην πτώση όπως λέγει και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Αγάπησε τους αμαρτωλούς, αλλά μίσησε τα έργα των και μη τους καταφρονείς γι' αυτά». Με άλλα λόγια να μισούμε την ασθένεια και όχι τον ασθενή.
Εάν είναι αιρετικοί οποιασδήποτε αιρέσεως δεν επιτρέπεται να προσευχώμεθα μαζί, ούτε να τρώγωμεν, ούτε στο σπίτι μας να τους δεχώμεθα για να μη κοινωνήσωμεν με τα κακά των έργα και τις αιρετικές των δοξασίες (Β' Ιωάν. 1,10-11), Β' Οικουμ. 5ος Κανών, Γ' Οικουμ. 7ος και ΣΤ' ό 1ος και ό 2ος).
007. Από απόψεως της πίστεως στον Θεό σε ποιες κατηγορίες διαιρούνται οι άνθρωποι επί της γης;
Διαιρούνται σε τρεις μεγάλες ομάδες:
Στους χριστιανούς, οι οποίοι πιστεύουν στον Θεό, στους ειδωλολάτρες, οι οποίοι δεν πιστεύουν στο Ευαγγέλιο του Χριστού, αλλά σε ορισμένους ανθρώπους θεωρούμενους ως θεούς, όπως τον Βράχμαν, τον Βούδα, τον Κομφούκιο, τον Μωάμεθ κ.λ.π, και στην τρίτη ομάδα των άθεων, οι οποίοι δεν πιστεύουν σε καμία θεότητα, αλλά μόνο στην ύλη.
Οι ειδωλολάτρες χωρίζονται και αυτοί σε τρεις μεγάλες ομάδες:
Στους μονοθεϊστές Εβραίους και Μωαμεθανούς, στους δυαλιστάς, οι οποίοι πιστεύουν σε δύο αρχές, στην αρχή του καλού και του κακού και στους πολυθεϊστές, οι οποίοι πιστεύουν σε πολλά είδωλα ή ψευδείς θεούς.
Οι Χριστιανοί χωρίζονται και αυτοί με την σειρά των σε τρεις μεγάλες ομολογίες και Εκκλησίες.
Στους ορθοδόξους, στους καθολικούς και στους προτεστάντες.
Από τον προτεσταντισμό σχηματίσθηκαν πάρα πολλές διακλαδώσεις όπως: Οι προτεστάντες της ομολογίας της Αυγούστης, οι Λουθηρανοί, οι Καλβινιστές, οι Αγγλικανοί, οι Μεθοδιστές οι Πρεσβυτεριανοί κ.λ.π.
Οι τελευταίες νεοπροτεσταντικές παραφυάδες απεσχίσθησαν από τους κόλπους, του προτεσταντισμού και λυμαίνονται επί ένα τώρα αιώνα τους χριστιανούς όλων των ορθοδόξων χωρών.
Αυτές είναι: Οι Βαπτιστές, οι Αντβεντιστές, οι Ευαγγελικοί, οι Πεντηκοστιανοί, οι Ιεχωβάδες κ.λ.π., και φθάνουν στις ημέρες μας μέχρι τις εκατό αιρέσεις, οι οποίες ξεσχίζουν τον χιτώνα του Χριστού και την ενότητα της Αποστολικής Εκκλησίας.
008. Ποιες είναι οι κατηγορίες των χριστιανών που έχουν την Χάρη της σωτηρίας;
Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας διδάσκει ότι Η χάρις προσφέρεται σ' όλους τους ανθρώπους «Επεφάνη γαρ Η χάρις του Θεού Η σωτήριος πάσιν άνθρώποις» (Τίτ. 2', 11), διότι «ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις έπίγνωσιν αληθείας έλθείν» (Α' Τιμ. 2,4).
Αλλά Η χάρις δεν αναγκάζει κανέναν. Οι άνθρωποι έχουν την ελευθερία να την δεχθούν και να συνεργήσουν μαζί της ή να την απορρίψουν.
Όσοι την δέχονται σώζονται οι δε άλλοι όχι.
009. Πώς μπορούν να σωθούν οι χριστιανοί που δεν έχουν την αληθινή πίστη και βάσει ποίου νόμου θα κριθούν στο έσχατο Δικαστήριο;
Μόνο οι χριστιανοί που υπηρετούν τον Θεό με την αληθινή πίστη θα σωθούν, όπως λέγει το Άγιο Πνεύμα: «Εγγύς Κύριος πάση τοις επικαλουμένοις αυτόν, πάση τοις επικαλουμένοις αυτόν εν αληθεία» (Ψαλμ. 144,18). Για τους ανθρώπους που δεν πίστευσαν στον αληθινό Θεό δεν μπορούμε να πούμε ότι σώζονται, διότι ο Απόστολος μας διδάσκει: «Εις Κύριος, μία πίστης και εν βάπτισμα» (Έφεσ.4,5 Α' Κορ. 12,12). Και πάλι: «Και όσοι τω κανόνι τούτω στοιχήσουσιν ειρήνη έπ' αυτούς και έλεος» (Γαλ. 6,16) και σε άλλο μέρος: «Εάν δε και αθλητής ου στεφανούται, εάν μη νομίμως άθληση» (Β' Τιμ. 2,5).
