ΚΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΔΙΚΑΣΕ!...

ΣΧΟΛΙΟ: π. Νικηφόρε ξεχάσατε το "θεμέλιο"! Δηλαδή το της Μετανοίας:

«... Πατέρα μου, αμάρτησα... Πάρε με ως ένα
δούλον σου...! Εγώ, τέκνον, τί είχα να κάμω
σ’ αυτά τα συγκλονιστικά λόγια; Ημπορούσα
να μη ελεήσω τον δικόν μου υιόν, που επέστρεψε;...                                        
Ο Κύριος Ιησούς».

«Κάποιαν όμως ημέραν συνήλθεν από την ζάλην και το κατάντημα της αμαρτωλής ζωής του και είπε· Πόσοι μισθωτοί του πατέρα μου έχουν με το παραπάνω ψωμιά και φαγητά, εγώ δε χάνομαι από την πείναν; Και αμέσως επήρε την απόφασιν της επιστροφής και είπε· Θα σηκωθώ, θα υπάγω προς τον πατέρα μου και θα του πω· πατέρα μου, ημάρτησα στον ουρανόν εμπρός στον Θεόν και τους αγγέλους του· ημάρτησα και ενώπιόν σου, διότι περιφρόνησα την πατρικήν σου αγάπην και δεν ελογάριασα την λύπην, που θα σου προξενούσα με την φυγήν μου. Δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου και να φέρω το τιμημένο όνομά σου· κάμε με σαν ένα από τους υπηρέτας σου. Και έθεσε εις εφαρμογήν την καλήν του απόφασιν. Εσηκώθη και ήλθε προς τον πατέρα του» (Λουκ. 15,17-20)! 
«Συντετριμμένος ο υιός από την απέραντον αυτήν στοργήν είπε στον πατέρα του· Πατέρα, ημάρτησα στον ουρανόν και ενώπιόν σου και δεν είμαι άξιος να ονομασθώ υιός σου»  (Λουκ. 15,21)                                  

ΚΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΔΙΚΑΣΕ!... ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ (π. ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΜΑΝΑΔΗΣ)

Τὰ πιὸ ἀπίθανα-παράδοξα πράγματα κάμνει

ὁ Παντοδύναμος Θεός. Ἔρχεται στὸ σπίτι τοῦ Φαρισαίου, ὅπου φιλεύεται ὁ Χριστὸς καὶ μία νέα γυναῖκα πλένει τὰ πόδια του μὲ ἀκριβὸ μῦρο καὶ μὲδάκρυα. Τέλος τὰ σκουπίζει μὲ τὰ μαλλιά της καὶ τὰ καταφιλεῖ. Οἱ Φαρισαῖοι τὸν κακολόγησαν στὸν λογισμό τους. «Ἂν αὐτὸς ἦταν προφήτης, θὰ γνώριζε ποιὰ καὶ τὶ λογῆς εἶναι αὐτὴ ἡ γυναῖκα». Ὁ Χριστὸς τοὺς ξεσκέπασε τὶσκέφτηκαν. Ἀπευθύνθηκε στὴ γυναῖκα καὶ τῆς εἶπε νὰ πορευθῆ μὲ συγχώρησι τῶν ἁμαρτημάτων της, ἐπειδὴ «ἀγάπησε πολύ»!

Μέγα παράδοξο μέχρι σκανδαλισμοῦ εἶναι καὶ ἡ ἀντιμετώπισι τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ. Δὲν τὸν δικάζει! Οὔτε ζητεῖ ἀπολογία καὶ λογαριασμὸ ἐξόδων. Ποῦ καὶ πῶς, μὲ ποιοὺς καὶ μὲ ποιὲς τἄφαγες; «Συνήθως τὴν ἀπολογία καὶ τὸν λογαριασμὸ τὰ κρατοῦν οἱ πρεσβύτεροι ἀδελφοί….Κι ὅμως ἔλεγε ἀλήθειες ὁ μεγάλος ἀδελφός». Ἀλλὰ ὁ Πατέρας τὸν καλοδέχτηκε χωρὶς συμφωνίες καὶ πρὶν ξεβρωμίση ἀπὸ τὴν γουρουνίλα ποὺ εἶχε πάνω του. Καὶ τὸν ξαναπροίκησε μὲ ὅλα τὰ ἀγαθά. Πόσο μακριὰ νυχτωμένοι εἴμαστε ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μὲ τὰ δεφτέρια ποὺ κρατοῦμε… Θλῖψις! Σὰν τὶ θὰ δοῦμε Ἐκεῖ Ἐπάνω;

