ΖΗΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΦΤΥΣΕ ΤΟ ΨΕΜΑ ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ Ο ΝΟΥΝΟΣ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΣΕ ΒΑΠΤΙΖΕ! ΤΟΤΕ ΜΟΝΟ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΠΛΑΣΕΙΣ ΤΟ «ΧΩΜΑ» ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ «ΜΑΤΙ» (ενν. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ «ΑΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ» ΝΟΕΣ)!
«(…) Καὶ ταῦτα εἰπών, πτύσας χαμαί, καὶ πηλὸν ποιήσας, ἐπέχρισας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, λέξας πρὸς αὐτόν· Ὕπαγε, νίψαι εἰς τοῦ Σιλωὰμ τὴν κολυμβήθραν, ὁ δέ, νιψάμενος, ὑγιὴς ἐγένετο, καὶ ἐβόα πρὸς σέ· Πιστεύω, Κύριε, καὶ προσεκύνησέ σοι. Διὸ βοῶμεν καὶ ἡμεῖς· Ἐλέησον ἡμᾶς» (Κυριακή του Τυφλού Δοξαστικό Εσπερινού, Ήχος πλ. α')
Οι άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος δεν ήταν Έλληνες, αλλά Σλάβοι;
«Για το έργο του Κύριλλου, γράφει ο Ούγγρος ιστορικός Peter Vaezy ότι ήταν «από πάσης απόψεως δημιούργημα Έλληνος. Μόνον ο φιλόσοφος, τον οποίον ανέθρεψε το πνεύμα του ελληνικού ανθρωπισμού, ηδύνατο να κάμη τούτο, να δώση δηλαδή, καίτοι ήτο Έλλην, γράμματα εις στους Σλάβους. Αισθανόμεθα ότι εις αυτόν τον άνθρωπον ενεσαρκώθη το μεγαλείον και το πεπρωμένον του Βυζαντίου, εκείνου του Βυζαντίου, το οποίον τους βαρβάρους εις τον πολιτισμόν κατέστησε Βυζαντινούς, αλλά δεν ήθελε να τους εξελληνίση. Δια τον Κύριλλον και τον Μεθόδιον αυτή η ιδέα υπήρξε σπουδαιοτέρα από την γλωσσικήν και χρονικήν μορφήν ή εμφάνισιν» («Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ», ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΟΥ Γ. ΑΛΕΞΙΟΥ, ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ Η «ΖΩΗ», ΑΘΗΝΑΙ-1968, Σελ. 59-60)