Όσον άφορα τα κριτήρια με τα οποία θα κριθούν οι επί της γης άνθρωποι, μας λέγει ό άγιος Γρηγόριος Νύσσεις, ότι θα κριθούν βάσει τεσσάρων κριτηρίων: Οι ειδωλολάτρες βάσει του νόμου της συνειδήσεως των (Ρωμ. 2,14-15), οι Ιουδαίοι κατά τον νόμο του Μωϋσέως (Ρωμ. 2,12), οι χριστιανοί βάσει του Νόμου του Ευαγγελίου. (Ιωάν. 12,48 Ρωμ. 2,16 Ιακώβ 2,12).
Υπάρχει ακόμη και ένα τέταρτο κριτήριο, το οποίον άφορα όλους τους ανθρώπους και αυτό είναι ο νόμος των κτισμάτων του Θεού, ή όπως λέγουν οι Άγιοι Πατέρες ο φυσικός νόμος, που έχει δοθεί εξ αρχής στον άνθρωπο από τον Θεό, δηλαδή Η θεωρία των δημιουργημάτων του Θεού, κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο.
Γι` αυτό τον νόμο των κτισμάτων, ο οποίος είναι πάντοτε ορατός ενώπιον όλων των ανθρώπων, είπε ο Απόστολος Παύλος: «τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράτε, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης εις το είναι αυτούς αναπολόγητους» (Ρωμ. 1,20). Γι` αυτόν τον νόμο, είπε και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσεις τα εξής: «Η δημιουργία του Θεού είναι σαν μια σάλπιγγα, Η οποία σαλπίζει εξ ουρανού στους ανθρώπους ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός και Πλάστης της». Αυτός ο νόμος θα ελέγξει όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν θέλησαν να γνωρίσουν τον Κτίστη του κόσμου.
010. Τι τύχη θα έχουν, βάσει του Ιερού Ευαγγελίου, οι λαοί που δεν θέλησαν να πιστεύσουν στην αλήθεια του Θεού;
Οι ειδωλολατρικοί λαοί στους οποίους κηρύχθηκε το Άγιο Ευαγγέλιο και δεν θέλησαν να πιστεύσουν στον Ιησού Χριστό και το Ευαγγέλιο Του, την Ημέρα της εσχάτης Κρίσεως θα τιμωρηθούν σκληρότερα απ' ότι οι κάτοικοι Σοδόμων και Γομόρρας.
Αυτή την αλήθεια μας την φανερώνει ο ίδιος ο Σωτήρ μας Ιησούς Χριστός, όταν λέγει:
«Και ως εάν μη δέξηται υμάς μηδέ ακούσει τους λόγους υμών, εξερχόμενοι έξω της οικίας ή της πόλεως εκείνης εκτινάξατε τον κονιορτόν των ποδών υμών. Αμήν λέγω υμίν, ανεκτότερων εσταί γη Σοδόμων και Γομόρρας εν Ημέρα της κρίσεως ή τη πόλει εκείνη». (Ματθ. 10,14-15 Μάρκ. 6,11 Λουκ. 10,12 και Β' Πέτρ. 2,9).
011. Ποιος είναι ο συντομότερος ορισμός της πίστεως και της ελπίδος;
Είναι η λέξη «Πιστεύω», η οποία σημαίνει ότι δέχεσαι και ομολογείς οτιδήποτε διδάσκει η Εκκλησία του Χριστού. Ενώ ο ορισμός της ελπίδος είναι: «Η προσμονή με εμπιστοσύνη των αγαθών επαγγελιών του Θεού».
012. Ποια αγαθά έργα αυξάνουν την πίστη μας στον Θεό; Η αμφιβολία για την πίστη είναι αμαρτία; Πώς μπορεί να απομακρυνθεί η αμφιβολία από την καρδιά του ανθρώπου;
Η πίστης αποκτάται, αυξάνει και ενισχύεται με τους πειρασμούς, με τις στενοχώριες και τα βάσανα (Α' Πέτρου 1, 6-7 Ιακώβ•1,3) και δεύτερον με τον προσευχή (Μάρκ.9,24 και Λουκ.17, 15).
Η αμφιβολία της πίστεως είναι αμαρτία και συμβαίνει στον άνθρωπο από την ελάττωση της πίστεως του (Ματθ. 8, 26 14, 31 Λουκ. 8, 24-25 και Ιακώβ 1, 6).
Η αμφιβολία απομακρύνεται από την καρδιά του ανθρώπου με την πίστη, την προσευχή και την Παράδοση εξ ολοκλήρου του εαυτού μας στο θέλημα του Θεού (Ματθ. 26, 38-41).
Μερικές φορές Η αμφιβολία διώχνεται με κάποια ενέργεια του Θεού είτε για να μας λυτρώσει από την τυραννία των αμαρτιών μας είτε προπαντός για να μας ταπεινώσει και έτσι να ζητήσουμε περισσότερο την βοήθεια Του.
013. Η χριστιανική ελπίδα γεννάται από την πίστη ή από όλα τα αγαθά έργα;
Η χριστιανική ελπίδα γεννάται από την πίστη (Γαλ. 5,5 Έβρ.10,23). Επίσης γεννάται και από την υπομονή (Ρωμ. 5,4).
