Οκειοφοβία και αλλοκεντρισμός
Οκειοφοβία και αλλοκεντρισμός
Οι Θεμελιώδεις έννοιες τις οποίες γηθοσύνως δεχόμεθα ως συστατικά στοιχεία της Παραδόσεώς μας, είναι ανυπερθέτως η Πατρίς, η Θρησκεία, και η Οικογένεια, όχι επειδή τις σφετερίστηκαν ενδεχομένως και τις προέβαλλαν ως προμετωπίδα ορισμένα μιλιταριστικά καθεστώτα εξ αντιδιαστολής των οποίων δομήθηκε εκ του μη όντως μία σαθρή εκ της Αριστεράς φληναφηματολογίας αλλά πολύ απλώς διότι οι πανανθρώπινες αυτές Αξίες, αποτυπώνονται ανάγλυφα και εις το ίδιο το Σύνταγμά μας.
Καταρχάς ο χαρακτήρας του Συντάγματος μας καθίσταται ακραιφνώς Χριστιανικός, φιλελεύθερος και δημοκρατικός και τούτο αντανακλάται στα αντίστοιχα άρθρα του Συντάγματος.
Η προμετωπίδα του Συντάγματος αναφέρεται στην Αγία Ομούσιο και Αδιαίρετο Τριάδα, σε συνδυασμό με το άρθρο 3 περί της Επικρατούσας Θρησκείας, καθώς και το άρθρο 13 περί της ελευθερίας της θρησκευτικής συνειδήσεως, , το άρθρο 14 παρ 3 δια το επιτρεπτό κατασχέσεως εφημερίδων, δια προσβολή της Χριστιανικής Θρησκείας, το άρθρο 16 παρ. 2, περί του σκοπού της παιδείας των Ελλήνων μεταξύ άλλων η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως, το άρθρο 30 παρ. 2 και παρ.3, περί της Ορκωμοσίας του Προέδρου της Δημοκρατίας, το αυτό και δια τους βουλευτές κατ’ άρθρο 59 παρ. 1
Είναι πρόδηλο λοιπόν ότι ο Υπέρτατος Νόμος του Κράτους, ο σεβασμός του οποίου (του Συντάγματος) καθώς και των Νόμων που συμφωνούν, με αυτό καθώς και η αφοσίωση στην Πατρίδα και την Δημοκρατία, αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση των Πολιτών, (120 παρ. 2) του Συντάγματος, αναγνωρίζουν ευθέως την Ορθοδοξία.
Ως εκ τούτου λοιπόν, η ζώσα Ορθόδοξη παράδοση, η κιβωτός του Γένους μας, καθίσταται η δομική σταθερά της Εθνικής μας ιδιοπροσωπίας, ένπαντί και πάντοτε, εις πείσμαν προς τα έμμισθα φερέφωνα, του ανθελληνισμού, τα οποία αποκηρύττουν συλλήβδην και ακράτως την Ορθοδοξία ως σκοταδισμό, παρασιωπώντας ότι η κατοχύρωση του σεβασμού και της προστασίας της αξίας του ανθρώπου, ως πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας, κατ’ άρθρο 2 παρ.1 του Συντάγματος, προέρχεται από τον Ορθόδοξο Πολιτισμό, διότι ο Χριστιανισμός ανεγνώρισε πρώτος εμπράκτως την αξία του ανθρώπου, αφού ανύψωσε αυτόν σε θέση «Θεού κατά χάριν» σε τέκνο Θεού κατά θέση με την υιοθεσία από τον Θεό Πατέρα και τον κατέστησε αντικείμενο της ασύλληπτης αγάπης του Θεού, ο οποίος έδωσε υπέρ αυτού «τον μονογενή του υιόν, ίνα πας ο πιστεύων εις Αυτόν, μη απόληταιαλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω. 3, 16).