Ἂς ἰδοῦμε ὅμως τὸν ἐγγυημένο λόγο τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου στὸ ἴδιο θέμα. «Ὁ Πατέρας, ἐνῶ ὄφειλε νὰ ἀπαιτήση δικαστήριο ἀπὸ τὸ παιδί του γιὰ τὴν κατασπατάλησι τῆς περιουσίας καὶ γιὰ τὴν ἀπομάκρυνσί του ἐπὶ τόσον καιρό, δὲν ἔκαμε τίποτε ἀπὸ αὐτά. Ἀλλὰ τὸν ὑποδέχτηκε σὰν νὰ ἦταν ἐπιτυχημένος. Ἀκόμα δὲν τὸν μάλλωσε οὔτε μὲ λόγια. Ἀλλὰ ἔπεσε πάνω του καὶ τὸν ἀγκάλιασε, τὸν φίλησε, ἔσφαξε τὸ καλοθρεμμένο μοσχάρι, τὸν ἔντυσε μὲ πολύτιμη στολή, καὶ τὸν στόλισε μὲ ἀκριβὰ χρυσαφικά.

Αὐτὰ ἔχοντας κι ἐμεῖς σὰν παραδείγματα, ἂς ἔχουμε θάρρος καὶ νὰ μὴν ἀπογοητευόμαστε. Διότι ὁ Θεὸς δὲν χαίρεται τόσο ὅταν ὀνομάζεται Ἀφέντης, ὅσο ὅταν λέγεται Πατέρας. Οὔτε ὅταν ἔχη δοῦλο, ὅσο ὅταν ἔχη υἱό. Πιὸ πολὺ ἐπιθυμεῖ αὐτὸ παρὰ ἐκεῖνο. Γιαὐτό, λοιπόν, καὶ ἔκαμε τὰ πάντα, ὅσα ἔκαμε. Ἀκόμα δὲν λυπήθηκε οὔτε καὶ τὸν μονάκριβο Γιό του, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε τὴν υἱοθεσία. Γιὰ νὰ μὴν τὸν ἔχουμε ὡς Ἀφέντη, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀγαποῦμε ὡς Πατέρα!» (εἰς Ρωμαίους ὁμ. ΙΑ’ ΕΠΕ 17,36).

«Ἦταν Πατέρας καὶ ὄχι δικαστής. Γιαὐτὸ καὶ στήθηκαν χοροὶ καὶ πλούσια εὐωχία καὶ πανηγύρια καὶ ὅλο τὸ σπίτι ἦταν φαιδρὸ καὶ χαρούμενο. Τὶ μᾶς λὲς μὲ ὅλα αὐτά; Ὦ ἄνθρωπε, αὐτὲς ἦταν οἱ ἀμοιβὲς τῆς κακίας; Ὄχι. Ὦ ἄνθρωπε. Αὐτὲς δὲν ἦταν γιὰ τὴν κακία, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐπιστροφή. Δὲν ἦταν βραβεῖο γιὰ τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ γιὰ τὴν μετάνοια» (περὶ μετανοίας λόγος Α’ ΕΠΕ 30,106-108).

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ π. ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΜΑΝΑΔΗΣ

http://www.eordaia.org/index.php/40-2019-fevrouarios/18414-ki-omos-den-ton-dikase-grafei-o-arximandritis-p-nikiforos-manadis