014. Πώς μπορούμε να αυξήσουμε στην καρδιά μας την ελπίδα της σωτηρίας;
Μπορούμε να την αυξήσουμε με την έμπρακτη πίστη, δηλαδή την πίστη που συνοδεύεται με τα έργα της αγάπης (Γαλ. 5,5-6 Α' Θεσ. 1-3 Τίτ. 3,15 Φιλ. 1,5). Αυτή την πίστη την έχει όποιος εργάζεται με βία του εαυτού του σ' όλη την ζωή του τα καλά έργα. Όποιος ελπίζει στην σωτηρία χωρίς την εκτέλεση των καλών έργων, κατά το δυνατόν, αυτός έχει μία ανόητη ελπίδα. «'Έλπισον επί Κύριον και ποίει χρηστότατα..» (Ψαλμ. 36,3)
015. Πώς κατανοείται ο λόγος της Αγίας Γραφής, που λέγει: «Επικατάρατος άνθρωπος, ός την ελπίδα έχει έπ' άνθρωπον;» (Ίερμ.17,5).
Την ελπίδα μας πρέπει να την στηρίζουμε μόνο στον Θεό (ψαλμός . 2,12 5,11 και 117, 8-9) και όχι στον άνθρωπο (Ψαλμ. 145,3και Ησαΐου 2,22). Η ελπίδα του πιστού δεν πρέπει να στηρίζεται στο σώμα (στα σωματικά - πρόσκαιρα πράγματα), ούτε στους εαυτούς μας (Φιλ. 3,4 και Β' Κορ. 1,9). Δεν πρέπει να ελπίζουμε στην δικαιοσύνη μας (Λουκ. 18,19). Ό άνθρωπος ομοιάζει με το χόρτο (ψαλμ.102,15), με άνθος του αγρού, με σκιά, με καλάμι που σαλεύετε από τον άνεμο, με ιστό αράχνης (Ησαΐου 36,6 Ιώβ 18,14). Επομένως είναι καταραμένος ο άνθρωπος που ελπίζει σε άνθρωπο, διότι ελπίζει στο μικρότερο κτίσμα του Θεού και αδύναμο και όχι στον Θεό των δυνάμεων. Όποιος ελπίζει στον Θεό αγαπάται υπό του Θεού (ψαλμ. 146,11), ενώ οποίος ελπίζει στον άνθρωπο, ελπίζει στην ματαιότητα, διότι για τον άνθρωπο «αι ημέραι μου ωσεί σκιά εκλήθησαν, καγώ ωσεί χόρτος εξηράνθην (ψαλμ. 101,12). Είναι καταραμένος ο άνθρωπος, όταν ελπίζει στα μάταια, τα φθαρτά και σε ανθρώπους που είναι δούλοι των παθών των. (Ιωαν. 8,34, Ρωμ. 1,24 3,9 7,5 14,23 Εφεσ. 2,3).
016. Τι είναι η απελπισία και ποιες είναι οι συνέπειές της στην ζωή τον ανθρώπων;
Απελπισία είναι η απώλεια της εμπιστοσύνης στην αγαθοσύνη και ελεημοσύνη του Θεού. Αυτή είναι μία αμαρτία κατά του Αγίου Πνεύματος. Η απελπισία, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, είναι η ενδέκατη βαθμίδα της κακίας. Οι συνέπειές της, οδηγούν τον άνθρωπο στην δωδέκατη βαθμίδα, που είναι η αυτοκτονία, όπως συνέβη με τον Ιούδα.
017. Γιατί μερικοί από τους ανθρώπους χάνουν την ελπίδα της σωτηρίας των και καταλήγουν στην αυτοκτονία;
Ο άνθρωπος φθάνει στην αυτοκτονία κυρίως λόγω της απιστίας, της υπερηφάνειας, της απολύτου εμπιστοσύνης στον εαυτό του και της στερήσεως ενός καλού Πνευματικού.
018. Πώς μπορούμε να αποφύγουμε την απελπισία και την αυτοκτονία; Τι μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες γι' αυτή την περίπτωση; Επιτρέπεται να μνημονεύονται στις Ιερές ακολουθίες παρόμοια πρόσωπα;
Η απελπισία και η σκέψη της αυτοκτονίας θεραπεύονται με την επίμονη προσευχή (Ιακώβ 5,13 Ιούδα 20).
Οποιαδήποτε προσευχή που γίνεται με ζήλο επιφέρει «την απαλλαγή από την απελπισία και την ενίσχυση της ελπίδος».
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, (Λόγος 28).
Επίσης ο άνθρωπος θεραπεύεται από την απελπισία με την εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία.
Όσοι αυτοκτόνησαν δεν επιτρέπεται να μνημονεύονται με κανένα είδος προσευχής, ούτε στο σπίτι, ούτε στην Αγία Εκκλησία εκτός των περιπτώσεων, εκείνων που έπασχαν από παραφροσύνη η βαρείας μορφής κλονισμό των νεύρων των.
