Ο εγκεφαλικός θάνατος (ΕΘ) ήταν και είναι ένα κοινωνικὸ και κλινικὸ κατασκεύασμα, δηλαδή ένα Ψέμα!
«Οἱ μεταμοσχεύσεις ὀργάνων ξεκίνησαν στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 60. Εἶχαν ὅμως τότε νὰ ἀντιμετωπίσουν δυὸ σοβαρὰ προβλήματα.
Ἀφ’ ἑνὸς τὰ ὄργανα ἀπὸ ὄντως νεκροὺς ἦταν ἀκατάλληλα καὶ μὴ λειτουργοῦντα μεταμοσχευόμενα καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἡ ἀφαίρεση ἀνθρωπίνων ὀργάνων πρὶν ἀπὸ τὴν διαπίστωση τοῦ θανάτου ἦταν πράξη ποινικὰ κολάσιμη.
Γιὰ τὴ συνέχιση τῶν μεταμοσχεύσεων ἔπρεπε νὰ βρεθεῖ μία λύση καὶ ἡ λύση βρέθηκε μὲ τὴ μετάθεση τοῦ ὁρισμοῦ τοῦ θανάτου σὲ χρονικὴ στιγμὴ πρὶν ἀπὸ τὴν ὁριστικὴ παύση τῆς λειτουργίας τοῦ ὀργανισμοῦ. Ἡ ad hoc ἐπιτροπὴ τῆς ἰατρικῆς σχολῆς τοῦ Harvard ταύτισε τὸ μὴ ἀναστρέψιμο κῶμα, ποὺ εἶναι κατάσταση ζωῆς, μὲ τὸν θάνατο καὶ δημιούργησε τὸ 1968 τὴν ἔννοια τοῦ ΕΘ.
Τὰ ὅσα διαμείφθηκαν στὴν ἐπιτροπὴ αὐτή, τὰ γνωρίζουμε σήμερα μὲ κάθε λεπτομέρεια ἀπὸ τὴν διεξοδικὴ ἔρευνα τῆς Mita Giacomini , στὰ ἀρχεῖα τῆς ἐπιτροπῆς αὐτῆς , ποὺ δημοσιεύθηκε τὸ 1997 (1).Στὸν ἐπίλογο τοῦ ἄρθρου της ἡ Giacomini παρατηρεῖ: « τὰ κριτήρια τοῦ ΕΘ δὲν δημιουργήθηκαν μόνο ἀπὸ τὰ φυσικὰ χαρακτηριστικά τοῦ νεκροῦ ἤ ἀπὸ τὶς δυνατότητες τῶν διαγνωστικῶν καὶ ὑποστηρικτικῶν τεχνολογιῶν. Τὰ ἐγκεφαλικὰ νεκρὰ ἄτομα ἔπρεπε νὰ δημιουργηθοῦν, νὰ ἀναγνωρισθοῦν, νὰ περιγραφοῦν καὶ νὰ ὁρισθοῦν, μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῶν κριτηρίων τοῦ ΕΘ. Ὁ ΕΘ ἦταν ἕνα κοινωνικὸ καὶ κλινικὸ κατασκεύασμα».»
Ἄμ. Ἐπ. Καθηγητὴς Χειρ/κῆς ΕΚΠΑ
τ. Συν/τής Δ/τής Χειρουργὸς ΕΣΥ
Νοσοκομεῖο «Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ»)