Προσέτι το ισχύον Σύνταγμα προστατεύει: α) την οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και της προαγωγής του έθνους β) τον γάμο και γ) την οικογενειακή ζωή. Ούτως ειδικότερα εις το άρθρο 9 παρ. 1 ορίζει ότι : «η οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη…», και στο άρθρο 21 παρ 1 ότι : « Η οικογένεια ως θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του έθνους καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική προστασία τελούν υπό την προστασία του Κράτους»
Άρα τούτο λοιπόν σημαίνει ότι η οικογένεια συνιστά το θεμελιώδη λίθο κοινωνικοποιήσεως, απαρχής του ανθρωπίνου είδους εντοπιζόμενο εις την αμοιβαία συνύπαρξη και έλξη των δύο φύλων, με σκοπό να δημιουργήσουν το πρώτο κοινωνικό κύτταρο μία δηλαδή εστία στοργής, φροντίδας, αλληλεγγύης, δημιουργίας και συναλληλίας.
Άρα η οικογένεια συνιστά την μήτρα της φυλής μου διότι καθίσταται αρρήκτως συνδεδεμένο με την συντήρηση και την προαγωγή του έθνους μας.
Ως εκ τούτου λοιπόν η θρησκεία και η οικογένεια συνιστούν περίπυστες και θεμελιώδεις αξίες δια την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους αλλά και του έθνους γενικότερα, εξ αυτού του λόγου λοιπόν κατοχυρώνονται ρητώς εκ του αυξημένης τυπικής ισχύος Υπέρτατου Νόμου του Κράτους μας.
Περαιτέρω το έθνος, τα αναγκαία λοιπόν στοιχεία αυτού, κατά τον Ηρόδοτο είναι : α) το όμαιμον, β) το ομόθρησκον γ) το ομόγλωσσον και δ) το ομότροπον, άρα λοιπόν συνιστά (το έθνος νοείται) το ισχυρότερο ιστορικό γίγνεσθαι ενός λαού, το οποίο μετουσιώνεται σε ιστορικό βίωμα το οποίο δεν μπορεί καμία δύναμη να ανατρέψει.
Η αριστερή όμως υποκουλτούρα έχει διαβρώσει και το ισχύον Σύνταγμα δίκην Μαρξιστικής επιδράσεως, δηλαδή ενώ στις διατάξεις των Συνταγμάτων του 1844, 1864, 1911, 1927, 1952 το έθνος θεωρείται ως πηγή τω εξουσιών, γεγονός το οποίο επικρίθηκε εντονότατα, με αποτέλεσμα να αναγκασθεί ο συνταγματικός νομοθέτης για πρώτη φορά να αποστεί από την συνταγματική επί του προκειμένου παράδοση με το ισχύον Σύνταγμα, το οποίο ως πηγή όλων των εξουσιών αναγνωρίζει το λαό ( άρθρο 1 παρ. 3) αλλά μην μπορώντας να απομακρυνθεί εντελώς από την πάγια συνταγματική « εθνική» θέση, όρισε ταυτόχρονα ότι οι εξουσίες που έχουν την προέλευσή τους από τον λαό «υπάρχουν για το λαό και το έθνος»
Άξιο μνείας είναι στο σημείο αυτό να παραθέσω την κατ’ εμέ ορθή υπ. αριθ. 350/ 2011 απόφαση του Σ.Τ.Ε, η οποία όσον αφορά το έθνος δέχεται τα ακόλουθα :
« Η νομιμοποίηση της κρατικής εξουσίας βασίζεται με στην βούληση του λαού, αλλά υπάρχει και ασκείται προς το συμφέρον του έθνους, οντότητας υπερβαίνουσας τα χρονικά της εν ζωή κοινότητα των ανθρώπων και τα γεωγραφικά όρια του Ελληνικού Κράτους. Τούτο δε διότι το έθνος αναφέρεται τόσο στις παρελθούσες όσο και στις μέλλουσες γενεές, τα συμφέροντα των οποίων πρέπει να υπηρετεί η κρατική πολιτική, απαρτίζεται δε και από τους έλληνες της διασποράς…Ο συνταγματικός νομοθέτης μεριμνά για την συνέχεια του έθνους επιτάσσοντας στον απλό νομοθέτη να οργανώνει εκπαίδευση, η οποία, μεταξύ άλλων, θα συμβάλλει στην ανάπτυξη της εθνικής συνειδήσεως και να προβλέπει και να συντηρεί κοινωνικό δίκτυο υποστηρίξεως της οικογένειας, ως θεμελίου της συντήρησης και προαγωγής του έθνους»
Εις επίρρωσιν των ως άνω μνημονεύω ενδεικτικά την ακροτελεύτια διάταξη της παραγράφου 4 του άρθρου 120 η οποία αφορά την επιτομή του Συνταγματικού Πατριωτισμού και αναφέρει :
« η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων οι οποίοι δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία»
Η ως άνω λέξη πατριωτισμός σημαίνει την έμπρακτη αφοσίωση στην Πατρίδα, άρα προϋποτίθεται η ιδέα της Πατρίδας, εν ολίγοις το Σύνταγμα εξαρτά την τήρησή του από τον βαθμό αφοσίωσης των Ελλήνων στην πατρίδα τους, την Ελλάδα, ως εκ τούτου λοιπόν τούτο σημαίνει ότι ολόκληρο το οικοδόμημα του Συντάγματος ερείδεται εις την ιδέα της Πατρίδος, αναγορεύοντας την φιλοπατρία σε δομικό συστατικό στοιχείο της Συνταγματικής Νομιμοφροσύνης.