019. Τι είναι χριστιανική αγάπη, σε πόσα μέρη διαιρείται και πώς γεννάται στην καρδιά του ανθρώπου;
Η αγάπη, με την γενική έννοια, είναι ο πόθος του ανθρώπου για κάθε τι το καλό και ωραίο, για κάθε τι το επιθυμητό. Η χριστιανική αγάπη είναι η θεία δύναμης, που εκχύνεται στην καρδιά του άνθρωπου με το Μυστήριο του αγίου Βαπτίσματος, με το οποίο ανάβει ο θερμός και καθαρός πόθος για τον Θεό, το αγαθό η οτιδήποτε άξιο τιμής και επιθυμεί με όλες τις δυνάμεις της (η καρδιά του ανθρώπου) την ένωση μ' Αυτόν και την πραγματοποίηση του θελήματος Του, θυσιάζοντας εν ώρα ανάγκης οποιοδήποτε ανθρώπινο αγαθό.
Η θεία αγάπη χωρίζεται σε δύο μέρη και συγκεκριμένα:
Στην αγάπη, που κερδίζεται με την εκτέλεση όλων των καλών έργων και προπαντός με την καθαρά καρδιακή προσευχή και δεύτερον στην αγάπη που εκφράζεται με τις άκτιστες θείες ενέργειες, οι όποιες είναι δώρο του Ουρανού.
(Ηθική Θεολογία π. Δημήτρη. Στανιλοάε).
020. Ποια αγαθά έργα αυξάνουν την χριστιανική αγάπη στον άνθρωπο και ποιες αμαρτίες περισσότερο την ελαττώνουν;
Όλα τα καλά έργα βοηθούν τον άνθρωπο να αποκτήσει την θεία αγάπη, αλλά περισσότερο από όλα η καθαρά προσευχή. Διότι με αυτή «κράζοντας ο άνθρωπος προς τον Θεό, εξέρχεται έξω από το είναι του (Άγιος Μάξιμος Ομολογητής).
Το μεγαλύτερο αμάρτημα είναι η χαλάρωση και εκδίωξη από την καρδιά μας της θείας αγάπης.
Είναι κακία, που ισοδυναμεί με την αυτοκτονία του άνθρωπου (Πράξ. 27,41 Α' Ιωάν. 3,15 και 4,20).
021. Πόσα είδη αγάπης υπάρχουν κατά τους Αγίους Πατέρας και ποια απ' αυτά συνεργούν στην σωτηρία;
Είναι πέντε είδη αγάπης: Η πρώτη και η δεύτερη είναι πνευματικές, η τρίτη είναι αγάπη φυσική, δρα ούτε καλή ούτε κακή, ενώ οι δύο τελευταίες οδηγούν στην τιμωρία και καταδίκη. Η αγάπη του Θεού και του πλησίον οδηγούν στην σωτηρία αυτούς που τις εκτελούν, διότι σ' αυτές κρέμεται όλος ο νόμος και οι προφήται. (Ματθ. 13,37-40).
Η φυσική αγάπη είναι των γονέων προς τα παιδιά και το αντίθετο. Ενώ οι αγάπες, που καταδικάζονται είναι:
η σαρκική - εμπαθής αγάπη και η του συμφέροντος, δηλαδή για τη δόξα, τα χρήματα κ.λ.π.
022. Ποια είναι τα τέκνα της χριστιανικής αγάπης;
Είναι όλα τα καλά έργα και το πρώτο εξ αυτών είναι η αγία προσευχή.
023. Πώς αποδεικνύεται η χριστιανική αγάπη;
Η χριστιανική αγάπη τόσο προς τον Θεό όσο και προς τον συνάνθρωπο αποδεικνύεται με τα καλά έργα, όπως:
Την ελεημοσύνη, την βοήθεια στους έχοντας κάποια ανάγκη, την υποδοχή στους ξένους, την ανάπαυση και συμπαράσταση στους πονεμένους, την υποστήριξη των αδυνάτων, την απόκρυψη των ελαττωμάτων των άλλων, την συγχώρηση σ' αυτούς που μας λύπησαν, την προσευχή για την ευόδωση των έργων των άλλων, την θυσία του εαυτού μας για τους άλλους κ.λ.π. (Β' Κορ. 8,12 Α' Θεσ.2,8 Β' Τιμ. 11,10 Α' Ιωάν. 3,6 κ.λ.π).
024. Τι είναι το μίσος, το οποίο γεννάται στην καρδιά του ανθρώπου και πώς μπορεί να καταπολεμηθεί;
Το μίσος, καθώς και τα άλλα πάθη προέρχονται από την αγάπη του εαυτού μας, η οποία είναι μητέρα και ρίζα όλων των παθών, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό και τον Ισαάκ τον Σύρο.
Αυτή η αγάπη είναι η παρά φύσιν αγάπη του σώματός μας, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή.
Το μίσος είναι ο δολοφόνος του ανθρώπου (Α' Ιωάν. 3,15).
Επιτρέπεται μόνο εναντίον του διαβόλου και της αμαρτίας (Ψαλμ. 96, 11, Αμώς 5,15) και εναντίον των αδίκων κατά τον λόγο του ψαλμωδού: «αδικία εμίσησα και εβδελυξάμην, τον δε νόμον σου ηγάπησα» (Ψαλμ. 118,163 Ρωμ. 12,19).
Οι χριστιανοί πρέπει να μισούν το ψευδός (Ψαλμ. 118,163) και κάθε οδό αδικίας «Από των εντολών σου συνήκα, δια τούτο μίσησα πάσαν οδόν αδικίας» (Ψαλμ. 118), καθώς και την σύναξη των αμαρτωλών ανθρώπων: «Εμίσησα εκκλησία πονηρευομένων και μετά ασεβών ου μη καθίσω».
Πρέπει να μισούν αυτούς που μισούν τον Θεό (Ψαλμ. 138, 21-22).
Το μίσος διώχνεται με την αγάπη του Θεού και του πλησίον, ενώ την προς τον Θεό αγάπη την αποκτούμε με την εκτέλεση των καλών έργων και κυρίως με την καθαρά προσευχή.
025. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ μίσους, οργής, ζηλοτυπίας, φθόνου, διαπληκτισμού, πείσματος και ποια είναι τα επακόλουθα αυτών;
Το μίσος είναι η ρίζα των σημειωθέντων ανωτέρω παθών και αυτά είναι τα παρακλάδια του, όπως λέγει ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, για την διαφορά των παθών.
Ο καρπός του μίσους και των τέκνων του είναι ο θάνατος της ψυχής.
026. Με τι λόγια και πνευματικές συμβουλές στηρίζετε τους πιστούς στις τρεις θεολογικές αρετές - πίστη, ελπίδα και αγάπη - οι οποίες αποτελούν το θεμέλιο της σωτηρίας μας;
Εγώ είμαι απλός και αγράμματος άνθρωπος και δεν είμαι ειδικός να διδάξω γι' αυτές τις τρεις αρετές. Το αφήνω ανεπιφύλακτα στους θεολόγους, οι οποίοι μπορούν να κατανοήσουν και να εξηγήσουν αυτές στους ακροατές των. Εδώ πρόκειται να πούμε για την θεολογία στους πολλούς και αγράμματους, οι οποίοι ακόμη δεν ξέρουν το Σύμβολο της Πίστεως και το Πάτερ ημών και ακόμη ούτε τις στοιχειώδεις προσευχές. Εγώ, με τις ασθενείς μου δυνάμεις και τις λίγες γνώσεις που έχω σ' αυτούς που ποθούν την σωτηρία των, πρώτα - πρώτα συνιστώ τον φόβο του Θεού, που διδάσκει κάθε άνθρωπο πώς να αποφεύγει το κακό.
Γνωρίζουμε από τους Αγίους Πατέρας ότι η σοφία είναι διπλή. Η άνω είναι ο φόβος του Θεού και η κάτω είναι η αγάπη του Θεού, η οποία είναι «σύνδεσμος τελειότητας». Αρχίζοντας εγώ από τον φόβο του Θεού, προτρέπω τους πιστούς στο φόβο του θανάτου και της Μελλούσης Κρίσεως.
Ύστερα μεταφέρω την σκέψη των στα βάσανα της κολάσεως, στην δόξα του παραδείσου, στην διάθεση για τα έργα της ελεημοσύνης, στην ανατροφή των παιδιών με τον φόβο και τον πόθο του Θεού, στην ειλικρινή εξομολόγηση, στην αποφυγή των αμαρτιών, που είναι η αληθινή μετάνοια.
Τους παντρεμένους προτρέπω στην καθαρά συζυγική ζωή, στην αποφυγή των εκτρώσεων και οποιαδήποτε προσπάθεια αποφυγής της τεκνογονίας. Τους συμβουλεύω ν' αποφεύγουν τους καυγάδες, τα δικαστήρια, την οργή, την μέθη, το μίσος και να ειρηνεύουν μ' αυτούς που διαπληκτίζονται προ της δύσεως του ηλίου.
Να πηγαίνουν επίσης στην Αγία Εκκλησία, ν' ακούουν το κήρυγμα των ιερέων και να μη συχνάζουν στα σπίτια και τις συνάξεις των αιρετικών. Να φυλάγονται από το ποτό, την ακολασία, την μοιχεία και από άλλες συνήθειες αυτών των μεγάλων αμαρτιών.
Τους συμβουλεύω να νηστεύουν με πνεύμα αγιασμού και όχι επιδείξεως τις τέσσερις νηστείες του έτους, καθώς και την Τετάρτη και Παρασκευή εκτός των περιπτώσεων ασθενείας η άλλης παρόμοιας ευλογίας.
Επίσης να μη διαβάζουν τα αντιχριστιανικά και αιρετικά βιβλία, ούτε να συζητούν με αιρετικούς, αλλά να διαβάζουν κυρίως την Αγία Γραφή και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.