Ομοίως η παράγραφος 2 του ιδίου άρθρου 120 αναφέρει ότι :
«Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και την Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων»
Ως εκ τούτου λοιπόν ο ίδιος ο Καταστατικός Χάρτης της Πατρίδος μας κατοχυρώνει ρητώς στις ως άνω διατάξεις του το τρίπτυχο Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια, αναγορεύοντας τες ως κορυφαίες και θεμελιώδεις αξίες.
Σήμερα όμως, όπως έχω πολλάκις επισημάνει και καταδείξει εμπεριστατωμένα περιφρονείται εσχάτως από τις δοτές ανθελληνικές κυβερνήσεις με αποτέλεσμα να εφαρμόζονται πραξικοπηματικώς προδήλως ανισυνταγματικοί νόμοι.
Το απόγειο της αισχύνης για την Ελληνική Δημοκρατία είναι οι ιδιαζόντως επαχθείς και επονείδιστοι όροι των δανειακών συμβάσεως οι οποίοι όχι μόνοι παραβιάζουν ασύστολα το Σύνταγμα προσβάλλοντας βαναύσως την αξία του ανθρώπου, αλλά υποσκάπτουν τα θεμέλια της Δημοκρατίας μου καθότι καταλύουν στην κυριολεξία την κοινοβουλευτική διαδικασία.
Οι δανειακές συμβάσεις αφενός δεν έχουν επικυρωθεί προσηκόντως εκ της Βολής με το 50% συν 1 στη Βουλή κατά το άρθρο 36 του Συντάγματος, αλλά ούτε και έχουν κυρωθεί με το 3/5 της Βουλής ως Διεθνείς Συμβάσεις προκειμένου να έχουν ισχύ στην εσωτερική έννομη τάξη. Απλώς εντελώς αντισυνταγματικά αναφέρεται ότι οι Συμβάσεις αυτές ισχύουν από την υπογραφή τους και δεν καθίσταται αναγκαίο η κύρωσή τους.
Κατά συνέπεια είναι άκυρες και συνάμα προσκρούον και στην Σύμβαση της Βιέννης του 1969, λόγω ότι έχει υπογραφεί και επιβληθεί όρος παραίτησης και εκχώρησης της Εθνικής κυριαρχίας «άνευ όρων και αμετακλήτως»
Η Ελλάς έχει καταστεί αποικία χρέους, όμηρος των δανειστών, έχοντας υποθηκεύει όλη την δημόσια περιουσία, τον Εθνικό πλούτο για την ικανοποίηση των χρηματικών απαιτήσεων των δανειστών.
Εν κατακλείδι η Ελλάς πνέει τα λοίσθια και εμείς καθεύδουμε τον νήδυμον ύπνο, αγνοώντας ποιος είναι ο ορθός δρόμος της αντιστάσεως και η αρχιτεκτονική συνειδησιακής αφυπνίσεως και ανάνηψες. Η ορθή οδός είναι μελέτη του Συντάγματος και διαφύλαξη των Ιερών Κειμένων της Ορθοδοξίας και εν γένει του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού δια να προτάξουμε τα νάματα της παιδείας έναντι στον ολετήρα του ολοκληρωτισμού των αναθεωρητών.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Αθηνών