Ακόμη να έχουν στο σπίτι των το Ωρολόγιο της Εκκλησίας, το Ψαλτήρι, την Αγία Γραφή και άλλα ψυχωφελή και πνευματικά βιβλία. Επίσης να υπακούουν στους ιερείς και τους άρχοντας της Χώρας διότι αυτοί έχουν τοποθετηθεί από τον Θεό σ' αυτά τα αξιώματα. Να προσεύχονται το βράδυ και το πρωί και ν' αρχίζουν οποιαδήποτε εργασία των με προσευχή και το σημείο του Σταυρού. Να ζουν μεταξύ των στο σπίτι με ειρήνη, με τους γειτόνους και με όλους τους ανθρώπους, να συμπαθούν τους πτωχούς, τους ξένους και τους ασθενείς.Να μην αρπάζουν τίποτε από τους άλλους ούτε από την κοινή περιουσία των.
Επίσης τους παρακαλώ να προσεύχονται για όλο τον κόσμο, να υπομένουν με γενναιοψυχία τις στενοχώριες, τις αρρώστιες και τις συκοφαντίες των άλλων, να αποδίδουν στον άξιο τιμής την τιμή, στον επιζητούντα τις οφειλές να δίνουν τις οφειλές και σε τίποτε κανείς να μην είναι οφειλέτης, όπως διδάσκει ο άγιος Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του (13,8).
Μ' αυτά τα λόγια διδάσκω τους χριστιανούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, που έρχονται σε μένα για συμβουλές.
Δεν πρέπει σ' αυτούς τους απλούς ανθρώπους να αναπτύσσουμε θέματα θεολογίας διότι δεν τα καταλαβαίνουν και ούτε είναι για την ψυχική των ωφέλεια εν όσο καιρώ έχουν «γαλακτίους οδόντας»
027. Για ποια αιτία δημιούργησε ο Θεός τον ορατό και αόρατο κόσμο;
Ο Θεός δημιούργησε όλο τον ορατό και αόρατο κόσμο χάριν της ανέκφραστου αγάπης, ελέους, και αγαθότητας Του (Ψαλμ.32,5 64,9 135, 1 κ.λ.π.).
Για την δόξα Του (Ψαλμ. 18,1-2 96,6 Ρωμ.1,20).
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του «Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο» στο Β' Κεφ. μας λέγει για όλα αυτά.
028. Τι σημαίνει δικαιοσύνη Θεού και πώς μπορούμε να την εφαρμόσουμε;
028. Η δικαιοσύνη του Θεού είναι μία από τις αρετές του Θεού.(Ψαλμ. 7,9 Δευτ. 32,4 κ.λ.π.).
Ενώ, όσον άφορα για την εκπλήρωση της δικαιοσύνης του Θεού κατά το ανθρωπίνως δυνατόν, πρέπει ο χριστιανός να αναγκάζει τον εαυτό του στα καλά έργα και στην εκπλήρωση όλων των εντολών του Κυρίου και τότε να θεωρεί τον εαυτό του «αχρείο δούλο», όπως λέγει ο Χριστός (Λουκ. 17,10), πιστεύοντες ότι Όλα τα καλά έργα γίνονται στους πιστούς από τον Θεό (Φιλιπ. 11,13-15 Β' Θεσ. 11,17).
Ο Θεός είναι δίκαιος και υπόσχεται την ευλογία Του σ' αυτούς που εκτελούν τις εντολές του (Ψαλμ.14,1-2 23,3 Ματθ. 5,8).
029. Κατά πόσο μπορεί ο άνθρωπος να κατανόηση τα έργα τον Θεού;
Σ' αυτή την ερώτηση σας απαντώ με τον λόγο της Αγίας Γραφής ότι «έργα δικαιοσύνης τις αναγγέλλει ή τις υπομένει;» (Σοφία Σειράχ 17,22). Ενώ στους έσχατους χρόνους λόγω της απέραντου δικαιοσύνης του Θεού τα πάντα θα γίνουν γνωστά στους ανθρώπους. «Και πάντας τους υιούς σου διδακτούς Θεού και εν πολλή ειρήνη τα τέκνα σου» (Ησαΐου 54,13 και 55,5). Μόνο εκείνο που είναι γνωστό στον Θεό θα φανερωθεί στους ανθρώπους (Ρωμ. 1,19).
Ο Θεός είναι άπειρος. Τα έργα Του είναι άπειρα. «Τον ποιούντα μεγάλα και ανεξιχνίαστα ένδοξα τε και εξαίσια, ων ουκ εστίν αριθμός» (Ιώβ 5,9, 9,10 Εκκλησ. 3,11 11,8).
Οι κρίσεις του Θεού είναι ανεξιχνίαστες στον ανθρώπινο νου (Ψαλμ. 35,6 Λουκ. 8,4).
Ο άνθρωπος, κατά το μέτρο της καθαρότητας του νου και της καρδίας του, μπορεί να καταλάβει τα μυστήρια των δημιουργημάτων του Θεού, διότι κατά την μαρτυρία του Μεγάλου Βασιλείου «ο κόσμος αυτός είναι σχολή των πνευματικών εννοιών και τόπος διδασκαλίας της γνώσεως του Θεού, ο οποίος με τα ορατά και αισθητά διδάσκει τον νου του ανθρώπου για τα αόρατα. (Εξαήμερος Λογ. Α' ).
Με την θέα της πνευματικής σοφίας του κόσμου ο άνθρωπος γνωρίζει από τα δημιουργήματα τον Δημιουργό (Ρωμ. 1,20 Ησαΐου 40,22). Ο ουρανός και η γη διηγούνται για την δόξα Του (Ψαλμ. 18,1-4 και 144,10).
Η αγαθότητα και η πρόνοια του Θεού φαίνεται σ' όλα τα δημιουργήματα Του. Η δύναμίς Του πάλι φαίνεται στην Δημιουργία Του (Ψαλμ. 18,1 110, Ρωμ. 1,20). Η σοφία και η δόξα Του γνωρίζεται στα θαυμαστά Του έργα (Ιώβ 37,16,38,4 Ψαλμ. 8,1). Η δικαιοσύνη Του το ίδιο. Η αγιότητά Του γνωρίζεται από τον Νόμο Του (Δευτ. 4,8 και Ρωμ. 7,12). Στους έσχατους χρόνους μας λέγει η Αγία Γραφή, ότι «ενεπλήσθη σύμπασα (η γη) του γνώναι τον Κύριον ως ύδωρ πολύ κατακάλυψε θάλασσας» (Ησαΐου 11,9 Εκκλησιασ. 8,17).
030. Τι εννοούμε όταν λέμε Πρόνοια του Θεού με την οποία κυβερνά τα δημιουργήματά Του;
Πρόνοια του Θεού είναι η αδιάκοπη φροντίδα, που έχει για τα έργα Του(Ψαλμ. 32,13 14,15 Λουκ. 7,22).
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει ότι από την πρόνοια και προνόησι του Θεού έχουν ανάγκη για να συντηρούνται όλα τα πράγματα του κόσμου.
Ενώ ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων λέγει ότι είδε ο Θεός τα πάντα προ της δημιουργίας των γνωρίζοντας το καθένα προ πάντων των αιώνων με την άπειρη και εκτός των χρονικών ορίων σοφία Του.
031. Λέγουν μερικοί από τους Αγίους Πατέρας ότι ο Θεός κυβερνά τον κόσμο με δύο χέρια, δηλ. με το χέρι της δικαιοσύνης και με το χέρι του ελέους. Πώς κατανοούνται αυτά τα λόγια;
Τα δύο χέρια του Πατρός με τα οποία έκτισε τον ορατό και αόρατο κόσμο και με τα οποία κατευθύνει τα πάντα δεν είναι η δικαιοσύνη και το έλεός Του.
Τα δύο χέρια του Ουρανίου Πατρός είναι ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, όπως λέγει η Αγία Γραφή: «Τω λόγω του Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν και τω πνεύματι του στόματος αυτού πάσα η δύναμις αυτών» (Ψαλμ. 32,6).
Και εάν μερικοί Άγιοι Πατέρες αναφέρουν κάπου ως «χείρας του Θεού» την δικαιοσύνη και το έλεος Του με αυτό φανέρωναν ότι ο Θεός εργάζεται με ακρίβεια και με οικονομία την σωτηρία και δικαιοσύνη των ανθρωπίνων ψυχών και κυβερνά ολόκληρο τον κόσμο για την δόξα Του και κατά το Άγιο και δίκαιο Θέλημα Του.
Η Αγία Γραφή έχοντας υπ' όψιν αυτές τις δύο ιδιότητες του Θεού μας διδάσκει ότι περισσότερο πρέπει να φοβούμεθα το έλεος Του παρά την δικαιοσύνη Του.
Διότι, εάν λυπήσουμε την δικαιοσύνη του Θεού, θα τρέξουμε στο έλεός Του, ενώ, εάν σφάλλουμε στο μέγα έλεός Του, που έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη, κατόπιν πώς θα συμφιλιωθούμε με την δικαιοσύνη Του;
Γι' αυτό η Αγία Γραφή μας εφιστά την προσοχή, όταν λέγει: «Και μη ειπείς ο οικτιρμός αυτού πολύς, το πλήθος των αμαρτιών μου εξιλάσεται έλεος γαρ και οργή παρ' αυτού, και επί αμαρτωλούς καταπαύσει ο θυμός αυτού» (Σοφία Σειράχ 5, 6-7).
032. Εάν ο Θεός κυβερνά με την Πρόνοιά Του τον κόσμο, τότε τι ενοχή έχει ο άνθρωπος όταν σφάλει χωρίς την θέλησή του ή εξ αγνοίας του;
Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «και αφήκεν αυτόν εν χειρί διαβουλίου αυτού» (τον άφησε στο θέλημα του) (Σοφία Σειράχ 15,14). Ο Θεός δεν είναι «ο διαρρήκτης της θύρας». Αυτός δεν εκβιάζει την θύρα της ψυχής μας.
Άκουσε τι λέγει: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω. Εάν τις ακούσει της φωνής μου και άνοιξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού». (Αποκ. 3,20).
Αλλού δείχνοντας το αυτεξούσιο του ανθρώπου, λέγει: «Κύριε, όπλω ευδοκίας εστεφάνωσας ημάς». Επομένως ο άνθρωπος είναι ελεύθερος και δεν τον αναγκάζει κανείς να κάνη το αγαθό, αλλά είναι καθήκον του να εκτελεί το καλό και να εφαρμόζει όλες τις εντολές του Χριστού (Ματθ. 28,20). Και, εάν κάποιος σφάλει σε κάτι εξ αγνοίας του θα τιμωρηθεί λιγότερο, όπως λέγει το χωρίο του Ευαγγελιστού Λουκά (12,48) «ο δε μη γνούς, ποιήσας δε άξια πληγών, δαρήσεται ολίγας».
Και εάν αμάρτησε χωρίς την θέληση του να μετανοεί με αληθινή μετάνοια για να θεραπευθεί (Λουκ. 17,3-4 και Β' Κορ. 7,10).
033. Τι είναι η σωτηρία και ποιες είναι οι προϋποθέσεις της κατά τους Αγίους Πατέρας;
Η σωτηρία είναι η ελευθερία από τα πάθη (Ψαλμ. 129,8).
Η σωτηρία πηγάζει από τον Θεό (Ματθ. 1,21 Ψαλμ. 38,36 κλπ.). Η σωτηρία ήλθε στο ανθρώπινο γένος δια του Αίματος του Ιησού Χριστού (Ματθ. 20,28, Μάρκ. 10,45). Τελειώθηκε δια του Ιησού Χριστού (Ησαΐου 63,9 Λουκ. 1,69). Ο Χριστός μπορεί να σώζει πάντοτε και μόνο Αυτός έχει αυτή την δύναμη (Πράξ. 4,12).
Ενώ οι προϋποθέσεις της σωτηρίας είναι: Η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, η αληθινή στον Θεό πίστης, ενωμένη μ' όλα τα καλά έργα και η ομολογία του Ονόματος του Ιησού Χριστού (Ρωμ. 10,9-10).
Διότι «ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται» (Ματθ. 10,22-24 και Μάρκ. 13,13).
034. Τι είναι η Χάρις και πώς λαμβάνει ο άνθρωπος αυτήν;
Η Χάρις του Αγίου Πνεύματος είναι η σφραγίς της εξαγοράς και απολυτρώσεως. «Και μη λυπήτε το Πνεύμα το Άγιον, του Θεού εν ω εσφραγίσθητε εις ημέραν απολυτρώσεως» (Εφεσ. 4,30).
Ο άνθρωπος λαμβάνει την Χάρη αυτή πρώτα - πρώτα με το ορθόδοξο Βάπτισμα δια της χρίσεως με το Άγιο Μύρο (Β' Κορ. Α' 21-22 Α' Ιωάν. 2,27).
Κατόπιν λαμβάνει την Θεία Χάρη με τα Μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού, τα όποια είναι επτά καθώς και με άλλες θρησκευτικές ευχές και αγιασμούς.
Η Χάρις προσφέρεται σ' αυτόν που πιστεύει στον Χριστό και ζει με μετάνοια. (Πράξ. 2,38 10,43-44 κλπ.).
035. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος; Ειδωλολάτρες, κακοί χριστιανοί, αιρετικοί, σχισματικοί, χριστιανοί με θανάσιμα αμαρτήματα;
Στη Καινή Διαθήκη, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος υποσχέθηκε από τον Θεό να δοθεί σ' όλους αυτούς που θα πιστεύσουν στον Ιησού Χριστό (Ησαΐου 44,3 Πράξ. 11,17). Ιδιαίτερα δόθηκε στους Αγίους Αποστόλους (Ιωάν. 20,22 Πράξ. 1,8). Οι ειδωλολάτρες, άπιστοι και αποστάται δεν έχουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος «Ούτοι εισίν οι αποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεύμα μη έχοντες» (Ιούδα 19-20).
Στους έσχατους καιρούς «πολλοί ψευδοπροφήτες και ψευδόχριστοι» θα δείξουν με πονηρία ότι έχουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και θα κάνουν μεγάλα σημεία και φαινομενικά θαύματα με την δύναμη του σατανά για να πλανήσουν πολλούς, όπως λέγει ο Χριστός (Ματθ. 24, 24 και Μάρκ. 13, 22), να πλανήσουν τους εκλεκτούς και να τους απομακρύνουν από την αληθινή πίστη (Αποκ. 19,20).
Μάγοι, ψευδοπροφήτες, απατεώνες, θαυματοποιοί είναι μισητοί ενώπιον του Θεού (Λευίτ. 20,27 και Δευτ. 18,10-12). Ο Θεός δεν ακούει τους θαυματοποιούς που κάνουν σημεία με την δύναμη του Σατανά (Λευϊτ. 11,31 20,6 Δευτ.13,3).Οι Χριστιανοί που πέφτουν στα μεγάλα αμαρτήματα λυπούν το Άγιο Πνεύμα (Έφεσ. 4,30).
Δεν χάνουν όμως την Χάρη της σωτηρίας των.
Εάν θα επιστρέψουν με όλη των την καρδιά δια της μετανοίας, της εξομολογήσεως και της επιτελέσεως αγαθών έργων, πάλι αποκτούν πλούσια την Χάρη του Αγίου Πνεύματος (Πράξ. 2,38).
Οι αιρετικοί και σχισματικοί δεν έχουν την Θεία Χάρη διότι αμάρτησαν ενώπιον του Αγίου Πνεύματος και έχει αποδειχθεί η κακία της απιστίας των, που είναι ενάντια προς την αληθινή πίστη του Χριστού.